__________________
1.
Αγαπητή Α μπα,
Είμαι 30 και είμαι με ένα παιδί που είναι 27 εδώ και ένα χρόνο. Είναι πολύ καλός μαζί μου, είναι γενικότερα αυτό που λέμε καλό παιδί. Περνάμε ωραία μαζί, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα εκτός από το διάβασμα βέβαια που δεν το χει. Με τις δουλειές κλπ δεν θα επεκταθώ είμαστε οκ πάντως και οι δύο απλά δεν έχουμε βρει τον δρόμο μας ακριβώς εν μέσω κρίσης κλπ. Υπάρχει συντροφικότητα, υπάρχει και αγάπη πιστεύω απλά ο έρωτας από την πλευρά μου είναι ελλιπής. Εννοώ δεν υπάρχει πάθος ένταση κλπ κλπ. Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής; μένεις με έναν άνθρωπο που περνάς πολύ καλά υπάρχει συντροφικότητα, κατανόηση και που η αλήθεια είναι δεν έχω ξαναγνωρίσει κάποιον με τόσα καλά στοιχεία και που να προσπαθεί η αλήθεια είναι κάθε μέρα για αυτή τη σχέση και να με κάνει όσο πιο ευτυχισμένη μπορεί ή χωρίζεις και ψάχνεις να βρεις αυτόν που θα έχει και κάποια λιγότερα καλά στοιχεία και να σε κάνει να είσαι στα πατώματα από έρωτα και πάθος; Όπως και να χει πάντως θα σου ξανα στείλω σε 2-3 χρόνια να σε ενημερώσω αν είμαι μόνη μου με την γάτα μου, παντρεμένη με αυτό τον άνθρωπο, αν βρήκα το άλλο μου μισό ή αν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που τον έδιωξα και πέφτω πάλι από τον άθλιο στον τρισάθλιο πάλι.
Υγ; Δεν είναι ότι είμαι και έτοιμη για γάμους και πανηγύρια απλά δεν θεωρώ πως είναι και σωστό να μένεις σε μια σχέση που δεν θα ήθελες να φτάσει και ως εκεί κάποια στιγμή στο μέλλον.
Σε ευχαριστώ προκαταβολικά-αλλοπαρμένη
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να επενδύεις χρόνο και ενέργεια σε μια σχέση που νιώθεις ότι δεν σε γεμίζει. «Καλό παιδί» και «προσπαθεί» λέμε για μαθητές δημοτικού, για νέους υπαλλήλους που μόλις πήραν πτυχίο, δεν είναι λόγια για τον σύντροφό μας, ειδικά αν υπάρχει προοπτική χρόνου. Το να μείνεις με έναν που αισθάνεσαι χλιαρά γιατί φοβάσαι ότι θα πέσεις σε χειρότερους, είναι ανέντιμο απέναντι στον εαυτό σου και ανέντιμο απέναντι στον άλλον. Η καβάτζα δεν τιμά, ή θα εκτιμήσεις αυτό που έχεις, ή θα έχεις τα κότσια να βρεις αυτό που θέλεις.
