__________________
1.
Αγαπητή Α,μπα,
Με βασανίζει ένας τύπος. Σιγά το νέο θα μου πεις. Αυτός λοιπόν, ενώ το ξέρω ότι δεν είναι ο the one, εννοώντας ότι τα προβλήματα έχουν φανεί και ξέρω πως δεν έχουμε την ίδια οπτική όσον αφορά στο τι είναι μια ρομαντική σχέση, παρόλα αυτά δεν μπορώ να απομακρυνθώ. Μου αρέσει και επίσης διανύω μια περίοδο που νιώθω πολύ μόνη μου.
Το πρόβλημα με αυτόν, πρακτικά, είναι ότι θέλει να υπάρχω στη ζωή του (ως τι, δεν ξέρω), αλλά δε βρίσκει αρκετό χρόνο ανάμεσα στις ασχολίες του και τη δουλειά του και τους φίλους του για να με δει. Όταν φεύγω και αποφασίζω να μην ασχοληθώ άλλο, με τρελαίνει στα μηνύματα, βρισκόμαστε, είναι γλυκός και τρυφερός. Έπειτα, όταν σιγουρευτεί ότι είμαι πάλι εκεί, βρίσκει πάλι δικαιολογίες για να μη βρεθούμε. Όλα τα παραπάνω φυσικά είναι η δική μου οπτική των πραγμάτων. Εκείνος λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι τσακώνομαι μόνη μου. Και είναι 15 χρόνια μεγαλύτερος μου, αν έχει κάποια σημασία αυτό.
Στο παρασύνθημα τώρα, ξέρω ότι πρέπει να εξαφανιστώ και να μην του δώσω εξηγήσεις, το ξέρω ότι αυτό θα με συμβούλευες, έτσι δεν είναι; Και το ξέρω ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει τι θέλει και τι σκέφτεται ο άλλος. Όμως, τι πιστεύεις ότι θέλει και τι σκέφτεται; Είναι δυνατό να πάρω τον έλεγχο αυής της σχέσης, και αν ναι, πώς; Το ξέρω ότι του αρέσω αρκετά, γι'αυτό είμαι σίγουρη. Πώς μπορώ να το εκμεταλλευτώ και να φέρω το μυαλό μου σε ένα τέτοιο state που να είμαι εγώ αυτή που κερδίζει από όλο αυτό;
Σε ευχαριστώ και σε χαιρετώ.
Γενικά, λέω ότι δεν πρέπει να επικεντρωνόμαστε στο τι άραγε να θέλει ο άλλος, γιατί δεν θα το μάθουμε ποτέ, ενώ το μόνο που ίσως καταφέρουμε να μάθουμε μια μέρα, είναι το τι θέλουμε εμείς. Για σένα όμως θα κάνω μια εξαίρεση, γιατί είναι αρκετά προφανές τι θέλει: αυτό ακριβώς που παίρνει.
Όπως το ξέρεις ότι δεν ταιριάζετε, έτσι το ξέρει κι αυτός. Η διαφορά σας είναι ότι αυτός σε έχει λιγότερο ανάγκη από όσο τον έχεις εσύ. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτός αυτή την περίοδο δεν νιώθει όση μοναξιά νιώθεις εσύ.
Νομίζεις ότι το πρόβλημα που έχεις είναι ότι κάποιος σε βασανίζει, αλλά το πρόβλημα που έχεις είναι ότι νιώθεις μόνη. Η αίσθηση μοναξιάς μπορεί να μας συνδέσει με τους πλέον ακατάλληλους, γιατί γαντζωνόμαστε από μια ιδέα για να μην κοιτάξουμε κάτω και ζαλιστούμε από το χάος. Εσύ τώρα, αντί να κοιτάξεις γιατί νιώθεις μόνη, επικεντρώνεσαι σε μια χλιαρή ιστορία γιατί σου δίνει την τεράστια ανακούφιση ότι «δεν είσαι μόνη τελικά», και αν σε φτύνει και λίγο, δεν πειράζει, γιατί στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι, γιατί από το ολότελα καλή και η Πενταγιώταινα, γιατί κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει... με πολλούς τρόπους έχει υμνήσει αυτή την ανθρώπινη συμπεριφορά ο λαός μας.
