_____________
1.
αγαπητή α, μπα...
μόλις πρόσφατα ανακάλυψα μετά από πολύμηνες συζητήσεις με τον εαυτό μου, ότι τελικά είμαι κομπλεξικιά.
Το κομπλεξ μου δεν εχει να κανει με την εμφανιση, ή με την εξυπναδα ή τελοσπαντων με χιλιαδυο άλλα, που με μια αναζήτηση στο ιντερνετ για αντιστοιχες περιπτωσεις, μπορείς να βρεις εύκολα, αλλά εχει να κανει με ενα χαρακτηριστικό της προσωπικοτητας μου. Ειμαι υπερβολικά ευαισθητη, εύθραστη, συναισθηματικη (κλαψομ...α καποιος θα ελεγε). Παρατηρησα λοιπον τον εαυτό μου ανα τον χρονο και ειδα πως ειχα αποκτησει μια επιπλαστη συμπεριφορα.
Την συμπεριφορα της και καλά... "ανετης". Κατι που φαινοταν στους αλλους πως ηταν επιπλαστο και φυσικα υποκριτικο.
Δεν ειναι οτι εγω δεν ημουν ενταξει με αυτο που ειμαι, αλλα γιατί οποτε αποφασιζα να ειμαι ο αληθινος μου εαυτος αντιμετωπιζα αντιδρασεις. Εννοωντας χαρακτηρισμους και κοροιδιες, κοινως απορριψη, ή τουλαχιστον ετσι το εκλαμβανα. Και αυτο ειχε ως συνεπεια να εντεινει το κομπλεξ μου και κατεληγα να αδικω και ανθρωπους που μπορει να μην ειχαν κακες προθεσεις.
Τους επαιρνε ολους η μπαλα δηλαδη.
Όλη αυτή η αυτο-καταπίεση είχε σαν αποτελεσμα να δράσω υπερβολικά δυο φορες στην ζωη μου, και ο πραγματικος μου εαυτός να βγει προς τα εξω με πολλαπλασια δυναμη οποτε και οι αντιδρασεις που ακολουθησαν στις συγκεκριμενες περιπτωσεις απο τους αλλους ηταν απόλυτα δικαιολογημενες.
Μετα από αυτό κλειστηκα στον εαυτο μου και αποφευγω τελειως τις κοινωνικες επαφες.
Κι εκει ειναι που αρχισαν οι εωτερικες συζητησεις.
Καταλαβα λοιπον οτι δε βαδιζα σωστα. Οτι δεν υπαρχει μονο μαυρο και ασπρο, αλλα και γκρι.
ότι και οι δυο προηγουμενες συμπεριφορες μου ηταν ακραιες. Αλλα καπου ειχα χασει το μετρο και δεν μπορουσα να επαναφερω τις ισορροπιες.
Το προβλημα μου λοιπον ειναι οτι θα 'θελα κατ' ουσιαν να ειμαι λιγο πιο χοντροπετση και να μην τα παιρνω τοσο κατακαρδα βρε αδερφε, να λειτουργω περισσοτερο με τη λογικη και όχι με το συναισθημα, να μην ειμαι τοσο ευθραστη στη παραμικρη κουβεντα και στη τελικη να μην περνω τοσο σοβαρα
την γνωμη των αλλων, να μην με πληγωνει τοσο βαθια η αδιαφορια και η απορριψη.
Κι αυτο οχι γιατι μου εχουν κανει πλυση εγκεφαλου με τους αρνητικους σχολιασμους, αλλα γιατι εγω υποφερω και νομιζω πως υποφερω αναιτια τις περισσοτερες φορες τουλαχιστον.
Πως να το καταφερω αυτο? Τυγχανει να ειμαι και ανυπομονη (άλλο ένα προβλημα)
σκεφτομαι να παω σε ειδικο.. αλλα θα θελα να ακουσω και τη δικη σου αποψη, αν δεν σε μπερδεψα δηλαδη (αλλα δυστυχως δεν μπορω να δωσω λεπτομερειες)
σε ευχαριστω πολύ για τον χρονο που σπαταλησες να διαβάσεις το κατεβατο και να μου απαντησεις.