Όλα αυτά ισχύουν ΑΝ είσαι άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει ποιος του ταιριάζει. Αν είσαι άνθρωπος αρκετά ώριμος να ξέρεις τι σου χρειάζεται και να μην αισθάνεσαι ότι θα έπρεπε να σου χρειάζεται κάτι άλλο, επειδή έτσι σου έμαθαν, επειδή έτσι λέει το lifestyle, επειδή έτσι λένε οι φίλοι σου, επειδή έτσι κάνουν οι φίλοι σου. Και είμαι πολύ υποψιασμένη με σένα, γιατί τα θραύσματα πληροφορίας που δίνεις είναι πολύ επικίνδυνα, και δείχνουν άνθρωπο που έχει μασήσει στα στερεότυπα επιπέδου facebook. Τι δίλημμα είναι τούτο; Ή θα μείνεις με κάποιον που είναι καλό παιδί, ή θα είσαι με λιγότερο καλό παιδί που θα σε ρίχνει στα πατώματα;
Το στερεότυπο του άγριου άντρα που έχει ελαττώματα αλλά εμπνέει έρωτα είναι καλό για ρομάντζα Twilight αλλά στην πραγματική ζωή, παιδιά, είναι έτσι μόνο αν επιτρέψουμε να είναι έτσι. Αυτή την παγίδα μόνοι μας τη φτιάχνουμε, και μόνοι μας πέφτουμε μέσα της, όταν δεν έχουμε αρκετή ωριμότητα να δεχτούμε ότι αν κάποιος μας θέλει, δεν είναι εύκολη λεία, και αν δεν μας θέλει, δεν σημαίνει ότι πέφτει η αξία μας. Δεν χρειάζεται να κυνηγάμε μη διαθέσιμους άντρες. Απλώς δεν χρειάζεται. Μπορούμε να πέφτουμε στα πατώματα για αυτούς- φυσικά – αλλά δεν χρειάζεται. Αλήθεια.
Μπορείς άνετα, πάρα πολύ άνετα, να πέφτεις στα πατώματα για έναν άριστο άνθρωπο με τον οποίον τα βρίσκεις και εκτιμάς πάρα πολύ. Δεν θα έπρεπε να είναι πιο αυτόματο, πιο εύκολο; Δεν είναι πιο λογικό να λιώνεις για κάποιον επειδή είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος και τα βρίσκεις μαζί του; Είναι, αλλά δεν συμβαίνει συχνά. Γιατί έχουμε μάθει ότι η αξία μας εξαρτάται από την προσοχή που μας δίνει ένας άντρας, οπότε όσο πιο πολύ παλέψουμε για αυτή, τόσο περισσότερο αξίζουμε. Δεν ξέρουμε πώς να ζητάμε και να δημιουργούμε ισότιμες σχέσεις. Ή τουλάχιστον, δεν βγαίνουμε στη ζωή με αυτή τη γνώση, πρέπει να την διδάξουμε μόνες μας στον εαυτό μας. Με πολύ κόπο.
__________________
2.
Αγαπητή Α,μπα,
Σου έχω στείλει κι άλλες φορές ερώτηση. Μάλλον όμως ντρέπομαι να σου τις θυμίσω τώρα. Η ψυχοθεραπεία σου είναι καλή αλλά δυστυχώς μόνο 1 φορά στο εξάμηνο.:-) Και να που σε ρωτάω ξανά.
Έγραψες στην ερώτηση 4 εδώ:
«Είναι καλό να μπορείς να μιλάς για τα προβλήματα σου στους φίλους σου, αρκεί να μην τους χρησιμοποιείς ως συναισθηματικό ημερολόγιο και αρκεί να μην είσαι ο κουβάς που τους περιλούζει ξαφνικά με μπουγαδόνερα. Μίλα, αρκεί να αφουγκράζεσαι αν υπάρχει ανταλλαγή και προθυμία.»
