Στο LIFO.gr θέλουμε να προβάλλουμε όλες τις (δημοκρατικές) απόψεις. Μετά το πολυσυζητημένο άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου «Μένουμε Βαλκάνια» που αποδόμησε τη συγκέντρωση, αλλά και μετά το απάνθισμα ειρωνικών τουίτς εναντίον του #MenoumeEvropi που δημοσιεύσαμε, και επειδή τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρα ή άσπρα, επέλεξα μερικά πράγματα που διάβασα στο Facebook τις τελευταίες ώρες, καθώς και ένα κείμενο του Δημήτρη Κοντοπίδη.
Η τυφλή απόρριψη του στυλ «είμαι σίγουρος ότι πήγαν μόνο οι πάμπλουτες/οι άρα δεν με ενδιαφέρει τι είπαν» (που θυμίζει την τυφλή απόρριψη των αγανακτισμένων ως γραφικών αναρχικών και χρυσαυγιτών) σίγουρα ικανοποίησε όσους δεν συμφωνούσαν με τη μεγάλη συγκέντρωση -σαφώς πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν που υποστήριξε την κυβέρνηση. Δεν τους έδωσε όμως καν την ευκαιρία να καταλάβουν ότι παρά την αναπόφευκτη κομματική καπήλευσή τους, η πλειοψηφία των 'Μένουμε Ευρώπη' ούτε ικετεύουν για σκληρά μέτρα ούτε ονειρεύονται την επιστροφή της ΝΔ (μπρρρ...).
Υπενθυμίζουν όμως στον Τσίπρα ότι εκλέχθηκε για να φέρει καλύτερες μέρες εντός της Ευρώπης και του Ευρώ. Αν τα καταφέρει όπως υποσχέθηκε, φέρνοντας και την πολυπόθητη ανάπτυξη -που δεν πολυπροβλέπεται με grexit- ακόμα καλύτερα.
Να μερικά απ' τα status:
Όσοι πιστεύουμε στο "Μένουμε Ευρώπη" δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με τις πολιτικές των τελευταίων ετών, ούτε ότι είμαστε ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠαΣοΚ. Δεν σημαίνει καν, ότι συμφωνούμε με το πως έχει διαμορφωθεί πολιτικά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσα σε όσους κατέβηκαν βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που συμφωνούν με τα παραπάνω, όπως υπάρχουν και πολλοί ψηφοφόροι και στελέχη κομμάτων, που συμμετείχαν σε προηγούμενες κυβερνήσεις και συνέδραμαν με τον δικό τους τρόπο σε πολιτικές, που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση, οι οποίοι πλέον υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του...
Όσοι πιστεύουμε στο "Μένουμε Ευρώπη" θεωρούμε πως η Ελλάδα *είναι* Ευρώπη και αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί.
Η εύκολη ερώτηση, όσων είναι αντίθετοι με αυτό, είναι η "Μένουμε Ευρώπη πάση θυσία;"
Αυτή την ερώτηση όμως, την κάνουν οι ίδιοι που δεν μπορούν να απαντήσουν στο "Φεύγουμε από το ευρώ ή/και την Ευρωπαϊκή Ένωση με κάθε κόστος;" (Anestis Chatzidiakos)
Άργησα να πάω στο Σύνταγμα λόγω δουλειάς. Έφτασα κατα τις 9:45. Όμως μου έκανε πολύ εντύπωση οτι υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος συγκεντρωμένος. Αλλά πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε το ποιοί ήταν εκεί! Είδα απλούς ανθρώπους όλων (μα όλων) των ηλικιών, ανθρώπους χωρίς κομματική ταυτότητα,ανθρώπους που παλέυουν για την καθημερινότητά τους. Είδα ανθρώπους που αγαπάνε πραγματικά την πατρίδα τους και όχι "πατριώτες"! Είδα ανθρώπους αξιοπρεπείς και όχι ανθρώπους να κραυγάζουν για "αξχιοπρέπεια"! Είδα αυτήν την σιωπηρή πλειοψηφία που όλοι μας ξέρουμε οτι πάντα υπήρχε αλλά δεν της αρέσει να κάνει θόρυβο! Πραγματικά χαίρομαι γι 'αυτό που έγινε!! Αυτή είναι η Ελλάδα που πρέπει να πάρει την τύχη της στα χέρια της!!! Και όχι η άλλη Ελλάδα,αυτή των κομματικών στρατών,των κομματικών βολεμένων,αυτών που χθες και σήμερα λοιδώρησαν και συκοφάντησαν με όποιο τρόπο μπόρεσαν (ακόμα και με άρθρα στο,κάποτε σύμβολο του προοδευτισμού και της ελευθερίας της έκφρασης,την Αυγή...Αυριανή πλεον) τους ανθρώπους που θέλησαν να πουν το απλό: "Μην μας υποτιμάτε! Είμαστε εδω! Μπορεί να μην κραυγάζουμε,να μην σπάμε,να μην χτίζουμε ανθρώπους στα γραφεία τους,αλλά είμαστε η πλειοψηφία. Είμαστε πολίτες του κόσμου,πολιτες της Ευρώπης,Έλληνες! Δεν θα αφήσουμε να μας γυρίσετε 50 χρόνια πίσω!" #MenoumeEvropi (Panos Pap)
Έκαναν χθες πολλοί καλοί φίλοι την έκκληση να αποφευχθεί "ένας νέος διχασμός".
