ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
21.7.2015 | 15:46

Αγαπητοι γονεις απλα ειστε λαθος!

Το οτι δεν εχουμε δουλεια δε σημαινει οτι ειμαστε τεμπεληδες. Ειμαστε 30 χρονων, ολους μας κατατρωει η καταθλιψη και η στεναχωρια. Δε θα κανουμε τιποτα στη ζωη μας ετσι οπως ειναι τα πραγματα. Απορω με μερικους που νομιζουν οτι υπαρχουν δουλειες που πεφτουν απο τα δεντρα... Που ζειτε ρε? Το οτι η γενια σας μας γαμησε το ξεχνατε?Την επομενη φορα που θα μοιραστει το παιδι σας τη στεναχωρια του δειξτε κατανοηση και σκυψτε το κεφαλι... Το οτι το παιδι στεναχωριεται και μιλαει σημαινει οτι εχει επιγνωση. Αφηστε τις εξυπναδες για το καφενειο οταν τρωγεστε μεταξυ σας αν φταινε οι μπλε, οι πρασινοι η οι ροζ για το οτι καταστρεψατε ολοκληρες γενιες μετα απο σας.Καντε τουμπεκι γιατι δε σας παιρνει.
3
 
 
 
 
σχόλια
Διαβάζω την εξομολόγηση και νιώθω σαν να ακούω τον εαυτό μου. Παρόλο που δεν είμαι 30, αλλά 24, ζω την ίδια ακριβώς κατάσταση. Ο κάθε γονιός έχει όνειρα για το παιδί του, άσχετα αν αυτά πραγματοποιηθούν ή όχι στην πορεία. Με λίγα λόγια, θέλει το καλύτερο. Όταν πριν από 2 χρόνια τελείωσα το Πανεπιστήμιο και ξεκίνησα να ψάχνω δουλειά, έστελνα βιογραφικά παντού: από call center μέχρι μεσιτικά γραφεία. Στο διάστημα της αναμονής για απάντηση, άκουγα τα εξ αμάξης κυρίως από τη μητέρα μου, η οποία με κατηγορούσε ότι δεν κάνω τίποτα, ότι δεν θέλω να δουλέψω, ότι είμαι εκτός πραγματικότητας και άλλα "κοσμητικά". Το πιο αξιοπερίεργο που μου έχει τύχει σε συνέντευξη για δουλειά είναι να κοιτάει ο υπεύθυνος το βιογραφικό μου και να μου λέει: "Έχεις κάνει πολύ καλές σπουδές, έχεις αρκετά πτυχία από γλώσσες και πολλά προσόντα, αλλά θα μου κοστίσεις πολύ για να σε προσλάβω".Τελικά, όσο πιο πολλά "χαρτιά" έχεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεις μια θέση εργασίας. Και τι κάνεις γι'αυτό; Ρίχνεις τα μούτρα σου και πας σε μια δουλειά παντελώς άσχετη με το αντικείμενο σπουδών σου, που δεν σου αρέσει και σε πληρώνουν 300€ και να είσαι ευχαριστημένος (όπως συνήθως λένε) ή κάθεσαι άπραγος και περιμένεις να έρθει η δουλειά των ονείρων σου, ενώ παράλληλα υφίστασαι την γκρίνια, το βρίσιμο και την ψυχολογική βία των γονιών σου, με αποτέλεσμα να φθείρεσαι σιγά-σιγά;
Δεν είναι ότι έχω θέμα με τους γονείς μου. Με κατανοούν απλά έχω θέμα με τους αλλους γονείς. Γενικά με αυτό το καινούργιο που τους έχει πιάσει με τη νέα γενιά που μας βρίζουν συνέχεια και μας μειώνουν. Ως που θα φτάσει αυτό?
με εκφραζει απολυτα η εξομολογη σου!ειμαι 23 τελειωνω συντομα την σχολη μου, εχω ξανοικιασει και καθε φορα που θα πω οτι θα βγω εξω, αρχιζουν τα γνωστα "βρες καμια δουλεια, ολο λεφτα ζητας κτλ."...και τους λεω δεν εχει δουλειες!!!!! Που ζειτε:: Ειναι δυνατον να μην θελω να βρω μια δουλεια για να εχω τα δικα μου λεφτα και να μην με νοιαζει τιποτα;Με εχουν ζαλισει, θελω να σηκωθω και να φυγω να βρω την ησυχια μου αλλα δυστυχως δεν μπορω να το κανω!
Scroll to top icon