Παρακολούθησα για ώρες τις επιτροπές, τις συσκέψεις και την Ολομέλεια, μιας και τα κάλυπτα λάιβ για το σάιτ. Όταν κάποτε, κατά τις 7 το πρωί, με πήρε ο ύπνος, το κεφάλι μου βούιζε με μία και μοναδική φωνή. Τη φωνή Της.
Πρώτα αυτά που, κατά την ταπεινή μου άποψη, είχε δίκιο.
1) Δεν συμφωνώ με την Ζωή Κωνσταντοπούλου στα περισσότερα. Όμως, παρότι έχω γράψει αρκετά άρθρα εναντίον της, ένα πράγμα ποτέ δεν είπα ή υπονόησα: Ότι έχει ψυχιατρικά προβλήματα. Και αν κάποιος σχολιαστής έμπαινε και το έγραφε, άμα το έβλεπα το διέγραφα κατευθείαν. Θα το δεχτώ ότι μεταξύ μας μπορεί να πούμε καμιά φορά «καλά, αυτός είναι τελείως τρελός» ή «αυτή μοιάζει παρανοϊκή», αλλά ο δημόσιος λόγος -ειδικά των πολιτικών και των δημοσιογράφων- οφείλει να είναι προσεκτικός, και να μην στιγματίζει ψυχικές ασθένειες και ανθρώπους.
Η διαμαρτυρία της για το πρωτοσέλιδο της Kontra News είχε βάση (κι ας τα είπε σωστά η Πωλίν Κόκλα σχετικά με την υποτιθέμενη στοχοποίησή της Ζωής): Όντως, όταν κάποιος διαφωνεί με τον Ηγέτη, βαφτίζεται τρελός και προδότης και όπως είπε η Ζωή αυτό κάνουν συχνά τα απολυταρχικά καθεστώτα απ' τα οποία υπέφερε η Αριστερά (ελπίζω να περιλάμβανε και τα αριστερά απολυταρχικά καθεστώτα, και φυσικά το Κόμμα). Η ψυχιατρικοποίηση της πολιτικής δεν δικαιολογείται με τίποτα - εκτός αν υπάρχει διάγνωση ψυχιάτρου δια ζώσης. Ό,τι άλλο πούμε εμείς ή ο Κουρής είναι άνευ ουσίας.
2) Έδειξε μεγάλη συνέπεια στο πρόγραμμα του κόμματος. Δεν φοβήθηκε την πρόταση μομφής -μη χάσει την καρέκλα δηλαδή- και υποστήριξε σθεναρά τη γνώμη της παρά την κατακραυγή των συντρόφων της. Είναι μια γενναία γυναίκα, δυνατή και επίμονη.
και
3) Είχε δίκιο πως το Μνημόνιο Τσίπρα με τις 500 σελίδες του στα αγγλικά δεν έπρεπε να ξεπεταχτεί σε μερικές ώρες, ούτε να συζητηθεί βιαστικά και να ψηφιστεί χωρίς σχεδόν κανένας να το έχει διαβάσει/κατανοήσει.
Αυτά ήταν όσα, κατά τη γνώμη μου, είχε δίκιο.
Όμως, όσο υπεύθυνος είναι ο Τσίπρας που την επέλεξε για ΠτΒ και τώρα την λούζεται, άλλο τόσο υπεύθυνη είναι κι αυτή που συνεργάστηκε με τον Τσίπρα. Μια τόσο έξυπνη γυναίκα δεν μπορώ να πιστέψω πως ξεγελάστηκε και πίστευε ότι ο αρχηγός της ήταν ένας σούπερ-ήρωας. Έτσι όπως (χάλια) τα έκαναν Τσίπρας και Βαρουφάκης, το Μνημόνιο αυτό, είτε το συζητούσε εξαντλητικά σελίδα σελίδα η Βουλή, είτε όχι, ήταν το μόνο που κατάφερε να κάνει η κυβέρνηση. Τα βασικά του σημεία ήταν γνωστά, κι όποιος βουλευτής εμπιστευόταν την κυβέρνηση ή πίστευε ότι δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη επιλογή θα το ψήφιζε έτσι κι αλλιώς. Και απ' τη στιγμή που το έφεραν προς συζήτηση στο παρά πέντε της καταστροφής, πρέπει να πρυτανεύσει και ο ρεαλισμός.
Κάθε φορά που τελείωνε κάποιος με τον οποίο διαφωνούσε, αντί να δώσει τον λόγο στον επόμενο, καθόταν και αποδομούσε όσα είχαν ακουστεί, λες και δεν ήταν ΠτΒ, αλλά τηλεκουτσομπόλα σχολιάστρια στα παράθυρα δελτίου ειδήσεων.
