ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν αγοράκι κι εγώ, έχω περάσει τις φάσεις αυτοκαυλωσύνης που μου αναλογούν. Ειδικά εκεί γύρω στα 22-23 μου (μια δεκαετία πίσω δλδ). Να παλεύω να είμαι έτοιμος να υποστηρίξω τις καλοκαιρινές απαιτήσεις των γκομενακίων. Και καθότι όχι και κανένα ιδιαίτερο μπόι, να αγωνιώ να τριγωνίσω την πλάτη μου, να βγουν οι 6ρες στην (τριμαρισμένη) κοιλιά μου, να “γεμίσω” τα μανίκια του T-Shirt και να δω αν κρέμεται από το ημιπρισμένο στέρνο μου το μπλουζάκι (ξέρετε σαν βυζοκουρτίνα) για να πάρω bonus σε σχέση με τους άλλους που επαφίενται απλά σε ένα ύψος που τους έδωσε το DNA των προγόνων τους.Να αγωνιώ για την εικόνα μου και να επενδύω χρόνο και κόπο σε ένα εφήμερο αποτέλεσμα. Σε μια εικόνα που δεν είμαι εγώ, αλλά ένα trendy καλοκαιρινό κοστουμάκι. Να καθησυχάζω τις ανασφάλειες μου αντιγράφοντας επίπλαστα πρότυπα γιατί μεταξύ μας, ούτε και οι ίδιοι οι μοντέλοι δεν μοιάζουν 100% με αυτό που βλέπουμε σε έντυπα (τύπου Men's Health). Γιατί ναι. Είχα πέσει και στην λούμπα του Men's Health. Του αντρικού Cosmopolitan όπως το λέει μια φίλη. Ένα έντυπο που είναι ειδικά σχεδιασμένο να χτυπάει την χαμηλή αντρική αυτοεκτίμηση. Ακόμη και οι τίτλοι του είναι αντρίκιοι!! Τύπου: “ΒΓΕΣ ΠΑΡΑΛΙΑ. ΤΩΡΑ. ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ.” “ΧΤΙΣΕ ΩΜΟΥΣ. ΕΤΣΙ.” “ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΕ ΟΛΑ. ΝΑΙ! ΕΣΥ.” κλπ Όλα σε μια αρρενωπή προστακτική. Όλα να ευωδιάζουν περίσσια τεστοστερόνη από ένα αόρατο φιλαράκι-κολλητό που θέλει το καλό σου και να δίνουν ελπίδα στον καθημερινό μέσο άνθρωπο, ότι μέσα στα ζόρια της ζωής, μπορεί να γίνει ένας άλλος. Τουλάχιστον εξωτερικά. Αλλά τι λέω; Αυτό είναι που μας κόφτει.Είναι εντυπωσιακό πως ολόκληρες βιομηχανίες (πες την Κοσμετολογία, πες την Μόδα ή Fitness) χορεύουν πεντοζάλη πάνω στις ανασφάλειες μας, κατάμουτρα μας και εμείς τους βαράμε παλαμάκια.Κάπου εδώ μια μικρή παρένθεση. Δεν σας είπα, πώς ξεκίνησαν όλες αυτές οι σκέψεις σήμερα. Στο ταμείο ενός Βασιλόπουλου. Περιμένοντας με τα ψώνια της εβδομάδας.Σκάει τύπος στην είσοδο. Θηριώδης (η πλάτη του ήταν περίπου όσο το κάθε φύλλο της συρόμενης εισόδου), Τζόνυ Μπρατζόνι, μουσάτος, όμως ατσαλάκωτος και με έγκριση εξόδου από ομάδα ειδικών αποστολών grooming. Στα όρια που το κλάριν freak περνά στην κατηγορία όρθιο, solariumιασμένο χοιρομέρι. Έμοιαζε λίγο με τον βασιλιά του Instagram (ψάξτε το σχετικό άρθρο στη LIFO) στο πιο ελληνικό του. Και τί κάνει ο θεούλης;Στάση έξω από την πόρτα, (η πόρτα να ανοιγοκλείνει), κεφάλι περισκόπιο τύπου “κάτι περιμένω αλλά φφφ.... δεν ξέρω... τσ.... αφήστε με... φφφ...” (δεν περίμενε κανέναν τελικά), και θέλοντας να βεβαιωθεί ότι είναι στο σωστό μέρος (το κοντινότερο σουπερμάρκετ είναι 1-2 χλμ μακριά και εύκολα μπερδεύεσαι), πάει παραπίσω (ακόμη έξω από το σούπερμαρκετ με τις πόρτες να ανοιγοκλείνουν) παίρνει πόζα, βλέπει την γενική εικόνα του μαγαζιού, το σκέφτεται και κάνει την κίνηση ΚΛΕΙΔΙ κάθε “αφηρημένου” σφίχτερμαν:ΜΙΚΡΟ ΣΗΚΩΜΑ T-SHIRT + “ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΤΟ” ΧΑΪΔΕΜΑ ΚΟΙΛΙΑΚΩΝ.