__________________
1.
Αγαπημένη Λένα,
απολαμβάνω πολύ την στήλη σου, που ουκ ολίγες φορές έχει σταθεί αφορμή για συζητήσεις με φίλους (είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας).
Βρίσκομαι ομολογουμένως σ' ένα πολύ καλό στάδιο της ζωής μου όπου νιώθω ουσιαστικό αυτοσεβασμό κι αυτοπεποίθηση. Παρ' όλα αυτά, έχω διαπιστώσει ότι ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου μου και της ενέργειας μου σπαταλάται σε πράγματα που "θεωρητικά" δεν θα 'πρεπε (είτε έχει να κάνει με απαντήσεις που δεν ειπώθηκαν μέσα στις τελευταίες μέρες, είτε σε πρόσωπο που θα 'πρεπε να μην αποτελεί τροχοπέδη αλλά αν μη τι άλλο ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα μου). Εν ολίγοις πως μαθαίνεις να λες "δεν έχει σημασία, απλά άφησε αυτές τις σκέψεις και προχώρα";
Σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου
Υ.Γ. Δεν περιμένω λίστα how to, ο δρόμος για self-improvement είναι προσωπικός, αλλά μια άποψη (οι πολλές από τους αγαπημένους σχολιαστές) σίγουρα δεν βλάπτει- Μαρία
Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να πειστεί ότι κάτι δεν έχει σημασία. Πρέπει αυτό το κάτι να μην έχει σημασία. Όσο κάτι σε εκνευρίζει, σε πειράζει, αυταπόδεικτα έχει σημασία, οπότε κάθε προσπάθεια να καταπιέσεις αυτό το γεγονός, ή να το αγνοήσεις, ή να το υποτιμήσεις, θα έχει ως αποτέλεσμα να γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο, και να βγει στην επιφάνεια στα καλά καθούμενα, σαν καπάκι κατσαρόλας που ξαφνικά αναποδογυρίζει.
Αυτό το «θεωρητικά» είναι το κλειδί. Θεωρητικά, γιατί; Επειδή αυτό σημαίνει κάτι κακό για σένα; Θεωρητικά δεν θα έπρεπε να ζηλεύουμε, ή να διψάμε για επιβεβαίωση, ή να κάνουμε μικρόψυχες σκέψεις. Έλα όμως που είμαστε άνθρωποι, και παρά τις θεωρίες, πρακτικά τα κάνουμε όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα. Πρέπει να το δεχτούμε αυτό, και να παραδεχτούμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε τέλειοι, αλλά έχουμε πολλά ελαττώματα. Με εμάς έχει να κάνει ό,τι μας πειράζει, όχι με τους άλλους. Αν το παραδεχτούμε και συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, είναι πιο πιθανό να φτάσουμε σε σημείο να μη έχει σημασία αυτό το κάτι που μας πείραξε.
Ο ουσιαστικός αυτοσεβασμός και η αυτοπεποίθηση δεν είναι να μη σε νοιάζει τι κάνουν και λένε οι άλλοι. Αν δεν σε νοιάζει τι κάνουν και τι λένε οι άλλοι είσαι ψυχοπαθής. Μέσα στο κύμα του νέο-ναρκισσισμού που σαρώνει αυτή την δεκαετία έχει κυριαρχήσει αυτή η ρητορική, ότι το ζητούμενο είναι να μην σε νοιάζει η γνώμη των άλλων, και η πλήρης αδυναμία να γίνει αυτό πράξη (εκτός αν κάποιος έχει κάποια ναρκισσιστική διαταραχή ή κάτι ακόμη χειρότερο) έχει κάνει τον κόσμο να νιώθει ανεπαρκής, επειδή είναι φυσιολογικός άνθρωπος.
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα..
