Για κάποιο λόγο αν μια ταινία την έχω δει σε θερινό την θυμάμαι καλύτερα. Και την όλη εμπειρία φυσικά. Nα μερικές που μου ήρθαν κατευθείαν...
1. ΕΤ, Ο Εξωγήινος (καλοκαίρι 1983)
Το πρώτο θερινό αλλά και η πρώτη ταινία γενικώς που θυμάμαι ήταν στο χωριό που παραθερίζαμε στην Χαλκιδική, στην Μεταμόρφωση. Έκπληξη, συγκίνηση, γέλιο, αγωνία: το ET τα είχε όλα και σημάδεψε για πάντα τον πεντάχρονο θεατή.
2. Ο Κροκοδειλάκιας (καλοκαίρι 1986)
Στην Μεταμόρφωση κάποτε είχε δύο θερινά σινεμά - τώρα κανένα. Όλη την μέρα, περιμέναμε με αγωνία την προβολή του Καράτε Κιντ Nο2. Όταν πήγαμε ήταν γεμάτο, με όρθιους. Το διπλανό σινεμά έπαιζε τον Κροκοδειλάκια και αυτό είδαμε. Θυμάμαι μόνο μια σκηνή που ο ήρωας (έκπληκτος όσο κι εγώ) συναντούσε κάτι τραβεστί σε ένα πάρτι.
3. Ο Πρίγκιπας της Παλίρροιας (καλοκαίρι 1991)
Πάλι στην Μεταμόρφωση (τώρα συνειδητοποιώ πως μέχρι την ενηλικίωσή μου σχεδόν τα μόνα θερινά που πήγαινα ήταν εκεί, απλούστατα γιατί περνούσαμε και τους τρεις μήνες του καλοκαιριού εκτός πόλης, στο χωριό. Αυτό κι αν άλλαξε...)
Διάβαζα το ογκώδες βιβλίο (Bell μάλλον) χωρίς να ξέρω καν ότι έχει γυριστεί σε ταινία. Την ημέρα που το τελείωσα, είδα την αφίσα: «Σήμερα το βράδυ στο πάνω σινεμά». Δεν έχει υπάρξει καλύτερο timing.
4. Κίνηση του Ιππότη (καλοκαίρι 1992)
Με φιλοξενούσε ένας φίλος στην Αθήνα. Το σινεμά ήταν σε ταράτσα πολυκατοικίας, πράγμα που με εξέπληξε και μου γέννησε την επιθυμία να κάνω ένα σινεμά στην ταράτσα μας. Δεν θυμάμαι τίποτα απ' την ταινία, μόνο την τεράστια πανσέληνο πάνω απ' τον Λυκαβηττό. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι όταν μεγάλωνα θα ήθελα να ζήσω στην Αθήνα. Μετά μεγάλωσα, και άλλαξα γνώμη.
5. Sliver (καλοκαίρι 1993)
Στην εφηβεία, στοίχειωσε για κάποιο καιρό τις φαντασιώσεις μου. Μου έχει μείνει έντονα γιατί ήταν από τις πιο σέξι ταινίες που είχα δει ποτέ.
6. Clerks (καλοκαίρι 1995)
Σε έναν πολύ ωραίο χώρο, στην ταράτσα του Δημαρχείου της Νεάπολης (ή της Σταυρούπολης) Θεσσαλονίκης. Το είχα δει και σε χειμερινό. Για να πείσω έναν φίλο να πάμε στο Clerks και όχι σε άλλη ταινία, είχα πει ψέματα ότι δεν το 'χα ξαναδεί, και υποκρινόμουν σ' όλη την ταινία.
7. Armageddon (καλοκαίρι 1998)
Ούτε η βασανιστική διάρκεια της ταινίας (με το που λυνόταν ένα πρόβλημα έβγαινε άλλο μεγαλύτερο - επί τρεις ώρες!) ούτε εκείνος ο εκνευριστικός κύριος που μας φλέρταρε άκομψα - έως επικίνδυνα, δεν χάλασε το κέφι του ΧΘ ή το δικό μου. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναγελάσει έτσι σε μη κωμική ταινία.
