ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον Αύγουστο του 2014, κάτω από αφόρητη ψυχολογική πίεση αποκάλυψα στους γονείς μου ένα μυστικό, που ήδη κρατούσα μέσα μου 4 χρόνια.. Δεν είχα πάρει πτυχίο, όπως γνώριζαν- το πως κατάφερα να τους κάνω να πιστέψουν το αντίθετο το 2011 είναι προϊόν σκευωρίας και ανωριμότητας-, αλλά χρωστούσα 30 μαθήματα- από τα 60.Μετά τις πρώτες δύσκολες ημέρες, υποσχέθηκα να τελειώσω τη σχολή μου, σε δύο ανθρώπους που είχαν σχεδόν λυγίσει από το νέο χτύπημα (πολλές δύσκολες καταστάσεις). Στο μεταξύ, τα χρόνια από το 2011-2014, έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, σπούδασα στη σχολή που ήθελα και ήμουν στην Αθήνα που λάτρευα, δουλεύοντας κάπου που μου άρεσε (χωρίς να πληρώνομαι, αλλά λέγοντας στον εαυτό μου οτι τίποτα δεν πάει χαμένο και ότι κάποτε θα αναγνωριστεί η προσπάθειά μου).Ο χρόνος από τη στιγμή που αποφάσισα να τελειώσω τη σχολή μου, να έχω ένα πτυχίο ΑΕΙ, να μην πάνε χαμένα όλα αυτά τα χρόνια, πολύ απαιτητικός. Τριάντα μαθήματα, πρακτική, απαιτήσεις, παρακολουθήσεις.Δεν άφησα ποτέ τη δουλειά μου, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ώρες επι ωρών- άκα δημοσιογραφία, εφημερίδα και ότι συνεπάγεται.Έμεινα Αθήνα εως το Φλεβάρη. Έδωσα εξεταστική, γυρνώντας στην πόλη μου, μία βδομάδα πριν αρχίσει. Πέρασα 7 μαθήματα, το Μάρτη πρακτική, τον Ιούνη πέρασα 17 μαθήματα. Και τώρα, το Σεπτέμβρη άλλα 6. Σύνολο 30.Σήμερα έμαθα και τον τελευταίο βαθμό. Είμαι- από τις λίγες φορές που συμβαίνει- περήφανη για τον εαυτό μου, στα 26 μου. Οι δυσκολίες πολλές, αλλά και το συναίσθημα της επιτυχίας, της δικαίωσης των κόπων απερίγραπτο.Εδώ και ένα μήνα είμαι Αγγλία, δουλεύω- αφήνοντας τη δημοσιογράφια που ήταν 2 χρόνια στο τζάμπα-, κάνω εθελοντισμό στο αντικείμενο μου, που θα μου δώσει προυπηρεσία για το μεταπτυχιακό μου και παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου.Δύναμη θέλει..