Έγραφα πριν καιρό για τους αυτούς που στο ίντερνετ που διέδωσαν τη φήμη ότι κόπηκαν κάποια φωνήεντα από βιβλίο του Δημοτικού.
Ο Κώστας Δεμερτζίδης θέλει να απομυθοποιήσει το ότι απόψεις που έχουν ορθογραφικά λάθη δεν έχουν αξία (είναι γεγονός: όποιος κάνει ορθογραφικά λάθη αντιμετωπίζεται εκ προοιμίου ως ηλίθιος). Μου θύμισε το "Όταν σου τελειώνουν τα επιχειρήματα στο ίντερνετ, τότε αρχίζεις να κρίνεις την ορθογραφία του άλλου".
Γράφει και διάφορα άλλα, με κάποια ταυτίζομαι απόλυτα με άλλα όχι τόσο. Βλέπω όμως καθημερινά στα σχόλια (του Lifo.gr) να γίνεται πόλεμος για την ορθογραφία: Το "Εκτός από ηλίθιος είσαι ΚΑΙ αμόρφωτος" όλοι το έχουν για ψωμοτύρι. Και το καταλαβαίνω να τη λένε σε μας τους αρθρογράφους του σάιτ που ΠΡΕΠΕΙ να ελέγχουμε την ορθογραφία μας και τυχόν λάθη είναι απαράδεκτα, αλλά θεωρώ πως οι σχολιαστές πιάνονται μεταξύ τους γιατί έτσι νομίζουν ότι θα νικήσουν τους άλλους.
Τέλος να πω κάτι πολύ διασκεδαστικό: κάτω απ' το (πράγματι, πολύ αμφιλεγόμενο κείμενο) υπάρχουν δύο εξοργισμένα σχόλια που κατηγορούν τους "θολοκουλτουριάρηδες" που θέλουν να καταστρέψουν "τη Γλώσσα μας και την Πατρίδα μας!".
Το ένα εξοργισμένο ελληναράδικο σχόλιο είναι ασύντακτο, κάνει λάθος στην ορθογραφία της λέξης "Κυριλικό" και χρησιμοποιεί ΜΟΝΟ ερωτηματικά του λατινικού αλφαβήτου, δηλαδή μόνο αυτά "?".
Το άλλο εξοργισμένο ελληναράδικο σχόλιο είναι γραμμένο με ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΚΑΙ ΜΟΝΟ...
;)
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του Κώστα Δεμερτζίδη:
Ο λόγος που τα greeklish έχουν τόσο μεγάλη εξάπλωση στα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους, είναι ότι τους βοηθά να αποφεύγουν τα ορθογραφικά λάθη. Τα greeklish δεν έχουν ορθογραφία, ο καθένας γράφει όπως θέλει. Στο διαδίκτυο όποιος κάνει ορθογραφικά λάθη αντιμετωπίζεται εκ προοιμίου ως ηλίθιος, τα γραφόμενα του χλευάζονται και αμφισβητούνται, όχι λόγω περιεχομένου, αλλά με την λογική, «αφού κάνεις ορθογραφικά λάθη είσαι αμόρφωτος, άρα ότι και να πεις είναι λάθος»
Ας μιλήσουμε λοιπόν για ορθογραφία.
Η γλώσσα είναι κατά βάση προφορική. Η αλφαβητική γραφή δεν είναι παρά μια σύμβαση, ώστε να αποτυπώνεται οπτικά ο ήχος της γλώσσας. Ιδανικά, η γραφή αποτυπώνει μ' ένα διαφορετικό σύμβολο κάθε διαφορετικό ήχο (φώνημα) που αποτελεί την κάθε λέξη, υπάρχει δηλαδή αντιστοίχηση 1:1 μεταξύ ήχου και γράμματος. Αυτός ο τρόπος γραφής ονομάζεται φωνητικός. Ο τρόπος που γράφουμε την Ελληνική γλώσσα, δεν είναι φωνητικός. Για τον ήχο ι για παράδειγμα έχουμε τους τρόπους γραφής ι, η, υ, ει, οι και παλιότερα και το υι. Όλα αυτά διαβάζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο λόγος που υπάρχουν όλα αυτά είναι διότι διατηρήθηκαν από την αρχαιότητα (γιαυτό μιλάμε για «ιστορική ορθογραφία»), όπου όμως διαβάζονταν διαφορετικά. Δηλαδή το ι αντιστοιχούσε σε διαφορετικό ήχο από το η. Η γραφή της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό φωνητική. Γράφανε ότι ακριβώς ακούγανε, στην πράξη δεν είχαν ορθογραφία.