Είμαι παντρεμένη εδώ και μερικούς μήνες με έναν υπέροχο άνθρωπο, δραστήριο, αισιόδοξο, με πολύ χιούμορ, εργατικό, φιλότιμο, γενναιόδωρο και πολλών άλλων χαρισμάτων. Γνωριζόμαστε 7 χρόνια, μέσα στα οποία έχουμε κάνει πάρα πολλά ταξίδια, έχουμε διασκεδάσει πολύ, έχουμε πολύ καλούς φίλους και οικογενειακούς δεσμούς και γενικώς η ζωή μας είναι αξιοζήλευτη. Το πρόβλημα είναι ότι τον τελευταίο χρόνο εκτός από κάποιες περιόδους ηρεμίας, έχουμε αρκετούς καυγάδες. Ο λόγος είναι ότι αυτός είναι πολύ επικριτικός με την εικόνα μου προς τους άλλους και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα. Επειδή και παλαιότερα υπήρξε αυτό το θέμα, προσπάθησα πολύ να διορθώσω κάποια πράγματα που θεωρούσε σημαντικά, και θεωρώ ότι έχω φτάσει σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο. Η προσπάθεια μου αυτή έγινε φυσικά χωρίς να νιώθω ότι θυσιάζομαι. Απλώς θέλοντας να τον κάνω ευτυχισμένο. Είμαι ένα πολύ δοτικό άτομο, αισιόδοξη εκ φύσεως, κοινωνική και πολύ αντικειμενική, μπαίνω στην θέση του άλλου τακτικά. Τώρα πλέον, όταν νιώθω το επικριτικό του βλέμμα πάνω μου, αυτό με πνίγει. Νιώθω πως ότι και να κάνω ποτέ δεν θα είναι αρκετό γι 'αυτόν. Όταν το συζητάμε μου λέει οτι μ'αγαπάει όπως είμαι απλά με θέλει πάντα περιποιημένη. Εγώ όμως πραγματικά δεν καταλαβαίνω πότε με θεωρεί περιποιημένη και πότε όχι. Μπορεί να φύγω από το σπίτι στην πένα και απλά να μην του αρέσουν οι επιλογές μου και να νιώσω πάλι έτσι. Ακούω συνεχώς από τους γύρω μου κομπλιμέντα για την εμφάνισή μου.. και ο ίδιος πολλές φορές εκφράζει τον θαυμασμό του, όμως αυτή την μια φορά που θα δει κάποιο ατόπημα (όπως πχ να φορέσω ένα τζιν που δεν του αρέσει, ή να μην έχω προλάβει να κάνω μανικιούρ) θα με κάνει να νιώσω άσχημη, μη αποδεκτή. Αυτό το αυστηρό πρόσωπο το βγάζει μόνο σε μένα, και όταν είμαστε έξω, με παρέα είναι ο καλύτερος σύζυγος του κόσμου, όπως και εγώ. Όμως και οι δυο ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Οι απαιτήσεις που έχει ο ένας από τον άλλο μας έχουν κάνει να χάσουμε τους εαυτούς μας, και υπάρχει μεγάλη πίεση, ειδικά για μένα που νιώθω συνεχώς ότι περνάω από εξετάσεις. Τον αγαπώ πολύ, και δεν ξέρω τι να κάνω για να το σταματήσω αυτό, όσο και να το συζητάω με πληγώνει, δεν το καταλαβαίνει πόσο πολύ με ενοχλεί. Το ξέρω ότι μ'αγαπάει και θέλει το καλό μου, αλλά έχει κολλήσει με αυτά τα θέματα, και όσα και να εξηγώ, πράγματα αυτονόητα για την εσωτερική ομορφιά και ότι κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπικότητα και στιλ, δείχνει ότι τα συμμερίζεται αλλά συνεχίζει να έχει αυτές τις απαιτήσεις. Έχω ξενερώσει εντελώς και δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι τα χειρότερα. Αναφορικά με την περιποίηση δεν μπορώ αλλά και δεν θέλω να κάνω κάτι περισσότερο. Νιώθω ότι όλα τα προτερήματά μου σαν άνθρωπος έχουν θαφτεί κάπου σε μια σκοτεινή γωνιά, και τα αρνητικά μου είναι βουνά ανάμεσά μας. Πιστεύεις οτι χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια?- Χ
Αυτός που χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια είναι ο άντρας σου, και μάλιστα επειγόντως. Εσύ τη χρειάζεσαι για να ξεπεράσεις το αίσθημα ανεπάρκειας που σου έχει δημιουργήσει ο άντρας σου.