Λυπάμαι αλλά τους βρίσκω λιγάκι ετεροχρονισμένους.
Ο πραγματικός "διχασμός" ξέσπασε τη στιγμή που το πρώτο σύνθημα για "κρεμάλες" ξε(β)ράστηκε στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Έκτοτε, απλά ο διχαστικός λόγος διευρύνθηκε και πλατύνθηκε, ρηγμάτωσε τον πολιτικό κόσμο, τεμάχισε τις μέχρι τότε ιδεολογικές μονώσεις και κατέληξε στο σημείο να αναδείξει ως κυβέρνηση της χώρας έναν φρανκενστάιν όπου η αριστερά του Μαρξ και του Έγκελς συνυπάρχει με την ψεκασμένη ακροδεξιά.
Χτες απλά, εμφανίστηκε και συγκροτήθηκε ως πολιτικά ενεργό σώμα, η αντίθετη όψη που μέχρι τότε εκφραζόταν θεσμικά, σε εκλογές και κλειστές συγκεντρώσεις.
Αυτή η ποιοτική αναβάθμιση δε δίνει τον τόνο ενός νέου διχασμού. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τον βαθμό που ο διχαστικός λόγος έχει διαβρώσει την πολιτική της χώρας. Βαθμός ικανός να προκαλέσει τη ρήξη και την έξωσή της από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Δεν διαδηλώνουμε για να διχάσουμε με άλλα λόγια.
Διαδηλώνουμε για να τερματιστεί ο διχασμός.
Ο μόνος πραγματικός διχασμός που καθορίζει την σημερινή πολιτική.
Ο διχασμός ανάμεσα στην Ελλάδα και τους εταίρους της.
Ένας διχασμός που τροφοδοτείται από μια ιδεολογικά αρρωστημένη μειοψηφία η οποία εκπροσωπείται δυσανάλογα στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια.
Μετά από 3 χρόνια τοξικής προπαγάνδας από τα στίφη των αγανακτισμένων, ορισμένοι θεωρούν διχαστικό το σύνθημα "μένουμε Ευρώπη".
Παιδιά συγγνώμη αν σας ενοχλούμε,μπορούμε αφού σας πειράζει, να πάμε να κρυφτούμε σε κανά λαγούμι, no problem, υπεράνω ολων η εθνική ενότης. (Harry Peitsinis)
Αδιαπραγματευτο "ναι" στο ευρω και την ΕΕ. Κι αν η συμφωνια που θα ερθει ειναι (που θα ειναι) τρισχειροτερη και τρισεπωδυνη απ αυτην που θα μπορουσε να ειναι τον ιανουαριο χωρις εκλογες και φαντεζι "διαπραγματευση" αυτο ειναι αποκλειστικη ευθυνη της κυβερνησης και του Τσιπρα προσωπικα. Δυο εντελως διακριτα πραγματα.
