Πριν λιγο καιρο για αρκετο διαστημα ενιωθα ακριβως ετσι.Δεν με ικανοποιουσε τιποτα, δεν μ'αρεσε τιποτα και γενικα ενιωθα ενα τεραστιο κενο.Και μονη εννοειται.Απλα μια μερα βαρεθηκα να ζω ετσι και αποφασισα να κανω διαφορετικα πραγματα, που τοσο καιρο ανεβαλλα να κανω ή δεν εβρισκα την ορεξη γι αυτα.Φαση ειναι ολη αυτη και θα περασει αμα το θελεις, αρκει να αλλαξεις τροπο σκεψης και να αφησεις την μιζερια στην ακρη.Παρτο αποφαση λοιπον και καντο, στην αρχη θα πιεστεις καποια στιγμη ομως θα τα καταφερεις σιγουρα.Σου ευχομαι να νιωσεις συντομα καλυτερα και να κρατησει!
18.9.2015 | 00:17
Μου φαίνεται δύσκολη η ζωή.
Είμαι ολομόναχη. Παρόλο που μένω μόνη μου και εργάζομαι από τα 18 επειδή δεν είχα και άλλη επιλογή, δεν έχω φίλους, δεν έχω παρέα, δεν κάνω κάτι. Είμαι εξαιρετικά φοβιτσιάρα δυστυχώς, αλλά γενικά μου λείπει και η όρεξη. Πραγματικά, δεν έχω σχεδόν καθόλου θέληση, το μόνο που θέλω είναι κάποιος άλλος να κάνει κάτι για 'μένα, να με βγάλει απ' την μιζέρια μου.Επιβιώνω ακόμα μόνο γιατί έχω την ελπίδα ότι θα υπάρξει στην ζωή μου κάποιου είδους θαύμα που θα με κάνει να ξεκολλήσω το ανόητο μυαλό μου.Όλα αυτά ότι αν δεν κάνουμε οι ίδιοι κάτι για τον εαυτό μας δεν θα το κάνει κανείς, και ότι δεν γίνονται θαύματα, τα έχω ακούσει ήδη και τα κατανοώ. Πραγματικά, δεν θα ήθελα καν να μου έχει χαριστεί κάτι ή να μου χαριστεί στο μέλλον, θα ήθελα μόνο να σταματούσα να σκέφτομαι έτσι όπως σκέφτομαι. Θα ήθελα να μου άρεσε κάτι και να προσπαθούσα για αυτό. Βρίσκομαι σε απόγνωση.
2