Δεν υπήρχε θέμα πώς θα γράψουν μια λέξη, την γράφανε όπως την ακούγανε και αντίστοιχα διαβάζανε αυτό που ήταν γραμμένο. Εμείς οι νεοέλληνες, διατηρήσαμε τον τρόπο γραφής των αρχαίων, παρόλο που όταν διαβάζουμε ακόμη και αρχαία κείμενα τα διαβάζουμε με την νεοελληνική φωνητική. Διατηρήσαμε στην ουσία την μορφή της αρχαίας, χάνοντας όμως το περιεχόμενο, το νόημα, ή αν προτιμάτε την ουσία της αρχαίας γραφής που ήταν η απλότητα. Τίποτα καινούργιο εδώ. Άλλη μια περίπτωση όπου διατηρούμε και αγιοποιούμε τον τύπο, πετώντας στα σκουπίδια το νόημα και το περιεχόμενο των τρόπων των «αρχαίων υμών προγόνων». Διατηρούμε ένα υψηλής πολυπλοκότητας σύστημα γραφής, πάρα πολύ δύσκολο στην εκμάθηση, γιατί έτσι μας παραδόθηκε ιστορικά, παρόλο που έχει χάσει το περιεχόμενο και την σημασία της πολυπλοκότητας του.
Υπάρχει άλλος τρόπος να γράψουμε;
Κάποια εποχή κατά την δεκαετία του 1920, στη Σοβιετική Ένωση, οι έλληνες πόντιοι πρόσφυγες, (οι παππούδες αυτών που ονομάσαμε Ρωσοπόντιους, όταν ήρθαν εδώ, την δεκαετία του 90) αποφάσισαν (δεν είμαι σίγουρος με πιο τρόπο) να καθιερώσουν φωνητική γραφή στα ελληνικά. Κατήργησαν τα η, ει, οι, αι, ω, γγ, ψ (το έγραφαν πς), ξ (το έγραφαν κς), ευ και αυ (τα έγραφαν εφ ή εβ και αφ ή αβ) τα διπλά σύμφωνα, αντικατέστησαν το ου με το υ και το σ με το ς. Μπερδευτήκατε; Που να προσπαθήσετε να διαβάσετε ένα βιβλίο με τέτοια γραφή.
Γιατί και βιβλία εκδόθηκαν, και περιοδικά και εφημερίδες κυκλοφορούσαν, κι αυτή η γραφή διδασκόταν στα σχολεία. Πριν μερικά χρόνια έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο γραμμένο έτσι, κι ομολογώ ότι ήταν επώδυνη η προσπάθεια να το διαβάσω. Μετά την μέση της πρώτης σελίδας όμως άρχισε να κυλάει πιο ομαλά η ανάγνωση και σύντομα του πήρα τον αέρα. Η απλότητα της γραφής αυτής είναι τόσο μεγάλη που είναι πολύ εύκολο να την συνηθίσει κάποιος στην ανάγνωση. Στην γραφή, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που γράφουν συστηματικά θα δυσκολεύονταν πάρα πολύ να προσαρμοστούν σε μια τέτοια γραφή.
