Με την ελπίδα πως θα υπάρξει συναίνεση και συνεργασία όλων για να βγούμε επιτέλους απ' την κρίση (και πως δεν θα έχουμε πάλι εκλογές σε 3-4 μήνες) να αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση.
1) ΠΑΛΙ Ο ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Η χειρότερη εξέλιξη, για μένα: Ενα συνωμοσιολογικό κόμμα κατάδικου πολιτικού αρχηγού, που για 20 χρόνια ήταν σε κυβερνήσεις ή κοινοβούλια που χρεοκόπησαν τη χώρα, τώρα παρουσιάζεται και επιβραβεύεται (από λίγους μεν, αλλά αποφασιστικούς δε) ως «έντιμο» και «νέο».
Με στελέχη που εκφέρουν συχνά ρατσιστικό, σεξιστικό, ομοφοβικό και αντισημιτικό λόγο, οι ΑΝΕΛ παρά το μικρό ποσοστό τους, θα κυβερνήσουν και πάλι.
Τον Ιανουάριο η κατάπτυστη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ μαζί τους ήταν επειδή ήταν τα μόνα αντιμνημονιακά κόμματα. Τώρα που και τα δύο είναι μνημονιακά ποια είναι η δικαιολογία του Τσίπρα;
2) ΣΥΡΙΖΑ
Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Και επειδή μεταξύ Τσίπρα και Μεϊμαράκη ο Τσίπρας έμοιαζε πιο ελπιδοφόρος, αλλά και επειδή είναι σωστότερο αυτός που τα έκανε μαντάρα το τελευταίο διάστημα να προσπαθήσει να τα διορθώσει, απ' τη στιγμή που υπόσχεται πως μπορεί.
Ο Τσίπρας τώρα, σοφότερος και χωρίς αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις, ελπίζουμε ότι θα εφαρμόσει το τιμημένο να τελειώνουμε, και μετά θα κάνει επιτέλους τα δικά του. Κι αυτός, όπως και ο ΓΑΠ, είχε την ατυχία να πρέπει να διαχειριστεί την οικονομική κρίση αντί να εφαρμόσει εξαρχής το πρόγραμμά του, και δεν μπόρεσε να δείξει πώς θα ήταν η Ελλάδα που ονειρευόταν (και οι δύο έκαναν φυσικά τα ολέθρια λάθη τους).
Το ότι πήρε τόσο υψηλό ποσοστό όμως (απ' τον «εξυπνότερο λαό του κόσμου»), ας μου επιτραπεί να πω πως χρήζει ίσως και ψυχολογικής ανάλυσης...
3) Ν.Δ.
Είναι προφανές ότι η Ν.Δ. δεν πέθαινε και για να κυβερνήσει και να κληρονομήσει τα συντρίμμια και τις καυτές πατάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μεϊμαράκης δεν έδωσε ούτε μία λαϊκίστικη υπόσχεση, είπε ότι δεν θα βελτιωθεί τίποτα πριν απ' το Πάσχα του 2016 ή και τον Οκτώβριο του 2016 και πως τότε ίίισως πάρουμε κάποια ανάσα. Οι μη-υποσχέσεις του -σε συνδυασμό με το ότι η ΝΔ είναι ευρέως μισητή- δεν του έφεραν πολλές περισσότερες ψήφους. Αν, όπως ο Τσίπρας, έλεγε, «θα το βελτιώσουμε, θα πετύχουμε κι άλλα» κλπ, προφανώς θα ήταν ψηλότερα.
Μήπως ήρθε η ώρα η ΝΔ να εκλέξει για αρχηγό της κάποιον σοβαρότερο, μετριοπαθέστερο και της νέας γενιάς;
4) ΠΟΤΑΜΙ
Το ίδιο πρόβλημα -λόγω έλλειψης μεγαλόστομων υποσχέσεων και οράματος- αντιμετώπισε και το Ποτάμι. Παρά τα άξια στελέχη (κανένα άλλο κόμμα δεν έκανε τόσο πολύ αυτό που ο κόσμος ισχυριζόταν πως ήθελε: να φέρει πετυχημένους στους τομείς τους ανθρώπους στην πολιτική) δεν προσέφερε ελπίδα ή όραμα, ούτε πούλησε λαϊκισμό, ουτε όμως προσέφερε κάτι χρήσιμο. Δεν κατάφερε να πείσει τον πολύ κόσμο πως δεν εξυπηρετεί συμφέροντα, απευθύνθηκε στους λίγους, τους υπερβολικά ψύχραιμους και σκεπτόμενους, τους ελιτιστές και τους πλούσιους- και πήρε τα Τέσσερά του.
5) ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Καταρχάς, καμία δικαιολογία δεν υπάρχει πως δεν ήξεραν οι ψηφοφόροι της. Ήξεραν, και δεν τους πειράζει.
Έπειτα, αίσχος που βγήκε τρίτο κόμμα (το άκουσα πολλές φορές να αναφέρεται με έκπληξη και οργή) όμως, για όσους το ξέχασαν, τρίτο κόμμα είχε βγει και τον Ιανουάριο, με ελαφρώς περισσότερες μάλιστα ψήφους.