Το καλύτερο θα ήταν πράγματι να εξαφανιστείς, αλλά ο λόγος δεν είναι για να σωθείς ή κάτι τέτοιο. Για να βρεις κάποιον άλλον. Μείνε κι εκεί που είσαι, αν παράλληλα ψάχνεις κάποιον άλλον - στ'αλήθεια όμως. Το τέλειο, το ιδανικό, είναι να δεις στα σοβαρά γιατί νιώθεις μόνη, και να αλλάξεις τις συνθήκες της ζωής σου ώστε να γεμίσει με ενδιαφέροντα, ανθρώπους και δραστηριότητες, και να νιώθεις λιγότερο μόνη. Όταν γίνει αυτό, θα γυρίσει η ιστορία που ζεις υπέρ σου.
__________________
2.
η γραμματέας του τμήματος είναι οικογενειακή γνωστή του προϊσταμένου. την έφερε αυτός στην δουλειά.
κάθεται όλη την ημέρα πουλώντας προσωπικότητα και ψηλή μύτη που την ανεμίζει καθώς περπατάει. σε λίγο θα εκτοξευτεί και θα καρφωθεί στο ταβάνι.
τα χαρτιά της άδειας τα συμπληρώνουμε εμείς, εμείς παίρνουμε την υπογραφή από τον προϊστάμενο, εμείς βγάζουμε φωτοτυπία της άδειας και της την πάμε στο γραφείο της για να την βάλει η σινιορίνα στο αρχείο. και κατεβάζουμε το χαρτί στο λογιστήριο.
αυτή μαζεύει τις φωτοτυπίες και στέλνει εμαιλ για το ποιο χαρτί να συμπληρώσουμε καθισμένη στο γραφείο της με τη μύτη της ψηλά.
άϊ στο διάλο. τά'χω σιχαθεί όλα στην κωλοχώρα που οι τίποτα είναι πρώτοι. και που οι απλοί υπάλληλοι γλείφουν τους τίποτα από το πρωί ως το βράδυ, χαζογελάνε και χαριεντίζονται μαζί τους. - άϊ στο διάλο
__________________
3.
Αγαπητή Λένα, βλέπω τον γάμο μου να καταρρέει και φταίω εγώ (ή και εγώ) που δεν το παλεύω πια.
Ναι δεν ήταν έρωτας, είχα όμως νιώσει κάποτε ότι βρήκα ότι έψαχνα, ένα άντρα όπως τον ήθελα που ω του θαύματος με αγάπησε και αυτός. Αγνόησα τότε αυτό που «κλώτσαγε» μέσα μου, ένιωσα ότι με κάλυπτε η θαλπωρή μιας καλής σχέσης και ξεκίνησα μαζί του μια ζωή καλή. Απέκτησα μια οικογένεια με γλυκύτατα παιδιά και είμαστε δύο νέοι, λίγο πριν τα 40 μας, ωραίοι, επιτυχημένοι και αρκετά καλοί γονείς. Παλιά ένιωθα πλήρης και ευτυχισμένη, ευχαριστούσα την καλή μου μοίρα για όσα μου έδωσε.
Είναι χρόνια όμως που μετά τα παιδιά η ρουτίνα σιγά σιγά τα ροκάνισε όλα. Χάθηκε η επαφή, η επικοινωνία, η ευχαρίστηση του σεξ όλα. Υπάρχουν μέρες που χωρίς να έχει προηγηθεί καβγάς δεν λέμε ούτε καλημέρα. Συχνά όταν μιλάμε, νιώθω ότι απλά δεν με ακούει και περιμένει την παύση για να πει τα δικά του. Σεξ κάνουμε σχεδόν ψυχαναγκαστικά κάθε εβδομάδα, γιατί αν κάνουμε όποτε πραγματικά υπάρχει επιθυμία, θα κοπεί κιόλας και φυσικά καταλήγει να είναι χλιαρό και ανέμπνευστο (πιστεύω από τις αντιδράσεις του και για αυτόν το ίδιο ισχύει, όταν προσπάθησα να μιλήσω διακριτικά για αυτό, βρήκα τοίχο).
