ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον Νίκο τον «γνώρισα» στα 18 μου. Αύγουστος. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και είχα αρχίσει να ανακαλύπτω το διαδίκτυο. Από τότε ήταν σαν οι ζωές μας να ακολούθησαν μια παράλληλη πορεία. Δύο παράλληλες γραμμές ζωγραφισμένες στο άπειρο χωρίς ποτέ να συναντιoύνται ή να τέμνονται. Ούτε καν έστω φευγαλέα. Ούτε καν πάνω σε μια απλή και ασήμαντη τελεία. Εγώ Αθήνα. Εκείνος Θεσσαλονίκη. Πάντα εγώ εδώ και εκείνος αλλού. Σίγουρα όχι και τόση μεγάλη απόσταση, μα κανείς μας δεν σκέφτηκε ποτέ την συνάντηση. Ή ίσως να την σκέφτηκε, αλλά κανείς μας να μην είχε το θάρρος να την υποκινήσει. Όπως τότε που βρέθηκα στα μέρη του. Και έτσι συνεχίσαμε… Να ανταλλάζουμε γραπτά, ατελείωτους διαλόγους, λέξεις, στίχους, μουσικές, βιβλία, εικόνες. Ήξερα τα πάντα για τους έρωτές του, τις φιλίες του, την ζωή του. Ήξερα τι αγαπούσε, τι τον έκανε να θυμώνει, να ονειρεύται, να ελπίζει. Ήξερα τα αγαπημένα του βιβλία, πως γεμίζει τα απόγευματά του, πως πινει τον καφέ του. Ήξερα κάθε «μα», «ίσως» και «αλλά» του. Έβλεπα τα μάτια του στην φωτογραφία και ήταν σαν έλυνα όλα τα αινίγματα αυτού του κόσμου. Και αυτός ήξερε εμένα. Κατά κάποιον τρόπο πάντα μου έδινε εκείνη την ουδέτερη, την αστεία, την λίγο πιο εύστοχη οπτική κάθε φορά που την χρειαζόμουν. Μου έμαθε πολλά. Και λίγο –με τον δικό του τρόπο, με εκανε να μάθω και εμένα. Ήμασταν φίλοι. Διαδικτυακοί φίλοι. Γιατί αυτόν τον ρόλο δώσαμε ο ένας στον άλλον από την αρχή. Σχεδόν 9 χρόνια μετά συνεχίζουμε να έχουμε παράλληλες ζωές. Και οι δύο στο εξωτερικό. Αυτή τη φορά σε διαφορετικές χώρες και ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα ανάμεσά μας. Και οι δύο να προχωράμε. Και οι δύο εγκλωβισμένοι σε σχέσεις. Δεν θα τα διαβάσεις ποτέ αυτά. Δεν θέλω να τα διαβάσεις και ας ελπίζω. Αλλά δεν έχει σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω. Τίποτα δεν έχει σημασία πλέον. Γιατί ο χρόνος θα συνεχίζει να κυλάει. Και θα συνεχίζουμε να είμαστε εγώ εδώ και εσύ αλλού. Απλά να, κάτι αυγουστιάτικα βράδια σαν και αυτό δεν μπορώ να μην σκέφτομαι... Τι θα γινόταν αν είχαμε γνωριστεί υπό άλλες συνθήκες; Αν είχα τολμήσει να ταράξω αυτές τις παράλληλες ευθείες; Τι θα γινόταν αν σου έστελνα αυτό το μήνυμα -έστω και καθυστερημενα- και σου έλεγα ότι παίρνω το πρώτο αεροπλάνο και έρχομαι να σε βρω; Τι θα γινόταν αν έστω και για λίγα λεπτά ήμουν μέρος της ζωής σου; Και πως γίνεται γαμώτο να σε ξέρω τόσο καλά μα να απουσιάζω διαρκώς;