ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω κανέναν και αισθάνομαι μόνη! Αρχικά πετύχαινα καμιά φορά τη γειτόνισσα αλλά δεν της μιλούσα, και κάποιες φορές την "παρακολουθούσα". Που και που όμως, πετύχαινα και τον άντρα της και τα δύο τους μικρά παιδιά αλλά και πάλι δεν μιλούσα ούτε, μου μιλούσαν. Μια μέρα, μου χτυπάνε την πόρτα. Ενώ δεν περίμενα κανέναν, ανοίγω και ήταν η γειτόνισσα με τα δύο μικρά της. Είχε κλειδωθεί απ' έξω και δεν είχαν κλειδιά να μπουν μέσα. Ήρθε από το σπίτι για να πάρει τηλέφωνο τον άντρα της, ο οποίος βρισκόταν στη δουλειά. Και κάπως έτσι συστηθήκαμε, με τη γειτόνισσα, τα παιδάκια και λίγο αργότερα με τον άντρα της. Μου λέει ο άντρα της, ότι, με βλέπει που τριγυρνάω στη γειτονιά κτλ. Στο τέλος πριν φύγουν, μου λέει, ο άντρας, αν θέλεις μπορείς να παίζεις με τα παιδιά μπάλα όταν τα βλέπεις (επειδή μάλλον με έχει δει να παίζω μόνη μου μπάλα). Τέλος πάντων, είδα τον ίδιο και τα παιδιά να παίζουν και με προσκάλεσε -εφόσον ήμουν ήδη έξω και ειδωθηκαμε- και δέχτηκα. Σε κάποια φάση με ρωτάει αν παίζω μπάσκετ (δεν είμαι καθόλου ψηλή και ούτε παίζω μπάκσετ αλλά μάλλον με έχει πετύχει επειδή κάνω διάφορα "κολπάκια" του μπάσκετ, με την μπάλα του βόλλευ). Σκέφτηκα ότι ίσως με παρακολουθεί, ακόμη σκέφτηκα μήπως με γουστάρει, δεν μπορω να καταλάβω καθόλου. Μπορεί όμως πάλι να είναι απλά φιλικός.Εγώ από την άλλη κάθομαι και περιμένω να δω πότε θα βγει η γυναίκα του. Μα ειλικρινά, ποτέ δεν βγαίνει αυτή η γυναίκα; Ήλπιζα την ώρα που παίζουμε να βγει λίγο έξω, έτσι να δει... αλλά; τίποτα. Ακόμη και στο παράθυρο κοιτούσα μπας και κοιτάζει, πάλι τίποτα. Μπορεί πάλι να λείπει, για δουλειά ή οτιδήποτε, δε λέω, αλλά κάθε φορά όμως; Πρωί-μεσημέρι-βράδυ, δεν την έχω πετύχει σχεδόν ποτέ.Αχ ρε γειτόνισσα!