**Λόγω μετακόμισης, η Α,μπα θα λείψει για δυο μέρες. Ραντεβού τη Δευτέρα :)
________________
1.
Κυρία Α, μπα (το κυρία το χρησιμοποιώ -σαν κατάλοιπο της σχολικής ζωής- σε όλες τις γυναίκες που διδάσκομαι και εμπνέομαι από αυτές). Σκέφτηκα να σας στείλω και στο facebook για ορισμένα φλέγοντα πράγματα που με απασχολούν (επείγοντα περιστατικά) αλλά μετά διπλοσκέφτηκα ότι είναι πιο ευγενές και τίμιο να περιμένω στην ουρά με την ανασφάλιστη πλέμπα. Λοιπόν τα φλέγοντα θα πάρουν τον δρόμο τους ούτως ή άλλως, αυτό που με απασχολεί σε μόνιμη βάση είναι το εξής: Είμαι 26 και μέσα μου έχω σχεδόν πάντα το αίσθημα του ανικανοποίητου σχετικά με τις επιλογές που κάνω. Ας πούμε. Λέω ότι σαπίζω και δεν διαβάζω βιβλία, κλείνομαι στο σπίτι να διαβάσω και μετά σκέφτομαι ''η ζωή είναι έξω, δεν είναι στα βιβλία, τώρα είσαι στην ηλικία να βγεις να χαρείς''. Βγαίνω έξω, απορροφάμαι από τις παρέες και τα ξενύχτια και μετά λέω ''Μα τι είναι αυτά; Η ζωή είναι αγώνας, και κόπος, είναι άσκοπο αυτό που κάνεις και δεν σε εξελίσσει''. Άλλο παράδειγμα. Όταν ήμουν σε μακροχρόνια σχέση και περνούσα υπέροχα, αλλά δεν χτυπούσε πια το φυλλοκάρδι μου, σκεφτόμουν ''Είσαι γυναικούλα, βολεύτηκες, είσαι πολύ μικρή για να μην νιώθεις το τρέμουλο πια'', μετά που χώρισα έλεγα ''ένα χέρι ζεστό, που πε κι ο βέγγος'', κι όταν ήμουν απο δω κι απο κει έλεγα ''έλεος πια, η ζωή δεν είναι μόνο άντρες ''. Όταν αφοσιώνομαι στην δουλειά λέω ''ωχ μωρή πάνω στον υπολογιστή όλη μέρα θα σταφιδιάσεις''. όταν την γράφω την δουλειά λέω ''τι δεν πάει καλά μ' εμένα; γιατί έγινα μια τεμπέλα; έχω πρόβλημα συγκέντρωσης;'' κ.ο.κ... Να τονίσω ότι δεν είμαι τύπος που μπορεί να επικεντρωθεί σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα γιατί οι αντοχές μου είναι λίγες και το εικοσιτετράωρο μικρό. Μην μου πεις γιατί το κάνω αυτό, ξέρω τους λόγους (αυστηρότητα με τον εαυτό μου, πολυτέλεια, βάρεμα ψυχισμού), πες μου μόνο πως να αποβάλλω αυτήν την μόνιμη αίσθηση ότι δεν χειρίζομαι ικανοποιητικά και γόνιμα την ζωή μου. Πότε θα ξέρω ότι βρίσκομαι στην σωστή κατεύθυνση; Ότι έχει νόημα αυτό που κάνω; Όλοι έχουν αμφιβολίες για την ζωή τους; Και μέχρι πόσες επιτρέπεται; Ευχαριστώ από καρδιάς για τον χρόνο σου.- Β.Π.
Αν μεγαλώνοντας αποκτήσεις εμπειρίες και καταφέρεις να μετατρέψεις τις εμπειρίες σου σε σοφία, θα γίνει το εξής μαγικό: δεν θα δώσεις απαντήσεις στις ερωτήσεις που κάνεις τώρα. Θα γίνει κάτι καλύτερο. Αυτές οι ερωτήσεις θα σταματήσουν να έχουν σημασία.