Κάνεις αυτό που κάνουν οι γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση. Νομίζεις ότι φταις εσύ, και νομίζεις ότι σου φέρεται έτσι επειδή θέλει το καλό σου. Ούτε εσύ φταις, ούτε το καλό σου θέλει. Θέλει να σε ελέγχει, και το κάνει μέσω αυτής της οδού. Θέλει να ασκεί εξουσία πάνω σου, και το καταφέρνει υπενθυμίζοντας σου συνέχεια ότι ποτέ δεν θα είσαι αρκετά καλή γι' αυτόν. Θέλει να σε δέσει πάνω του, κλέβοντας τη δύναμη σου, μέχρι να είσαι εντελώς αδύναμη να αντιδράσεις. Οι συσχετισμοί δυνάμεων που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ σας δεν έχουν απολύτως, μα απολύτως καμία σχέση με την εμφάνιση σου. Δεν υπάρχει μανικιούρ ή τζιν που θα τον κάνει να σταματήσει, παρά μόνο μια ανατροπή της δυναμικής που έχετε τώρα, όταν τον ξεμπροστιάσεις γι' αυτό που κάνει, και όταν σταματήσεις να ανησυχείς κάθε δευτερόλεπτο για το αν έχεις κάνει αυτό που πρέπει για να είναι αυτός ήρεμος.
Ο καταρράκτης θετικών χαρακτηριστικών στην αρχή είναι η μέθοδος σου για να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου που δεν αντιδράς. Η φράση «οι απαιτήσεις που έχει ο ένας από τον άλλο μας έχουν κάνει να χάσουμε τους εαυτούς μας» δείχνει επίσης ότι δεν είσαι ακόμη σε θέση να παραδεχτείς αυτό που συμβαίνει. Δεν έχει απαιτήσεις ο ένας από τον άλλον. Αυτός έχει απαιτήσεις, κι εσύ προσπαθείς να τις προλάβεις.
Η αγάπη είναι μια λέξη μεγάλη που έχει μέσα της πολλά νοήματα, αλλά αν έπρεπε να τα συνοψίσουμε σε ένα, για μένα θα ήταν ότι σε αγαπάει αυτός που έχει δεχτεί όλα αυτά που ντρέπεσαι να παραδεχτείς για σένα, και σε εμπνέει να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Σε ΕΜΠΝΕΕΙ. Με το παράδειγμα του. Δεν σε εκβιάζει, δεν σε αναγκάζει, δεν το θέτει ως προϋπόθεση για να συνταγογραφεί την αγάπη σε δόσεις.
__________________
3.
Αγαπητή Α, μπα μπορείς έτσι πρόχειρα να θυμηθείς καμία παλιά ερώτηση που να σε είχε βγάλει από τα ρούχα σου όταν τη πρωτοδιάβασες;- 28/6
Ερώτηση όχι, αλλά τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο είχα θυμώσει και στενοχωρηθεί με σχόλια γυναικών σχετικά με μια ερώτηση για το αντισυλληπτικό χάπι. Η μόνιμη επωδός ήταν ότι «δεν είναι καραμέλες». Και το κορυφαίο ήταν «αλήθεια πιστεύεις ότι το χάπι ήταν επανάσταση;»
Τότε δεν είχα απαντήσει γιατί ήμουν εν βρασμώ ψυχής, και ο εκνευρισμός μου ήταν επικίνδυνος, θα έχανα το δίκιο μου. Τώρα που έχει περάσει καιρός, ίσως είναι η ώρα για να απαντήσω σε όσες μου υπενθύμισαν ξανά και ξανά ότι «τα αντισυλληπτικά δεν είναι καραμέλες».