Κάποτε όλο αυτό με στενοχωρούσε, το πάλευα, προσπαθούσα να βρω επαφή, πρότεινα σύμβουλο γάμου, αλλά ως κλασσικός άντρας προτιμούσε να τα κρύβει κάτω από το χαλάκι, εκτός πια και αν ζει στη νιρβάνα του. Μου φαίνεται αδύνατο να του μιλήσω. Έτσι, έχω παραιτηθεί, δεν κάνω καμία προσπάθεια πια. Τον αφήνω μόνο του όταν θέλει, κάθομαι περισσότερο παρέα με τα παιδιά να αναπληρώσω τον χρόνο μαζί τους, του κάθομαι όταν θέλει σεξ, κρύβω και εγώ τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.
Αν δεν είχαμε παιδιά θα χώριζα. Τώρα φοβάμαι όμως. Τα παιδιά (δημοτικού, μικρές τάξεις) όσο και να νιώθουν την κρυάδα σπίτι, μας θέλουν μαζί, ξέρω πως δεν θέλουν την οικογένειά τους διαλυμένη. Έπειτα άντε βγάλε τα πέρα με τις πρακτικές δυσκολίες, την ένταση των 2 πρώην (δεν θα έδειχνε ωριμότητα ο άντρας μου για ένα πολιτισμένο διαζύγιο, είμαι σίγουρη), την γκρίνια των οικογενειών μας κτλ. Οπότε προσπαθώ να φοράω το προσωπείο της καλής συζύγου και μαμάς και συνεχίζω το θεατράκι.
Συνεπώς δεν έχω κουράγιο να πάρω διαζύγιο. Δεν σκοπεύω βέβαια να χρεώσω τη δική μου επιλογή στα παιδιά μου και να τους φορτωθώ στο μέλλον, το εννοώ αυτό. Προσπαθώ, διαβάζω δουλεύω τη συμπεριφορά μου για να τα μεγαλώνω με αγάπη να γίνουν ανεξάρτητα , αυτόνομα, με συναισθηματική ασφάλεια, και αυτοπεποίθηση. Προσπαθώ να τους κρύβω την αλήθεια μου, γιατί θα είμαι κακό παράδειγμα. Θα ήθελα αυτά τουλάχιστον να έχουν συναισθηματικά εφόδια που θα τους επιτρέψουν να μην κάνουν τέτοια λάθη, όταν μεγαλώσουν.
Σκέφτομαι να συνεχίσω αυτή τη ζωή, βρίσκοντας ενδιαφέρον μόνο στα παιδιά και τη δουλειά μου για τα επόμενα 10-15 χρόνια και τότε ίσως χωρίσω ή ίσως κάπως «μαγικά» και λόγω ηλικίας να στρώσει κάτι. Εξάλλου πάντα θα παίζει το ενδεχόμενο να κουραστεί και αυτός να ζητήσει μια νέα αρχή με μια άλλη γυναίκα. Το χειρότερο είναι ότι όπως το σκέφτομαι, απλά δεν με νοιάζει.
Υπάρχει μήπως καμία περίπτωση να σωθεί ένας τέτοιος γάμος; Και αν υπάρχει, θα χρειάζεται προσπάθεια, την οποία εγώ πώς θα μπορέσω να καταβάλω με την απάθεια που απέκτησα πια;- pathetic
Δεν μένεις στο γάμο για τα παιδιά. Έλα τώρα. Δηλαδή όλοι όσοι χωρίζουν, δεν αγαπάνε αρκετά τα παιδιά τους; Τα παιδιά θέλουν τους γονείς τους μαζί γιατί μόνο αυτό ξέρουν, και όταν αυτό που ξέρουν κινδυνεύει, ενεργοποιείται το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι εξαρτώνται πλήρως από τις δικές σας αποφάσεις και ορέξεις, και φοβούνται πάρα πολύ μήπως χάσουν την αγάπη και την προστασία σας. Αν βρεθούν σε ένα άλλο περιβάλλον που υπάρχει προστασία, ηρεμία και αγάπη, θα προσαρμοστούν αμέσως.