Δεν εννοώ ότι είναι άχρηστες οι ερωτήσεις. Είναι χρήσιμες, για την περίοδο που διανύεις τώρα. Οι ερωτήσεις προκύπτουν μέσα από αυτά που κάνεις, και γι' αυτό είναι πολύτιμες. Αν δεν έκανες μακρόχρονη σχέση, δεν θα αναρωτιόσουν για την αξία του περιστασιακού, αν δεν επικεντρωνόσουν στη δουλειά δεν θα αναρωτιόσουν για την αξία της διασκέδασης, κλπ κλπ.
Οι απορίες που έχεις τώρα θα αντικατασταθούν βεβαίως με άλλες. Δεν θα έρθει η στιγμή που θα ξέρεις απολύτως τι θέλεις και ακριβώς πώς να το αποκτήσεις. Μπορείς να ελπίζεις να φτάσεις σε ένα σημείο που θα νιώθεις 'εδώ μπορώ να μείνω για λίγο. Ή για πολύ'. Η μόνιμη αίσθηση ότι χάνουμε χρόνο δεν γίνεται να εξαφανιστεί γιατί είναι μια πραγματικότητα. Χάνουμε χρόνο. Ο χρόνος λιγοστεύει, άρα τον χάνουμε. Αν δεν ήταν έτσι, θα ήμασταν ακόμη πιο τεμπέληδες. Ποιος θέλει να ζει για πάντα;
ΥΓ. Το 'όλοι έχουν αμφιβολίες για τη ζωή τους' το ρωτάς στα σοβαρά; Όποιος δεν έχει αμφιβολίες, είτε είναι μοναχός στο Θιβέτ, ή είναι σε κώμα. Αν έχεις γνωρίσει κανονικό άνθρωπο χωρίς καμία αμφιβολία, δώσε τηλέφωνο να τον γνωρίσουμε. Ή να τον βάλουμε σε ένα εργαστήριο, για να τον μελετήσουμε.
________________
2.
Αμπα θέλω σε να ρωτήσω κάτι, είμαι 30 χρονών και είχα στην ζωή μου συνολικά 5 σχέσεις. Τώρα που σου γράφω είμαι στην 5η. Είμαστε ένα χρόνο μαζί και τα πάμε πολύ καλά. Σχεδόν όλα είναι καλά και νιώθω ότι ταιριάζουμε. Το πρόβλημα που έχω είναι κυρίως προσωπικό και το αντιμετωπίζω σε όλες μου τις σχέσεις από την πρώτη που έκανα στα 20 μέχρι και τώρα. Όποτε θέλω να κάνω κάτι που νίωθω πως μπορεί να κάνει τον άλλον να "στραβώσει" παρόλο που δεν το θεωρώ εγώ κακό, όπως για παράδειγμα να πάω για ποτό μόνο με τις φίλες μου, ή να θέλω να βγώ με τους συναδέλφους μου μετά την δουλεία που δεν μπορεί να έρθει, λόγω διαφορετικών ωραρίων(δεν το κάνω επίτηδες για να βγώ μόνη μου απλά τυχαίνει να μας βολεύει εκείνη η ώρα), νίωθω τύψεις που τον κάνω και θυμώνει και επιπλέον νιώθω πως σαμποτάρω την σχέση μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ακόμα κι αν κάνω αυτό που θέλω να μην περνάω καλά. Συνεχώς σκέφτομαι αν άξιζε γι αυτήν την έξοδο να μαλώσω με το αγόρι μου και βάζω τις κατάστασεις σε ζυγαριά το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να μιζερίαζω. Πιστεύεις πως σημαίνει κάτι αυτό? Θεωρείς πως θα πρέπει να υποχωρήσω ώστε να μην προκαλώ "τριβές" και "εντάσεις" στην σχέση μου καταπιέζοντας τις επιθυμίες μου? Να διευκρινίσω πως αφήνω και σε εκείνον τις ίδιες "ελευθερίες". Ευχαριστω!- anusixh
Το να βγαίνεις με τους συναδέλφους σου μετά τη δουλειά, είτε το αγόρι μπορεί, είτε το αγόρι δεν μπορεί, δεν είναι σε καμία περίπτωση λόγος για να νιώθεις εσύ άσχημα, ούτε λόγος για να θυμώνει το αγόρι.