Εγώ όμως βρίσκομαι στην άλλη πλευρά, είμαι αυτή που δέχεται τον κουβά με τα μπουγαδόνερα. Για τις φίλες μου είμαι πάντα εκεί, τις ακούω πάντα με προσοχή και προσπαθώ να τις στηρίζω. Ξέρω ότι η άποψή σου για τη φιλία είναι να κάνεις αυτό που μπορείς χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Δεν θα 'πρεπε, όμως, να υπάρχει μια ισορροπία; Δεν θα 'πρεπε να μπορώ κι εγώ να μοιραστώ τα προβλήματά μου μ' εκείνες; Μπορεί μετά από 1,5 με 2 ώρες μονολόγου να με ρωτήσουν «εσύ τι νέα;». Μα έχω πια στραγγίξει και δεν έχω τι να πω. Ή μπορεί ν' αρχίσω να μιλάω και να βλέπω ότι η απέναντί μου κοιτάει στο κενό και ξέρω ότι δεν με ακούει. Ή να προσπαθήσω να πω κι εγώ τα δικά μου και η φίλη να πιαστεί από μια φράση για να ξαναγυρίσουμε στα δικά της. Κι ενώ έχω αρκετές φίλες δεν έχω κανέναν να μιλήσω (ο άντρας μου την πληρώνει). Είμαστε όλες πάνω από 40, τι είδους σχέσεις είναι αυτές; Είναι άραγε δικό μου το φταίξιμο; Ποιο μπορεί να είναι αυτό; Και τι μπορώ να κάνω τώρα για να βγω από αυτήν τη θέση; Για να διεκδικήσω πιο υγιείς σχέσεις;- έχω κουραστεί
Δεν ξέρω ποιανού το φταίξιμο είναι, αλλά αν είναι όλες σου οι φίλες έτσι, και δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις, οι πιθανότητες να φταίνε μόνο οι άλλοι μειώνονται αρκετά. Το φταίξιμο σου μπορεί να είναι ότι δεν αναγνωρίζεις καλά τα σημάδια, όμως θα μπορούσε να είναι ότι έχεις δίκιο στην ανάγνωση, αλλά άδικο στον τρόπο που το χειρίζεσαι. Η διεκδίκηση γίνεται με πράξη, αυτό είναι σίγουρο. Όταν νιώθεις ότι δεν σε ακούνε, πες το. Πες τι θέλεις, χωρίς περιστροφές. Πες: θέλω να σου πω τώρα τα δικά μου. Πες: μην αλλάζεις θέμα, θέλω να σου πω τα δικά μου. Πες: θα τα πούμε μετά τα δικά σου, τώρα θέλω να σου πω τα δικά μου. Πες το! Δεν χρειάζεται να το πεις πιεστικά, ή με αγένεια. Αν υπάρχει φιλική σχέση, υπάρχει και τρόπος να ειπωθεί αυτό χαλαρά, απλά, χωρίς κατηγορία. Πες το με χιούμορ, πες το με σοβαρότητα, πες το με όποιον τρόπο σου βγαίνει, αλλά πες το! Μόνο αν έχεις πει ξεκάθαρα αυτό που θέλεις και δεν έχει γίνει κατανοητό υπάρχει λόγος για να απογοητεύεσαι για τις φίλες σου. Είναι θαυμάσιο όταν αυτά τα πράγματα γίνονται αυθόρμητα, χωρίς καμία προσπάθεια, αλλά δεν γίνεται να στενοχωριόμαστε και να απογοητευόμαστε κάθε φορά που μια σχέση δεν είναι τέλεια χωρίς να προσπαθήσουμε.
__________________
3.
Αγαπητη Αμπα, Ο καλυτερος μου φιλος μου δηλωσε πως ειναι bi. Εγω διαφωνω και με την ομοφυλοφιλια και την αμφισεξουαλικoτητα και ειναι μια τοποθετηση που ειχα αναλυσει μαζι του στο παρελθον. Μου ειπε οτι ξερει τις πεποιθησεις μου αλλα ειναι κατι που δεν μπορει να ελεγξει και οσο και αν προσπαθησαμε δεν βρηκαμε μια μεση λυση η οποια θα βοηθησει στο να συνεχισει η σχεση που ειχαμε μεχρι εδω. Ξερω πως ο φιλικος χωρισμος ειναι διαφορετικος απο τον ερωτικο χωρισμο αλλα ειχαμε φτασει σε ενα σημειο να λεμε τα παντα μεταξυ μας, να μιλαμε συνεχεια και να ειμαστε ο ενας το συμπληρωμα του αλλου. Παρολα αυτα, τωρα που το διαλυσαμε δεν ειχε να μου πει "τιποτα", ουτε ενα αντιο... Γιατι θεωρητικα εγω ημουν αυτη που εφευγε. Και αυτο με πονεσε διπλα..Εδω και δυο μερες δεν μπορω να σταματησω να κλαιω και δεν αντεχω αλλο ετσι. Τι να κανω για να το ξεπερασω;;
Εκτος απο το "Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος".
