ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη. Πιο πολύ γιατί κουράστηκα με την ανάλυση.Λοιπόν, 2,5 χρονια σχέση με 30χρονο φοιτητή(αποφάσισε να σπουδάσει πάλι στα 27 του). Εγώ 32, εργάζομαι οπότε και οικονομικά ανεξάρτητη.Το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ πρέπει να φύγω άμεσα από το σπίτι που διαμένω επειδή το χρειάζεται ο ιδιοκτήτης, ο φίλος μου μένει προσωρινά σε μια "τρόγλη" διότι δεν εργάζεται ώστε να μπορεί να πληρώνει ενοίκιο και τέθηκε από πλευράς μου η αναμενόμενη ερώτηση. "Τι θα έλεγες να μείνουμε μαζί;". Μάλιστα, προσφέρθηκα να πληρώνω εγώ το ενοίκιο μέχρι να βρεί μια δουλειά και να μπορεί να συνεισφέρει, γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι για τους άντρες να μην νιώθουν ότι τους "ζεί" η σύντροφος. Η απάντηση ήταν ΟΧΙ. Ένα όχι σαν του Μεταξά. Ο λόγος; Φοβάται λεέι μην χωρίσουμε. Θέλει το χώρο του για να συγκεντρώνεται και μαζί μου θα είναι αδύνατο. Τον ρώτησα αν νιώθει ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί μελλοντικά και πως βλέπει αυτή τη σχέση και μου είπε ότι δεν θα ήθελε να μείνουμε μαζί για τουλάχιστον τα επόμενα 3 χρονια και ότι είναι χαρούμενος και ικανοποιημένος με αυτό που έχουμε τώρα. Να συμπληρώσω εδώ, ότι είναι γένικα καλός σαν σύντροφος απλά είναι μεγαλωμένος με τέτοιες αρχές από το σπίτι του, "κανείς δεν είναι κανενός, έχω το δικαίωμα, πατάω επί πτωμάτων για να πετύχω αυτό που θέλω κλπ.".Στην προκειμένη φάση, το "πτώμα" είμαι εγώ και η σχέση μας.Και ερωτώ, μένω ελπίζοντας να αλλάξει γνώμη και να προχωρήσει η σχέση σε αυτό που εγώ θα ήθελα; Ή χωρίζω γιατί μάλλον χάνω τον χρόνο μου; Δεν μπορώ να διανοηθώ να περιμένω αυτά τα 3 χρόνια που θα έχω φτάσει τα 35 και να μου πει πάλι τα ίδια όταν εγώ έχω δηλώσει ήδη έτοιμη για γάμους και παιδιά. Ο μεγαλύτερος μου φόβος στη ζωή είναι η μοναξιά. Και στα 35 μου φαίνεται ότι θα έρθω πιο κοντά της.whatever..