8. Chicken Run και ο Δρόμος για το Ελ Ντοράντο (Καλοκαίρι 2001)
Με ένα εισιτήριο (στο πλαίσιο ενός μπεμπέ φεστιβάλ). Στο ταμείο ήταν μια παλιά φίλη απ' το φροντιστήριο η Μαρία. Είχαμε χαθεί για χρόνια, μετά ξαναχαθήκαμε και πρόσφατα ξαναβρεθήκαμε, ελπίζω για τα καλά. Και οι δύο ταινίες μου άρεσαν (κυρίως το Chicken Run).
9. Star Wars Episode III (2005)
Υπάρχουν άνθρωποι που ντρέπονται να πάνε σινεμά μόνοι. Ο κολλητός μου είναι ένας απ' αυτούς. Αν και ήταν ο μεγαλύτερος φαν των Star Wars (τα οποία εγώ δεν αντέχω) δεν είχε κατορθώσει να δει το Episode III όλο το καλοκαίρι γιατί δεν έβρισκε παρέα. Θυσιάστηκα τελικά, αλλά δεν νομίζω ότι εκτίμησε τις συνεχείς ερωτήσεις μου («αυτός ποιος είναι; ποιανού μητέρα; με ποιους είναι αυτή; τι είχε γίνει στα πέντε προηγούμενα; γιατί μιλάει έτσι ασύντακτα το τερατάκι;») και σε κάποια στιγμή έπαψε να απαντάει κι εγώ έπαψα να προσέχω.
10. Shrek 2 (2006)
Πήγαμε την πεντάχρονη Ανθούλα για πρώτη φορά σινεμά (και μάλιστα θερινό) και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι που θα έβλεπε κάτι τόσο εντυπωσιακό για πρώτη φορά. Όμως με το που αρχίζει η ταινία η Ανθούλα. λέει: «Ααα, τώρα θα βγει από μια κορνίζα και θα φιλήσει την άλλη κλπ».
Οι προφητείες της επαληθεύονταν με μαθηματική ακρίβεια: Όπως αποδείχτηκε το είχε δει σε dvd «πάνω από δέκα φορές». Οπότε, από κάποια στιγμή και μετά την αφήσαμε να κοιμηθεί και διασκεδάσαμε με την ταινία...
11) Inception (2010)
Δεν ήταν και τόσο καλή εμπειρία. Μέχρι και το 2010 πάθαινα κάτι ψυχοσωματικά και κολλούσα άσχημα και συχνά δεν μπορούσα να χαρώ αυτό που έβλεπα. Έτσι και στο Inception που είδαμε με τον φίλο μου το Γιώργο στο σινέ Αύρα, στην Αρετσού της Θεσσαλονίκης, κάτω απ' το σπίτι μας.
Με το που ξεκίνησε, ξετρελάθηκα και ήξερα πως θα γινόταν η νέα αγαπημένη μου ταινία. Αλλά σύντομα ένιωσα έναν αδιόρατο (ανύπαρκτο;) πόνο σε κάποιο σημείο του σώματος, δε θυμάμαι καν σε ποιο, και για τις επόμενες τρεις ώρες αγχωνόμουν για το τι μπορούσε να ήταν -καρκίνος, ήμουν σχεδόν σίγουρος γι' αυτό- και φρίκαρα άσχημα, και κάποτε τελείωσε η ταινία και δεν την είχα χαρεί καθόλου.
Τώρα που το σκέφτομαι, από τότε που γιατρεύτηκα έπρεπε να την είχα ξαναδει. Ίσως το κάνω απόψε.
***
ΥΓ. Η πιο πρόσφατη ταινία σε θερινό, στην ταράτσα ενός κτιρίου στον Μανχάταν, πριν καναδυό βδομάδες.
To ανεξάρτητο Tangerine του Sean Baker, για μια νεαρή τρανς που ψάχνει όλη μέρα στο Λος Άντζελες αυτόν που της ράγισε την καρδιά.
*Πείτε κι εσείς τις δικές σας
σχόλια