ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30, μοναχοκόρη. Με πτυχία, μεταπτυχιακά και όλα τα συναφή. Τίποτα απ'αυτά δεν το διάλεξα εγώ. Στα 30, είμαι ανίκανη να αποφασίσω για το οτιδήποτε, παρόλο που είμαι πολύ έξυπνη, ικανή και ταλαντούχα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν παιδί. Προέκυψε και το κάνανε γιατί περνούσαν τα χρόνια. Είναι και οι δύο πολύ μορφωμένοι άνθρωποι, των γραμμάτων και των τεχνών. Οι φίλοι τους έχουν μόνο τα καλύτερα να πούνε για κείνους. Πράγματι, με τους άλλους είναι τίμιοι, ευγενικοί, συμπονετικοί, ανοιχτοί και χίλια δυο άλλα καλά. Με μένα ποτέ. Οι σχέση μας ήταν πάντα άνιση. Εγώ υπήρχα και λειτουργούσα αποκλειστικά ως σάκος του μποξ για να ξεσπάνε τα διάφορα ψυχολογικά που τους κληροδότησαν οι δικοί τους γονείς, οι οποίοι έκαναν ομολογουμένως άθλια δουλειά στο μεγάλωμά τους. Το αποτέλεσμα; Αρκετό ξύλο μέχρι τα 16 μου, αλλά το κυριότερο: συναισθηματική βία, κυρίως από τη μητέρα μου. Πάντοτε με έβλεπε ως προέκτασή της. Αν έκανα κάτι με το οποίο δεν ήταν σύμφωνη, με μείωνε, με απέρριπτε, με τρομοκρατούσε, με έκανε σκουπίδι. Ο πατέρας μου για να τα έχει καλά μαζί της και να τον αφήνει ήσυχο, έκανε ό,τι του έλεγε εκείνη. Το αποτέλεσμα; Έπρεπε να σπουδάσω το καλύτερο (Νομική), έπρεπε να κάνω μεταπτυχιακό, έπρεπε να κάνω το καλύτερο επάγγελμα απ'όλα. Η αλήθεια; Μισούσα τη Νομική, ουδέποτε εργάστηκα ως δικηγόρος και για πρώτη φορά στα 30 ψάχνω να καταλάβω ποια είμαι και τι μου γίνεται. Κι όλα αυτά εν μέσω κρίσης. Ακόμα και τώρα όμως που τα γράφω όλα αυτά, νιώθω αφόρητες ενοχές και τύψεις που προσπαθώ να διαφοροποιηθώ απ'όσα φαντάστηκαν και περιμένουν από μένα. Πού χρόνος να σκεφτώ τι θέλω, όταν οι φωνές τους είναι πλέον κομμάτι μου; Όταν ούτε μία φορά στα 30 χρόνια που ζω δεν υπολόγισα τα συναισθήματά μου, αφού τα απέρριπτα ως κάτι το λάθος, το παράλογο, το προβληματικό; Είμαι ένας τόσο δημιουργικός άνθρωπος, τόσο ζωντανός, που τόσα χρόνια φυτοζωεί και πνίγει ό,τι καλό έχει μέσα του, στρέφοντάς το με μανία και αυτοκαταστροφή πάνω του. Πώς θα ξεφύγω; Η λογική ξέρω ακριβώς τι λέει. Η συναισθηματική μου αναπηρία, όμως, είναι εκκωφαντική. Δεν μου αφήνει περιθώρια. Φοβάμαι. Δεν αντέχω να πεθάνω μια μέρα κι αυτή να είναι η μόνη ζωή που γνώρισα. Είμαι τόσο δειλή. Ευχαριστώ που με ακούσατε.