Με κείμενο το οποίο ανάρτησε στο blog του ο σκιτσογράφος Soloup γνωστοποιεί με χιούμορ τον ξυλοδαρμό του στα Εξάρχεια επειδή, όπως γράφει, τον πέρασαν για αστυνομικό. Όπως σημειώνει ο σκιτσογράφος της εφημερίδας «Το Ποντίκι», το πιθανότερο είναι τους 6 που του επιτέθηκαν να τους μπέρδεψε το άσπρο κράνος που φορούσε, όμως, ο Soloup αναφέρει ότι παρότι το έβγαλε και κάποιοι φώναζαν για το ποιος ήταν, οι επιτιθέμενοι συνέχισαν να τον χτυπάνε.
Tι γράφει ο Soloup στο blog του:
Το Ξύλο βγήκε απ’ την …Μπενάκη.
(γράμμα σε μπουκάλι)
Το ξύλο σε καιρούς κρίσης φαίνεται πως γίνεται της μόδας. Εγώ βέβαια δεν είμαι απ’ τους τυχερούς με τζάκι, ούτε προνόησα να πάρω ξυλόσομπα. Πράγμα που προφανώς αγνοούσαν οι ξυλοκόποι που μου προσέφεραν απλόχερα ξύλο στη στράτα μου. Πάντως, δεν μπορώ να πω, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ζεστάθηκα!
Το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου μετά την παρουσίαση του βιβλίου μου και μια πολύ όμορφη βραδιά, αποφασίσαμε με φίλους να συνεχίσουμε για ένα ποτό. Όταν έμεινα μόνος στη μηχανή μου (οι υπόλοιποι έφυγαν με ταξί), στο φανάρι της οδού Μπενάκη και Μεταξά στο ύψος της πλατείας Εξαρχείων, δέχθηκα επίθεση από 5 με 6 μασκοφόρους.
Με περικύκλωσαν και πριν προλάβω να ξεκινήσω, με έριξαν από τη μηχανή κι άρχισαν να με χτυπούν βρίζοντας με.
Έχοντας κατά νου πως το κράνος μου είναι άσπρο και ίδιας μάρκας με αυτό που φοράνε οι περισσότεροι μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας, (το είχα βρει προσφορά 100 ευρώ λιγότερα, τώρα καταλαβαίνω το γιατί) υπέθεσα πως αυτό ήταν το …πρόβλημα και προσπάθησα να βγάλω το κράνος φωνάζοντας «δεν είμαι μπάτσος- δεν είμαι μπάτσος!». (Ανεπανάληπτες στιγμές! Θα μπορούσα να είμαι και ήρωας σε κόμικς).
Τη στιγμή εκείνη- Σάββατο βράδυ με μπαράκια κι εστιατόρια στην περιοχή-, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που κυκλοφορούσαν γύρω μας. Περαστικοί που άρχισαν να φωνάζουν όλοι μαζί εν χωρώ: «αφήστε τον» και «δεν είναι μπάτσος».
Έχοντας βγάλει πλέον το κράνος, κάποιοι με αναγνώρισαν και άρχισαν να φωνάζουν «αφήστε τον, δουλεύει στο Ποντίκι, είναι ο Soloup, ο σκιτσογράφος του Ποντικιού» και άλλα τέτοια όμορφα που με έκαναν να νιώσω- παρά την ιδιαιτερότητα της περίστασης- διάσημος!
Το ίδιο λοιπόν άρχισα να κάνω κι εγώ. Επαναλάμβανα με χαρά την ιδιότητά μου και το που δουλεύω, ενώ παρέλειψα καθώς υποχωρούσα σφαλιαριζόμενος προς το απέναντι πεζοδρόμιο – από τρακ θέλεις; από μετριοφροσύνη; από ταπεινότητα;- να διαφημίσω και το καινούργιο μου βιβλίο.
Το παράξενο είναι πως, ενώ πλέον οι μασκοφόροι με έβλεπαν πολύ καθαρά και ήξεραν ποιος και τι είμαι, συνέχισαν την επίθεση σ’ εμένα, κλοτσώντας παράλληλα και τη μηχανή για να της προκαλέσουν ζημιές. Τέλος, ο ένας στάθηκε ακριβώς απέναντί μου, και ενώ με κοίταζε κατάματα κρυμμένος πίσω απ’ την κουκούλα του (προς στιγμήν νόμιζα πως ήταν κάποιος κρυφός θαυμαστής μου) με μια κίνηση σταθερή (θα το λέγαμε δεξί ντιρέκτ) μου έριξε μια γροθιά στα γυαλιά, ανάμεσα στα μάτια και τη μύτη.
Χάνοντας την ισορροπία μου έπεσα κάτω κι ενώ ο κόσμος συνέχιζε να φωνάζει υπέρ του διάσημου καλλιτέχνου, αυτός άρχισε να με κλοτσάει επίμονα στα πόδια και στον μηρό.
Ύστερα από λίγο και έχοντας ολοκληρώσει την ξυλουργική, αποχώρησαν φωνάζοντας στο κοινό μας: «κάτω τα κεφάλια» και «μη μας ακολουθήσει κανένας γιατί θα πεθάνει». Αλλά αυτό που με πλήγωσε πραγματικά και με πόνεσε περισσότερο καθώς υποχωρούσαν, ήταν που δεν αναφώνησαν όλοι μαζί οι ξυλοκόποι μου «ζήτω ο Soloup!».
Προς τον άνθρωπο που μου έριξε το…ντιρέκτ.