Απαντησε μου πριν πεσω σε καταθλιψη, η δεν ανοιγουν τα ματια μου απο το πολυ κλαμα, σε ικετευω...- Εξαντλημενη ανεμονη
Να τι να κάνεις για να το ξεπεράσεις: να σταματήσεις να είσαι μια αδαής μισαλλόδοξη. Θα σου περάσουν όλα, θα χάσεις κιλά, θα κοπεί η πυτιρίδα.
Ή αλλιώς, κλάψε λίγο ακόμα για το γεγονός ότι πιστεύεις ότι η σεξουαλική προτίμηση του άλλου είναι κάτι με το οποίο έχεις δικαίωμα να διαφωνήσεις.
Ο λόγος που δεν σου είπε «αντίο» δεν είναι ότι έφυγες εσύ. Και σ' αυτό λάθος κάνεις. Ο λόγος είναι ότι τον απέρριψες ολοκληρωτικά σαν άνθρωπο επειδή ερωτεύεται ανθρώπους που εσύ δεν θέλεις να ερωτεύεται (γιατί; Γιατί ΕΤΣΙ. Γιατί ΔΙΑΦΩΝΕΙΣ). Μπορεί να σε θεωρούσε φίλη, αλλά τώρα δεν έχει κάτι άλλο να σου πει, και σίγουρα όχι «αντίο». Δεν ξέρω από πού μπορείς να ξεκινήσεις για να βγεις από τον μικρόκοσμο σου που σου δίνει δίκιο, αλλά δεν έχω και λόγο να το κάνω. Δεν βλέπω να θέλεις, άλλωστε, μόνο τον «πόνο» σου βλέπω, για το πρόβλημα το ίδιο δεν βλέπω να προβληματίζεσαι, ή να αναρωτιέσαι έστω και λίγο.
Ο πρώην φίλος σου έχει άλλους φίλους που τον αγαπάνε όπως είναι και είναι μια χαρά. Οι καινούριοι του φίλοι δεν κλαίνε επί μέρες επειδή κάποιος έχει ξανθά μαλλιά και όχι καστανά και δεν θέλει να τα βάψει. ΜΑ ΟΛΟΙ ΚΑΣΤΑΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ.
__________________
4.
Γειά σου Αμπα!! θα τα γράψω όσο πιο σύντομα γίνεται., είμαι 21, πριν δύο χρόνια είχα μια σχέση ήταν βασικά ο πρώτος μου έρωτας, χωρισαμε γιατί δεν ταίριαζαν τα όνειρα μας, έτσι πιστεύω τουλάχιστον.. Ήθελα να ταξιδεύω, συμμετείχα σε κάτι ευρωπαϊκά προγράμματα νέων και αυτός δεν ήταν και πολύ θετικός σε όλο αυτός., οπότε κάπως έτσι ήρθε το τέλος.. Αυτά το διάστημα απόστασης δεν ένιωσα με κάποιον τόσο έντονα πάντα τον σκεφτόμουν αλλά κρατούσα τον εαυτό μου.. Ουσιαστικά δεν έκανα και άλλη σχέση, απλώς τα ταξίδια οι γνωριμίες και γενικά οι στιγμές μου είχαν πράγματα τα οποία αν δεν Χωριζαμε τότε θα ήταν κρίμα να τα χώ χάσει.. Τώρα ξανά είμαστε μαζί, διαφορετικοί σε κάποιον βαθμό και πιο συνειδηροποιημενοι και οι δύο. Στο αγόρι μου δεν αρέσει και πολύ όλο αυτό και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αφήσω τις βόλτες, τα ταξίδια και τις νεανικες μου εμπειρίες και να επένδυσω σε ένα άτομο, από την άλλη είμαι πολύ ερωτευμένη και δεν θέλω να το αφήσω.. Απλώς τώρα μπορώ να κάνω κάποια πράγματα που δεν θέλω να χάσω είναι σαν να έχω να διαλέξω ανάμεσα στον έρωτα ή στα ταξίδια και την ελεύθερη ζωή, έτσι νοιώθω!- Σωτηρία