Αυτο για οσους ρωτανε "μενουμε ευρωπη παση θυσια;". (Paris Zoub)
Για το περιεχόμενο των εκδηλώσεων ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ
Η πρωτοβουλία για τις συγκεντρώσεις ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ είναι μια αυθόρμητη πρωτοβουλία παρέμβασης στη δραματική συγκυρία, για την προάσπιση των κατακτήσεων των 35 ετών ευρωπαϊκής πορείας. Όσο είναι δυνατόν, το περιεχόμενο πρέπει να καθαρό, ενωτικό και να δίνει ισχυρό μήνυμα.
Από την πρώτη πρόσκληση είχαμε ζητήσει "όχι σημαίες, όχι πλακάτ". Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο που καθένας/καθεμιά επιλέγει να συμμετέχει - ούτε ενδεχόμενη επικοινωνιακή εκμετάλλευση από κάποιους.
Στις συγκεντρώσεις δεν θα υπάρχει ούτε ένα πλακάτ εγκεκριμένο από τους διοργανωτές. ΟΥΤΕ ΕΝΑ! Κάθε τι που μπορεί να εμφανισθεί αφορά μόνον αυτόν που το κρατάει. Θα θέλαμε να πλημμυρίσουν οι πλατείες από σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ένα μόνο σύνθημα:
ΕΛΛΑΔΑ, ΕΥΡΩΠΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Όσοι θέλουν, σφυρίχτρες! Να προσέχουν μόνο όταν προσέρχονται να παραλάβουν το πυρηνικό τους όπλο από το φορτηγό των δανειστών μη τους πάρει χαμπάρι κάνας ΣΥΡΙΖΑίος και εκτεθούμε.
Για την τόνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, tip για τους μικροπωλητές:
Σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σφυρίχτρες θα έχουν ζήτηση! (George J. Prokopakis)
*Διευκρίνιση
Κυκλοφορεί και μάλιστα σε υποτιθέμενο μπλογκ με όνομα menoumevropi δείγμα υπεύθυνης δήλωσης αποδοχής οποιουδήποτε μέτρου που αφορά ενδεχόμενη συμφωνία με τους εταίρους και πιστωτές. Αναπαράγεται από συριανελικά sites.
Επειδή οι διοργανωτές των συγκεντρώσεων ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό, υποθέτουμε πως είναι η υπεύθυνη δήλωση που συνοδεύει την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης στις αποφάσεις των Eurogroup του Φεβρουαρίου με τις οποίες βεβαιωνόταν η ανάληψη της υποχρέωσης από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών τήρησης όλων των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές ad infinitum (που λέει κι ο Γιάνης).
Σύντροφοι συνθήματα όπως το #MenoumeEvropi είναι διχαστικά, ενώ συνθήματα όπως το "να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή", "Ή αυτοί, ή εμείς" και το "κρεμάλες" είναι βαθύτατα ενωτικά.
Εκ της ΚΕ του κόμματος
#γίδια #δραχμολάγνοι
(Spyros Blatsios)
Ο πανικός των τελευταίων ημερών που δείχνουν κυβερνητικά στελέχη, βουλευτές και δημοσιογράφοι που στηρίζουν ή που "δε στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ" και που οφείλεται στις αυθόρμητες ενέργειες πολιτών που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στην αστική δημοκρατία, την ώρα μάλιστα που η θεσμική αντιπολίτευση δείχνει αδύναμη να ανταπεξέλθει στον κριτικό της ρόλο, ολοένα και μεγαλώνει. Σαν αποτέλεσμα πυκνώνουν οι απειλές, αυξάνει το μίσος, πολλαπλασιάζονται οι "προειδοποιήσεις" προς "τους άλλους" που αντιπαραβάλλονται προς τους "δικούς μας" να "καθίσουν ήσυχα".
Όλα αυτά κάνουν δραματικά επιτακτική την παραμονή της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης και του πυρήνα των ευρωπαϊκών πολιτικών και κοινωνικών αξιών.