Νομίζω ότι δεν έχεις καταλάβει καθόλου τι κάνεις λάθος και γι' αυτό είναι πολύ χρήσιμο να πας σε ειδικό. Δεν είναι ότι ξέρω τι κάνεις λάθος και δεν σου το λέω, είναι ότι δεν είναι πολύ πιθανό να εξηγείται όλος ο μηχανισμός με το 'είμαι ευαίσθητη, εύθραυστη και συναισθηματική'. Είσαι και πολλά άλλα, που κάνουν αυτά τα τρία χαρακτηριστικά πρόβλημα, γιατί κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι ένα πολύ ελκυστικό πακέτο της προσωπικότητας σου. Αν το 'είμαι ευαίσθητη' σημαίνει ότι 'είμαι καχύποπτη γιατί περιμένω πάντα την επίθεση των άλλων', θα πρέπει να βρεις γιατί δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Αυτό είναι ένα παράδειγμα – με έναν ειδικό θα το αναλύσετε πιο οργανωμένα και θα βρείτε την άκρη, είναι βέβαιο.
_____________
2.
Η γυναικολόγος μου με είχε ενημερώσει σε μια επίσκεψη σχετικά με τη δωρεά ωαρίων. Η αλήθεια είναι ότι αν και μου φαίνεται καλή ιδέα, η ταλαιπωρία για τη δότρια είναι κάπως μεγάλη (πολλές εξετάσεις, συνεχή υπερηχογραφήματα, φάρμακα, ενέσεις, ορμόνες, νάρκωση κατά τη συλλογή ωαρίων, χρόνος και πόνος κτλ). Από την άλλη είναι πολλές οι γυναίκες που για πολλούς λόγους (στειρότητα, κληρονομούμενες γονιδιακές ανωμαλίες, πρόωρη εμμηνόπαυση, γυναίκες χωρίς ωοθήκες λόγω συνδρόμων κτλ) δεν μπορούν να κάνουν παιδιά κι όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολη κι αμφίβολη διαδικασία είναι η υιοθεσία. Σίγουρα η δωρεά ωαρίων δε συγκρίνεται με τη δωρεά οργάνων, είναι στον αντίποδα, αρκετά light δωρεά(light αλτρουισμός), είσαι και ζωντανός. Βέβαια θα υπάρχει κι ένα παιδί πιθανόν που θα έχει το dna σου εκεί έξω (κι ελπίζω αν υπάρχει π.χ. λευχαιμία στο μέλλον, η κλινική να τους φέρνει σε επαφή, παρόλο το πρωτόκολλο ανωνυμίας, για να γίνει μεταμόσχευση μυελού των οστών). Ποια η γνώμη σου; Εσύ θα το έκανες; Γιατί ναι/όχι;
Αφήνεις απέξω το θέμα της αμοιβής, που πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι είναι δύσκολο να το αφήσεις απέξω.
Αν απαγορευόταν να πληρωθεί μια δότρια, θα μιλούσαμε με τους όρους που μιλάς, αλλά τώρα που η πώληση/διάθεση αμείβεται, μιλάμε για διαφορετική υπόθεση, έτσι δεν είναι; Δεν είναι απαραίτητα χειρότερη, αλλά είναι οπωσδήποτε διαφορετική.
Αν μια γυναίκα είναι υγιής και έχει τη δυνατότητα να το κάνει και οικονομικό κίνητρο για να προσπεράσει την όποια ταλαιπωρία, δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα, δεν βλέπω κανένα απολύτως πρόβλημα, δεν ξέρω καν ποιοι ακριβώς είναι το δίλημμα. Δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι κάποια απόφαση που πρέπει να πάρουν όλες οι γυναίκες στη ζωή τους, είναι μια προσφορά με κάποιο αντάλλαγμα. Σε άλλους πάει και σε άλλους όχι – η ηθική, αν μέσα στην ερώτηση σου υπάρχει κάποιο ηθικό ερώτημα, δε νομίζω ότι έχει θέση.
_____________
3.