Κορίτσια. Ποτέ δεν είπα, ούτε υπονόησα, ούτε καν σκέφτηκα ότι τα αντισυλληπτικά είναι καραμέλες. Έχουμε πλήρη γνώση και συναίσθηση ότι είναι φάρμακα, και ως φάρμακα έχουν κινδύνους. Πόσο μάλλον αφού χορηγούνται και για μήνες ή για χρόνια. Και η ασπιρίνη επικίνδυνη είναι. Το ξέρουμε.
Μολαταύτα είμαι σίγουρη ότι αν κάποια έλεγε ότι παίρνει ορμόνες για την εμμηνόπαυση, καμία δεν θα ορμούσε να της υπενθυμίσει ότι τα οιστρογόνα «δεν είναι καραμέλες». Σε αυτή την περίπτωση το ρίσκο θα ήταν θεμιτό, γιατί θα ήταν «θεραπεία». Το πρόβλημα που έχουν οι γυναίκες που λένε «τα αντισυλληπτικά δεν είναι καραμέλες» δεν είναι ότι είναι επικίνδυνα για την υγεία. Είναι ότι έχουν σχέση με το σεξ. Και οι σωστές γυναίκες ποτέ, για κανέναν λόγο, δεν κάνουν, δεν λένε, και δεν σκέφτονται πράγματα που μπορεί να τους δώσουν αφορμή να κάνουν σεξ με στόχο την ευχαρίστηση. Οι γυναίκες δεν πρέπει να ευχαριστιούνται. Πρέπει να κάνουν σεξ για να γεννήσουν, στη συνέχεια να γεννούν με πόνους, να θηλάζουν βρέξει/χιονίσει, και γενικώς να υπομένουν, και όσο πιο πολύ υπομένουν αδιαμαρτύρητα, τόσο πιο άξιες γυναίκες είναι.
Μόνο που το χάπι δεν θεωρείται επανάσταση επειδή οι γυναίκες απελευθερώθηκαν σεξουαλικά, διότι ακόμη δεν έχουν απελευθερωθεί, έχουμε ακόμη περίπου πεντακόσια χρόνια γι' αυτό. Είναι επανάσταση επειδή αρχικά έδωσε στις ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ γυναίκες το μέσο για να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, και να μην κάνουν έντεκα παιδιά, περνώντας τη ζωή τους σαν σκλάβες, εντελώς ευάλωτες, γιατί είτε ήταν έγκυες, είτε θήλαζαν, είτε και τα δύο, πλήρως εξαρτώμενες για φαγητό και στέγη από τους άντρες τους. Αυτό δημιούργησε και μια γενιά ανύπαντρων γυναικών που δεν ήταν υποχρεωμένες να παντρευτούν επειδή θα έκαναν παιδί. Μπορούσαν να περιμένουν, και να σπουδάσουν, να δουλέψουν. Αυτή ήταν η επανάσταση, και δεν είναι η άποψη μου, είναι ένα καταγεγραμμένο γεγονός από την ιστορία. Όποια γυναίκα λέει «δεν καταλαβαίνω γιατί το χάπι θεωρείται επανάσταση», δεν καταλαβαίνει επειδή δεν θέλει να καταλάβει, γιατί νομίζει ότι αν παίξει το ρόλο που της έχει επιβληθεί από την πατριαρχία, θα επιβραβευτεί.
Spoiler alert: το βραβείο είναι ένα νοικοκυριό συν τα πεθερικά.
__________________
4.
Πώς αποδέχεσαι την απορριψη;- Μου μιλαει αλλα τα χει με αλλη καιρο
Την αποδέχεσαι - πιο γρήγορα, και πιο ουσιαστικά - όταν δεν εκβιάζεις τρόπους για να σταματήσεις να ενοχλείσαι. Είναι μέσα στο παιχνίδι να στενοχωριέσαι και να ταράζεσαι, να νιώθεις ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να παριστάνεις ότι δεν υπάρχουν, δεν πρέπει να ντρέπεσαι γι' αυτά, δεν είναι καλή ιδέα να τα αγνοείς ή να κάνεις διάφορα αντιδραστικά, αλλά δεν πρέπει να αφήνεσαι και να τα μεγαλοποιείς παριστάνοντας ότι είσαι πρωταγωνιστής σε καμία όπερα. Βοηθούν τα μικρά βήματα, μια μέρα τη φορά. Ο χρόνος θα τα λύσει όλα.