Αν δεν είχες παιδιά μπορεί να χώριζες γιατί θα ήταν ευκολότερο. ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Τώρα μένεις στο γάμο, γιατί αυτή τη στιγμή, έτσι όπως βλέπεις το πράγμα, η μανούρα που θα προκύψει από ένα διαζύγιο (τα δύο σπίτια, τα νομικά ντράβαλα, τα έξοδα, η κοινωνική κριτική, το ψυχολογικό κομμάτι) σου φαίνεται χειρότερη από αυτό που έχεις τώρα (μια φαινομενικά πετυχημένη ζωή, δοκιμασμένη ρουτίνα, σχετική οικονομική ασφάλεια, μια ιδέα παρέας, μια ελπίδα ότι θα στρώσει το πράγμα). Δεν είναι ντροπή να το παραδεχτείς. Έτσι πρέπει να λειτουργεί κανείς, ζυγίζοντας τις δυνατότητες και τις συνέπειες, προσαρμόζοντας και τις προσδοκίες του. Παραδέξου το όμως, γιατί αν δεν το παραδεχτείς, δεν μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα, όποιο κι αν είναι.
Φυσικά δεν μπορώ να σου πω τι πρέπει να κάνεις, γιατί αυτή η ζυγαριά είναι δική σου, εσύ θα υποστείς τις συνέπειες των αποφάσεων σου. Θέλω μόνο να σου πω μια συνέπεια που δεν έχεις αντιληφθεί ακόμα, γιατί ίσως φοβάσαι να δεις, ή που παραβλέπεις επειδή ακόμη νομίζεις ότι μπορείς να επηρεάσεις τα παιδιά σου σχετικά με την άποψη που έχουν για σένα. Όσο και να κρύβεις την αλήθεια σου από τα παιδιά, θα την δουν. Μπορεί να είναι ήδη φανερή, αλλά είναι σε ηλικία που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν αυτά που βλέπουν. Είναι ζήτημα χρόνου. Προετοιμάσου από τώρα, γιατί θα σου ζητηθούν εξηγήσεις.
__________________
4.
Ρε Α μπα... Με έπιασε ένας φίλος του αγοριού μου κ μου είπε ότι το αγόρι μου θέλει άλλη... Κ ισχυρίζεται οτι μου το λέει γιατί είμαι καλό παιδί κ μου αξίζει κάτι καλύτερο!! Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει με τον φίλο μου, δεν ξέρω, αν πρέπει να εκτιμήσω την ειλικρίνεια (;) ή να καυτηριάσω την κουτσομπολίστικη διάθεση κ τα πισώπλατα μαχαιρώματα...- Ανήξερη
Δεν μπορείς να κάνεις και τα δύο;
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα,
Φέτος, κάπου τον Οκτώβρη, έκανα έναν καινούριο "φίλο", φεησμπουκικό κυρίως, ο οποίος με προσέγγισε για να παίξουμε μαζί μουσική (σπουδάζω και εργάζομαι πάνω σε αυτό), με προοπτική ενδεχόμενης συνεργασίας τύπου "παίζουμε όπου βρούμε, παίζουμε και στον δρόμο, παίζουμε για να γουστάρουμε". Βρεθήκαμε, ήπιαμε έναν καφέ, κάναμε και μία πρόβα. Αφ' ενός δεν με ενθουσίασε η προοπτική συνεργασίας, αφού κιόλας είδα ότι δεν ταιριάζουμε ιδιαίτερα μουσικά και σαν άνθρωποι. Αφ' ετέρου, ασχολείται με ένα είδος μουσικής που εκτιμώ, αλλά δεν γνωρίζω σε τόσο βάθος ακόμη, κάτι που μεταφράζεται σε ανάγκη αφιέρωσης χρόνου. Αυτόν τον καιρό είμαι σε φάση που θεωρητικά έχω χρόνο μπροστά μου, απ' την άλλη έχω αρχίσει να επενδύω ήδη σε άλλα πράγματα. Εν ολίγοις, δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ μαζί του, αλλά δεν του το έχω πει και ευθέως. Προς το παρόν του αρνούμαι με δικαιολογίες όπως "δεν έχω χρόνο εκείνη την ημέρα", ή "είμαι εκτός