Αγαπητή Α, μπα και αναγνώστες! Αποφάσισα να σας πω και την δική μου ιστορία και θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας. Μέσα στον τελευταίο χρόνο προδόθηκα και πληγώθηκα από τα δύο πιο στενά μου πρόσωπα (εκτός οικογενείας), την επί σχεδόν 20ετίας κολλητή μου και το αγόρι μου. Η «κολλητή μου» αυτό που έκανε ήταν να προωθεί το δικό της συμφέρον με κάθε μέσο εις βάρος όλων και εις βάρος εμού. Ήθελε να είναι η πιο επιτυχημένη, η πιο όμορφη κλπ οπότε θα με σαμπόταρε σε κάθε ευκαιρία. «Τα τηγανητά λέει μια νέα έρευνα αδυνατίζουν», «φυσικά και πιστεύω ότι με ξυρισμένο κεφάλι θα είσαι πολύ όμορφη», «μεταπτυχιακό;; γιατί να κάνεις μεταπτυχιακό;; αυτά είναι βλακείες», «κλασική μουσικη;;; μα ποιος ακούει κλασική μουσική;; τι πρόβλημα έχεις;;;» και άλλα τέτοια... (να ενημερώσω δεν ήταν από μικρή έτσι) Ως προς το αγόρι μου, και λόγω χώρου δεν θα το αναλύσω, ας κρατήσουμε μόνο ότι με πρόδωσε ενώ στάθηκα δίπλα του ολόσωστη, και αυτά τα δύο περιστατικά συνέπεσαν χρονικά. Φυσικά τους έκανα πέρα και πλέον κάνω καλύτερες επιλογές ανθρώπων. Το πρόβλημά μου τώρα είναι το εξής. Πρώτον ότι ώρες ώρες βγαίνει ο σατανάς από μέσα μου (η πρώην κολλητή) σαν άλλος εαυτός, και θέλω να συμπεριφερθώ όπως εκείνη. Δηλαδή : όχι δεν θα βοηθήσω κάποιον στην δουλειά, γιατί; Μόνο εγώ θα είμαι καλή. Όχι δεν θα πω γι' αυτό το καταπληκτικό γυμναστήριο στην φίλη μου, μόνο εγώ θα είμαι γυμνασμένη, αυτή να μείνει με κυτταρίτιδα. Όχι δεν θα ενημερώσω κανέναν για εκείνη την προκήρυξη για υποτροφία, μην αυξηθούν και οι ανταγωνιστές μου, μόνο εγώ να την πάρω. Και άλλες τέτοιες κακιασμένες συμπεριφορές, που πραγματικά, πριν καταλάβω ότι αυτό έκανε η πρώην κολλητή, ούτε μου περνούσε από το μυαλό ότι υφίστανται στην ανθρωπότητα! Και άντε αυτό το κακό κάπως το καταπολεμάω και ξορκίζω τον σατανά από μέσα μου. Το χειρότερό μου πρόβλημα είναι ότι θέλω να πάθουν κακό. Η μεγαλύτερή μου φαντασίωση πλέον δεν είναι να συμβάλλω στην επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης και στην ενίσχυση ευπαθών κοινωνικών ομάδων, αλλά αντικαταστάθηκε βιαίως πλέον από την εικόνα των 2 αυτών ατόμων να υποφέρουν για την κακία τους. Θέλω να πάθουν κάτι που θα τους κάνει να καταλάβουν πόσο λάθος είναι, αλλά αυτό το κάτι να είναι και κακό και να τους πληγώσει ταυτόχρονα. Π.χ. να της πει ο μεγάλος της έρωτας ότι την παράτησε γιατί είναι κακιά ή ότι είναι άσχημη γιατί έχει πάντα ξινισμένη έκφραση. Με τρώει μέσα μου η ιδέα, πως δύο τέτοια άτομα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται άσχημα και σε άλλους, μοιράζοντας την κακία τους και την απύθμενη βλακεία τους. Και ναι θέλω να πονέσουν πολύ. Όπως καταλαβαίνετε, έχω πρόβλημα... τι προτείνετε; Ευχαριστώ :)
Μέχρι τη μέση νόμιζα ότι διαβάζω παράπονα της Ρέιτσελ από τα φιλαράκια (ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν διαβάζω παράπονα της Ρέιτσελ από τα φιλαράκια ή όχι) .
Θα ακουστώ κάπως σαν Γκάντι. Ίσως με έχει επηρεάσει η οργή των ημερών, αλλά αυτό που βλέπω στη οργή σου και στην ανάγκη σου για εκδίκηση, είναι η διοχέτευση του θυμού που έχεις απέναντι στον εαυτό σου, επειδή αφέθηκες και νιώθεις ότι την πάτησες. Αυτό νομίζω ότι είναι η ανάγκη για εκδίκηση, τελικά: θέλουμε να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας για τη βλακεία του, αλλά μεταμορφώνουμε αυτή τη σκέψη σε επιθετικότητα προς τους άλλους. Όταν το καταλάβεις αυτό, σε περίπτωση που ισχύει, και καταφέρεις να αναλύσεις γιατί πιστεύεις ότι την πάτησες, πώς δικαιολογείται αυτό, και ότι όταν έγινε, έπρεπε να γίνει γιατί ίσχυαν και διάφορες άλλες προϋποθέσεις, όταν δηλαδή καταφέρεις να συγχωρήσεις τον εαυτό σου, θα σταματήσεις να ζητάς το κεφάλι τους πάνω σε ασημένιο πιάτο.
