ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ίσως όλο αυτό να φανεί χαζό, αδιάφορο… αλλά θα ήθελα να το πω για να το πετάξω από μέσα μου πια… Είναι κάτι που με ενοχλεί με τους δικούς μου από όταν ήμου μικρό παιδάκι… Και αυτό είναι πως με έκαναν σε μεγάλη ηλικία και η δύο. Η μητέρα μου σχεδόν 40 και ο πατέρας μου 56. Δεν είχαν άλλα παιδιά πριν από εμένα κ επίσης επέλεξαν να κάνουν μόνο ένα παιδί… Παντρεύτηκαν μεγάλοι, οπότε με έκαναν στην ηλικία που με έκαναν...Το αποτέλεσμα ήταν να έχω μία παιδική ηλικία που ομολογουμένως δεν μου πολυαρέσει να θυμάμαι… Κυρίως επειδή δεν είχα την κατανόηση που χρειαζόμουν από τους δικούς μου οι οποίοι ήταν και υπερπροσταυτικοί από πάνω και επίσης πάντα ντρπόμουν πάρα πολύ όταν με ρωτούσαν για την ηλικία τους- κυρίως για τον μπαμπά μου που φαίνοταν πως ήταν μεγάλος. Με κορόιδεψαν πολύ γι' αυτό και πάντα με έδειχναν με το δάχτυλο ως το αξιοθέατο με τον πολύ μεγάλο σε ηλικία πατέρα. Όταν μπήκα στην εφηβία όλο αυτό βελτιώθηκε κάπως αλλά είχα κάποια θεματάκια συνεννόησης μαζί τους. Δεν ήταν γενικά αυτό που λέμε παλαιών αρχών αλλά όσο να'ναι ζούσαμε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους όπως είναι αναμενόμενο.. Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ανούσια αλλά εμένα μου πέσανε λίγο βαριά… Χώρια που όλοι μου οι συγγενείς πάντα ήταν πολύ πιο μεγάλοι, έζησα θανάτους αγαπημένων φίλων και προσώπων των δικών μου (που τους αγαπούσα κ εγώ) από πολύ μικρή ηλικία και γενικά δεν είχα προσωπικό χώρο ποτέ ως παιδάκι γιατί δεν είχαν που να με αφήσουν (πχ γιαγιά) αλλάκαι όταν ήμουν στην εφηβία τα πράγματα ήταν πάλι κάπως αφού δεν καταλάβαιναν γιατί δεν ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί τους με αποτέλεσμα να μαλώνουμε πολύ… Γενικά όλα αυτά είχαν αντίκτυπο στις σχέσεις μου γιατί είχα κακή σχέση με τον εαυτό μου… όπως είναι γνωστό τα παιδιά βλέπουν "αλλιώς" τα πράγματα κ έτσι τα έβλεπα κ εγώ… Μεγαλώνοντας η μητέρα μου πέθανε κ έμεινα με έναν πατέρα γέρο με τον οποίο δεν μπορώ να συνεννοηθώ… Είναι καλός άνθρωπος γενικά αλλά δυσκολεύομαι πάρα πολύ να επικοινωνήσω μαζί του - χωριά οτι επηρεάζει τις σχέσεις μου χωρίς να το θέλει - και δεν τον αντέχω και για πολύ… Πραγματικά δεν τα γράφω με κακή διάθεση όλα αυτά απλά περιγράφω την κατάσταση.. Δεν ξέρω τι σκατά να κάνω. Πολλές φορές με πιάνω να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου- με επηρεάζει πολύ αρνητικά αυτή η κατάσταση… Επίσης αισθάνομαι οτι δεν με υπολόγησε.. όταν αποφάσησε να γίνει πατέρας… Στα 56 δεν κάνεις παιδί ρε γαμώ την τρέλα μου- δεν είναι νορμάλ.. Καλά ούτε στα 40 κάνεις εύκολα θα μου πείτε… Αισθάνομαι τέλος πάντων οτι δεν σκέφτηκαν καθόλου πως ο άνθρωπος που θα έφερναν στον κόσμο θα μπορούσε να ατιμετωπίσει πολλές ψυχολογικές (ας το πούμε) δυσκολίες κυρίως λόγω της "τρέλας" τους. Οκ ερωτεύτηκες - βρήκες τον άνθρωπό σου ως μεσήλικας … Μην κάνεις μωρό τόσο μεγάλος ρε γαμώτο-δεν είσαι κουτσούβελο (νομίζω οτι δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά)… Το θέμα είναι πως, οκ, προχωράμε τη ζωή μας… όλα οκ… έχω όμως τόσα κατάλοιπα και τόσα προβλήματα προσαρμογής που βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια που δεν ξέρω τι να τα κάνω...