ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσει πως τον έκανες να αισθανθεί !!!!Μεγάλωσα σε μια περιοχή των Β.Π. από τύχη, γιατί η γιαγιά μου από την Καλαμάτα έπεισε τον παππού μου να έρθουν στην Αθήνα για να πάνε σχολείο εδώ τα παιδιά της και τα 6 ανίψια που της έστειλε το σόι πακέτο μαζί... ναι, πριν 65 χρόνια ήταν εξοχή το Χαλάνδρι, ήταν μόνο χωματόδρομοι παντού και τα σπίτια απείχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους... Άνοιξαν ένα παντοπωλείο και με τα λεφτά που έβγαζαν τάιζαν 8 παιδιά και αυτοί μοιράζονταν τα περισσεύματα...Ήταν άνθρωποι τίμιοι και εργατικοί... με 20 χρόνια διαφορά μεταξύ τους και μεγάλη αγάπη ανάμεσα τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα 6 ανίψια χωρίς να ζητήσουν ποτέ την οικονομική στήριξη των γονιών τους (που εγώ με το φτωχό μου μυαλουδάκι θεωρώ αυτονόητη)!Πριν 6 χρόνια μας πήραν τηλ από το Α.Τ. Χαλανδρίου γιατί η γιαγιά μου το είχε ¨σκάσει" από το σπίτι με ένα φανελάκι και μια φούστα μέσα στο καταχείμωνο με 5 βαθμούς Κελσίου και κίνησε υποψίες στους αστυνομικούς όπου και την περιέθαλψαν μέχρι να μας καλέσουν να πάμε να την παραλάβουμε.Η γιαγιά μου έχει γεροντική άνοια, αλτσχάιμερ.Σήμερα ζυγίζει 40 κιλά, τρώει με σωληνάκι καθώς έχουν σταματήσει να λειτουργούν τα ανακλαστικά της κατάποσης, φοράει πάνες, δεν κινείται, δεν μιλάει και το μόνο που κάνει είναι να βγάζει μερικές άναρθρες κραυγές... Κοιμάται στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου που έχει μετατραπεί σε νοσοκομειακή κλινική και οι ίδιοι κοιμούνται στους καναπέδες του σαλονιού καθώς επιμένουν να μην θέλουν να κοιμηθούν κοντά σε εμένα και τον αδερφό μου καθώς όπως λένε "αυτός είναι ο χώρος σας" ...Μετά από τόσα χρόνια όλα αυτά τα ανίψια δεν έχουν έρθει παρά μόνο μία φορά να επισκεφτούν την γιαγιά μου γιατί ¨ενοχλούνται¨από την εικόνα και δεν βρίσκουν το νόημα αφού ισχυρίζονται ότι δεν καταλαβαίνει κιόλας...Πριν λίγες μέρες ήρθε μια ανιψιά της από την Αμερική (όχι από αυτά που μεγάλωσαν κοντά της) και μόλις την είδε άρχισε να κλαίει και να της εξιστορεί γεγονότα που θυμόταν από την παιδική της ηλικία μαζί της όταν βρίσκονταν, επαναλάμβανε το όνομα της και χαρακτηριστικές ατάκες του παππού μου που την πείραζε και έτρεξαν δυο δάκρυα από τα μάτια της γιαγιάς μου και έσκασε ένα χαμόγελο... Όλοι στο δωμάτιο κλαίγαμε εγώ, ο αδερφός μου, οι γονείς μου, η ανιψιά με τον άντρα της....Για εμένα ήταν μια πολύ δυνατή οικογενειακή στιγμή...Ν πηγαίνετε πιο τακτικά στους παππούδες σας και τις γιαγιάδες σας γιατί πολλές φορές δεν ζητάνε την παρέα σας για να μην γίνονται φορτικοί... να τους λέτε "σε αγαπώ" και να γελάτε με τις ιστορίες που σας λένε από τα νιάτα τους ακόμα και αν τα έχετε ακούσει 100 φορές...Κάντε το τώρα που μπορείτε, γιατί κάποτε θα είναι αργά και θα κλαίτε...συγνώμη για το ψυχολογικό "στραπατσάρισμα" αλλά κάπου έπρεπε να εκτονωθώ και εγώ...Αγάπη σε όλους σαςΑλεξία Δ.