Με τον καιρό και δουλεύοντας με τον εαυτό μας, καταφέρνουμε να χρησιμοποιούμε σα δυνατό μας χαρτί, αυτά που θεωρούμε ελαττώματά μας.
26.8.2015 | 11:32
Eίμαι 18
και μικροδείχνω πάρα πολύ. Όχι μόνο κοντή αλλά και μικροκαμωμένη, πολύ αδύνατη, με μικρό στήθος. Επίσης έχω το λεγόμενο baby face (μαγουλάκια ,μεγάλα μάτια), φακίδες, ίσια δόντια που τα μπροστινά είναι ελαφρώς μεγαλύτερα και όλοι λένε πως τους θυμίζουν λαγουδάκι. Την εικόνα συμπληρώνει η λεπτή φωνή μου (η κολλητή μου όταν της φωνάζω γελάει μετά λυγίζω και γελάω και'γω :/). Δεν έχω την επιλογή να ντυθώ και να βαφτώ σαν τα άτομα της ηλικίας μου γιατί φαίνομαι σαν μικρομέγαλο. Παιδιά στην ηλικία μου με ρωτάνε 'κοριτσάκι τι τάξη πας;', και όλοι και ας ξέρουν την πραγματική μου ηλικία υποθέτουν πως είμαι πολύ ήσυχη και αθώα (για λίγο μόνο),ενώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι ντροπαλή. Μια ζωή τα άτομα της ηλικίας μου με αντιμετώπιζαν ως μικρότερη τους μέχρι και στο δημοτικό. Κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά και κανείς δεν με λογαριάζει ως απειλή, πολλές φορές με υποτιμούν και μετά τρώνε τα μούτρα τους. Οι άνθρωποι νομίζουν πως χρειάζομαι προστασία ιδίως τα αγόρια (για αυτό δεν παραπονιέμαι όμως :Ρ), αλλά και οι φίλες μου. Μέχρι και γονείς μου με βλέπουν ακόμα σαν το μικρό παιδάκι τους. Παλιά με ενοχλούσε όλο αυτό όμως τώρα όχι.Έχω μάθει να ζω με αυτό και να το εκμεταλλεύομαι όπως μπορώ, αφού δεν μπορώ να το αλλάξω. Οκ σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά ποιος νοιάζεται; Ελπίζω να κρατήσει πολύ και στα 40 να δείχνω για 30 όπως η μαμά.
1