πόλης". Ίσως μου κάνει εντύπωση που εξακολουθεί να επικοινωνεί μαζί μου κάθε φορά που πρόκειται να έρθει από τα Σκόπια στην Θεσσαλονίκη, περίπου τρεις φορές τον μήνα, και δεν έχει βαρεθεί να του αρνούμαι συνέχεια. Δεν είναι μεγάλος βραχνάς, αλλά καμιά φορά νιώθω άβολα να αγνοώ τα μηνύματά του. Αναρωτιέμαι μήπως φταίει συμπληρωματικά το χάσμα της γλώσσας (μιλάει σχετικά καλά ελληνικά, επικοινωνούμε με μισά μισά αγγλικά, και όχι πάντα επιτυχημένα). Και η ερώτησή μου, είναι θεμιτό να τον κρατάω σε αναμονή τόσον καιρό; Να του πω ότι "αυτόν τον καιρό δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ με το τάνγκο (καλή ώρα)"; Να συνεχίσω αυτό που κάνω, κρατώντας τον σαν μια ανοιχτή πόρτα (ικανότατος σε αυτό που κάνει, χωρίς να συγκινεί εμένα);- Πολυάσχολη τεμπέλα
Αν είναι θεμιτό; Θεμιτό; Ξέρεις τι σημαίνει η λέξη; Ελπίζω πως όχι.
Είναι προς το συμφέρον σου, είναι βολικό για σένα, είναι το πιο εύκολο, ναι. Θεμιτό, όχι. Για να σε διευκολύνω, κάτι που δεν θα ήθελες να σου κάνουν, σίγουρα δεν είναι θεμιτό.
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι ότι η συμπεριφορά σου όχι μόνο δεν σου δημιουργεί αίσθημα ντροπής, αλλά φέρεσαι σαν να υπομένεις κάτι, οριακά μάλιστα. Δε λέω, όλοι έχουμε αυτή την πλευρά μέσα μας, αλλά ελπίζω να έχουμε το μυαλό και να καταλαβαίνουμε πότε πρέπει να επέμβουμε και να κάνουμε αυτοκριτική. Ή τουλάχιστον να καταλαβαίνουμε γιατί δεν πρέπει να εκφράζουμε τέτοιες σκέψεις δημόσια, αν δεν μας αρέσει η κατακραυγή.
__________________
6.
Έχω μπλεχτεί (πάλι) σε μπέρδεμα. Πριν δυο μήνες γνώρισα ένα παιδί με το οποίο τώρα συνεργάζομαι. Μου άρεσε εξ αρχής και με κάνει να γελάω, να ξεχνιέμαι, και γενικά περνάω καλά μαζί του. Με φλέρταρε και εγώ ανταπέδωσα. Μου είπε όμως ότι είναι με άλλη. Παρόλα αυτά μια δυο φορές με φίλησε αλλά δεν το προχωρήσαμε παρόλο που και οι δυο το νιώθαμε. Μου είπε πως θέλει αλλά δεν πρέπει. Όταν τον ξαναείδα μου φάνηκε λίγο απόμακρος, σαν να αληθεύει αυτό το ότι η απιστία δυναμώνει την υπάρχουσα σχέση... Εγώ η χαζή όμως τον έχω ερωτευτεί και δεν ξέρω τι να κάνω. Βρίσκω τον εαυτό μου να εύχεται να χωρίσει από αυτήν για να είναι μαζί μου. Αντ' αυτού αυτός πρότεινε να βγούμε όλοι μαζί με παρέα για να τη γνωρίσω κιόλας (!). Εγώ δε θέλω. Δε θέλω να τον βλέπω με άλλη. Αλλά από την άλλη δε θέλω να φύγει από τη ζωή μου (έτσι κι αλλιώς συνεργαζόμαστε). Είμαι σε τεράστιο μπέρδεμα. Σε παρακαλώ βοήθησέ με!!- Μελαγχολία
Δεν «μπλέχτηκες» (πάλι) σε μπέρδεμα. Δεν «σε φίλησε». Φιληθήκατε. Αποφάσισες με πλήρη συνείδηση, και έχοντας εγκαίρως όλες τις πληροφορίες, να χαριεντιστείς με κάποιον που τα έχει με άλλη. Εκτός αν σε φίλησε με το ζόρι, οπότε σε αυτή την περίπτωση αλλάζει πάρα πολύ η ιστορία, αλλά δε νομίζω ότι σε φίλησε με το ζόρι. Όταν μπλέκεις συναισθηματικά με ανθρώπους που δηλώνουν δεσμευμένοι, αυτό γίνεται. Μπαίνεις σε μια ιστορία που δεν σε συμφέρει καθόλου.