Αγαπητέ νεαρέ μου φίλε, αφού ήξερες πια ότι δεν ήμουν αυτό που αρχικά υπέθεσες απ’ το κράνος μου, τόσος «χαφιεδίστικη» σου φάνηκε η δουλειά μου που επέμεινες να με ξυλοφορτώσεις; Να μου σμπαραλιάσεις μύτη και γυαλιά (που με αυτά κυκλοφορώ και δουλεύω και που θα μου κοστίσει 300-400 ευρώ για να τα αντικαταστήσω), να μου σακατέψετε το πόδι και να μου κάνετε με τους φίλους σου ζημιές στη μηχανή (μια παλιά transalp που την αγόρασα μεταχειρισμένη και την συντηρώ με ιμιτασιόν ανταλλακτικά); Γιατί χρειαζόμουν τέτοια «τιμωρία»;
Όπως είδες, δεν ήμουν και τόσο μεγάλο κατόρθωμα. Ένας σκιτσογράφος χωρίς κομματική ομπρέλα ή άλλες πλάτες που πίνω τον καφέ μου ελεύθερα στα Εξάρχεια και ονειρεύομαι πολύ πριν γεννηθείς εσύ. Σωματικά ένας λαπαδάκος που έκατσε και τις έφαγε φιλότιμα, και που δεν χρειαζόσασταν 5-6 για να τον κάνετε καλά.
Όμως μιας και το ‘φερε η τύχη να διασταυρωθούμε (Μπενάκη και Μεταξά γωνία), θα ήθελα να σου χαρίσω δυο κόμικς απ’ τα παλιά τα χρόνια για να’ χεις κάτι να με θυμάσαι. (Καθόλου τυχαία) τον «Μήτσο Κυκλάμινο» και τον «Ανθρωπόλυκο». Και ίσως, που ξέρεις αφού όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, κάποια μέρα μπορεί να δείχνεις τα αλμπουμάκια μου στα παιδιά σου και να τους λες: «εγώ αυτόν τον τύπο στα νιάτα μου τον σακάτεψα».
Θα τα αφήσω στη διασταύρωση Τζαβέλα και Μεσολογγίου σε έναν φάκελο που θα γράφει επάνω «συστημένο- Soloup, υπόψιν αυτού που μου έριξε το ντιρέκτ στη Μπενάκη και Μεταξά» και, ελπίζω χέρι με χέρι απ’ όποιον το βρει, να φτάσει κάποια στιγμή και στα δικά σου χέρια. Μην φοβάσαι. Δεν θα’χω μέσα κριμένους μικροπομπούς και τίποτα μυστήρια GPS. Έτσι, για να μείνει και κάτι ευχάριστο από την όλη υπόθεση.
(Παράκλησις. Αν κάποιος από εσάς που διαβάζει αυτό το γράμμα ζηλέψει και θελήσει αλμπουμάκι, θα προτιμούσα να το ζητήσει πιο ευγενικά απ’ τον ξυλοκόπο μου).
Αγαπητέ κύριε Σαμαρά, αγαπητέ κύριε Βενιζέλο (αφορά κι εσάς αγαπητέ κύριε Κουβέλη), αν φτάσει στα μάτια σας αυτό το γράμμα, σας παρακαλώ μην τρέξετε να «καταδικάσετε την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Γιατί απ’ όπου κι αν προέρχεται (από την «Χρυσή Αυγή», από τους «κουκουλοφόρους» ή από τις διμοιρίες σας – γιατί δεν έχω δει να προέρχεται από κάπου αλλού), νομίζω ότι σας βολεύει μια χαρά για να μας τρομοκρατείτε και την αφήνετε αυτήν την βία να σας υπηρετεί. Μια βία που στρέφεται πάντα στους ίδιους ανθρώπους και τακιμιάζει με μιαν άλλη, επίσημη Βία. Την Βία που νοιώθουν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες όταν τους πετάτε έξω από τα ιδρύματα, οι νεφροπαθείς όταν τους στερείτε την αξιοπρέπεια, οι συνταξιούχοι όταν μένουν χωρίς φάρμακα, οι άνθρωποι που ξεπαγώνουν χωρίς θέρμανση, οι απολυμένοι, οι άνεργοι, οι μαγαζάτορες που έβαλαν λουκέτο, οι νέοι που δεν βρίσκουν με τίποτα δουλειά, αυτοί που αυτοκτόνησαν, αυτοί που προσπαθούν ν’ αυτοκτονήσουν, οι άνθρωποι που κατάφεραν να κάνουν παιδιά, οι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να κάνουν παιδιά, τα παιδιά που δεν έχουν τα βασικά στο σχολείο τους, τα Πανεπιστήμια που κλείνετε για ν’ ανοίξετε φυλακές και να βάλετε μέσα όσους δεν πλήρωσαν την ΔΕΗ, τα ταμεία ασφάλισης που κλέψατε, τα δάση που κόβετε για χρυσό εις βάρος των ντόπιων κατοίκων και της φύσης για να γίνουν κάποιοι πλουσιότεροι.
Και κάτι ακόμα, μέρες που είναι. Θα εκτιμούσαμε ιδιαίτερα όλοι εμείς που νιώθουμε στο πετσί μας την Βία σας, να μην μας ευχηθείτε την άλλη εβδομάδα «Άγιες Μέρες». Ξέρετε πολύ καλά πως οι μέρες που μας επιφυλάσσετε είναι άγριες.
ΥΓ. Ευχαριστώ ειλικρινά όλους τους περαστικούς που βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή στο φανάρι της Μπενάκη και μου συμπαραστάθηκαν. Το ευχαριστώ είναι σε αυτές τις στιγμές ελάχιστο.
σχόλια