Φέρεσαι όπως 'η φίλη' για να πάρεις το αίμα σου πίσω. Δεν θα το πάρεις όμως, αν έχεις τύψεις για τη συμπεριφορά σου. Αντιθέτως, θα νιώθεις θύμα και τύψεις ταυτόχρονα, και μετά θα πρέπει να λύσεις δύο προβλήματα. Είχες δύο προβληματικές σχέσεις. Το κατάλαβες, τις έκανες πέρα, και τώρα κάνεις καλύτερη επιλογή ανθρώπων. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να κάνεις πολλά περισσότερα.
_____________
4.
Αγαπητή Λένα, σκέφτηκα να παραθέσω τις σκέψεις μου σε εσένα μιας και είσαι παντρεμένη, και τους αγαπητούς αναγνώστες που έχουν παντρευτεί ώστε να δω πώς σκέφτεστε τα πράγματα μιας και τους φίλους μου που σκοπεύουν να παντρευτούν ή είναι ήδη παντρεμένοι φοβάμαι να τους ρωτήσω μην τυχόν και τους ξυπνήσω κάτι που δεν πρέπει (αμφιβολίες; αμηχανία;)
Η ερώτηση είναι η εξής απλή: Πώς ξεπερνάει κάποιος τον φόβο του ότι δεν θα ξαναερωτευτεί ποτέ από την αρχή, δεν θα ξαναφλερτάρει, δεν θα ξαναδώσει πρώτο φιλί, δεν θα ξαναζήσει τα πρώτα καρδιοχτύπια, τις πρώτες αγωνίες για τον άλλον (και εν πάση περιπτώσει δεν θα ξανανιώσει τέτοιου είδους ενθουσιασμούς) και προχωράει σε ένα γάμο; Εάν υποθέσουμε φυσικά οτι ο άλλος είναι ένας άνθρωπος που όπως όλα δείχνουν θα ευτυχήσεις μαζί του.. Πώς είμαστε σίγουρες/οι ότι ένας γάμος είναι το σωστό βήμα; Είμαστε ποτέ εντελώς έτοιμοι; Γαμώτο γιατί παθαίνουμε πανικό πολλές και πολλοί πριν τον γάμο; Συγνώμη αν ρωτώ πολλά, αλλά αυτές οι σκέψεις περιτριγυρίζουν το κεφάλι μου διαρκώς και έχω αρχίσει να σκέφτομαι οτι είμαι μεγάλη κότα που δεν το παίρνω απόφαση και θα μείνω η τελευταία των μοικανών τελικά (όχι οτι είναι κακό αυτό, απλά οι άλλοι φαίνεται να το αποφάσισαν χωρίς ιδιαίτερο κόπο αν και δεν είμαι μέσα στο κεφάλι τους)
ΥΓ. Είμαστε σε σχέση 6 χρόνια και έχουμε περάσει ΑΠΕΙΡΑ μαζί, καλά και κακά και νιώθω μεγάλη ασφάλεια σε αυτή την σχέση αλλά νιώθω έναν φόβο να με κρατάει πίσω από το μεγάλο βήμα. Το περίεργο είναι οτι οικογένεια αποφασίσαμε μετά τα πρώτα 2 χρόνια κιόλας να κάνουμε μαζί, νιώσαμε σίγουροι ο ένας για τον άλλον -ακόμα δεν έχει έρθει παιδί βέβαια- αλλά ο γάμος είναι κάτι που με προβληματίζει ιδιαίτερα.. Σε ευχαριστώ για οποιαδήποτε τοποθέτηση!
Θα σου έλεγα να ρωτήσεις ανθρώπους που είναι παντρεμένοι ή σκοπεύουν να παντρευτούν, χωρίς να φοβάσαι μήπως 'ξυπνήσεις διάφορες αμφιβολίες'. Αυτοί που έχουν αμφιβολίες δεν χρειάζονται αφορμή, και όσοι έχουν πάρει την απόφαση ώριμα, θα χαμογελάσουν με αυτά που λες.
