Για μήνες ολόκληρους το άκουγα αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω: «Ο Τσίπρας θέλει να κάνει το άλφα ή το βήτα, αλλά δεν το κάνει γιατί φοβάται μη δυσαρεστήσει τους συντρόφους του». Τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζαν να είναι η πυξίδα με την οποία παίρνονταν οι αποφάσεις όλου του πρώτου εξαμήνου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ακόμα και στη πρόσφατη συζήτηση για το Μνημόνιο στη Βουλή νόμιζες ότι έβλεπες θυελλώδη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του κόμματος, σε μια περίοδο που ο κόσμος αδιαφορεί για τα μικροπολιτικά και ζητά ένα και μοναδικό πράγμα απ' την κυβέρνηση: Να κυβερνήσει.
Ζήσαμε (και ζούμε) τις κρισιμότερες μέρες των τελευταίων δεκαετιών, κι αυτοί νοιάζονται για το κόμμα τους. Ο Τσίπρας προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους τους βουλευτές, ακόμα κι αυτούς που τον ξεφτυλίζουν, που τον καταψηφίζουν, που τον κατηγορούν σχεδόν για προδοσία. Δεν τον πειράζει, αρκεί να μη διαρραγεί η ενότητα του κόμματος.
Οι ιδεολογικές τους διαφορές είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ, αλλά, ενώ όλοι γκρινιάζουν, τελικά τις αγνοούν, σαν τη γυναίκα που ξυλοφορτώνεται απ' τον άντρα της αλλά δεν παίρνει διαζύγιο επειδή «τι θα πουν οι γείτονες;».
Και δεν είναι μόνο πως δεν τολμά να κάνει καμία κίνηση εναντίον τους, αλλά ότι κι αυτοί παραμένουν γαντζωμένοι στις βουλευτικές καρέκλες (με όλα τα προνόμια), βουλευτές, ακόμα, της κυβέρνησης. Κατηγορούν τον Τσίπρα για καταστροφή και προδοσία, αλλά αντί να παραιτηθούν ή να ανεξαρτητοποιηθούν, αποστασιοποιούνται θεωρητικά, αλλά πρακτικά παραμένουν ωραιότατα βουλευτές του. Κανένα πρόβλημα δεν βρίσκουν σε αυτό, καμία αντίφαση, τη στιγμή που όσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που διαφωνούσαν με τα μνημόνια παραιτούνταν/ανεξαρτητοποιούνταν με εντιμότητα ή απομακρύνονταν με αποφασιστικότητα.
Κι έχουμε πάλι το ίδιο chicken game που έπαιξαν Βαρουφάκης και Τσίπρας στη διαπραγμάτευση. Κανείς δεν κάνει κίνηση, περιμένοντας τον άλλο να δειλιάσει. Δεν φοβούνται την χρεοκοπία, φοβούνται μη τυχόν φανεί ότι αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τη διάσπαση του κόμματος, ενώ πρέπει να φανεί ότι οι άλλοι ήταν.
Έχουν συμβεί παραιτήσεις, διαγραφές ή και κανονικότατες διασπάσεις κομμάτων για πολύ λιγότερο σημαντικούς λόγους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε πριν χρόνια, όταν η Ανανεωτική Πτέρυγα υπό τον Φώτη Κουβέλη έφυγε απ' το κόμμα επειδή είχε κάποιες απειροελάχιστες ιδεολογικές διαφορές με τον Τσίπρα. Τώρα, οι ιδεολογικές διαφορές είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ, αλλά, ενώ όλοι γκρινιάζουν, τελικά τις αγνοούν, σαν τη γυναίκα που ξυλοφορτώνεται απ' τον άντρα της αλλά δεν παίρνει διαζύγιο επειδή «τι θα πουν οι γείτονες;».
Γιατί; Γιατί η εξουσία είναι γλυκιά, και η βουλευτική αποζημίωση και τα προνόμια (που υποτίθεται θα τα μείωνε/μειώσει ο Τσίπρας) γλυκύτερη. Ο Λαφαζάνης είπε τις προάλλες στη Βουλή ότι η κυβέρνηση κατέλυσε τη Δημοκρατία (!) αλλά παραμένει στο κόμμα, μεγαλόψυχος όπως είναι. Η Βασιλική Κατριβάνου, με το όντως σπουδαίο έργο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ δεν στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ στην σπουδαιότερη ψηφοφορία της ιστορίας του, τώρα λέει ότι θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης. Γιατί; «Παρόλες τις διαφωνίες μας, μας ενώνει μια πραγματική και μεγάλη αγωνία να παραμείνουμε ενωμένοι ως ΣΥΡΙΖΑ» εξήγησε με κυνισμό.
Αυτή είναι η πραγματική και μεγάλη αγωνία τους λοιπόν. Το ότι οι ιδεολογίες τους είναι πλέον εκ διαμέτρου αντίθετες δεν παίζει ρόλο. Το ότι η οικονομία έχει βαλτώσει επίσης. Η αγωνία του κόσμου για επιβίωση, η ανεργία, οι λιποθυμίες μαθητών από ασιτία, οι αυτοκτονίες - όλα αυτά για τα οποία μας έπρηζαν τόσα χρόνια περνούν σε δεύτερη μοίρα όταν διακινδυνεύεται η ανεκτίμητη ενότητα του κόμματος, κι όταν υπάρχει αυτός ο τρομακτικός, αποτρόπαιος κίνδυνος να φύγουν μερικοί διαφωνούντες βουλευτές από έναν πολιτικό σχηματισμό!
Η σωτηρία της χώρας; Δευτερεύον ζήτημα. Το μαγαζάκι μας να 'ναι καλά.
σχόλια