Αν έχεις τύψεις όταν κάνεις κάτι που νομίζεις ότι θα στενοχωρήσει τον άλλον, ενώ δεν πιστεύεις ότι κάνεις κάτι κακό, είναι κάτι που αφορά εσένα μόνο, είναι προσωπικό, δεν έχει σχέση με τους άλλους, και ευχαρίστως να το συζητήσουμε. Όμως αν έχεις τύψεις όταν κάνεις κάτι που ξέρεις ότι δεν θα έπρεπε να δημιουργεί προβλήματα, αλλά δημιουργεί, επειδή το αγόρι θυμώνει, δεν είναι προσωπικό με τον ίδιο τρόπο. Το αγόρι έχει θέματα με την ελευθερία σου. Εσύ, διαλέγεις λάθος αγόρια.
Το είπα μπερδεμένα, γι' αυτό θα προσπαθήσω να το γράψω πιο απλά. Όταν κάνεις κάτι που ξέρεις ότι δεν θα έπρεπε να δημιουργεί τριβές, αλλά δημιουργεί, η σχέση έχει προβλήματα. Δεν είναι ο ένας σωστός και ο άλλος λάθος. Η υποχώρηση έχει νόημα όταν καταλαβαίνεις και την πλευρά του άλλου, όταν ξέρεις ότι θα μπορούσες να είσαι και διαφορετικά, όταν αναγνωρίζεις λόγο υποχώρησης. Αλλιώς ,είσαστε διαφορετικοί, μιλάτε σε άλλο μήκος κύματος, δεν ταιριάζετε. Αν συμβαίνει αυτό, κάνεις συνέχεια το ίδιο λάθος. Μήπως διαλέγεις ανθρώπους που θέλουν να σε ελέγχουν; Δεν ξέρω, γιατί έφερες μόνο ένα παράδειγμα.
________________
3.
Καλημέρα Α, μπα;!
Καλημέρα αναγνώστες της Α, μπα;! Το πρώτο καλημέρα πάει με ερωτηματικό γιατί δεν ξέρω τι ώρα θα είναι όταν το διαβάζεις, αλλά το δεύτερο είναι σιγουράκι! Σε διαβάζουμε πουρνό πουρνό με τον καφέ μας, έχεις γίνει αγαπημένη συνήθεια.
Σου ξαναγράφω με έναν νέο προβληματισμό (μην ψάξεις πότε, γιατί δεν θυμάμαι τι ψευδώνυμο είχα χρησιμοποιήσει) ο οποίος ίσως είναι και ρητορικός, δεν ξέρω. Έχω το εξής, όχι πρόβλημα ακριβώς γιατί δεν μου έχει δημιουργήσει εντάσεις, αλλά τέλος πάντων. Θέλω να παντρευτώ. Όχι τώρα, αλλά όταν (αν δηλαδή) βρω κάποιον να είμαι καλά, να συμφωνούμε κλπ κλπ, θα μου άρεσε να παντρευτώ. Και δεν εννοώ, να δέσω το γάιδαρό μου, γιατί οι γάιδαροι ξέρουν να λύνονται και μόνοι τους, αλλά και να απολαμβάνω τα προνόμια της συζυγικής ζωής και στην τελική μου αρέσει και το τζέρτζελο που γίνεται την ημέρα του γάμου. Το έχω ζήσει και από κοντά, όταν παντρεύτηκε ο αδερφός μου, και παρόλο που ήμαστε όλοι στην τσίτα, άγχος και προετοιμασίες, μια χαρά περάσαμε. Το πρόβλημα ξεκινάει από την αντιμετώπιση της σκέψης αυτής από άλλους. Δεν γυρνάω από 'δω και από 'κει να το διατυμπανίζω, αλλά αν γίνεται αντίστοιχη κουβέντα, λέω την άποψή μου. Ε, ας μη με ρωτούσαν! Αν δέχεσαι σαν απάντηση μόνο το "όχι βέβαια, θέλω να έχω τη σχέση μου και να είμαι καλά, γάμος ούτε για συζήτηση" ή το "ΠΟΤΕ!" τότε γιατί να κάνεις την ερώτηση; Δεν είπα ότι τώρα που δεν είμαι σε σχέση βγαίνω ραντεβού μόνο με όσους έχουν το δαχτυλίδι στην τσέπη! Ούτε το ανακοινώνω στην αρχή της σχέσης! Ούτε είμαι σίγουρη ότι θα έχω τα ίδια μυαλά όταν έρθει η ώρα (ποια ώρα, μια μεταγενέστερη τέλος πάντων, να είμαι πιο μεγάλη, να έχω όμορφη σχέση, κλπ). Τόσο παράλογη είμαι πια; Αυτή είναι η ερώτησή μου.