Και φτάνουμε στο μεγάλο φάουλ της Ζωής Κωνσταντοπούλου χτες: Έδειξε ξεκάθαρα πως δεν νοιαζόταν ούτε για τα τυπικά, ούτε για το Σύνταγμα, ούτε για τους κανονισμούς, κι ας κρυβόταν συνέχεια πίσω απ' αυτά. Νοιαζόταν για αυτοπροβληθεί και να περάσει το δικό της, αυτό που η ίδια θεωρούσε καλό, πακετάροντάς το με πλήθος κανονισμών και παραγράφων.
Σε άλλες περιπτώσεις όπου συμφωνούσε με κάτι που ήταν να ψηφιστεί, το άφηνε να ψηφιστεί στο πι και φι. Χτες όμως έκανε δεκάδες παρεμβάσεις, καθυστερήσεις, τσακωμούς, έδινε το λόγο σε ανθρώπους που δεν ήθελαν καν να μιλήσουν, φερόταν, τελικά, σαν δικτάτορας που πίστευε ότι κατείχε την Απόλυτη Αλήθεια και απαιτούσε την Απόλυτη Εξουσία.
Κάθε φορά που τελείωνε κάποιος με τον οποίο διαφωνούσε, αντί να δώσει τον λόγο στον επόμενο, καθόταν και αποδομούσε όσα είχαν ακουστεί για να πει την τελευταία λέξη, λες και δεν ήταν Πρόεδρος της Βουλής, αλλά τηλεκουτσομπόλα σχολιάστρια στα παράθυρα δελτίου ειδήσεων. Δεν μπορούσε κάποιος να μιλήσει, χωρίς στο τέλος να προστεθεί ένα φαρμακερό punchline της Ζωής. Οι δε επιθέσεις της προς βουλευτές ήταν μάλλον ντροπιαστικές. Ενέπλεξε έναν τυχαίο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ με τον φασισμό και τον ρατσισμό για να πάρει την πιο αποστομωτική απάντηση:
(Κυριολεκτικά αποστομωτική - η λαλίστατη ΠτΒ για πρώτη φορά δε ζήτησε να απαντήσει)
Παρά τα δίκια που περιέγραψα πως θεωρώ ότι είχε, το συμπέρασμά μου βλέποντάς την Ζ.Κ. συνεχώς για σχεδόν 20 ώρες μπροστά μου, να φωνάζει, να ειρωνεύεται, να μπλέκεται, να επινοεί προβλήματα, να τσακώνεται, να νουθετεί, να χλευάζει, ήταν πως στην πραγματικότητα ήθελε περισσότερο να φανεί και να επιβληθεί παρά να «προστατέψει τον ελληνικό λαό».
Μέχρι τις τρεις το πρωί όμως -όταν συνέβη το περιστατικό που θα περιγράψω σε λίγο- της έδινα το ελαφρυντικό της τυπολατρείας και της πιστής εφαρμογής των κανονισμών που τόσο συχνά ανέφερε. Ήταν στη θέση της όμως, στο Προεδρείο της Ολομέλειας, όταν επέμενε να εξαντληθεί το δεκάωρο της συζήτησης (μια πρόταση στην οποία παίζει να ήταν και η μόνη που σήκωσε χέρι), όταν αποδείχτηκε πως επέμενε να τηρούνται οι κανονισμοί μόνο όταν την συνέφεραν, ενώ όταν δεν την συνέφεραν ήθελε να τους παρακάμψει με ελαστικότητα.
Ζήτησε λοιπόν να μπορούν να πάρουν το λόγο και όποιοι βουλευτές ήθελαν, κάτι που δεν επιτρέπεται απ' τον κανονισμό (και που θα έπαιρνε ώρες ατελείωτες φυσικά). Ο Θεοχάρης του Ποταμιού της διάβασε λέξη λέξη τον κανονισμό, και της είπε: «Αυτό που λέτε απαγορεύεται». Αυτή επέμεινε να γίνει το δικό της, κι ας απαγορεύεται.
«Ε, εντάξει, δεν πειράζει, το 'χουμε ξανακάνει» είπε, πάνω κάτω. «Μπορούμε να είμαστε και λίγο ελαστικοί και να το κάνουμε όπως λέω εγώ.»
Ήταν η στιγμή που και ο γαλήνιος Βούδας αν ήταν εκεί, θα έχανε την υπομονή του μαζί της.
σχόλια