Τα επιχειρήματα υπέρ της διατήρησης της ιστορικής ορθογραφίας
«Η διαφορετική ορθογραφία ομόηχων λέξεων μας δηλώνει το νόημα που έχει η λέξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λέξη 'θίρα'. Ανάλογα με την ορθογραφία μπορεί να σημαίνει είτε πόρτα, είτε κυνήγι». Στην πράξη βέβαια το νόημα της λέξης είναι σχεδόν πάντα προφανές από τα συμφραζόμενα ή την σύνταξη. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να υπάρχει μια πρόταση που να περιέχει την λέξη 'θίρα' και να μην είναι σαφές αν αναφέρεται σε πόρτα ή σε κυνήγι. Επιπλέον το πρόβλημα με τις ομόηχες λέξεις υπάρχει και στον προφορικό λόγο, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να επικοινωνούμε. Σκεφτείτε πόσες φορές στον προφορικό λόγο βρεθήκατε μπροστά σε μια παρανόηση του νοήματος που να προέρχεται από ομόηχες λέξεις. Εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερες από δύο ή τρεις σε ολόκληρη την ζωή μου.
Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σπάνιο και σίγουρα δεν δικαιολογεί την διατήρηση ενός τόσο πολύπλοκου συστήματος γραφής. Επιπλέων, στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες λέξεις που έχουν περισσότερες από μια σημασίες, χωρίς να έχουν διαφορετική ορθογραφία για κάθε διαφορετικό νόημα, χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα. Για παράδειγμα, όταν διαβάζετε σε αυτό το κείμενο την λέξη γλώσσα, καταλαβαίνετε ότι αναφέρομαι στην γλώσσα με την έννοια του συστήματος επικοινωνίας και όχι
α) στο όργανο της στοματικής κοιλότητας β) στο ομώνυμο είδος ψαριού γ) στο τμήμα του παπουτσιού που βρίσκεται κάτω από τα κορδόνια ή δ) στο κινητό εξάρτημα της κλειδαριάς. Τέλος, ασάφεια στον γραπτό λόγο μπορεί να προκύψει και σε περιπτώσεις που δεν έχουν σχέση με ομόηχες λέξεις. Είναι ευθύνη (ή επιλογή σε κάποιες περιπτώσεις) αυτού που γράφει να τις εντοπίσει και να επαναδιατυπώσει τον λόγο με τέτοιο τρόπο που να άρει την όποια ασάφεια. Η ασάφεια δεν είναι κουσούρι της γλώσσας ή της γραφής, αλλά του γράφοντα.
«Η εκμάθηση της ορθογραφίας στα παιδιά, είναι μια πνευματική άσκηση που οξύνει το πνεύμα και αναπτύσσει την ευηία τους». Η απομνημόνευση δεν οξύνει το πνεύμα, μάλλον το αντίθετο κάνει. Το μόνο που κάνει είναι να εκπαιδεύει τα παιδιά στον ανορθολογισμό καθώς είναι αδύνατο στα παιδιά να κατανοήσουν τον λόγο που συμβαίνει αυτό και τα αναγκάζει να το δεχτούν με την λογική «είναι έτσι γιατί το λέει ο δάσκαλος και τα βιβλία» . Αν ο στόχος είναι η ανάπτυξη της ευφυΐας, υπάρχουν πολύ καλύτερα παιδαγωγικά εργαλεία, πιο αποτελεσματικά, πιο ευχάριστα και πιο ορθολογιστικά.
«Η ιστορική ορθογραφία κάνει διάφανη την ετυμολογία της λέξης και έτσι μπορούμε να αντιληφτούμε την έννοιά της, αλλά και τις λεπτές αποχρώσεις της». Καλό επιχείρημα, αλλά έχει νόημα μόνο για φιλόλογους, για λογοτέχνες, άντε και για τους λάτρεις της λογοτεχνίας με μεράκι και γνώσεις αρχαίων ελληνικών. Η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών της ελληνικής γραφής δεν κάνει ποτέ χρήση αυτής της τεχνικής ή της διάκρισης. Ελάχιστη σχέση έχει με την καθημερινή χρήση του γραπτού λόγου και την κύρια λειτουργία του, που είναι πλέον η επικοινωνία. Παρόλα αυτά είναι ίσως το μόνο επιχείρημα που θεωρώ σωστό και σέβομαι.