Η στενοχώρια του 'δεν θα ξανανιώσω την αδρεναλίνη του πρώτου φιλιού' είναι μια πολυτέλεια, που έχουν όσοι δεν έχουν φιλήσει αρκετούς βατράχους στη ζωή τους. Η έξαψη της αρχής είναι ένα παιχνίδι που κρατάει λίγο, και το πιο πιθανό είναι ότι θα συνοδεύεται σύντομα από μια τεράστια απογοήτευση. Όσο πιο πολύ κρατάει αυτή η εναλλαγή υποψήφιων, τόσο περισσότερο εκτιμάει κανείς αυτόν με τον οποίον καταφέρνει να συνεννοείται και να κάνει όνειρα και σχέδια κοινά. Όσοι βρίσκονται σε πετυχημένους γάμους αναπολούν τα πρώτα ραντεβού και τους πιάνει σύγκρυο, σκέφτονται το ενδεχόμενο να ξεκινήσουν πάλι πρώτα ραντεβού και προτιμούν να τρίψουν τα μάγουλα τους με σπασμένα γυαλιά.
Οπότε η αγωνία, για μένα, θα έπρεπε να είναι: παντρεύομαι τον άνθρωπο που κάνει τα ραντεβού με αγνώστους να φαντάζουν ελκυστικά όσο ένα γυμνό 24ωρο στη έρημο χωρίς νερό; Αυτό εσύ το ξέρεις. Δεν είναι κάτι που θα απαντήσεις με τη λογική, είναι κάτι που θα τσιτσιρίσει μέσα σου, αυθόρμητα, προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση.
_____________
5.
α, μπα
Σου γράφω πολύ πορβληματισμένη. Μόλις συνέβη. Ξανά. Εδώ και έξι χρόνια συμβαίνει συνέχεια.
Προσπαθώ να δώσω μια λογική εξήγηση, αλλά νομίζω δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος είναι απλά αδιάφορος. Δεν του καίγεται καρφάκι για τους άλλους.
Πώς αλλιώς εξηγείς ότι κάθε μα κάθε φορά που φεύγει απ΄το γραφείο μας δε θα νοιαστεί να κλείσει την πόρτα πίσω του;
Και αναφέρομαι σε εξωτερική πόρτα.
Τι διάολο το σπίτι του με πανιά το έχει φτιάξει;
Θέλει να αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, και δυσκολεύεται να πάρει δεσμευτικές αποφάσεις. Εσείς βάλτε όμως ένα ελατήριο στην πόρτα καλού κακού, να κλείνει αυτόματα.
_____________
6.
Αγαπητή α,μπα,
Θα μπω γρήγορα στο θέμα: ακούγοντας από τον στενό μου αλλά και τον πιο ευρύ κύκλο μου ότι είμαι πανέξυπνη/με πολύ καλή αντίληψη κ.α φέρομαι αρκετές φορές άσχημα και υποτιμητικά σε φίλους και γνωστούς, κάνω άσχημα και πικρόχολα σχόλια, χλευάζω τις απόψεις/ιδέες των άλλων καθώς πιστεύω ότι είναι ηλίθιες. Επίσης επειδή διαβάζω πάρα πολλά βιβλία, ενημερώνομαι αρκετά για την επικαιρότητα, παρακολουθώ συνέδρια, συζητήσεις, έχω σχηματίσει απόψεις και κριτική ικανότητα κατά ένα μεγάλο βαθμό και αυτό με κάνει χειρότερη καθώς πιστεύω ότι έχω πολλές γνώσεις και δεν μπορεί να με αμφισβητήσει κανένας "εγκεφαλικά κατώτερος"...
Και το χειρότερο είναι ότι δυστυχώς όλες αυτές οι "ικανότητες" μου επιβεβαιώνονται συνεχώς από άλλους, μεγαλύτερους, καλύτερους γνώστες του αντικειμένου που ασχολούμαι/σχολιάζω με συνέπεια να είμαι μια κυνική ναρκισσίστρια, οι φίλοι μου να μην μου λένε πράγματα που τους απασχολούν καθώς φοβούνται την αντίδραση μου(δηλαδή ότι θα τους κάνω να νιώσουν μειονεκτικά, θα τους μιλήσω άσχημα πιστεύοντας ότι η απορία/πρόβλημα τους είναι χαζό.)
Δεν είμαι κακός άνθρωπος(θέλω να πιστεύω),είμαι τρυφερή και πολύ συναισθηματική αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φέρομαι έτσι ενώ αναγνωρίζω το πρόβλημα μου. Όμως εκνευρίζομαι όταν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν πράγματα που για μένα είναι απλούστατα στο κεφάλι μου, τσιτώνω όταν κάνουν χαζές(κατά την άποψη μου) ερωτήσεις και όταν δεν γνωρίζουν λέξεις ή έννοιες που για μένα είναι δεδομένες.
