ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οι άνθρωποι μου λείπουν. δεν είναι που δεν έχω λεφτά. δεν είναι που δεν βρίσκω μια σταθερή δουλειά. δεν είναι που όλα γύρω έχουν καταρρεύσει. δεν είναι που δεν μπορώ να κάνω όλα όσα ήθελα. δεν είναι που έφτασα σ΄αυτήν την ηλικία και δεν έχω την ζωή που θέλω παρά την προσπάθεια. είναι οι άνθρωποι. που λείπουν. η σύνδεση. η επικοινωνία. αυτή η αίσθηση ότι ο άλλος σε γνωρίζει, σε νοιάζεται, σε αποδέχεται και θέλει να σε έχει στην ζωή του αλλά όχι με τις αποστάσεις που όλοι πια κρατάμε ο ένας απ' τον άλλον. αλλά κοντά. είναι οι άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν δείχνοντας ότι δε νοιάζονται, δεν σέβονται. μιλάω γι' αυτούς που έκαναν πληγές ενώ θα μπορούσαν να είχαν κάνει αλλιώς. αν ήταν άνθρωποι όπως τους έβλεπες. είναι που μπορώ να προσπαθήσω για τα πάντα αλλά δεν βρίσκω πια το νόημα. είναι που χωρίς ανθρώπους δεν ήθελα ποτέ να ζω. και δεν μιλάω για τους πολλούς, ούτε πλήθος να με περιτριγυρίζει ήθελα, ούτε αυλικούς, ούτε βολέματα. είναι οι άνθρωποι, ένας, δύο, τρεις. αυτούς που ξέρεις ότι θα είναι εκεί. γαμώτο. ξέρω ότι δεν γίνεται αυτό, ξέρω πως δεν είναι δίκαιο να βάζω το κέντρο βάρους έξω από μένα. αλλά αυτό μου έλειψε. η εμπιστοσύνη. σε γονείς, αδέρφια, συντρόφους, φίλους. που ο καθένας είναι αυτός που είναι και όχι αυτός που φαντάστηκες. και που ενηλικίωση θα πει να το γνωρίζεις αυτό και να συνεχίζεις να πορεύεσαι. στη μοναξιά. ή στην πρόσκαιρη παρέα. κι εγώ που έψαχνα κάτι πιο μεγάλο. κάτι ολόκληρο. έμεινα μισή. και δεύτερη ζωή δεν έχει.