«Η διατήρηση της ιστορικής ορθογραφίας συντηρεί την σύνδεσή μας με το αρχαιοελληνικό πνεύμα και μας ορίζει συνεχιστές του αρχαίου πολιτισμού» Αυτό είναι ένα επιχείρημα που σηκώνει πολύ κουβέντα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα επιχειρήματα υπέρ της κατάργησης της ιστορικής ορθογραφίας. Η λογική που βρίσκεται πίσω από αυτό το επιχείρημα, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την σημερινή πολιτιστική και κοινωνική παρακμή, καθώς έκανε τους έλληνες πολιτιστικά οκνηρούς και υπερόπτες. Συνεχιστές ενός υψηλού πολιτισμού θα ήμασταν αν μπορούσαμε να διατηρούμε και να συντηρούμε έναν υψηλό πολιτισμό σήμερα. Πολιτισμός δεν είναι μόνο η γλώσσα αλλά, κυρίως, το πνεύμα και η δημιουργικότητα. Στην πραγματικότητα δεν θυμίζουμε συνεχιστές μιας οικογενειακής παράδοσης, αλλά ακαμάτηδες κληρονόμους που ζούνε από τα έτοιμα και ξεκοκαλίζουν την πατρική περιουσία. Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αν θέλουμε να έχουμε μέλλον θα πρέπει να απογαλακτιστούμε από το «ένδοξο παρελθών μας» και να δούμε πιο σοβαρά το παρών μας.
«Η γραφή με την ιστορική ορθογραφία είναι αισθητικά ανώτερη από την φωνητική. Ένα κείμενο χωρίς ορθογραφία είναι οπτικά άσχημο». Το ίδιο επιχείρημα εκφράστηκε και στην κατάργηση του πολυτονικού. Στην γραφή, ειδικά τώρα πια που μιλάμε κυρίως για ηλεκτρονική γραφή κι όχι χειρόγραφο, που είχε τον παράγοντα της καλλιγραφίας, έχει σημασία το περιεχόμενο κι όχι η εικόνα. Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε ένα κείμενο ως πίνακα ζωγραφικής, δεν είναι η αισθητική του αξία στην εικόνα του. Είναι αισθητικά ανώτερη μία ορθογραφημένη και καλλιγραφημένη λίστα για ψώνια από ένα ανορθόγραφο κείμενο σε μια γελοιογραφία του Μποστ; Και στην τελική, η οπτική αισθητική είναι εντελώς υποκειμενική και θέμα συνήθειας και κοινωνικών προτύπων.
Αυτά είναι τα επιχειρήματα υπέρ της διατήρησης της ιστορικής ορθογραφίας. Αν μου διέφυγε κάποιο προσθέστε το στα σχόλια για να το συζητήσουμε.
Τα επιχειρήματα για την κατάργηση της.
«Η εκμάθηση της ελληνικής γραφής θα ήταν πολύ πιο εύκολη για τα παιδιά.» Στην πράξη τα παιδιά θα μάθαιναν να διαβάζουν και να γράφουν μέσα σε μερικούς μήνες στην πρώτη δημοτικού και δεν θα χρειαζόταν να ξαναασχοληθούν με το θέμα. Αυτή την στιγμή χρειάζονται τουλάχιστον 6 χρόνια για να μάθουν στοιχειωδώς να γράφουν κι ακόμη ουσιαστικά τα περισσότερα μέχρι να τελειώσουν και το Λύκειο δεν έχουν μάθει να γράφουν χωρίς ορθογραφικά λάθη. Ο χρόνος και ο κόπος που απαιτείται από τα παιδιά για να μάθουν ορθογραφία είναι τεράστιος, και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να μάθουν κάτι πιο χρήσιμο.