Δεν χωρίσατε επειδή δεν ταιριάζουν τα όνειρα σας. Δεν χωρίσατε επειδή είσαστε διαφορετικοί. Όλοι διαφορετικοί είμαστε, και με κανέναν δεν είναι τα όνειρα μας καρμπόν. Χωρίσατε επειδή σου δημιουργούσε προβλήματα στη πραγματοποίηση των ονείρων σου, και αυτό είναι πάρα πολύ διαφορετικό. Όποτε έχεις το δίλημμα «έρωτας ή όνειρα» να ξέρεις ότι αυτός ο έρωτας είναι χαλασμένος, και κάτι φταίει που να είσαι ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό που φταίει αυτή τη στιγμή κατά πάσα πιθανότητα είναι η έλλειψη εμπειρίας, και ίσως ο συντηρητικός τρόπος με τον οποίον έχεις μεγαλώσει (άλλωστε αυτά τα δύο συνδέονται). Διστάζεις να αφήσεις κάποιον που ξέρεις ότι σου φέρνει εμπόδια, επειδή νομίζεις ότι για να χωρίσεις πρέπει να είναι ο άλλος τέρας, αλλιώς δεν είσαι σωστή κοπέλα. Όχι, είσαι ελεύθερη να χωρίσεις για οποιονδήποτε δικό σου λόγο, δεν σε κάνει λιγότερο υπεύθυνο άνθρωπο αυτό. Και τις λάθος επιλογές μην τις βαφτίζεις έρωτα για να δικαιολογείς το γιατί δεν τις εγκαταλείπεις.
Ο πρώτος σου έρωτας, όπως και ο πρώτος με τον οποίον κάνεις σεξ, δεν σημαίνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είναι πιο σημαντικοί από τους άλλους. Δεν είχες κάτι που έχασες επειδή ερωτεύτηκες κάποιον, ούτε κάτι που έδωσες κάπου επειδή έκανες σεξ. Δεν του χρωστάς τίποτα απολύτως. Σταμάτα αυτό τον τρόπο σκέψης όσο πιο γρήγορα γίνεται, και ακολούθησε τα όνειρα σου. Στο δρόμο θα βρεις και τον άντρα που θα τα στηρίξει.
__________________
5.
Α, μπα, πως αποκτά αυτοεκτίμηση και χιούμορ μια 17χρονη σήμερα;
Η αυτοεκτίμηση είναι δυστυχώς, (για μερικούς, ευτυχώς), κάτι με το οποίο προικίζεσαι από το οικογενειακό σου περιβάλλον, από τα παιδικά σου χρόνια. Αν είσαι πίσω σε σχέση με τους άλλους στα 17 σου, να ξέρεις ότι είναι αυτός ο λόγος, και όχι προσωπική σου αποτυχία. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, και πρέπει να το έχεις υπόψη σου.
Αυτό δε σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένη. Επίσης, δεν σημαίνει ότι αυτό σου δίνει λαβή για να μισείς, να φθονείς ή να ζηλεύεις. Είπαμε, είναι ζήτημα τύχης. Ούτε οι ευνοημένοι το διάλεξαν. Δεν σου δίνει ελεύθερο να κατηγορείς για μια ζωή τους γονείς σου, ούτε είναι δικαιολογία για να μην προσπαθήσεις. Κυρίως, πρέπει να ξέρεις ότι δεν είναι κάτι που δεν αλλάζει. Είναι δώρο μέχρι κάποια ηλικία, αλλά σύντομα παίρνεις εσύ το τιμόνι στα χέρια σου.