Α, και το άλλο, μιας και λέμε για παντρολογήματα. Όταν σου πει ο παππούς 90 χρονών "και στα δικά σου" στο γάμο της ξαδέρφης που μοιράζεις μπομπονιέρες, πες ένα ευχαριστώ και προχώρα στον επόμενο, αυτός νομίζει ότι σου εύχεται την αιώνια υγεία και ευτυχία με αυτόν τον τρόπο, μην του αρχίζεις τα "δεν θα παντρευτώ". Αυτά να τα πεις σε ανθρώπους της γενιάς των γονιών και κάτω, που μπορεί και να ακούσουν καμιά λέξη από αυτές που θα βγουν από το στόμα σου. Ο παππούς και να ήθελε να ακούσει, δεν μπορεί, έχει ξεχάσει το ακουστικό σπίτι.
Αυτά από εμένα. Καλή συνέχεια! :D
Το πόσο της μόδας είναι η απάντηση 'ναι, θέλω να παντρευτώ' εξαρτάται από την ηλικία, την παρέα, και την κοινωνική ομάδα. Υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν θα τους φαινόταν περίεργη η απάντηση σου. Μην βγάζεις συμπεράσματα από τον στενό σου κύκλο. Μην ασχολείσαι με τις αντιδράσεις του καθένα για κάτι τόσο προσωπικό. Παντρέψου, και κάλεσε μας να χορέψουμε και να φάμε κουφέτα.
Με τη δεύτερη παράγραφο συμφωνώ απολύτως.
________________
4.
Αγαπητή μου Λένα.
Σε διαβαζω πανω απο ενα χρονο, και εχεις γινει εμμονη! Συγχαρητηρια για την ικανοτητα σου να αναλυεις και να επεξηγεις τη σκεψη σου με τον τροπο που το κανεις! Σκεφτεσαι πολυ λογικα και δινεις μια διαφορετικη προοπτικη στα πραγματα! Αποφασισα κι εγω να σου γραψω για τους προβληματισμους μου, λοιπον. Το καλοκαιρι θα επιστρεψω στο πατρικο μου σπιτι, μετα το περας της τετραετιας των σπουδων μου σε μια αλλη πολη. Συνειδητοποιω ομως οτι θα δυσκολευτω να συνυπαρξω με τα μελη της οικογενειας μου. Σε επισκεψεις μου πισω, βλεπω πραγματα που μου φαινονται πολυ τρανταχτα παραδειγματα για το οτι κατι δε παει πολυ καλα. Να εξηγησω. Η αδερφη μου τσακωνεται συχνα και με ολους, ο αδερφος μου λεει ψεμματα για πραγματα που ειναι καπως προφανη, και εκτος αυτου, ειναι απιστος στη γυναικα του χωρις να κρυβεται καθολου.Οι δικοι μου επισης, ειναι "εντονοι" ανθρωποι, που θελουν πολλες φορες να επιβαλλουν τη γνωμη τους. Γενικα με ολους, εχω πολυ διαφορετικες αποψεις, για πραγματα βασικα (πεποιθησεις πολιτικες-κοινωνικες κλπ) και αυτη η διχογνωμια/διασταση πιστευω θα με δυσκολεψει. Any survival tips??? -aqua marina
Να βρεις παρέες, να φτιάξεις μια δική σου καθημερινότητα, να βρεις δουλειά για να μείνεις μόνη σου, και να μην προσπαθείς να αλλάξεις κανέναν. Μην κρίνεις, για να μην κριθείς. Και live and let live.
