ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί να μην μπορώ να χαρώ τον εαυτό μου;Γιατί να πρέπει να συμμαζέψω τα συναισθήματά μου, αυτά που σκέφτομαι και αυτά που κάνω;Να βρεθεί ένας, να ξεχυθώ. Να βγάλω από μέσα μου τον χείμαρρο που νιώθω, και εκείνος να τον λάβει. Νιώθω σαν ένα ατίθασο αγρίμι μέσα σε κορμί κουστουμαρισμένου τραπεζίτη.Δεν θέλω! Δεν θέλω να κρατιέμαι, δεν θέλω να "διατηρήσω το μυστήριο", δεν θέλω να μαζεύομαι για να μην τρομάξουνε. Τι είμαι για να τρομάξουνε;Δεν με πλησιάζουν γιατί τρομάζουν, λέει. Και όσοι με πλησιάζουν (από άγνοια; χαζομάρα; ρίσκο;) τρομάζουν αργότερα, όταν με γνωρίσουν καλύτερα.Και εγώ, πρέπει να συρρικνωθώ για να μην φύγουν. Να γίνω κάποια άλλη, κάποια που δεν είμαι.Να μην μιλήσω πολύ. Να μην δείξω οικειότητα. Να μην με χαρακτηρίσουν εύκολη. Να χρησιμοποιήσω γυναικεία τεχνάσματα κατωτάτου επιπέδου, για να τους κάνω να θέλουν περισσότερο.Όχι! Θέλω να ζήσω αυτήν την τρέλα του έρωτα. Αυτού του αμοιβαίου, όχι του ανεκπλήρωτου. Κουράστηκα λίγο για να είμαι ειλικρινής με τα ρομάντζα του ανεκπλήρωτου, τα θλιμμένα τραγούδια, το κακό timing και την πικρία της αδικίας. Α ναι, κουράστηκα επίσης τις δικαιολογίες. Και των άλλων, αλλά κυρίως τις δικές μου. Ακόμα θέλω να δώσω όμως. Πολλά. Και δεν υπάρχει κάποιος να τα λάβει.Δεν μπορώ να κρύβομαι. Αρκετά η ζωή μου με κάνει να παίζω θέατρο, να πρέπει κρατιέμαι στο ύψος μου, με ψυχραιμία και πειθαρχία. Άραγε να είναι κακό αυτό που θέλω να ζήσω; Παιδικό; Ανώριμο; Τρελό; Ιδεατό; Τι είναι; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ζήσω μία γαμημένη φορά στην ζωή μου την τρέλα του αμοιβαίου, αντισυμβατικού, υπερβολικά ενθουσιώδη έρωτα; Αφού αυτό θέλω. Πριν γίνει συνήθεια η σχέση, πριν αποκτήσεις άλλα κοινά, πιο βαθιά με τον άλλον. Αυτό, που χωρίς να τον ξέρεις καλά, ξυπνάς και κοιμάσαι μαζί του, κάνεις έρωτα, παίζεις και βλέπεις ταινίες. Με τον ενθουσιασμό της αρχής. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα, που το μόνο που σκέφτεσαι όλη μέρα είναι πότε θα τον δεις, πότε θα του πεις κάτι αστείο που είδες στον δρόμο. Να τον γνωρίσεις ενθουσιασμένος και υπερβολικός, ζαλισμένος από έρωτα και καλή διάθεση.Δεν καταλαβαίνω αυτήν την κοινωνικά επιβαλλόμενη λογική του να περιμένεις. Να περιμένεις τι; Να σου περάσει η τρέλα του έρωτα και να δεις τα πράγματα πιο καθαρά για να προχωρήσεις; Να το βράσω. Θέλω να ερωτευτώ πολύ και ας πονέσω πολύ. Ας τελειώσει άδοξα μία φορά, δεν πειράζει. Ας τα ρίξω και εγώ μια φορά στον εαυτό μου, ή στον άλλον, ή στο ότι δεν ταιριάξαμε. Δεν είναι παιχνίδι λογικής ο έρωτας. Και δεν μπορείς να πιστεύεις ότι θα βγαίνεις κάθε φορά αλώβητος από αυτόν.Και όχι, δεν σκέφτομαι επιπόλαια. Μέχρι στιγμής μόνο τέτοιες σχέσεις έχω κάνει. Καλά μελετημένες, με κοινά ενδιαφέροντα, κοντινά προγράμματα, συμβατούς φιλικούς και οικογενειακούς κύκλους, υπευθυνότητα και σεβασμό ο ένας στον άλλον. Και; Τι; Ξεκινάς μια σχέση με τον άλλον αφότου σου έχει περάσει ο ενθουσιασμός. Μετά, γίνεσαι αναπόφευκτα ρεαλιστής και πρακτικός. Και εκεί, που διαφαίνονται για πρώτη φορά και τα “δύσκολα” του άλλου; Τότε, τι θα κάνεις λοιπόν;Πως θα τα αντιμετωπίσεις αυτά, αν όχι με τον ίδιο τον έρωτα;Μπορεί για την ώρα να πρέπει να συμμορφωθώ με τους κανόνες για να παίξω, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου πει πως να αντιλαμβάνομαι τον έρωτα. Και ευτυχώς, το απόθεμα της ελπίδας μου είναι αρκετό για να μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι τον έρωτα μια φόρα όπως θέλω εγώ.