«Η εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας θα ήταν πολύ πιο εύκολη για τους ξένους.» Αντίστοιχα δύσκολη είναι και η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από ξένους. Η πολύπλοκη ορθογραφία λειτουργεί αποτρεπτικά σε οποιονδήποτε σκέπτεται να μάθει μια ξένη γλώσσα στο να επιλέξει τα ελληνικά. Μόνο όσοι ασχολούνται με κλασικές σπουδές στο εξωτερικό μπαίνουν στην διαδικασία να μάθουν νέα ελληνικά, κι αυτά αφού έχουν μάθει πρώτα αρχαία. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει αποκλεισμός της ελληνικής πολιτιστικής δημιουργίας από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς υπάρχουν ελάχιστοι μη έλληνες που μπορούν να καταλάβουν την ελληνική γλώσσα, κι ακόμη πιο λίγοι μεταφραστές από τα ελληνικά σε άλλες γλώσσες.
«Η ορθογραφία είναι η αιτία για την εκδήλωση ρατσιστικής συμπεριφοράς εις βάρος των ατόμων που εμφανίζουν μαθησιακές διαταραχές στο φάσμα της δυσλεξίας» Αν θέλετε να ενημερωθείτε περισσότερο για την δυσλεξία μπορείτε να δείτε εδώ http://www.dyslexia.gr/ . Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα, καθώς οι δυσλεκτικοί ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα για την θεσμική αντιμετώπιση του θέματος, αλλά και για την ευαισθητοποίηση των εκπαιδευτικών. Δυστυχώς όμως εξακολουθεί να υπάρχει μια σημαντική μερίδα εκπαιδευτικών που τους αντιμετωπίζουν ρατσιστικά, κι ένα συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας που επιδεικνύει τέτοια συμπεριφορά. Μια επίσκεψη σε μια δημόσια υπηρεσία και η συμπλήρωση ενός εντύπου ή μιας υπεύθυνης δήλωσης είναι συχνά η αφορμή για να εισπράξει ο δυσλεκτικός τον χλευασμό και την ειρωνεία. Φυσικά το διαδίκτυο, όπως αναφέρω και στην αρχή του άρθρου, είναι κι αυτό ένα μεγάλο πεδίο ταπείνωσης. Ο δυσλεκτικός δεν είναι στην πραγματικότητα άτομο με ειδικές ανάγκες. Η δυσλεξία δεν υπάρχει καν ως έννοια σε χώρες που η γραφή της γλώσσας είναι φωνητική. Είναι μια πλαστή ανωμαλία, αποτέλεσμα της κοινωνικής διαστροφής της ιστορικής ορθογραφίας.
Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, «δηλαδή τι μας λες με αυτό το άρθρο; Ότι πρέπει να καταργήσουμε την ιστορική ορθογραφία και να υιοθετήσουμε την φωνητική;»
Όχι. Δεν μπορώ να πω για ένα τέτοιο θέμα τι πρέπει να κάνουμε. Στην πραγματικότητα με τρομάζουν οι άνθρωποι που λένε τι πρέπει να κάνουμε για τέτοια θέματα. Αυτό που λέω είναι ότι εγώ θέλω να καταργηθεί η ιστορική ορθογραφία. Δεν έχω ιδέα αν πρέπει η όχι. Δεν νομίζω καν ότι έχει νόημα να συζητάμε με την λογική του 'πρέπει' αυτό το θέμα. Τέτοιες δραστικές αλλαγές μπορούν να συμβούν μόνο κάτω από πολύ ακραίες επαναστατικές συνθήκες, όπως στο παράδειγμα των πόντιων προσφύγων που βρισκόταν σε συνθήκες ξεριζωμού και σε μια επαναστατική περίοδο και κοινωνία, ή στην περίπτωση της Τουρκίας που άλλαξε το αλφάβητο της από το αραβικό σε λατινικό κατά την επανάσταση των Νεότουρκων και μόνο από λαούς που είναι αποφασισμένοι να έρθουν σε ρήξη με το παρελθών τους. Η γλώσσα έχει εντελώς διαφορετικούς κανόνες στον τρόπο που εξελίσσεται και δεν υπακούει στα δικά μας πρέπει.