________________
5.
Γειά σου Α, μπα! Ελπίζω να είσαι καλά! Στην ερώτηση 3, στις 22/4 λες "όταν μας συμβαίνουν καλά πράγματα, δυσκολευόμαστε να χαρούμε, γιατί κατά βάθος θεωρούμε δεδομένο ότι το σύμπαν θα υποκύψει στις επιθυμίες μας, επειδή είμαστε γαμάτοι, επειδή ενδεχομένως κάναμε και μια προσπάθεια αλλά κυρίως επειδή αυτό μας αξίζει " . Εμένα μου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Συχνά δεν μπορώ να χαρώ με τα καλά πράγματα που μου συμβαίνουν ( χαίρομαι αλλά πάντα με επιφύλαξη και ποτέ με όλη μου τη καρδιά). Συχνά σκέφτομαι οτι δε μου αξίζει ή έχω την τάση να υποτιμώ τις επιτυχίες μου και γενικότερα φοβάμαι να χαρώ γιατί κάπου μέσα μου υπάρχει η πεποίθηση πως όλα μπορούν να ανατραπούν απο τη μια στιγμή στην άλλη κι εγώ να πέσω απο τα σύννεφα της ευτυχίας μου. Ισως να με έχει επηρεάσει και αυτό που άκουγα απο παιδί. Όταν ήμασταν οικογενειακώς σε παρέες και γελούσαμε πολύ κάποιος απο τον κύκλο πάντα θα έλεγε "σε καλό μας" "πωπω μη μας βγει ξινό" κλπ. Κοντεύω 30. Εχω περάσει μια δύσκολη δεκαετία, θανάτο γονιού, πολλή δύσκολη οικονομική κατάσταση σε βαθμό πείνας, ανεργία και εχω κοπιάσει τόσο πολύ για να καταφέρω μικρά αλλά σημαντικά για μένα πράγματα. Νιώθω αχάριστη που δεν τα χαίρομαι όπως θα έπρεπε και στεναχωριέμαι γιατί ξέρω πολύ καλά πως αυτές οι στιγμές δεν είναι πολλές και συχνές στη ζωή οπότε θα έπρεπε να τις απολαμβάνω ολοκληρωτικά. Έχεις καμιά συμβουλή; Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων. Να είσαι καλα.- Κατερίνα
Συμβουλή... μια συμβουλή είναι να μην είσαι υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό σου. Όπως λες, από τη μια η ανατροφή σου, από την άλλη η δύσκολη δεκαετία που πέρασες, η αντίδραση σου στα καλά που σου συμβαίνουν είναι λογική. Θέλεις συμβουλή για το τι συμβαίνει, ή συμβουλή για να αλλάξεις τις αντιδράσεις σου σε αυτά που συμβαίνουν; Αυτό που συμβαίνει το ξέρεις, το έχεις ήδη αναλύσει, και το έχεις εξηγήσει. Συμβουλή για να αλλάξεις τις αντιδράσεις σου δεν υπάρχει. Δεν είναι ένα ή δύο ή πέντε πράγματα που πρέπει να αλλάξεις για να αντιδράς διαφορετικά. Είναι μια διαδικασία που παίρνει καιρό, και θα σε βοηθούσε αν η ίδια η ζωή έπαιρνε μια πιο εύκολη στροφή.
Δεν ξέρω τι ακριβώς ρωτάς, αλλά γενικά, όταν θέλουμε να αλλάξουμε τις αντιδράσεις μας σε αυτά που συμβαίνουν, χρειάζεται βοήθεια εξωτερική. Πιθανόν να μπορείς και μόνη σου, αλλά θα σου πάρει πολύ καιρό, και θα έχει πολλά πισωγυρίσματα.
________________
6.
Αγαπητή Α, μπα; και αγαπητοί συναναγνώστες,
τι κάνετε; Καλά εύχομαι.