Τα κακά νέα είναι ότι έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου. Τα καλά νέα είναι ότι η επίκτητη αυτοεκτίμηση, αυτή που κερδίζεις μόνη σου, έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες, είναι πολύ πιο ανθεκτική, και απείρως πιο ελκυστική από αυτή που σου έχει χαριστεί. Οπότε ανασκουμπώσου και ξεκίνα. Ξεκίνα να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου στα πάντα, και βρες σε τι είσαι λίγο πιο καλή από τους άλλους. Μόλις το βρεις, άρχισε να δουλεύεις επίμονα πάνω σε αυτό, και μην σταματήσεις ποτέ. (Δεν χρειάζεται να είναι ένα, αλλά το ένα από αυτά πρέπει να το κυνηγάς ιδιαίτερα επίμονα). Μην παλεύεις για πράγματα που νομίζεις ότι θα σε κάνουν πιο αρεστή στους άλλους. Μην προσπαθείς για πράγματα που είναι της μόδας, που κάνουν οι διπλανοί, που νομίζεις ότι θα σε κάνουν πιο κουλ. Μόνο για αυτά που αγαπάς, και γι' αυτά που βλέπεις ότι έχεις κάποια ευχέρεια παραπάνω. Μην επαναπαυτείς ποτέ στην ευχέρεια. Διάλεξε φίλους προσεκτικά, για την καθαρή τους ψυχή και για την αγάπη τους. Αγάπα τους κι εσύ. Μην κάνεις παρέες από συμφέρον – δεν βγαίνει ποτέ σε καλό, γιατί πάντα είναι με αντάλλαγμα – και μην κάνεις παρέες μόνο επειδή θεωρούνται κουλ.
Αν κάνεις όλα αυτά, και κερδίσεις σε αυτοεκτίμηση, θα έχεις την απαραίτητη ηρεμία ψυχής για να κάνεις και την πλάκα σου.
__________________
6.
Έχουμε ένα μικρό ραδιόφωνο με τζάμια γύρω-γύρω / βιτρίνα της πόλης λέμε.
Τον τελευταίο καιρό, έξω από το σταθμό μας, στο παγκάκι, νεαρά - ξερωγω εικοσάχρονα- ζευγαράκια βγάζουν τα μάτια τους, χωρίς να ξεντύνονται μεν, προσφέροντας δε ένα φάσωμα/χούφτωμα διαρκείας ως θέαμα για τους παραγωγούς και καλεσμένους του σταθμού. Μιλάμε για πολύ μέλι. Συνολική διάρκεια γύρω στο 4ωρο μέσα στη μέρα. Χωρίς τις διαφημίσεις. Το καλύτερο είναι ότι ο σταθμός έχει στόρια σι-θρου από τη μία μεριά, έτσι ώστε όταν τα κλείνουμε (κυρίως για ψυχολογικούς λόγους) εμείς βλέπουμε το φασίδι, και αυτοί (ω! καταστροφή) δεν το ξέρουν. Έχοντας μεταδόσει κάποιες περιπτύξεις, έχοντας κλείσει τα μάτια σε άλλες, βαρεθήκαμε (είναι και τα ίδια ζευγαράκια πάνω κάτω), και επιθυμούμε να δράσουμε με κάποιο ευφάνταστο τρόπο.
Θέλοντας να αποφύγουμε το 'μάλωμα', ψάχνουμε να τους κάμουμε μια φάρσα, ώστε να γελάσουν μεν, να αισθανθούν και λίγο άσχημα δε.
Προβληματισμός με γλωσσόφιλο.
Έχεις καμιά ιδέα;
Ναι. Αφήστε τα παιδιά ήσυχα.
__________________
7.
