Λάθος αντιμετώπιση το να χάνεις την ψυχραιμία σου γιατί όσο δίκιο και να έχεις το υποστηρίζεις με αδιέξοδο τρόπο. Χρειάζεσαι τη μαμά σου στη ζωή σου αλλά στο μεταξύ πρέπει να μάθεις να διεκδικείς τα θέλω σου με σοβαρότητα δίνοντας της να καταλαβαίνει πως είσαι αποφασισμένη, υπεύθυνη για τις δηλώσεις σου και έτοιμη να της υποστηρίξεις. Μακρυά από υστερίες και καυγάδες που ανεβάζουν την ένταση. Τις αποφάσεις μας τις επεξεργαζόμαστε, τις χτίζουμε μεθοδικά (βρίσκουμε δουλειά, σπίτι, κάνουμε οικονομικό budget, δημιουργούμε τις προυποθέσεις) και τις ανακοινώνουμε. Δηλώνουμε την αγάπη μας στη μαμά (εν προκειμένω), αναφέρουμε ότι τη θέλουμε ως κομμάτι της ζωής μας και ότι δεχόμαστε τη διαφορετικότητα των απόψεών της αλλά είμαστε ενήλικοι και αποφασισμένοι να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς. Ηρεμα, φυσικά και χωρίς αντιπαραθέσεις. Ακόμη και προσωρινά να θυμώσει θα σεβαστεί την απόφαση όταν αυτή είναι διεξοδικά προετοιμασμένη. Αλλο το "θέλω να βρω δουλειά" κι άλλο το "ξεκινώ από τη Δευτέρα" κι αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου. Δείξε της πως ενηλικιώθηκες έμπρακτα κι ουσιαστικά κι όχι μόνο στα λόγια.
1.8.2015 | 03:38
Συγκατοικηση/Συμβιωση
Μολις πηρα το πτυχιο μου, γυρισα προσωρινα στην επαρχιακη πολη που μεγαλωσα και θελω να συνεχισω τις σπουδες μου κανοντας μεταπτυχιακο σε μια μεγαλη πολη. Ως εδω η ιστορια κυλαει ομαλα..η μανα μου, η μεγαλη ευχη και καταρα των απανταχου παιδιων, δεν φερει καποια αντιρρηση, συμφωνει να με βοηθησει οικονομικα οσον αφορα τα διδακτρα. Εγω απο την αλλη θελω ταυτοχρονα να ψαξω μια δουλεια να αυτονομηθω, να ανεξαρτητοποιηθω. Τα προβληματα ξεκινανε καπου εδω. Ως κλασσικο δειγμα μικροαστου η μανα μου αρνειται να δεχθει πως θελω να συγκατοικησω με τον φιλο μου. Θετει απο τα κλασικα ερωτηματα του τυπου τι θα πει ο κοσμος μεχρι τα πιο συνθετα οπως οτι θα τον σπιτωσω, οτι θα με εκμεταλλευτει, οτι μπορει (!) να ναι μια ευημερη σχεση και με ενα καρο ερωτησεις, απαιτησεις, δηλωσεις τις οποιες δεν μπορουσα καν να φανταστω. Δεν μπορει να ακουσει τα επιχειρηματα και τις σκεψεις-τα θελω μου γιατι ειναι θολωμενη απο το παθος των αποψεων της, γεγονος το οποιο εμενα με κανει να χανω την ψυχραιμια μου και να τρελαινομαι με την σταση της. Το κακο ειναι πως δεν μπορω να την στεναχωρω, δεν το αντεχει ο οργανισμος μου, αλλα με εξωθει στα ακρα.. δεν θελω να την αφησω αποφασιζει για την ζωη μου, αισθανομαι ηδη αρκετα ηλιθια που την αφηνω εστω και στα λογια να μου βαζει ορια και τελεσιγραφα.. ετοιμαζω την ρηξη, χωρις κωλοτουμπες αλλα τσιπρα.. η ταν η επι τας, γαμω την σπαρτη μου
1
