ΚΙΝΗΣΗ

Σιωπηρή ομολογία αποτυχίας

Σιωπηρή ομολογία αποτυχίας Facebook Twitter
Κι όμως: βρίσκεται μέσα στην Αθήνα...
5

Ο εφιάλτης επέστρεψε /

δεν είχα σκοπό να γράφω μέσα Μαΐου για φωτιές, αλλά η ώρα που πρέπει να παραδώσω τη στήλη συνέπεσε με μια περίεργη φωτιά στη Ρεματιά Χαλανδρίου /

οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι ξεκίνησε από το ανοιχτό θέατρο που βρίσκεται μέσα σε αυτή την καταπράσινη λωρίδα, η οποία διαπερνάει τον αστικό ιστό της πόλης, μία από τις ελάχιστες φυσικές σχισμές που επιβίωσαν στο Λεκανοπέδιο /

ευτυχώς τα χειρότερα απεφεύχθησαν και η φωτιά δεν πήρε έκταση /

καταστράφηκε μεν το θέατρο, αλλά σώθηκε αυτός ο καταπληκτικός παράδεισος που, δυστυχώς, έχει πέσει στα χέρια μας και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή /

σκεφτείτε να ήταν η Ρεματιά στο Λονδίνο, το Βερολίνο ή τη Λισαβόνα /

σκεφτείτε μια πόλη με το ποσοστό πρασίνου της Αθήνας και τη μέριμνα πολιτείας και πολιτών για έναν από τους ελάχιστους πνεύμονές της /και μετά επιχειρήστε μια σύντομη βόλτα /

έχουμε και λέμε: αυθαίρετη δόμηση εντός του ρέματος, παραπήγματα, απόρριψη λυμάτων, παράνομες περιφράξεις και επεκτάσεις κατοικιών, τα γνωστά «ωραία» και «ελληνικά» /

όλα αυτά μειώνουν, αλλά δεν εξαφανίζουν τη μαγική διάσταση του τοπίου, καθώς θεωρείται, αν δεν κάνω λάθος, το καλύτερα διατηρημένο αστικό ρέμα στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αττικής /

τη Δευτέρα σταθήκαμε τυχεροί και δεν χάσαμε ένα από τα πραγματικά ελάχιστα σημεία αυθεντικής φύσης μέσα στην Αθήνα /

αυτά έχει ο ερασιτεχνισμός μας και η εντυπωσιακή αδιαφορία κράτους και πολιτών για το φυσικό περιβάλλον /

το καλύτερο είναι ότι όλα αυτά τα όμορφα πηγαίνουν μαζί με μία από τις πιο αυστηρές νομοθεσίες σε διεθνές επίπεδο /

πώς μια χώρα που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της ως προς τα περιβαλλοντικά και το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριό της έχει μεγάλη παράδοση στην υπεράσπιση του εθνικού φυσικού πλούτου έχει μετατρέψει τις πόλεις της και σημαντικό τμήμα της υπαίθρου της σε ζωντανά παραδείγματα προς αποφυγή είναι άλλο ζήτημα και εξαιρετικό θέμα για διδακτορικά /

σημαντική από ψυχολογική άποψη, αλλά χωρίς να μας κάνει σοφότερους στο «διά ταύτα» της γλυκόπικρης αυτής ιστορίας, αποδείχτηκε το σύντομο άνοιγμα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης το περασμένο Σάββατο, παρουσία του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη /

και μπορεί το «περιστατικό» με το «πουράκι» να επισκίασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλα τα υπόλοιπα, όμως η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν γνωρίζουμε πότε και πώς θα λειτουργήσει το μουσείο /

η μη κυβερνητική οργάνωση που ήταν αναγκαίο να συγκροτηθεί για να «υποδεχτεί» την πολύτιμη χορηγία των τριών εκατομμυρίων του Ιδρύματος Νιάρχου συγκροτήθηκε, αλλά τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας: στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, πόσα περιθώρια υπάρχουν για να εγκριθούν οι απαραίτητες προσλήψεις προσωπικού, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να λειτουργήσει το ΕΜΣΤ; /

εκτός κι αν τις χρηματοδοτήσει κι αυτές το... Ίδρυμα Νιάρχου /

και μια που το σημερινό μας σημείωμα εξελίσσεται σε ένα σιωπηρό, υποσυνείδητο «ευχαριστήριο» προς το Ίδρυμα Νιάρχου για την προσφορά του αυτά τα δύσκολα χρόνια, να σας πληροφορήσουμε ότι το Κέντρο Πολιτισμού στον παλιό Ιππόδρομο αναμένεται να ολοκληρωθεί και να παραδοθεί στο ελληνικό Δημόσιο την άνοιξη του 2016 /

ας ελπίσουμε ότι το κράτος μας θα του επιφυλάξει καλύτερη διαχείριση σε σχέση με το Ρέμα Χαλανδρίου...