__________________
5.
Γεια σου Α, μπα!
Εδώ και κάποιο καιρό σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγω στο εξωτερικό. Μένω στην Κύπρο και το επάγγελμα μου εδώ δεν έχει πολλές προοπτικές ούτε και πολλές ευκαιρίες. Με προβληματίζει όλο αυτό και νιώθω πως έχω την δίψα να ζήσω κάπου έξω, να αποκτήσω εμπειρίες και να έχω και την ευκαιρία να εξελιχθώ σαν επαγγελματίας σε ένα περιβάλλον που μου δίνει την δυνατότητα και τις ευκαιρίες να το κάνω.
Ψάχνω κυρίως την Αγγλία μιας και έζησα εκεί για τις σπουδές μου, μου άρεσε πολύ και επιπλέον έχω μια γνώση για το πώς είναι τα πράγματα εκεί και πως λειτουργούν. Αν και είναι ακριβή η ζωή βέβαια!
Βασικά, θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω από σένα – μιας και πέρασες από αυτή τη φάση – τι θα συμβούλευες κάποιο που σκέφτεται να φύγει από την χώρα του για να ζήσει κάπου έξω? Ποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσει? Τι είναι καλό να έχει στο μυαλό του ή να σκεφτεί πριν το κάνει? Ή και αφού φύγει?
Σ' ευχαριστω πολύ!
Κάθε ιστορία είναι αυστηρά προσωπική, με διαφορετικά κίνητρα και προσδοκίες, δε νομίζω ότι είναι εύκολο να πει κάποιος συμβουλές που αγγίζουν όλες τις περιπτώσεις. Αυτό που έχω μάθει από τη ζωή είναι ότι είναι λάθος να αντιμετωπίζεις οτιδήποτε ως μόνιμο. Καμία απόφαση δεν είναι για πάντα, οπότε μην αντιμετωπίζεις καμία απόφαση έτσι. Δίνεις ένα βάρος που δεν υπάρχει. Αέρας είμαστε, και οι αποφάσεις μας αλλάζουν, και η ζωή φέρνει στροφές και αλλαγές και καταστροφές και αναπάντεχες ευτυχίες. Κάνε ό,τι σου φαίνεται πιο σωστό όταν παίρνεις την απόφαση. Το μέλλον, αόρατο.
__________________
6.
Can you please write something about expat wives and how they can survive mentally in another country?
p.s. I want to go back home!- Dion
Για να γράφεις εδώ, υποθέτω ότι ξέρεις ελληνικά. Η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από τη χώρα καταγωγής και τη χώρα κατάληξης. Αλλά για να λέμε όλη την αλήθεια, αν θεωρείς «σπίτι» τόσο αυτονόητα την χώρα καταγωγής σου, τότε το πρόβλημα το έχει ο γάμος σου, όχι η χώρα που ζεις.
__________________
7.