Λένα μου,
Είμαι με τον σύντροφό μου έξι χρόνια από τα οποία μένουμε μαζί τα τέσσερα. Το θέμα μου είναι η μικρή φοιτήτρια αδερφή του. Αντιμετωπίζει πολλά και διάφορα προβλήματα, οικονομικά, συναισθηματικά και άλλα. Κάθε φορά λοιπόν που κάτι δεν της βγαίνει όπως θα ήθελε (χωρίζει με τον γκόμενο, μαλώνει με φίλες, δεν περνάει μαθήματα) έρχεται σπίτι μας και μυξοκλαίει για την άδικη ζωή. Οπότε για να είμαι ειλικρινής ξέρω πως δεν μπορώ και ούτε θέλω να αλλάξω εκείνη, απλά με προβληματίζει το πως κάθε φορά τα χάνει ο σύντροφός μου. Κάθε φορά που εκείνη χωρίζει με γκόμενο ή δεν της φτάνουν για το νοίκι εκείνος γίνεται χαλί. Αυτά καλά θα ήταν εάν εκείνη δεν είχε μάθει πως είναι απολύτως οκ να παίρνει τηλέφωνα όποτε τις καπνίσει, να έρχεται σπίτι μας και να μένει σε εμάς μέχρι να της φύγει το πρόβλημα και άλλα. Εμείς δουλεύουμε και δύσκολα τα βγάζουμε πέρα από χρήματα. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου, να βάλω φόρμα και να μαγειρέψω ήρεμα, ζητάω πολλά;; Γενικά με ανησυχεί που ο φίλος μου κάνει σαν να είναι υπεύθυνος για τα πάντα της, κι εκείνη το θεωρεί από εκείνον. Έχουμε πολλές συζητήσεις και τσακωμούς γύρω από το θέμα και δεν σηκώνει κουβέντα, μου λέει συνέχεια πως την κακολογώ και άλλα τέτοια. Ξέρω πως είναι ευαίσθητο θέμα αλλά όταν εκείνη έχει έρθει σπίτι και με ρωτάει ο φίλος μου εάν μπορεί να μείνει εκείνη και μάλιστα μπροστά της, νοιώθω εκβιασμό πως να το κάνουμε! Μάλιστα να τονίσω πως είμαστε αγαπημένοι και τους τελευταίους μήνες μιλάμε για στεφάνια. Δύσκολα τα πράγματα.- nisafi
Αν μιλάτε για στεφάνια, ή θα δεχτείς αυτό που συμβαίνει όπως συμβαίνει, ή δεν θα μιλάς για στεφάνια. Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Έτσι θα είναι, για πάντα. Και να παντρευτείτε, και αυτή να παντρευτεί, και παιδιά να κάνει, πάλι στον αδερφό της θα έρχεται να κλαίει. Όταν παντρεύεσαι, παίρνεις και την οικογένεια μαζί, και αυτό που βλέπεις τώρα, αυτό είναι. Δεν θα αλλάξει. Ή, μπορεί να αλλάξει: να γίνει ακόμη χειρότερο. Η σχέση που έχουν τα αδέρφια έχει δημιουργηθεί πολύ πριν εμφανιστείς εσύ, και είναι ένα σύμπλεγμα που ορίζει και τους δύο, είναι κάτι που είναι συνυφασμένο με την ύπαρξή τους, και όπως βλέπεις, δεν έχουν καμία απολύτως πρόθεση να το αλλάξουν.
Για να σε βοηθήσω στην απόφαση: δεν φταίει (μόνο) η αδερφή του. Σου είναι πιο εύκολο να τα ρίξεις όλα σε αυτή, γιατί αν δεν το κάνεις, και αρχίσεις να ψάχνεις το μερίδιο στον φίλο σου, αυτό που του αντιστοιχεί, θα αναγκαστείς να πάρεις κι εσύ ευθύνη, διότι αν έχει μια συμπεριφορά που δεν εγκρίνεις με τίποτα, και επιπλέον σου δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα σου, τότε είναι η σχέση που έχεις αυτή που θέλεις; Μήπως η ιστορία με την αδερφή του είναι χαρακτηριστική για το πώς σε υπολογίζει και σου φέρεται και σε άλλα ζητήματα;
Αν μείνεις, και αν καταφέρεις να το δεχτείς, υπάρχει περίπτωση να γίνετε σύμμαχοι και όχι αντίπαλοι σε αυτό το θέμα. Δεν θα αλλάξει, αλλά θα είναι διαφορετικά. Αν δεν μπορείς να το δεχτείς – όχι ότι η κοπέλα είναι όπως είναι, ξαναλέω, αλλά ότι ο σύντροφός σου είναι αυτός που είναι – μην μιλάς για στεφάνια, μέχρι να το λύσεις μέσα σου. Έχουν χωρίσει οικογένειες για τέτοια θέματα, δεν είναι καθόλου αμελητέα.
σχόλια