ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το να βλέπω έναν άνθρωπο, είτε τον γνωρίζω είτε όχι, να υποφέρει κολλημένος σε μια κατάσταση που δεν λέει να τελειώσει, είναι από τα λίγα πράγματα που με τσακίζουν. Εδώ και 15 χρόνια λοιπόν, βλέπω την μητέρα μου εγκλωβισμένη σε μια αέναη κακοπέραση. Τον γάμο της. Με τον πατέρα μου δεν ταίριαζαν ποτέ σε τίποτα, με εξαίρεση τα γούστα στη μουσική, όμως καλώς ή κακώς αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Η μητέρα μου γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε ελληνική φιλολογία στην Θεσσαλονίκη. Όταν ήταν 9 χρονών ο πατέρας της πήγε για τσιγάρα και δεν ξαναγύρισε. Ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωρίο 30 κατοίκων στην Φθιώτιδα, δεν σπούδασε τίποτα αλλά είναι από τους ανθρώπους που έχουν τελειώσει με άριστα ''το σχολείο της ζωής''. Σήμερα η μητέρα μου είναι 50 χρονών, και ο πατέρας μου ίσα με μένα...20! Όλα αυτά τα χρόνια ήταν 20...πάντα λειτουργούσε σαν να μην έχει μια γυναίκα δίπλα του. Υποσχόταν στην μητέρα μου και την οικογένειά της πως θα μείνουν λίγο στο χωριό και μετά θα γυρίσουν Θεσσαλονίκη μόνιμα, ακόμα γυρίζουν. Η μητέρα μου ποτέ της δεν κατάφερε να βρει έστω μια φίλη εδώ, γιατί όλες είναι καρακατίνες και το μόνο που ξέρουν να συζητήσουν είναι πως κουρεύουν τα πρόβατα και για την Μενεγάκη. Έτσι είπε από μέσα της ''Ευτυχώς έχω τον άντρα μου.'' Τον άντρα που τον θεωρεί γιο της όπως μου αποκάλυψε χθες βράδυ. Ο πατέρας μου λοιπόν, από τότε που τον θυμάμαι ερχόταν σπίτι μεσημέρι, έτρωγε, κοιμόταν, και μετά έβγαινε έξω για καφέ ή μπύρες και επέστρεφε βράδυ. Στην μητέρα μου δεν πρότεινε ποτέ να τον συνοδεύσει είτε έβγαινε με αντροπαρέα είτε με ζευγάρια, και την άφηνε σπίτι να καθαρίζει μπάμιες. Δεν ήταν ποτέ τρυφερός μαζί της, δεν την στήριξε ποτέ στις δύσκολες στιγμές της, δεν την σέβεται, δεν την ακούει, δεν κάθεται να συζητήσουν ποτέ μαζί. Από πολύ μικρή έχω μια εικόνα στο μυαλό μου, τον πατέρα μου να ξυπνάει και να βγαίνει απ'το σπίτι και την μητέρα μου να τρέχει από πίσω και να του φωνάζει: 'Γιώργοοο που πας??' Ποτέ δεν πήρε απάντηση. Χθες το βράδυ της είπα ότι θα χαρώ πολύ εάν χωρίσουν και μου είπε πως δεν είναι τόσο εύκολο και πως δεν το έκανε τόσα χρόνια για να μην νιώσω εγώ και η μικρή μου αδερφή ότι είμαστε από διαλυμένη οικογένεια. Είμαι της άποψης ότι αυτό είναι μια μεγάλη μαλακία. Εάν χώριζαν δεν θα είχα δει ποτέ τον πατέρα μου να χτυπάει την μητέρα μου, ούτε εκείνη να κλαίει ξαπλωμένη στα πατώματα, ούτε ένα σωρό άλλες εικόνες που μου έχουν μείνει. Αλλά ναι, καλύτερα να θυμάμαι αυτά μια ζωή παρά να έχω χωρισμένους γονείς. Σήμερα έχουν επέτειο γάμου...ο πατέρας μου έξω για τσίπουρα...η μητέρα μου καθαρίζει μπάμιες. Θέλω να χωρίσουν χθες.