Αθήνα
5

ΚΙΝΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

4 σχόλια
α μωρέ φτάνει πια μ' ένα ''στην Ελλάδα δεν, στην Ευρώπη καμία σχέση'' και άλλα τέτοια ματαιόδοξα και συμπλεγματικά. Η Αθήνα προφανώς έχει τη ρυμοτομία που της επέβαλλε η κοινωνικοοικονομική και πολιτική ιστορία της, είτε αυτό λεγόταν Πρόσφυγες και στέγαση τους, είτε Κατοχή και Δεκεμβριανά, είτε ταχεία ανοικοδόμηση μετεμφυλιακά είτε με αντιπαροχή είτε λόγω ανάγκης απάλειψης των παραγκουπόλεων (για πολλούς και διάφορους λόγους, και πολιτικούς και οικονομικούς) είτε λόγω ατολμίας και απροθυμίας της ελληνικής αστικής ταξης να επενδύσει σε κάποιο παραγωγικό τομέα και η εμμονή της στη σιγουριά του κατασκευαστικού κλάδου.Δεν νομίζω το Παρισι ή το Λονδίνο ή ακόμα περισσότερο οι Βρυξέλλες ή η Γενεύη ξέρω γω, να ακολούθησαν παρόμοια ιστορική πορεία. Το παρελθόν διαμορφώνει το παρόν και εκτός αν θέλετε να την ανατινάξετε και να χτίσετε άλλη απ την αρχή, η Αθήνα δεν αλλάζει δραστικά και είναι αυτό που είναι γιατί διαμορφώθηκε έτσι βάσει των ιστορικών συνθηκών. Πρέπει κάποιος να ασχοληθεί στα σοβαρά με τους όρους βελτίωσης αλλά αυτή η αιώνια διαμαρτυρία ''αχ θεέ μου που με έφερες να ζήσω'' και η νοοτροπία ότι τα κακώς κείμενα απορρέουν από το ότι ''δεν είμαστε Ευρωπαίοι, είμαστε λαμόγια και απολίτιστοι'' είναι αντιλήψεις μιας ματαιόδοξης ελιτίστικης και ανυπόφορα ανόητης μειοψηφίας
Το κράτους, τους νόμους, τους κανόνες και το σαβουάρ βιβρ, οι κάτοικοι της χώρας αυτής τα'χουν -στο μεγαλύτερο ποσοστό- εντελώς γραμμένα: δεν τους αφορούν, δεν τους αγγίζουν. Η μόνη ελπίδα είναι κάποια στιγμή να γκώσουμε απ αυτα: δηλ να σιχαθούμε αυτό το όβερντοζ γυφτιάς, ωχαδερφισμού, κουτοπονηριάς, εξαπάτησης, μπίχλας και θάρρους στο χωριάτη που σ' ανεβαίνει στο κρεββάτι. Και έτσι αυτομάτως θα προσαρμόσουμε την συμπεριφορά και τις επιλογές μας. Είθε.
Το κρατος Ειναι οι πολιτες! Οι πολιτες που παντα επιβραβεουν με την ψηφο τους οσους πολιτικους τους κανουν τα χατηρια. Οι πολιτες που πιστευουν στα θαυματα αλλα και στα μάγια, στο ματι και στον καφε. Οι πολιτες που εχουν το σπιτι τους πεντακαθαρο αλλα λιγο εξω απ'αυτο αφηνουν βουνο τα σκουπιδια γιατι αρνουνται τη λειτουργια καποιου ΧΥΤΑ σε αποσταση μικροτερη των 100(και βαλε)χιλιομετρων. Των πολιτων που καθε που εχουμε εκλογες καταφερνουν να δημιουργησουν μια ακομα χειροτερη βουλη κλπ...Ολα ειναι θεμα κουλτουρας. Η χειροτερη ολης της Ευρωπης ειναι η δικια μας. Ετσι και οι πολεις μας...
Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από νόμους αλλά από την εφαρμογή τους. Τι να κάνεις την αυστηρή νομοθεσία όταν το κράτος όποτε χρειάζεται λεφτά τραβάει κι ένα νόμο "νομιμοποίησης" αυθαιρέτων. Και βέβαια για να μη τα ρίχνουμε όλα στο κράτος, μεγάλη ευθύνη έχουν και οι πολίτες που αποκτούν περιβαλλοντική συνείδηση όποτε αυτό είναι συμβατό με τα μικροσυμφέροντά τους.