ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αρρωσταινει και δυσλειτουργει. Και μετα αλλο ενα. Και αλλο ενα. Και ακομη ενα παραπερα. Και ξαφνικα ειναι πολλα , μια μεγαλη μαζα κακων κυτταρων που σε κατατρωει εσωτερικα , σε εξασθενιζει , σε καταβροχθιζει , σου συρρικνωνει την ψυχη.. Και οι αλλοι σε βλεπουν να χανεσαι , να γινεσαι μια σκια, να λιωνεις και να γινεσαι μια κουκκιδα στο πατωμα.. Στενοχωριουνται, σκεφτονται οτι δεν θελουν να σε χασουν. Ενω εσυ θες να φυγεις. Να ερθει καποιος και να σε παρει μακρια , εκει που δεν υπαρχει πονος. Να σκουπιζεις κρυφα τα δακρυα των ανθρωπων σου και να περνας στο μυαλο τους την ιδεα οτι τωρα θα εισαι καλα. Να το πιστεψουν. Να εισχωρησει μεσα τους η ιδεα αυτη, οπως το φαρμακο απο τη συριγγα στη φλεβα.. Ομως και εσυ κατα βαθος θελεις τη ζωη που αδικως τη στερεισαι. Στο κεφαλι σου γυρναει μια φραση. Γιατι σε μενα; αμεσως ταρακουνιεσαι και λες και γιατι σε καποιον αλλο; Σε ποιον αξιζει να του ρουφαει καποιος τη ζωη απο μεσα του αργα και βασανιστικα; σε κανεναν , λες... ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!