ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

η μητερα μου με μισει. λεει πως ζω μονο για να την βασανιζω, να μην τρωω απο το φαι που μαγειρευει, οτι την μισω και εγω και οτι αν πεθανει εγω θα χαιρομαι. πεταει τα πραγματα με τα οποια φροντιζω τον εαυτο μου οταν θεωρει οτι ειναι συνεχως στη μεση και την ενοχλουν. μου ειχε πει να παω στο δερματολογο για την ακμη, πηρα ενα καθαριστικο προσωπου που με βοηθαγε και επειδη ηταν συνεχεια εξω ,επειδη το χρησιμοποιουσα, το πεταξε. και κατι μπατονετες που ειχα πληρη αναγκη για να φροντιζω ενα ευαισθητο πιρσινγκ που τελικα εβγαλα γιατι δεν ηθελα να εξαρτομαι απο τα λεφτα της σε περιπτωση μολυνσης. καθε φορα που κανω δουλειες κατι θα εχω ξεχασει και με ρωταει γιατι δεν κανω τιποτα ολη μερα αναιρωντας εστω και αυτα τα λιγα που εχω κανει. με κανει να νιωθω αχρηστο. βασικα ετσι θα ηθελε. εγω ξερω τι συμβαινει. νομιζει οτι ολα τα κανουμε λαθος στο σπιτι και θελει να τα κανει ολα μονη της για να γινονται σωστα και μετα γκρινιαζει που δε την βοηθαμε. δουλειες μονο ως τημωρια με βαζει να κανω. ειναι πιο σπανιο να μου αναθεσει δουλειες για να βοηθησω το σπιτι απλα. παντα τις αναθετει ως τημωρια και καθε λιγο καιρο μου λεει οτι της υποβαθμιζω τη ζωη και οτι δε χρειαζεται να μου λεει τι δουλειες να κανω, απλα να φροντισω το σπιτι μας. μα οταν τα αναλαμβανει ολα μονη της επειδη και καλα οι υπολοιποι ειμαστε αχρηστοι εγω τι να κανω; δεν εχω μαθει να φροντιζω το σπιτι μου, πως να το κανουμε. το δωματιο μου ειναι παντα στην πενα που ειναι ο χωρος μου. και αν σκεφτουμε τις αυτοεκπληρουμενες προφητειες στο τελος οντως θα τη μισω και εγω και θα χαιρομαι οντως αν παθει κατι κακο. προσπαθω να βγαλω το μισος απο τη ζωη μου και δε με αφηνει. η ζωη ειναι για να αγαπαμε, οχι για να μισουμε. επισης εγω βγαινω που και που και βαφω τους τοιχους με σπρει. οταν αυτο πεφτει στην αντιληψη της μητερας μου μου λεει οτι δε σεβομαι την ξενη περιουσια. μα οταν στο σπιτι μου ποτε δε σεβαστηκε τα πραγματα μου και τα πεταγε διαρκως πως να ξερω εγω να σεβομαι την περιουσια των αλλων; με τουτα και με κεινα δεν ξερω τι να κανω πια. οτι και να κανω νιωθω τυψεις. θελω να κανω κατι και σκεφτομαι οτι ειναι λαθος. και το σκεφτομαι για τα παντα. γιατι μου εχει κανει πλυση εγκεφαλου η μηνπω και νομιζω οτι ειμαι ενα λαθος απο μονο μου. εχω χασει την πραγματικοτητα μου πια. δεν εχω καποια διαδρομη να ακολουθω. ας ηταν και λαθος στη ***** μου. ολοι εχουν κατι που πιστευουν οτι ειναι σωστο. εγω γιατι να μην εχω; και ας ειναι λαθος... το χρειαζομαι αυτο το κατι για να υπαρχει κινητρο να ζησω. πραγματικα σκεφτομαι το θανατο καθε μερα. και καθε μερα ψαχνω το νοημα της ζωης. μερικες φορες το βρισκω αλλα απογοητευομαι οταν περασει ο ενθουσιασμος. δεν ξερω τι ζωη θελω να κανω. βσκ εχω σκεφτει απειρες φορες οτι δεν αντεχω αλλο και θα παω να κλειστω σε κανα μοναστηρι. δεν αυτοκτονω, μη χαιρεται... εξαλλου τι πιο απολαυστικο απο τα βασανιστηρια; το φλερτ με το θανατο μεσω ναρκωτικων... αυτο που νιωθω οτι πεθαινω και μου αρεσει.. αλλα οταν παω να γινω ζομπυ διαμαρτυρομαι και σκεφτομαι οτι θελω να ζησω γαμωτο. πως να ζησω;;;παρακαλω το αδέρφι μου αμα το δει να μην πει τιποτα γτ θα ερθω σε δυσκολη θεση, ευχαριστω.