Το πρόβλημα είναι ότι η εξέλιξη της γραφής της γλώσσας ακολουθεί διαφορετικούς νόμους από αυτούς του προφορικού, και έτσι δημιουργείται η διαφοροποίηση του προφορικού από τον γραπτό λόγο. Στην πράξη την εξέλιξη την καθορίζουν οι χρήστες, που ενώ στον προφορικό λόγο είναι το σύνολο των ανθρώπων που μιλάνε αυτή την γλώσσα, στον γραπτό είναι (παραδοσιακά) οι «λόγιοι», οι ακαδημαϊκοί, οι συγγραφείς, οι δημοσιογράφοι και οι διορθωτές των εκδοτικών οίκων. Για μιάμιση χιλιετία μάλιστα, βασικός, αν όχι αποκλειστικός φορέας του γραπτού λόγου, ήταν η εκκλησία. Όλοι αυτοί είναι πιο συντηρητικοί, λιγότερο τολμηροί κι έχουν αποδεχτεί και στηρίζουν τα καθιερωμένα «πρέπει». Ίσως μάλιστα η ικανότητα τους να γνωρίζουν και να χρησιμοποιούν αυτά τα «πρέπει», ν' αποτελεί κι ένα χαρακτηριστικό που τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους και τους κάνει να νιώθουν ανώτεροι. Συχνά μάλιστα είναι και το μέσο βιοπορισμού τους.
Τώρα όμως, με την ανάπτυξη της διαδικτυακής γραπτής δημόσιας επικοινωνίας, ο γραπτός λόγος έχει γίνει κτήμα ενός πολύ μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, καθώς πάρα πολλοί άνθρωποι που μέχρι χθες δεν υπήρχε τρόπος να δημοσιοποιήσουν ένα γραπτό τους, τώρα γράφουν σε forum, blog,στο Facebook, σχολιάζουν σε βίντεο στο YouTube και σε διάφορα άλλα διαδικτυακά μέσα. Έχουν καταστεί πλέον και αυτοί φορείς του δημόσιου γραπτού λόγου, και θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της γραφής του. Κι όλα δείχνουν ότι οι μελλοντικοί φορείς της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή τα σημερινά παιδιά, έφηβοι και νέοι, προδιαγράφουν την εξέλιξη της γραφής, όχι μόνο σε κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, αλλά και του ελληνικού αλφαβήτου και την αντικατάσταση του με το λατινικό.
Η διατήρηση της ιστορικής ορθογραφίας είναι στην πραγματικότητα άλλη μια περίπτωση εμφάνισης του φαινομένου QWERTY (δεν ξέρω αν υπάρχει επιστημονικός όρος για αυτό το φαινόμενο, δανείζομαι το όνομα του χαρακτηριστικότερου παραδείγματος αυτού του φαινομένου για να το ονοματίσω). QWERTY είναι η διάταξη των γραμμάτων στο πληκτρολόγιο, από τα πρώτα γράμματα της πάνω σειράς. Για όσους δεν γνωρίζουν, η διάταξη αυτή καθιερώθηκε από τους κατασκευαστές των πρώτων γραφομηχανών γιατί υπήρχε πρόβλημα με την ταχύτητα πληκτρολόγησης (μπλόκαραν τα ελάσματα) και έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να την περιορίσουν.
Επέλεξαν λοιπόν να τοποθετήσουν τα πλήκτρα με το χειρότερο και δυσκολότερο δυνατό τρόπο για να αποφύγουν τα προβλήματα. Η διάταξη αυτή όμως καθιερώθηκε και συνεχίστηκε ακόμη και όταν το τεχνικό πρόβλημα ξεπεράστηκε και καθιερώθηκε και στους υπολογιστές, παρόλο που δεν έχει κανένα νόημα ύπαρξης. Αντίθετα περιορίζει σημαντικά την ταχύτητα και δυσκολεύει πάρα πολύ την εκμάθηση πληκτρολόγησης στους νέους χρήστες.