Ο τρόπος που η κυβέρνηση προτίθεται να ασκήσει την εξουσία της, αν η χώρα τεθεί εκτός ΕΕ, σύμφωνα με τα δείγματα γραφής που δίνει, θα είναι κάτι παραπάνω από ολοκληρωτικός και αντιδημοκρατικός. Κι αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό κι από το νόμισμα κι από τη χρεωκοπία ακόμη. (Βαγγέλης Κούμπουλης)
-----
Στην πλατεία των συνειδητοποιημένων;
Από τον Δημήτρη Κοντοπίδη
Πήγα και εγώ προχθές στην πλατεία Συντάγματος με τον συν ασθενή και αδελφικό φίλο Γιάννη- 5 χρόνια καθημερινής πορείας τώρα. Βλέπεις ύστερα από κάποια ηλικία, τους φίλους τους διαλέγεις με βάση τις αξίες τους , τους θες συνοδοιπόρους – στήριγμα σε αυτό το περιπετειώδες και σύντομο συνάμα ‘’πέρασμα’’. Σκαστοί από το νοσοκομείο, με τους φλεβο καθετήρες στα χέρια πήγαμε εκεί που πρωτογνωριστήκαμε.
Ιούνιος 2011 τότε, στις πρώτες αυθόρμητες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων,
πήγαμε και διαμαρτυρηθήκαμε για το άθλιο πολιτικό σύστημα, για την κατάντια του επιπέδου ζωής που είχαμε εξαιτίας των 300 (;). Αψηφώντας τα δακρυγόνα τότε, θυμάμαι με πήγε σχεδόν σηκωτό σε μια στοά να με προστατέψει – μιας και η χαμηλή μου αναπνευστική λειτουργία με είχε σχεδόν αφήσει λιπόθυμο. Όταν λίγο πιο μετά ‘’καπελώθηκαν’’ κομματικά, οι αυθόρμητες αυτές πορείες αγανάκτησης - αναζητήσαμε την μάχη και την ‘’ρήξη’’ στο κοντινό μας περιβάλλον - την μικρή κοινωνική ομάδα που ανήκαν οι συν ασθενείς μας. Μέσα στα επόμενα δύσκολα χρόνια της κρίσης και της διάλυσης , οι αγώνες οι οποίοι επιδοθήκαμε, απόδειξαν ότι όταν κάποιοι προσπαθούν ειλικρινά , μπορούν να καταφέρουν σχεδόν τα πάντα. Σε μία επίμονη συμμετοχή στην χάραξη πολιτικής υγείας, ως ‘’ενεργοί’’ και ενημερωμένοι ασθενείς καταφέραμε να ικανοποιήσουμε αιτήματα ετών μέσα στα δύσκολα αυτά χρόνια. Να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη, να εκπαιδεύσουμε επιστήμονες υγείας, να δημιουργήσουμε υποδομές , να γίνου προσλήψεις, να εισαχθούν φάρμακα, να δώσουμε άμεσες λύσεις σε μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα. Συνειδητοποιήσαμε τότε ότι οι μεγαλύτεροι αγώνες δεν κατακτώνται με κατασκηνώσεις έξω από Υπουργεία, αλλά με συνεργασίες, ρεαλιστικές προτάσεις, συμμαχίες , θαρραλέες συγκρούσεις με συμφέροντα αλλά και πολλές θυσίες. Από τότε εγκατέλειψα προσωπική ζωή, σπουδές, φίλους καθώς οι στόχοι θέλουν συγκέντρωση και ο χρόνος στην βελτίωση του συστήματος υγείας σε ένα χρόνιο νόσημα, πολύτιμος.
