ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε ένα στενάκι πιο κάτω από το σπίτι μου βλέπω συχνά το εξής σκηνικό. Ένα παλικάρι γύρω στα 25, ανοίγει τα στόρια στο μπαλκόνι του τόσο, όσο να χωράει ίσα- ίσα.Είναι από εκείνα τα στόρια που ανοίγουν από την μέση προς τα δεξιά και αριστερά. Εκεί στέκεται αυτός όρθιος, με το ένα στόρι κολλημένο στα δεξιά του και το άλλο στα αριστερά του. Στέκεται και παρατηρεί την γειτονιά αποσβολωμένος και φοβισμένος (φαίνεται οτι πιθανόν παίρνει και κάποια ψυχοφάρμακα.Σήμερα που τον ξαναείδα τον λυπήθηκα, όχι με οίκτο αλλά αυτή την λύπη που λες γιατί ρε γαμώτο. Να μπορούσα να του πω ρε συ σηκω επάνω και ξεκόλλα και βγες έξω στη ζωή και κυρίευσε την αλλά μετά σκέφτηκα την ματαιότητα αυτού. Όσο και αν του λένε οι άλλοι, οι φόβοι που έχουν κυριεύσει το μυαλό του θέλει ο ίδιος να τους εξαλείψει, οι τρίτοι μόνο ερεθίσματα και ενθάρρυνση μπορούν να του προσφέρουν.Μετά με πήραν οι σκέψεις. Τελικά τι είναι ο φόβος; η ζωή είναι πραγματικά επικίνδυνη ή οι σκέψεις μας δημιουργούν ένα σωρό φόβους που οι περισσότεροι από αυτούς είναι και ψεύτικοι; Αυτό το παλικάρι είχε πραγματικούς λόγους να μένει μέσα κλεισμένος στο σπίτι του; Υπήρψαν άραγε πραγματικοί υπαρκτοί φόβοι που έπρεπε να τον αναγκάζουν να μένει εσώκλειστος; Δε νομίζω.Τελικά νομίζω οτι αυτό ισχύει για όλους. Είναι σαν να λέμε η ζωή είναι ουδέτερη. Εσύ με τις σκέψεις σου δημιουργείς τελικά την πραγματικότητα που θα ζήσεις. Είναι σαν εκείνη την φράση που λέει: Αν νομίζεις οτι μπορείς, μπορείς αν όχι έχεις δίκιο.