Θέλω να συλλέξω παροιμίες και να μπορώ να τις χρησιμοποιώ στον καθημερινό λόγο μου, και θέλω τη συνδρομή σας. Δεν ψάχνω στο google γιατί δε μου κάνουν οι κλασικές που όλοι πάνω κάτω ξέρουμε, προτιμάω κάτι παροιμίες που τις ξέρει ΜΙΑ γιαγιά σε ΕΝΑ χωριό από το συγχωρεμένο τον παππού της κλπ κλπ. Όποιος θέλει ας συνδράμει! Και μπορούμε να δώσουμε και βραβείο στην καλύτερη! Ευχαριστώ guys!!
Τι πρωτότυπη ερώτηση!
Ξεκινάω με μια δική μου αγαπημένη:
Αν είχε η ζούρλια κέρατα, θα φαίνονταν σε όλους (ιχααα)
Υπάρχει ένα ολόκληρο σάιτ αφιερωμένο στις παροιμίες, εδώ.
________________
7.
Γεια σου Α, μπα!
Είναι η 5η φορά που σου γράφω και μου έχεις απαντήσει έως τώρα σε 3 ερωτήσεις μου. Καταλαβαίνεις πόσο μετράει η γνώμη σου για μένα λοιπόν!
Η ερώτησή μου αυτή τη φορά είναι η εξής:
Εργάζομαι εδώ και 3,5 χρόνια σε πολυεθνική, θέση γραφείου. Ο μισθός μου μου επιτρέπει να συντηρώ το σπίτι μου μόνη μου, να έχω διάφορα χόμπι, να ψωνίζω που και που , να πηγαίνω βόλτες και διακοπές. Μια χαρά ως εδώ.
Το πρόβλημά μου είναι ότι η δουλειά μου είναι εντελώς στείρα, από φαντασία, από δημιουργικότητα, από πρωτοβουλία, από οτιδήποτε θα με γέμιζε σαν άνθρωπο.
Και όσο περνούν τα χρόνια (είμαι σχεδόν 29) τόσο πιο έντονα σκέφτομαι ότι δε θέλω η ζωή μου να συνεχιστεί σε αυτό το γραφείο, ή σε κανένα τέτοιου είδους γραφείο.
Θέλω να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο. Δεν είναι σκέψη που γεννήθηκε τον τελευταίο χρόνο(πχ), όμως γίνεται όλο και πιο επίμονη.
Θέλω να ανοίξω ένα μικρό βιβλιοπωλείο, όπου όποιος μπαίνει θα το νιώθει σαν χώρο δικό του, ένα μέρος όπου θα έρχεται για να ψάξει τα βιβλία που θα αγαπήσει, που θα βρίσκει υλικά για να δημιουργήσει, που θα είναι στεναχωρημένος και θα έρχεται για να φτιάξει το κέφι του με ένα καινούριο βιβλίο, που θα γίνονται μικρές εκδηλώσεις και άνθρωποι διάφορων ηλικιών θα έρχονται για να παρακολουθήσουν και να βρουν τροφή για σκέψη ή απλώς να περάσουν καλά.
Δε με φαντάζομαι σαν επιχειρηματιάρα που θα έχω δικό μου "μαγαζί" κι εγώ θα τρέχω σε διακοπές και ψώνια.
Με φαντάζομαι να γνωρίζω καινούριο κόσμο και μέσω του βιβλιοπωλείου να τους προσφέρω χαμόγελα και κυρίως με φαντάζομαι να έχω ένα δικό μου δεύτερο σπίτι που θα αγαπώ και θα φροντίζω. Κι ας μη πηγαίνω διακοπές κι ας μην έχω σαββατοκύριακα και ελεύθερο χρόνο αν χρειάζεται.
Σου ακούγομαι αιθεροβάμων; Θεωρητικά έχω υπόψη μου όλες τις δυσκολίες μιας νέας επιχείρησης, κυρίως του ότι δεν υπάρχει κεφάλαιο αρχικό και τα έξοδα θα τρέχουν, αλλά δε με πειράζει να τρέχω κι εγώ, θα τρέχω πιο γρήγορα. Δε με τρομάζει να δουλέψω πολύ και ασταμάτητα για να καταφέρω να έχω αυτή τη μικρή γωνιά.
