ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δε μου άρεσε το Sex and the City. Μεταξύ μας προτιμώ το Girls, το θεωρώ πολύ πιο ρεαλιστικό. Μετά όμως από τόσα χρόνια πλύσης εγκεφάλου και επαναλήψεων επί επαναλήψεων του πρώτου από τα ελληνικά κανάλια, όλο και κάτι όλο έχει γράψει στην ψυχή της κάθε ελληνίδας. Και μία κλασσική συζήτηση μεταξύ γυναικών είναι το με ποια ηρωίδα ταυτίζεται η κάθε μία:Με αυτή που χωρίζει και για να το ξεπεράσει αγοράζει πανάκριβα παπούτσια; (NO!!)Με αυτή που πιστεύει ότι αν ένας άνδρας δεν την παντρευτεί στο 3μηνο πρέπει να τον στείλει στο διάολο; (NO!!)Με αυτή που είναι πλούσια και επιτυχημένη και θεωρεί ότι κανένας δεν της αξίζει και καταλήγει να κοιμάται μόνη της; (ΝΟ!!)Και μας μένει η Samantha.... Θα ήθελα να ομολογήσω ότι πάντα τη ζήλευα. Όχι επειδή έχει πηδήξει πολλούς, αλλά επειδή κατάφερνε να μην εμπλέκεται συναισθηματικά. Επειδή δεν είχε βιώσει ποτέ την απόρριψη. Όχι επειδή ήταν υπεργκόμενα (καλά μπορεί και λίγο γι' αυτό), αλλά επειδή είχε το πάνω χέρι, είχε όποιον ήθελε, όταν τον ήθελε, για όσο τον ήθελε και μόλις βαριόταν πήδαγε στο επόμενο λουλουδάκι. Ένα μοντέλο γυναίκας που στην πουριτανική Ελλάδα θα το ονομάζαμε πολύ απλά πουτ***.Επειδή ούτε εγώ ήθελα να βιώσω την απόρριψη, είχα δύο επιλογές: ή να ακολουθήσω το μοντέλο Samantha, ή να επιλέγω να πηγαίνω στα σίγουρα. Και διάλεξα το δεύτερο. Και λέγοντας να πηγαίνω στα σίγουρα, εννοώ να κάνω σχέσεις μόνο με άντρες που με έχουν πλησιάσει αυτοί εννοείται, που τους έχω ψήσει για μήνες έτσι ώστε να είμαι σίγουρη ότι όταν τους κάτσω θα με έχουν καψουρευτεί. Γαϊδουριά, αλλά αφού γράφω ανώνυμα ας είμαι ειλικρινής. Και κατάφερα πλησιάζοντας τα 30, να μη με έχει φτύσει κανείς, να μην έχω πέσει στα γόνατα να παρακαλέσω και να μην έχει κλάψει ποτέ για κανεναν μλκ. Ή σχεδόν ποτέ. Γιατί η απόπειρά μου τα γίνω Samantha για λίγες μέρες με κατάντησε κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, να ακούω ελληνικά (Παναγία μου!!!), να κλαίω και να γράφω εξομολόγηση στη Lifo.Για να τα πάρω από την αρχή, κάποια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι γουστάρω κάποιον που δεν μου την έχει πέσει ποτέ, δε με γουστάρει και μάλλον δε με συμπαθεί και ιδιαίτερα. Απλά επειδή βλεπόμαστε συχνά έχουμε μία τυπική επικοινωνία. Ας τον ονομάσουμε Mr Average, όχι και Big! Εννοείται ότι δεν έκανα κίνηση, γιατί είμαι πιο όμορφή, πιο μορφωμένη και πιο επιτυχημένη από αυτόν....και κυρίως γιατί φοβόμουν ότι θα γευτώ για πρώτη φορά τη χυλόπιτα. Έτσι επέλεξα να μείνω με έναν άντρα τον οποίο δεν αγαπούσα πλέον, που με ζήλευε και με καταπίεζε, γιατί μέσα από την εμμονή του ένιωθα επιβεβαίωση και σιγουριά. Και έτσι πέρασαν μήνες και μήνες....με εμένα να βλέπω τον Mr Average σχεδόν καθημερινά, να λιώνω (έρωτας όχι μόνο κ**λα), αυτός να μη μου δίνει καμία σημασία και να ψάχνω έναν τρόπο να χωρίσω αναίμακτα. Τελικά τα κατάφερα, έγινα ελεύθερο κορίτσι και αποφασισμένο τον επόμενο άντρα που θα μπει στη ζωή μου θα τον επιλέξω εγώ και όχι αυτός εμένα! Και κάπου εκεί ο Mr Average μου χάλασε τα σχέδια. Με πλησίασε αλλά σε τελείως φιλικό επίπεδο. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να γνωριζόμαστε καλύτερα και εγώ να τον ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο. Και λέω τώρα είναι η μεγάλη ώρα που θα την πέσω πρώτη φορά σε άντρα!!! Και το έκανα. Και τσίμπησε. Το αν τσίμπησε επειδή γούσταρε ή επειδή είχε καιρό να γ**** δεν τον ξέρω και μπορεί να μην το μάθουμε και ποτέ. Το σεξ δεν ήταν πολύ καλό ποιοτικά. Πρώτον είχε αρκετές τεχνικές δυσκολίες που δεν μπορώ αν αναλύσω και δεύτερον εγώ είχα μία αμηχανία και αδεξιότητα γιατί είχα καιρό να το κάνω με κάποιον και να το γουστάρω. Δε με χάλασε όμως τίποτα από αυτά, γιατί είπαμε είμαι ερωτευμένη.Για να μην τα πολυλογώ, αν και το έχω ήδη κάνει, ακολούθησα τις συμβουλές της Samantha, κράτησα τις αποστάσεις μου, ήμουν ψυχρή εκτός κρεβατικού χώρου, δεν έκανα ζήλιες και χαζογκεμενιές (αν και έσκαγα και σκάω από τη ζήλεια μου για πάρτη του) και το έπαιξα άνετη γκόμενα. Και η κατάληξη; Με έφτυσε, με βαρέθηκε! Ίσως έπρεπε να την πληρώσω για το πόσο απαίσια έχω φερθεί εγώ στο παρελθόν. Ίσως έπρεπε να καταλάβω ότι οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια, όχι πουτ***νιες για να κρατήσουν.Το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλες Σαμάνθες. Έχουμε συναισθήματα. Άλλες φορές πληγώνουμε, άλλες πληγωνόμαστε αλλά τελικά κατέληξα ότι προτιμώ να είμαι με κάποιον, έστω και για λίγες βδομάδες, που μου προκαλεί ταχυκαρδία μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα τον συναντήσω, παρά με κάποιον που έχω δεδομένο μόνο και μόνο για να καλύψω τις ανασφάλειες μου.Θα συνεχίσω τη ζωή μου, αν και θα δυσκολευτώ να το ξεπεράσω νομίζω και τώρα που είμαι μόνη μου θα αρχίσω να βλέπω λίγο καλύτερες σειρές.