18 Ιουνίου χθές πάλι στο ίδιο μέρος υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Στην μικρή αυτή μας πορεία στην χάραξη πολιτικής υγείας, συνειδητοποιήσαμε πως όλα είναι αλληλένδετα. Τις επιπτώσεις που είχε η οικονομική κρίση - η μετάβαση από την σπατάλη του συστήματος υγείας στον στραγγαλισμό της, ο ενεργός ρόλος του ασθενούς στην διαμόρφωσή του συστήματος υγείας αλλά και ο ρόλος μας ως ‘’ενεργοί’’ πολίτες. Η κάθε μας ενέργεια συνδέεται με την πολιτική και η πολιτική επηρεάζει την κάθε μας προσπάθεια. Όταν στην χώρα μας υπάρχουν 1 εκατομμύριο χρόνιοι πάσχοντες γνωρίζουμε τι σημαίνει μια πιθανή έξοδος από το ευρώ. Στα ευρωπαϊκά συνέδρια ασθενών που πηγαίνουμε, ακούμε εκπρόσωπους ασθενών από βαλκανικές χώρες που κάποια καινοτόμα φάρμακα που εμείς τα παίρνουμε με πλήρη αποζημίωση , τα βλέπουν μόνο ‘’ζωγραφιστά’’. Στην Κούβα που είχα πρόσφατα επισκεφθεί δεν υπάρχουν ασθενείς με την νόσο μου - εκτός από κάποια μωρά - όταν σε ευρωπαϊκές χώρες το προσδόκιμο ξεπερνά τα 40. Βλέπεις εκεί η φύση αναλαμβάνει να διατηρεί τους ‘’δυνατούς’’ οργανισμούς. Μόνο στον τομέα υγείας να επικεντρωθεί κανείς θα καταλάβει ότι μια από τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις είναι η αύξηση προσδόκιμου ζωής, η αύξηση ποιότητας ζωής. Εξάλλου τα ρεύματα μεταναστών το αποδεικνύουν ψάχνοντας αυτή την υποτιθέμενη καλύτερη ποιότητα ζωής στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Υποτιθέμενη γιατί δεν είναι για όλους ίδια και εκεί βρίσκεται το μυστικό του αγώνα. Ο αγώνας οφείλει να επικεντρώνεται στην δίκαιη Ευρώπη για όλα τα μέλη κράτη και κυρίως για τις ευάλωτα κοινωνικά ομάδες και φυσικά οι μάχες δίνονται εντός και όχι εκτός.
Το μένουμε Ευρώπη λοιπόν γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει
αλλά δεν είναι λόγος να ξανα πιάσουμε τις πλατείες.Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι χρόνος δεν υπάρχει για ‘’επαναστατικές γυμναστικές’’ και όταν θες να προσφέρεις και έχεις στόχους δουλεύεις καθημερινά. Στον δικό σου μικρό η μεγάλο κύκλο επιρροής προσθέτεις το δικό σου μικρό πετραδάκι. Εδώ όμως υπάρχει και μια παρεξήγηση. Όταν κάποιοι άνθρωποι - σιωπηλή μειοψηφία που επιλέγουν τον καθημερινό αγώνα, την σκληρή υπερωρία και εφημερία, την πάλη να μην κλείσει η μικρή τους επιχείρηση , την προσπάθεια να δώσουν ρεαλιστικές λύσεις στον συν άνθρωπο που υποφέρει, την επανάσταση ήθους σε μια κοινωνία που φθίνει από αξίες, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Ιδίως μάλιστα όταν χλευάζεται από τους ‘’επαγγελματίες’’ επαναστάτες που είτε καπηλεύονται όρους για να συνδικαλίζονται εις βάρος του συνόλου, είτε για να δίνουν πιστοποιητικά γνήσιου επαναστάτη. ‘Όταν μάλιστα ορίζεται η ‘’ορθή’’ μέρα συγκέντρωσης – δίκαιης επανάστασης σε μια πλατεία – έχουν αγγίξει τα ευαίσθητα σημεία των δημοκρατικών μου πιστεύω. Ένα διάλλειμα από μια συνεχή ξέφρενη πορεία υπέρ του συν ασθενή νομίζω ότι αξίζω- εξάλλου έχω να δώ φίλους μου για μήνες. Θα κατέβω Σύνταγμα γιατί δεν είναι δυνατόν να υποδεικνύεται ποια είναι η ορθή μέρα έκφρασης - ποια η πατριωτική λύση- εκτός και αν κάποιοι κατέχουν την αλήθεια. Είναι βέβαια καιρός που με τυραννάει αυτή η προπαγάνδα που έχουν επιβάλει ως λογική. Όποιος δηλαδή δεν έχει καταθέσεις στην τράπεζα δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Μα αυτός ακριβώς αυτός είναι που θα ταλαιπωρηθεί σε περίπτωση χρεωκοπίας - στα τρόφιμα, στα φάρμακα στην βενζίνη κλπ. Αυτοί που ‘’έχουν’’, θα πολλαπλασιάσουν την αγοραστική του δύναμη, ο πλούσιος θα γίνει πλουσιότερος και ο φτωχός – η πλειοψηφία δηλαδή θα υποφέρει. Οφείλω λοιπόν να υπερασπιστώ την δυνατότητα έκφρασης της γνώμης μου – όπως θα έκανα και για αυτούς που έχουν αντίθετη από την δική μου άποψη.
