ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουνα λίγος , μα η ζωή εμπρός μου που σαν γεννήθηκα μεγάλωσα και γνώρισα ,απέραντα όμορφη ...αιθέριες υπαρξεις , νηρηίδες που πιο όμορφες απο δαύτες δεν υπήρξαν,και κόρες τους θαρρώ περπατάν ανάμεσα μας, αισθήματα, μουσική όμορφη , βράδυα στην όμορφη πόλη ,πεζόδρομοι που λαμπυρίζαν κάτω απο τα πορτοκαλί φανάρια, ζευγαράκια και παρέες δεξά ζερβά να περιπατάν , φαγάδικα με γεμάτα τα τραπέζια μέστην ερημιά, η νυχτιά ομορφαίνει τις λύπες, το φεγγάρι σαν την αλήθεια μας να μισοκρύβει , κάποιο μηχανάκι απο κάπου κατα κεί ακούς και μουγκρίζει , μια όμορφη αοιδός σε κἀποιο ξενυχτάδικο σαν σου φέρνει ο αγέρας χατήρι το όμορφο τραγούδι της απο κει μακριά σου φέρνει στο νου μια νοσταλγία...νοσταλγία όχι για τα όσα έζησες , μα για τα όσα ίσως ήλπισες ,ονειρεύτηκες , ταξίδεψες προς στιγμήν την ύπαρξη σου πως βίωσες..... αγάπες και έρωτες που χαθήκανε και σβήσανε , σαν όπως βγαίνει ο ήλιος το μιας Δευτέρας πρωί και φωτίζει μουχλιασμένες πολυκατοικίες και οδούς γεμάτες απο αμάξια μηχανάκια και λεωφορεία , μια ωδή στην πραγματικότητα , μαγαζιά ,σχολές, σχολείο, δημόσιες υπηρεσίες, εφορίες .. το μεροκάματο να βγεί .. της νύχτας το μυστήριο όμως προτιμώ..γεννιόμαστε , μεγαλώνουμε , αδικία παντού , ζούμε ,αρρωσταίνουμε , πεθαίνουμε...η ελπίδα ίσως να ήταν το μεγαλύτερο άδικο που απέμεινε σε μας εδώ .....γιατί ήταν ψέμματα...και τα λόγια εμψύχωσης πολλά , τα λένε συγγενείς φίλοι και γνωστοί που βαρεθήκαν να ακούνε του διπλανού το παράπονο , άπειρες υπήρξαν οι εκδοχές του εαυτού μου μαζί σου , σε πανηγύρια να τραγουδάμε να γελάμε μαζί μεθυσμένα απο γλυκό κρασί , σε μονοπάτια της όμορφης πόλης χέρι-χέρι σαν μας πιάνει το πρωτοβρόχι και να μας βρίσκει κάτω απο μια στάση οασά κατακλυσμός να φιλιόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο, αγκαλιά σε εναν καναπέ χαμένοι στην ματιά ο ενός του αλλουνού ενώ παίζει η αγαπημένη σου ταινία, να δακρύζουμε ταυτόχρονα μαζί καθώς αγναντέυουμε ένα όμορφο λιβάδι και το όμορφο βουνό εκεί στην πέρα άκρη σε κάποιο μαγευτικό χωριό που ταξιδέψαμε επειδή ταυτόχρονα πάνω στην κουβέντα συνηδητοποιήσαμε οτι κάποια στιγμή όσο μεγάλη και εαν είναι η αγάπη μας ο χρόνος ο θάνατος θα μας χωρίσει και ίσως χαθούμε προς στιγμήν, και σου υποσχέθηκα οτι εαν υπάρχει και εκειπέρα μετά για πάντα θα σε γυρεύω ξανά, σε χρυσαφένιες αμμουδιές σαν χαιδεύει το κύμμα την ακρογυαλιά ,σαν μας τραγουδούσε μεσα απο των δέντρων την φυλλωσιά η δροσιά και συ με τα όμορφα μάτια σου που λάμπανε πιο όμορφα απο όλα των ουρανών τα άστρα ,η αγκαλιά σου , το φιλί σου , το χαμόγελο σου , η φωνή σου πιο όμορφη απο το πιο γλυκό παρηγοριάς τραγούδι, τα όσα και για πάντα για τον έρωτα τραγουδήσαν , ηλιοβασίλεμα , οι παρέες φύγανε, ενα όμορφο πορτοκαλί χρυσαφένιο εκει στον ορίζοντα αγναντεύω χρώμα, μοναξιά, αύριο ξημερώνει πάλι Δευτέρα , ήλιος παντού , κόσμος να τρέχει , κόρνες και βαβούρα, χαμένος στην καθημερινότητα, φτώχια , πείνα, κρίση, αρρώστιες, απελπισία, μετανάστες που φύγανε απο χώρες μακρινές οπου πέφτανε βόμβες στα σπίτια τους , άνθρωποι με κοστούμια να κράζουν να τάζουν απο κανάλια και ραδιόφωνα υποσχέσεις πολλές .... θα ξαναχαθώ γλυκό μου πλάσμα , υπομονή , θα περιμένω μέχρι το επόμενο Σαββάτο , ενα μπουκάλι κρασί , μόλις ξαναβγεί η βραδυά σε εκείνα τα μονοπάτια και σε εκείνη την ακρογυαλιά μαζί σου θα ξαναβρεθώ....σε πληγώσανε ,σε κοροιδέψανε, σου είπανε ψέμματα ,αδειανά ίσως κυλά η ζωή σου ,δίχως όνειρα , περιμένοντας εκείνο το τηλέφωνο απο εκείνο τον πρώην που απλά στα ίδια αδειανά λημέρια θα σε γυρίσει..όχι αυτό στην δικιά μου εκδοχή δεν θα συμβεί,στο μονοπάτι εκείνο οπου τα όμορφα όνειρα , τα θέλω και οι ανεκπλήρωτες ελπίδες πάιρνουν χρώματα ,ήχους , σάρκα και οστά ,στα άδυτα ενός σαλεμένου μυαλού με μοναδικό βιώμα την μοναξιά και την απόγνωση , θα είναι σκοπός ζωής μου να σε βλέπω μέστην ευτυχία, και μαζί σου ευτυχισμένος θα είμαι πλέον και εγώ ..ήμουνα λίγος για τούτη την όμορφη ζωή ...μα τα όνειρα πολλά [email protected]