Λένα, έχω ζήσει όλη μου τη ζωή στην Ελλάδα και δεν ξέρω πως μπορούν οι πολιτικές εξελίξεις να επηρεάσουν τη ζωή κάποιου Έλληνα του εξωτερικού, για αυτό η αφελής μου σκέψη είναι ότι ψηφίζει για πράγματα που δεν αλλάζουν ουσιαστικά τη ζωή του και η αυθόρμητη σκέψη μου θα ήταν ότι δεν πρέπει να ψηφίσει καθόλου. Επειδή, όμως, δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι για σένα και για όλους τους Έλληνες που ζουν σε άλλες χώρες αυτή η κατάσταση και γιατί υποψιάζομαι ότι η άποψή μου είναι ακριβώς αυτό που είπα πιο πάνω (αφελής και αυθόρμητη) θα ήθελα να ρωτήσω εσένα του λόγους για τους οποίους θα συμμετάσχεις σε αυτό το δημοψήφισμα και γιατί νιώθεις/πιστεύεις/θεωρείς ότι το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι υπόλοιποι Έλληνες του εξωτερικού;-
Καταρχάς οι πολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν ωραιότατα τη ζωή κάποιου Έλληνα που ζει στο εξωτερικό. Οι Έλληνες του εξωτερικού εξακολουθούν να πληρώνουν φόρους, ας πούμε. Αν έχουν ακίνητα, χωράφια, έσοδα από κάπου, έχουν πολλά συμφέροντα να υπερασπιστούν. Και αν δεν έχουν προσωπικά, έχουν αδέρφια και γονείς και ανίψια που ζουν εκεί, ή τα δικά τους παιδιά. Φαντάζομαι ότι όλοι οι Έλληνες δικαιούνται να θέλουν ευνοϊκές συνθήκες για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ακόμα και αυτοί που δεν ζουν κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν είναι μόνο το ψυχολογικό σκέλος των αγαπημένων προσώπων. Η επιβίωση των συνταξιούχων ή μη γονέων, και οι συνθήκες επιβίωσης τους, είναι ένα τεράστιο θέμα, που αφορά άμεσα –αμεσότατα - όσους Έλληνες ζουν στο εξωτερικό. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα γιατί κάποιος να μην μπορεί να κοιμηθεί από το άγχος του για την Ελλάδα, ενώ δεν ζει εκεί.
Όλα αυτά όμως δεν είναι τα καλύτερα μου επιχειρήματα. Το θέμα είναι η υπηκοότητα. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς γίνεται να υπάρχουν Έλληνες με διαφορετικά πολιτικά δικαιώματα, και να υπάρχουν Έλληνες που όχι μόνο δέχονται κάτι τέτοιο, αλλά και το υποστηρίζουν. Όσο έχουμε το ίδιο διαβατήριο, είμαστε το ίδιο Έλληνες. Δεν είναι σούπερ μάρκετ οι υπηκοότητες. Όσοι δεν έχουμε διπλή υποκοότητα έχουμε ΜΙΑ πατρίδα, έναν κρίκο σύνδεσης, έναν τόπο που ξέρουμε ότι θα μας δεχτεί χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς να πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί επιστήμονες, ή ότι έχουμε λεφτά, ή ότι θα κάνουμε επενδύσεις. Είναι η χώρα μας, και θα είναι για πάντα η χώρα μας. Είναι η ταυτότητα μας, και αν ζεις σε άλλη χώρα, είναι μέρος του αυτοπροσδιορισμού σου, δεν είναι αυτονόητη όπως όταν ζεις στη χώρα που γεννήθηκες. Η απαγόρευση της ψήφου στο εξωτερικό είναι μια σκληρή απόρριψη της γενέτειρας που δεν καταπίνεται εύκολα, δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο να το χαρακτηρίσω. Δεν ψηφίζω εδώ που ζω, δεν ψηφίζω στη χώρα μου, άρα ποια είμαι;
Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός, που λέει και το τραγούδι, αλλά είναι κάτι παραπάνω από τραγέλαφος να διχαζόμαστε για τα πάντα ως πολίτες. Πάντα πρέπει να μπαίνουν οι ταμπέλες των εχόντων και των μη εχόντων; Παντού αυτή η ισοπέδωση; Το στερεότυπο είναι ότι οι Έλληνες του εξωτερικού τρώνε με χρυσά κουτάλια, άρα δεν πρέπει να ανακατεύονται στα εσωτερικά της χώρας. Φυσικά δεν είναι έτσι, όπως δεν ισχύει και ότι όλοι οι Έλληνες στην Ελλάδα είναι φτωχοί. Όλοι το σταυρό τους κουβαλάνε, κάθε άνθρωπος έχει μια άλλη ιστορία πίσω του. Το να ζεις στο εξωτερικό δεν είναι εύκολο, ή τουλάχιστον δεν είναι ευκολότερο από το να ζεις στην Ελλάδα. Ο μόνος τρόπος να έχεις εύκολη ζωή είναι να είσαι πλούσιος. Αν είσαι πλούσιος, δεν έχει σημασία που ζεις.
σχόλια