Η πλατεία λοιπόν αυτήν την φορά μας βρήκε πιο συνειδητοποιημένους;
Όχι ότι δεν είμαι κατά της λιτότητας, κατά της φορο επιδρομής και δεν θεωρώ ότι η Ευρώπη καλός κινείται. Η Ευρώπη έχει μεγάλη κρίση και φαίνεται πως το έχει συνειδητοποιήσει. Έχει κάνει τα λάθη της και πρέπει να επισημανθούν. ΄Όταν όμως σε αδικούν, δεν κλείνεις την μύτη σου να σκάσεις. Παλεύεις, και από θέση ισχύος διεκδικείς, που αυτήν την στιγμή η χώρα μας δεν την έχει. Για αυτήν λοιπόν την θέση μας, δεν φταίνε πάντα οι ξένοι. Έχουμε καλλιεργήσει πολύ αυτήν την νοοτροπία, δηλαδή ότι ό,τι και αν κάνω φταίει πάντα ο άλλος. Να ‘’χτίσουμε’’ εχθρούς μέσα και έξω από την χώρα. Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική. Να κάνουμε ρήξη επιτέλους με αυτόν τον κακό μας εαυτό. Να διορθώσουμε αυτά που χρειάζεται ,ώστε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, με κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί λύσης- η συμφωνία φαίνεται αργός θάνατος - η πτώχευση αυτοκτονία. Όλο αυτό θέλει όμως τον δύσκολο δρόμο της δουλειάς- την αναζήτηση της αιτίας της σημερινής μας κατάστασης με ειλικρίνεια και η βελτίωση επικεντρωμένη στα πραγματικά αιτία της κρίσης θα δώσει την λύση.
H προαίσθηση μου για την ‘’πλατεία’’ δεν είναι η καλύτερη.
Το παράπονό μας τότε το 2011 των αγανακτισμένων ήταν ότι όταν είχαμε μαζευτεί εκατοντάδες χιλιάδες ,τα κανάλια – τα ΜΜΕ απέκρυπταν την πραγματική εικόνα. Μιλάγαν για μερικούς χιλιάδες, όταν είχαμε ξεσηκωθεί αυθόρμητα νέοι – φοιτητές, γονείς –γιαγιάδες. Αργότερα τα κόμματα τις καπέλωσαν, οι πλατείες χωρίστηκαν σε πάνω και κάτω και το παρακράτος έδωσε τις αφορμές για την διάλυση τους.
Το ανησυχητικό είναι ότι 4 χρόνια μετά με νέα κυβέρνηση τα παραπάνω δεν έχουν αλλάξει. Η στρέβλωση της εικόνας από τα κανάλια – ιδίως του κρατικού και των εφημερίδων η ίδια. Τα social – τα πληρωμένα trol σε εκπληκτικό ρυθμό αντανακλαστικών ξεκίνησαν την προβοκάτσια, ταυτόχρονα καλέσματα 2 ταχυτήτων αλλά το χειρότερο είναι ότι μπήκαμε σε ρυθμούς διχαστικού επικίνδυνου ‘’οπαδισμού’’. Ανεξαρτήτως αν θα γίνει συμφωνία η όχι (προσωπικά πιστεύω ότι θα γίνει) πρέπει να επικεντρωθούμε στις αιτίες υπερασπίζοντας πάντα την δημοκρατική έκφραση των διαφορετικών προσεγγίσεων.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η κρίση μας θα λυθεί στις πλατείες και στους δρόμους. Η κρισιμότητα θέλει ψυχραιμία και αφορμή για αυτοκριτική .Αυτή θα είναι και η Σωτηρία μας – ρήξη με τον κακό μας εαυτό. Δεν υπάρχουν γνήσιοι πατριώτες , αγωνιστές και εθνοπροδότες που χωρίζονται σε στρατόπεδα. Οφείλουμε να σεβόμαστε την διαφορετική προσέγγιση λύσεων. Φοβάμαι ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι πολύ φτωχό να πάρει μόνο του τις αποφάσεις που χρειάζεται, χωρίς συνειδητοποιημένους πολίτες. Πάνω από όλα οφείλουμε να μην χάσουμε την δημοκρατική μας έκφραση, την ανθρωπιά που είχαμε πάντα και να πολεμήσουμε την κακή κληρονομιά της διχόνοιας.
σχόλια