Είμαι 18(μπουυυμ) και νιώθω ότι όλος ο περίγυρος μου δεν έχει καμία επαφή με την πραγματική ζωή και αυτό κάνει όλη την παραπάνω συμπεριφορά που ανέφερα ακόμα πιο έντονη και υποτιμητική.
Είμαι μικρή για να τα ξέρω όλα, μικρή για να έχω τις τρελές γνώσεις και για να μπορώ να κρίνω τόσο άσχημα τους πάντες. αλλά βγαίνει ασυναίσθητα και σπάνια μπορώ να το ελέγχω.
HELP!
(συγνώμη και για την μακρηγορία)
Αν είσαι τόσο έξυπνη και ικανή, κάτι που δεν έχω λόγο να αντικρούσω, βρες το γρηγορότερο πώς θα βρεθείς σε ένα περιβάλλον όπου θα είσαι η λιγότερο ικανή και έξυπνη. Ο ναρκισσισμός σου θα αποδειχτεί ή θα δοκιμαστεί από αυτό το αποτέλεσμα. Ξέρεις πού βρίσκονται οι καλύτεροι από σένα; Και αν ναι, μπορείς να βρεθείς ανάμεσά τους; Εκεί σε θέλω κάβουρα.
_____________
7.
Α μπα μου γιατι οταν βλεπω οτι ο αλλος δε κανει για μενα παρολαυτα δε ξεκοβω ? δηλαδη ειμαστε στη φαση που γνωριζουμε τον αλλον ειναι ακομα φρεσκο και βλεπω οτι δε ταιριαζω μαζι του ομως αντι κοψω επαφη αφου δεν κολλαμε το παω μεχρι τελος και καταληγουμε στο κρεβατι..το οποιο μετα μετανιωσα γιατι αυτο απο μονο του δε φτανει δε με καλυπτει εφοσον θελω σχεση..οκ επρεπε να βαλω ενα μετρο αλλα ισως μεφαγε και η περιεργεια να δω μαρεσει δε μαρεσει δεν ημουν σιγουρη..αλλα το γεγονος οτι το προχωρησα το μετανιωσα και ουτε το ευχαριστηθηκα.Η ερωτηση μου ειναι γιατι οι γυναικες πεφτουμε σαυτη τη παγιδα και πως μπορουμε να απορριψουμε τον αλλον χωρις να εχουμε τυψεις οτι χασαμε και κανα κελεπουρι. lala !
Μετάνιωσες το σεξ επειδή νιώθεις ότι 'έδωσες κάτι' και δεν βγήκε η επένδυση; Έδωσες, αλλά και πήρες, έτσι δεν είναι; Αν τελικά το πήγαινες μέχρι τέλους και σου άρεσε, τώρα δεν θα έκανες αυτή την ερώτηση. Η περιέργεια σε έφαγε, όπως λες, και ένα μέρος της περιέργειας ήταν η ελπίδα ότι αυτό που δεν σου φαίνεται καλό, μπορεί να αποδειχτεί ότι είναι. Έτσι λειτουργεί η ελπίδα. Πολλές φορές είναι ενάντια σε κάθε δεδομένο. Οι άνθρωποι που μπορούν να στρέψουν την ελπίδα τους προς μια πιο ρεαλιστική κατεύθυνση και να την χειριστούν προς όφελός τους είναι οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό τους και ξέρουν ότι τα 'καλά' δεν έρχονται επειδή είναι χρωστούμενα, και εξαιρετικά σπάνια έρχονται κατά τύχη.
Το να παίρνεις αποφάσεις αναλύοντας σωστά τα δεδομένα και συνδυάζοντας τα με την εμπειρία σου, είναι κάτι που έρχεται με τα χρόνια (εξ ου και η εμπειρία) και βελτιώνεται ανάλογα και με τις ικανότητές σου. Οι ικανότητα είναι ένα μέρος νοημοσύνη και ένα μέρος προσπάθειας να σταματήσεις να περιμένεις το επιθυμητό αποτέλεσμα όταν κάνεις συνέχεια το ίδιο λάθος. Η ιστορία που έζησες ήταν ένα μάθημα, εκτός αν θέλεις να το αγνοήσεις και να κάνεις συνέχεια το ίδιο. Εσύ αποφασίζεις.
σχόλια