Και τέλος, προσωπικά χαίρομαι που τουλάχιστον κρατήθηκε σχετικά στα ίδια. Αν θυμάστε πολλοί φοβόμασταν πως αν γίνει μνημονιακός κι ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε η Χρυσή Αυγή θα εκτινασσόταν και πως ο κόσμος που τα είχε δοκιμάσει όλα θα στρεφόταν πια στον Μιχαλολιάκο. Αυτό το σενάριο αποφεύχθηκε. Η Χ.Α. έχει τους συνένοχους ψηφοφόρους της που θέλησαν να τσιγκλίσουν το σύστημα, αλλά δεν έχει αέρα νίκης, δεν έχει κύμα συμπάθειας στην κοινωνία. Με δυο λόγια, δεν κινδυνεύουμε πολιτικά τελικά απ' αυτήν, όσο τουλάχιστον φοβόμασταν.
6) ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ
Ένα σωρό πολιτικοί έφτιαξαν την καριέρα τους πάνω σ' αυτό (και οι δύο που θα μας κυβερνήσουν τώρα), και μετά όλοι γίνονταν αντιμνημονιακοί, και ο κόσμος πήγαινε στον επόμενο σωτήρα. Αυτό μάλλον σταμάτησε εδώ. Ο κόσμος κατάλαβε ότι το μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος, -χρειάστηκε να τους το πει και ο Τσίπρας για να το βάλουν στο μυαλό τους- και έδωσε ισχνά ποσοστά στα αντιμνημονιακά κόμματα.
Τώρα το ζήτημα είναι να βγούμε απ' την κρίση, κι όχι να σκίσουμε τις συμφωνίες μας.
7) ΛΑΕ + ΚΚΕ
Εμείς το λέγαμε. Αν η Αριστερή Πρωτοβουλία κατέβαινε στις εκλογές, θα έπαιρνε τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ προ Τσίπρα (πριν μαζέψει το κόμμα δηλαδή τους απογοητευμένους Πασόκους), δηλαδή θα την ψήφιζαν μόνο οι hardcore Συριζαίοι του 4%.
Περιέργως η ΛΑΕ δεν πήρε ούτε 4% αλλά ούτε καν 3%, παρότι το ρεύμα της τις ημέρες ψήφισης του Μνημονίου έμοιαζε τεράστιο. (Στις πρώτες διερευνητικές δημοσκοπήσεις έπαιρνε πάνω από 12%!) Ο σούπερσταρ Βαρουφάκης δεν στάθηκε ικανός να βάλει το κόμμα της Βουλής, ούτε η Ζωή.
Άνθρωποι που ήταν στα μάτια πολλών Ήρωες και Επαναστάτες (που αν τολμούσες να τους κριτικάρεις σε έπαιρναν με τις ντομάτες) δεν έπεισαν καθόλου. Γιατί; Έχω πει την άποψή μου, εδώ, στις 12 Σεπτεμβρίου: Με την καμπάνια τους προσπάθησαν να μας διασκεδάσουν, αντί να μας πείσουν...
Όσο για το ΚΚΕ, αυτό τα πήγε σαφώς καλύτερα απ' την ΛΑΕ, αλλά μέχρι εκεί: Ο κόσμος απλώς προτιμά τον καπιταλισμό. Δεν θέλει να δοκιμάσει τον κομμουνισμό ούτε για πλάκα.
8) ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ
Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα βαρίδια του ΠΑΣΟΚ -η πλειοψηφία του παλιού κακού ΠΑΣΟΚ- έχει φύγει εδώ και καιρό απ' το κόμμα, με γνωστό προορισμό. Το ΠΑΣΟΚ του σήμερα είναι σχεδόν άλλο κόμμα, με διαφορετική νοοτροπία, με νέα στελέχη που δεν προσμένουν διορισμούς και κουτάλα εξουσίας (αλλιώς δεν θα ήταν στο ΠΑΣΌΚ αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ).
Παρόλα αυτά, και παρότι ανέβηκε κάπως, κάνει ένα τεράστιο λάθος: Κρατάει το ίδιο όνομα. Για κάποιους το όνομα είναι συναισθηματικός λόγος να το ψηφίσουν, για όλους τους υπόλοιπους λόγος να τρέξουν μακριά.
Απ' τη στιγμή που δεν έχει σχέση με το κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ της ρεμούλας, δεν υπάρχει λόγος να στιγματίζεται άλλο έτσι. Ας μαζεύονταν αυτοί οι άνθρωποι -οι νέοι κυρίως- κι ας έφτιαχναν απ' την αρχή ένα νέο κόμμα. Ίσως τότε τους παίρναμε πιο στα σοβαρά.
9) ΛΕΒΕΝΤΗΣ
Δεν είμαι φαν, αλλά πραγματικά δεν με πειράζει η είσοδός του στην Βουλή. Οι πολιτικές του απόψεις συνήθως εντάσσονται σ' αυτό που θα λέγαμε «απλή/απλοϊκή κοινή λογική», και δεν είναι κακό να υπάρχουν λογικά -μέσα στο σουρεαλισμό τους, έστω- κόμματα στη Βουλή.
10) ΑΠΟΧΗ
Αυτό τα λέει όλα.
11) ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ
Ποιος ο λόγος ύπαρξής τους πια; Δεν είναι καλύτερα να μαθαίνουμε τις πραγματικές δυνάμεις των κομμάτων την ημέρα των εκλογών; Και τα exit polls γιατί υπάρχουν στις 7; Αφού στις 8 αρχίζουν και βγαίνουν τα αληθινά αποτελέσματα της Επικράτειας.
Αν μπορούσαν να πέσουν μέσα, θα το καταπίναμε. Αλλά τώρα, γιατί;
***
σχόλια