ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά ακολούθησα την κλασσική διαδρομή που κάνω καθημερινά με το μετρό. Ήταν ένας κύριος που ζητιάνευε φωνάζοντας δυνατά για την κόρη του που είναι άρρωστη, τον συγκεκριμένο κύριο έτυχε να τον δω στην τηλεόραση. Αυτό που με ενόχλησε ήταν μία κυρία (σχήμα λόγου ο χαρακτηρισμός) γύρω στα 55-60, η οποία στο άκουσμα του κυρίου που σχεδόν κλαίγοντας εκλιπαρούσε για 50cents άρχισε να κάνει άσχημες γκριμάτσες, να γελάει δυνατά και ειρωνικά σε βάρους του κυριούλη που πουλούσε 3 στηλό για μόνο 50cents. Η λεγάμενη κάθε φορά που ξύνιζε τη μούρη της καμάρωνε και χάιδευε το τεράστιο χρυσό δαχτυλίδι που φορούσε στο χέρι της (κόσμημα αξίας 5.000€ και πάνω) και με το άλλο χέρι έσφιγγε την πανάκριβη δερμάτινη τσάντα. Πλάι της στεκόταν η μητέρα της μία καλοντυμένη ηλικιωμένη που κάθε φορά που η κόρη της έλεγε ειρωνείες για τον ζητιάνο αυτή κατέβαζε το κεφάλι από ντροπή. Δε με νοιάζει αν ο κύριος λέει ψέμματα και δεν έχει άρρωστη κόρη ή απλώς βαριέται να δουλέψει για να βγάλει χρήματα αλλά αυτές τις δήθεν ευυπόληπτες της υψηλής κοινωνίας που με μια HERMES τσάντα και με ένα cartier δαχτυλίδι νομίζουν ότι είναι άνθρωποι μου έρχεται να τις κόψω μία μπουνιά στη μούρη και αύριο να τρέχουν πάλι στους πλαστικούς να τους φτιάξει τη μύτη και τα ζυγωματικά.Η ανθρωπιά και η παιδεία δε διδάσκεται. Εσύ κυρά μου θα κοιμηθείς ήσυχη απόψε, εγώ όμως όχι εξαιτίας σου.