ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαίρεται. Καλησπέρα σας. Ή καλημέρα σας. Οποίο ταιριάζει στην περιπτωση σας. Η μητέρα μου μου έμαθε να είμαι παντα ευγενική προς τους αλλους. Μου έμαθε να υπολόγιζω την άποψη των αλλων και να την σέβομαι.Στο χειριστό επίπεδο, σε αυτό δηλαδή που έβαζα την άποψη των αλλων πανω απο τη δική μου. Η μητέρα μου είναι ενα τέρας οργάνωσης και της αρέσει να έχει εξουσία στη ζωή των γύρω της. Και φυσικά, τον τελευταιο λογο. Είμαι 23 χρονων και μόλις γυρισα στο πατρικό μου στην επαρχια μετα απο σπουδες, διότι λεφτά και δουλεια δεν. Για μεταπτυχιακό ουτε λογος, η μητέρα μου το θεωρεί άχρηστο. Ουτε και να βρω μια δουλιτσα, έστω να βγάζω τα έξοδα μου. Η μητέρα μου το βρίσκει περιττό. Θέλει να βρω δουλειά απευθείας στο αντικείμενο μου, τίποτα λιγοτερο. Μάταια να της εξηγήσω πως απο κάπου πρεπει να ξεκινησω για απόκτηση εμπειριας. Η μητέρα μου δεν έχει μαθει να κανει διάλογο. Ο πατέρας της δεν σηκώνε από λογια, ουτε και αυτή. Για επιχειρήματα ουτε λογος. Θα γίνει ότι πει αυτή, τέλος. Οσες φορες προσπάθησα να της εξηγήσω κάτι που ηθελα, έτρωγα ξύλο. Κάθε φορά. Ο πατέρας μου έλεγε "οτι πει η μάνα σου" και αποποιουνταν κάθε ευθύνη. Έχω φτασει σε σημείο να φοβάμαι να κάνω οικογένεια για να μη κάνω τα ίδια. Φοβάμαι οτι θα προσπαθώ να επιβληθω στα παιδιά μου, μιας και απο διάλογο στα οικογενειακά θέματα δεν έχω μαθει, χωρίς να ακούω τι θέλουνε.. Φοβάμαι μην τους πω τη φράση με την οποία μεγάλωσα και εγώ.. Τη φράση "δεν με μοιάζει τι θες, με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος"... Πνιγομαι.. Και νιώθω τη ζωή μου να κυλάει χωρίς να κάνω οτι με ευχαριστεί. Νιώθω 50 χρονων και χωρίς καμια διάθεση για ζωή, για εξοδους και οτι άλλο θα έκανε ενα παιδι 23 ετων. Νιώθω σαν να έχει ρουφήξει τη ζωή απο μέσα μου. Και οτι είμαι απλα θεατής στη ζωή μου.. Εις το επανιδειν.