ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μέρα μου ξεκινάει στις 6 το πρωί... δουλειά μέχρι τις 4 το απόγευμα, σπίτι, να ασχοληθώ με το μωρό( μαμά ενός μικρού 13 μηνών) , καθάρισμα , μαγείρεμα κτλ κτλ. Γι ύπνο πριν τις 12 το βράδυ σπανίως τα καταφέρνω.Εχθές γύρισα σπίτι κομμάτια... είναι και εκείνες οι μέρες του μήνα που μετά την γέννα είναι χειρότερα από πριν,,, τα μάτια μου τσούζανε, τα πόδια μου πονάγανε .. η μέση μου δεν την ένοιωθα πια από τον πόνο, το μυαλό πουρές.Με το που μπαίνω στο σπίτι , φυλάω τον μικρό μου και βλέπω ότι έχει λερωθεί.. τον παίρνω τον αλλάζω.. επόμενη κίνηση παίρνω την μάνα μου τηλέφωνο. Μάνα έλα επειγόντως να κρατήσεις τον μικρό καμιά ώρα δεν με βαστάνε τα πόδια μου.Έρχομαι λέει η μάνα μου.. ο σύζυγος με κοίταζε με απορία.. μηχανικές κινήσεις ..συμμάζεμα νεροχύτη , να βγάλω τα σκουπίδια ... σαν ρομπότ που του τελειώνουν οι μπαταρίες.Έρχεται η μητέρα μου , της φτιάχνω καφέ... πηγαίνω να ξαπλώσω χωρίς κουβέντα.Πέφτω στις 7 το απόγευμα... ο μικρός μέσα με την μαμά μου και τον άντρα μου... φωνές κακό.. εμένα το κεφάλι νταούλι..τα άκρα μου μουδιασμένα απο τον πόνο.Καταφέρνω να κλείσω τα μάτια μου (δεν με πήρε ο ύπνος) , στις 8 σηκώθηκα με ένα απίστευτο αίσθημα ενοχών.. που έπεσα και ξεκουράστηκα , που δεν έκανα δουλειές, που δεν έπαιξα με τον μικρό , που άφησα την μάνα μου και τον άντρα μου να προσέχουν το παιδί.Αλλά δεν θα έπρεπε να νιώθω τύψεις... άνθρωπος είμαι κουράστηκα.