ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, πάω να ψωνίσω καμιά μαλακία μπας και ξεχαστώ. Πού πας ρε άτομο χωρίς λεφτά;;; Άσε που δεν έχεις και παρέα να κάνεις μια βόλτα, να γκρινιάξεις για την κατάντια των γυναικείων ρούχων και παπουτσιών της τελευταίας δεκαετίας. Καταλήγω μπροστά απ'τον υπολογιστή , που μου πρήζει τα μάτια. Φτιάχνω και καναν καφέ μπας κι ανοίξει το μάτι, γιατί έχω μια υπνηλία, άλλο πράμα. Και είναι μόλις 8. Πού να πας για ύπνο. Κι άσε που και να ξαπλώσεις, δε θα κοιμηθείς. Κανονίζω να πάω για καφέ έξω. Πετάω το φρεσκοφτιαγμένο σπιτικό καφεδάκι και βουτάω την τσάντα. Και τη φίλη μου. Καθόμαστε στο γνωστό καφέ , λέμε τις γνωστές μαλακίες και υπεραναλύουμε σε βαθμό ψυχοπάθειας τη μελαγχολία των γιορτών. Άλλον ένα χρόνο δεν νιώθεις πληρότητα (ναι, γι'αυτο τα Χριστούγεννα αισθανόμαστε πιο μόνοι, γιατί ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ), αλλά μια μονοτονία να επιτείνεται, μια ανάγκη διαφυγής πνιγηρή και κάτι τύψεις για τα μελομακάρονα που 'φαγες. Βρε αδελφέ, πάλι κάτι λείπει, πάλι δε γουστάρεις να μείνεις με την οικογένεια και να ανταλλάξετε δώρα, μια διαδικασία που 'χει καταντήσει πιο ρετρό κι από τους κιτσάτους γυναικείους κότσους στα ρεβεγιόν. Περνούν και τα ρημάδια τα Χριστούγεννα, που δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε χρόνο τα περιμένω πώς και πώς ενώ ποτέ δεν περνάω καλά, και αρχίζεις και ρουτινιάζεις πάλι. Στο σημείο αυτό συνειδητοποιείς οτι δεν φταίνε κι αυτά τα κακόμοιρα, φταίει που είσαι μόνη. Και τότε λες "οι γιορτές έφυγαν, η μελαγχολία μένει". Και είναι θλιβερή η διαπίστωση. Ακόμα πιο θλιβερό είναι όμως, οτι στην πραγματικότητα δεν έχεις ανάγκη κάποιον άλλον εκτός απο σένα. Κι οτι αν είσαι μόνος σου και νιώθεις μοναξια..τότε δεν έχεις καλή παρέα.... Η μοναξιά είναι η ασυμφωνία με τον εαυτό μας.