Και κάπου εδώ επανερχόμαστε στις φάσεις αυτοκαυλωσύνης μου. Γιατί κι εγώ συνήθιζα να το κάνω αυτό. Κάθε τόσο. Λες και ήθελα τζούρα από το porn-star lookalike level που είχα φτάσει. Και δεν καταλάβαινα πόσο νούμερο γινόμουν. Γιατί είναι πολύ πύρκαυλη φάση να την πέφτεις στο γκομενάκι και “ασυναίσθητα” να ψιλοχουφτώνεις του γραμμωμένο στήθος σου ή τους κοιλιακούς σου. Καθότι όπως και να το κάνουμε, τόσο κόπο έκανες, να μην πλασάρεις υποσυνείδητα την πραμάτεια σου; Συνεχίζεις να κοιτάς στα μάτια, μιλάς σταθερά και με αυτοπεποίθηση και αυτοχουφτώνεσαι. Ίσα για να φύγει το βλέμμα της προς τους μύες σου όσο την ψήνεις. Το αυτοχούφτωμα μπορεί να περνάει στα χαμηλά IQ και να σου προσφέρει σεξουαλική κάλυψη, αλλά αφήνει έκθετες τις ανασφάλειες σου.Πόσο νούμερα γινόμαστε προκειμένου να πηδήξουμε; Κι αν όχι να πηδήξουμε, τουλάχιστον για να διώξουμε την αυτολύπηση μας. Για να αντιμετωπιζόμαστε σαν “ίσοι”, σαν υπολογίσιμοι από τους γύρω μας. Αντί να μας νοιάζει γιατί δίνουμε τόση σημασία στους γύρω μας, κοπιάζουμε για την έγκριση τους. Η οποία ποτέ δεν είναι αρκετή, όπως την έχουμε φαντασιωθεί. Και όλα γίνονται ένα φαύλος κύκλος.Μετά από 2-3 γραμμωμένα καλοκαίρια (τόσα κατάφερα να είμαι όπως ήθελα), πλέον έχω επιστρέψει σε νορμάλ επίπεδα. Ακόμη αθλούμαι, αλλά μέσω μιας πολεμικής τέχνης. Που δεν με κόφτει και σε τί επίπεδο θα φτάσω (κι ας τσάκωσα κι ένα μετάλλιο στο ξεκάρφωτο, χωχω). Άντε και καμιά γυμναστική με το βάρος μου και κανένα μονόζυγο στο σπίτι.Στόχος μου πλέον -που έχω ευθύνες, που εργάζομαι, που ζω σαν ΕΝΗΛΙΚΑΣ και όχι σε μεταεφηβικό mode τέλος πάντων- είναι να μην μπαταλεύω. Σωματικά, ψυχικά και πνευματικά. (Ε και να περνάει κι η μπογιά μου στα γκομενάκια. Ας μην κοροϊδευόμαστε!). Το πόσο συφιλιάζομαι όταν ακούω ισοπεδωτικές συμβουλές του στυλ “ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΤΟ FITNESS” δεν φαντάζεστε. Και το λένε και με στόμφο Μωυσή (βρήκαμε την 11η εντολή παίδες). Να γυρίζει το 24ωρο μου γύρω από το πως διατηρώ το σώμα μου σε κάποια πρότυπα... Μμμμ, οκ. Πολύ ευχάριστο και καθόλου αγχωτικό μου ακούγεται. Και ποιοι το λένε; Συνήθως όσοι έχουν οικονομικό όφελος από μια δικιά σου τέτοια αλλαγή ή όσοι παλεύουν να υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο ζωής και θέλουν συμπαραστάτες. Ισορροπία παίδες. Αυτή εδώ είναι η ζωή σας. Δεν είναι πρόβα. Δεν έχει άλλη. Ζήστε την με ισορροπία και μέτρο.Υ.Γ.:Το βρυσίδι από κλάριν-str8-bi-gay-metro-κάγκουρ αναγνώστες αρχίζει σε:5...4...3...2...1!ΠΑΜΕ!