Mπορώ μέχρι ένα σημείο να δικαιολογήσω τις παλινωδίες της κυβέρνησης στα βασικά θέματα της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής. Να δεχτώ ακόμη ότι αλλιώς τα περίμεναν κι αλλιώς τους βγήκαν, απέναντι σε ένα σύστημα διεθνούς χτηματοπιστωτικής μαφίας που τους πολεμά (τι περίμεναν βέβαια; Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν, πριν πήξουν τον ελληνικό λαό στις κούφιες υποσχέσεις;)
Αυτό όμως που μού είναι ασφυκτικό και δεν το δικαιολογώ με τίποτα, είναι το κλίμα οπισθοχώρησης και σκοταδισμού που απλώνεται στη χώρα, σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, προσωπικών ελευθεριών και δημόσιας ρητορικής. Αν έστω και μόνο στο πεδίο αυτό η Αριστερά έφερνε ένα φρέσκο, μοντέρνο αέρα στην ταλαίπωρη, τριτοκοσμική χώρα, προσωπικά θα μου ήταν αρκετό. Γιατί και η δουλοπρέπεια των προηγούμενων κυβερνήσεων απέναντι στην τρόϊκα δεν ήταν καλλύτερη από τα τωρινά.
Ήλπιζα όταν ψήφισα αυτή την κυβέρνηση ότι, τουλάχιστον σε επίπεδο κονωνικών ελευθεριών, θα γίνουν ορισμένα πράγματα (από τον Χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους μέχρι το Σύμφωνο Συμβίωσης).
Αντ΄αυτού βλέπω καθημερινά, ότι οι δυσοίωνες πρώτες εκπλήξεις (η συμμαχία με τον σκοτεινό Καμμένο, η εκλογή του Πάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, η Ραχήλ κ.λπ.), ήταν προπομπός μιας σειράς αλλεπάλληλων αναχρονιστικών και βαθύτατα μικροαστικών επιλογών, που αναβαπτίζουν την χρόνια μούχλα της ελληνικής κοινωνίας στο “πρώτη φορά αριστερά”.
Μετά τις δυο ανεκδιήγητες κινήσεις αυτής της εβδομάδας από τον κ. Κουρουμπλή και τον κ. Μιχελογιαννάκη, ομολογώ ότι παραδίδω τα όπλα. Ο ένας, υπουργός υγείας ων, περιφέρει τα λείψανα μιας αγίας στα νοσοκομεία των καρκινοπαθών, ό άλλος δηλώνει ότι είναι εναντίον της καύσης των νεκρών διότι ενδεχομένως τα Χ λείψανα αργότερα αγιάσουν! Επίσης δηλώνει ότι “ως γιατρός” εξ εμπειρίας βεβαιώνει την θεραπευτική δύναμη των λειψάνων και ότι το aids κολλάει με το σάλιο.
Ήλπιζα όταν ψήφισα αυτή την κυβέρνηση ότι, τουλάχιστον σε επίπεδο κοινωνικών ελευθεριών, θα γίνουν ορισμένα πράγματα (από τον Διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους μέχρι το Σύμφωνο Συμβίωσης). Ήλπιζα επίσης ότι θα περιοριστεί η ασκήμια των υπουργών, που περιφέρονται στα κανάλια αμολώντας κούφια λόγια, ρητορείες άλλων δεκαετιών, λαϊκισμούς για γραίες, και σκοταδιστικά τσιτάτα. Ήλπιζα ότι θα καταργηθούν οι παρελάσεις, θα περιοριστούν συνδικαλιστικά μορφώματα τύπου Φωτόπουλος, θα παραμεριστεί ο σάπιος πολιτικαντισμός του παλιού ΠΑΣΟΚ.
Αντ’ αυτού, βλέπω ότι, ασύδοτοι, σαν να μην άλλαξε τίποτα (που δέν άλλαξε), τα πρωτοπαλλίκαρα της κυβέρνησης επιδίδονται σε όλες τις αρχαίες αμαρτίες: Λένε τα σκοτεινά, αναχρονιστικά ψέμματα που ξέρουν ότι το κοινό θέλει να ακούσει. Πάνε βιαίως πίσω την κοινωνία. Μοναδικός τους στόχος πια δεν είναι πώς να αλλάξουν την κοινωνία (την Ευρώπη, τον κόσμο, whatever...), αλλά το πώς να κρατηθούν πάση θυσία στην εξουσία όσο γίνεται περισσότερο.
Υπάρχει και μια άλλη, πιο δυσάρεστη εξήγηση: Από πού προέρχονται όλοι αυτοί και γιατί θα μπορούσαν όντως να ευαγγελιστούν το καινούριο; Σχεδόν ΟΛΟΙ, έχουν θητεύσει είτε σε παλιά διεφθαρμένα κόμματα, είτε υπήρξαν πιστοί υπάλληλοι ολιγαρχών, είτε αναπτύχθηκαν στον αυτισμό ενός κόμματος μικρού και εκτός κοινωνίας, μέχρι που μια καραμπόλα τους εκτίναξε στην διακυβέρνηση ενός έθνους. Γιατί να είναι διαφορετικοί από το μεγάλο, νυσταγμένο, αναχρονιστικό τμήμα της κοινωνίας μας; Από εκεί προέρχονται, εκεί ανήκουν, εκεί θα επιστρέψουν αύριο.
Fair enough. Σε όσους όμως δεν αρέσει αυτή η κοινωνία όπως είναι, με τα περιφερόμενα λείψανα, τις διακρίσεις ενάντια στις μειονότητες, την Εκκλησία-μπάστακα, τα δημοτικά στις παρελάσεις, τα ρητορικά ήξεις-αφήξεις στα “κανάλια των ολιγαρχών”, η κυβέρνηση αυτή δεν έχει πια να πει τίποτα.
Εξηπατήθην ακόμη μια φορά. Ο επόμενος.
σχόλια