Έχουν βρεθεί πολύ καλύτερες διατάξεις (νομίζω ότι η καλύτερη είναι αυτή που τοποθετεί τα λιγότερα φωνήεντα στο υπολειπόμενο-συνήθως αριστερό- χέρι και τα περισσότερα σύμφωνα στο κυρίαρχο –συνήθως- δεξί, με αλφαβητική σειρά) αλλά παρόλο που είναι αντικειμενικά ανώτερες, δεν μπόρεσαν να καθιερωθούν γιατί ερχόταν δε σύγκρουση με την συνήθεια των χρηστών. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο στο οποίο η κοινωνία έχει συνηθίσει σε έναν ανορθολογικό τρόπο λειτουργίας, σε μια λανθασμένη νοοτροπία, σε τεχνικές και σε μεθόδους πολύ κατώτερες των εναλλακτικών τους και σε λογικές που τις θεωρεί δεδομένες, σαν να είναι φυσικοί νόμοι και απορρίπτει χωρίς να το σκεφτεί η να το συζητήσει κάθε προσπάθεια βελτίωσης. Συχνά μάλιστα εφευρίσκει και μια σειρά από επιχειρήματα (ιδεολογικά, ιστορικά, αισθητικά και άλλα) όπως στην περίπτωση της ορθογραφίας για να στηρίξει τον συντηρητισμό της, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι προφανές ότι τα προβλήματα και οι δυσκολίες που δημιουργεί η διατήρηση της ορθογραφίας είναι κατά πολύ περισσότερα από τα οφέλη που προσφέρει.
ΥΓ1
Είναι ενδιαφέρουσα η σύγχυση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και στην έκφραση δημόσιας άποψης (αρθογραφία, διαδίκτυο, συζητήσεις) ανάμεσα στις έννοες του «πρέπει» και του «θέλω». Πολύ εύκολα διατυπώνεται με «πρέπει» το προσωπικό «θέλω» του καθενός για διάφορα θέματα, κυρίως για όσα αφορούν την οικονομική και κοινωνική κρίση που ζούμε. Το «θέλω» του καθενός καθορίζεται από τις (πάντα και για όλους) ελλιπείς πληροφορίες και γνώσεις του για το θέμα, το προσωπικό συμφέρων, τις ανάγκες και κυρίως από τις προσωπικές εμπιρείες και τις ιδιαιτερότητες (προσωπικότητα, ιδιοσυγκρασία, καλλιέργεια κτλ) του. Για παράδειγμα κανένας που του χαρίστηκε η ικανότητα να μάθει εύκολα ορθογραφία, δεν θα είχε το ίδιο «θέλω» μ' εμένα στο παραπάνω θέμα. Ούτε και εγώ, αν δεν ήμουν δυσλεκτικός και δεν είχα υποστεί στα μαθητικά μου χρόνια όσα έχω υποστεί, θα είχα αυτή την άποψη.
ΥΓ2
Σχεδόν πάντα, οι ελάχιστοι που έχουν τολμάνε να διατυπώσουν διαφορετική άποψη πάνω σε αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται ως γραφικοί και οι απόψεις τους χλευάζονται χωρίς να εκφράζονται αντεπιχειρήματα (όπως περιμένω να συμβεί και σε αυτό το άρθρο). Μάλιστα αν δεν υπήρχαν κάποιες σοβαρές συζητήσεις για το θέμα στο blog του Νίκου Σαραντάκου και κάποια εξερετικά άρθρα στο blog Ανορθογραφίες, δεν θα τολμούσα ποτέ να δημοσιοποιήσω τις απόψεις μου στο θέμα.
-----
σχόλια