Με τρομάζει όμως το ότι μπορεί οι δυσκολίες που έχω υποθέσει ότι ξέρω να είναι δέκα φορές πιο πολλές και πιο δύσκολες, ή ότι μπορεί να χρειάζεται κανένα σούπερ επιχειρηματικό δαιμόνιο το οποίο δεν έχω ιδέα αν έχω.
Μέχρι να μου απαντήσεις θα έχω ξεκινήσει να ψάχνω πόσα λεφτά χρειάζεται αρχικά ένας τέτοιος χώρος, και από που θα μπορούσα να τα βρω και πόσο απαγορευτικό θα είναι το ποσό (πχ θέλει 10.000 ή 50.000 ευρώ;) και γενικά όποια άλλη πληροφορία θα μπορούσα να βρω.
Σε χαιρετώ και ελπίζω σε απάντησή σου!
Δικά σου είναι τα λεφτά, δικό σου και το ρίσκο, δική σου και η δουλειά. Δεν έχω ειδικές γνώσεις για να σε συμβουλέψω. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αυτό είναι γνωστό στους πάντες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλοι όσοι έχουν όνειρα πρέπει να τα ξεχάσουν. Δεν είναι όλοι ίδιοι, και δεν έχουν όλοι τα ίδια περιθώρια, ούτε έχουν όλοι το ίδιο πάθος και την ίδια θέληση.
Αν έχεις υπόψη σου την πτώση στην αγορά του βιβλίου, αν ξέρεις τους περιορισμούς και την πραγματικότητα της ελληνικής επιχείρησης, δεν είσαι αιθεροβάμων. Έχω πέσει πολλές φορές έξω σε προβλέψεις ανθρώπων που έκαναν την δική τους δουλειά, την δική τους επιχείρηση. Όσα και να είναι τα αντικειμενικά προβλήματα, πάντα κάποιος τελικά κάπως τα καταφέρνει.
Για το συγκεκριμένο θέμα, όπως για όλα τα θέματα, είναι σημαντικό να έχεις κατάλληλες γνωριμίες. Οι άνθρωποι που διαβάζουν και τους απασχολούν τα βιβλία και τα βιβλιοπωλεία δεν είναι αμέτρητοι, είναι μια ομάδα σχετικά μικρή. Αν έχεις τρόπο να κάνεις γνωστή την παρουσία σου, σου εύχομαι όλα τα καλύτερα, και δώσε μας διεύθυνση να σε επισκεφτούμε.
________________
7.1
Α,μπα μου...
Σε εκπλιπαρώ, απάντησε μου σύντομα <3 Έχω απελπιστεί και δεν ξέρω πια τι να κάνω (ή μάλλον ξέρω, να πάω σε ψυχολόγο, αλλά δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά). Το πρόβλημα είναι ότι λέω ψέματα. Πολλά ψέματα ρε α,μπα, στους πάντες. Για σοβαρά ή ανόητα πράγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνω. Φοβάμαι ότι πληγώνω τα κοντινά μου πρόσωπα με αυτό τον τρόπο. Σε παρακαλώ, απάντησε μου σύντομα. Μπας και καταφέρω είτε μέσα απο τη δική σου απάντηση ή απο κάποιο σχόλιο να αρχίσω να βρίσκω μια άκρη. Έχω κουραστεί τόσο πολύ....
Εδώ είναι ο κατάλογος με τις δωρεάν υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης των δήμων.
Δεν υπάρχει απάντηση ή σχόλιο που θα σε βοηθήσει να αρχίσεις να βρίσκεις μια άκρη. Χρειάζεται να κάνεις συστηματική δουλειά και θεραπεία μαζί με έναν ειδικό. Διάβασε αυτό κι αυτό.
**Λόγω μετακόμισης, η Α,μπα θα λείψει για δυο μέρες. Ραντεβού τη Δευτέρα :)
σχόλια