Το ότι πρότεινε να γνωρίσεις την άλλη κοπέλα σημαίνει ότι αυτός ζει τώρα μια από τις καλύτερες ιστορίες της ζωής του, που θα λέει και στα εγγόνια του. Έγινε αντικείμενο πόθου δύο γυναικών, δεν του συμβαίνουν αυτά κάθε μέρα. Ναι, εις βάρος σας γίνεται.
Τι να κάνεις; Αυτός κινεί τα νήματα τώρα. Αφού εσύ είσαι ερωτευμένη... έχεις καμιά άλλη επιλογή; Άραγε;
__________________
7.
πιστεύεις ότι στην σημερινή Ελλάδα είναι ορθή η ρήση 'η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο'? η ρήση αυτή βασίζεται στο αριθμητικό άθροισμα και μας λέει ότι αν οι πολλοί έχουν την τάδε γνώμη για κάτι τότε η γνώμη αυτή είναι σωστή. γιατί? επειδή είναι πολλοί που έχουν την ίδια γνώμη και άρα δεν γίνεται να κάνουν λάθος.
όμως στη σημερινή Ελλάδα έχουμε καταλάβει ότι οι πολλοί έχουν κάνει τελικά λάθος. και ότι το λάθος τους οδήγησε σε μοιραία αποτελέσματα. επίσης έχουμε καταλάβει ότι το δίκιο των πολλών δεν είναι ακριβώς δίκιο αλλά είναι προσωπικό συμφέρον δηλ το δίκιο τους μεταφράζεται σε λεφτά, σε θέσεις στο δημόσιο, σε αυξήσεις στους μισθούς, σε μεταγραφές στα πανεπιστήμια κλπ.
ρωτάω γιατί βλέπω ότι το δίκιο των πολλών πέφτει σαν χημικό που διαλύει τα πάντα. και αυτό το βλέπω παντού. όχι μόνο στην δημόσια ζωή αλλά και στην ιδιωτική, και στην εργασιακή. για παράδειγμα στην δουλειά βλέπω παρέες να συνασπίζονται και να χαζογελάνε κουτσομπολεύοντας, λέγοντας κακίες, να χαίρονται με την μοχθηρία, να αυτοθαυμάζονται, να καταχειροκροτούνται συνοδεία ιαχών των άλλων της παρέας, να θαυμάζουν τα λαμόγια, και πολλά άλλα. και βλέπω ότι όλοι μαζί διαλύουν όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους.
στην ιδιωτική ζωή δεν βλέπω διαφορετικά πράγματα. για παράδειγμα βλέπω ότι καθένας φροντίζει τα συμφέροντά του εις βάρος των συμφερόντων των υπολοίπων, και αυτό το βλεπεις από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο π.χ. από τις θέσεις πάρκινγκ, το να μην πληρώσουν ζημιές στο σπίτι σου που έχουν κάνει αυτοί κ.α... βλέπω επίσης γείτονες που δεν ανοίγουν την πόρτα τους μετά τις 9 το βράδυ και προσποιούνται ότι κοιμούνται. και άλλους γείτονες που περνάνε από ανάκριση τον courier που έρχεται να φέρει φαγητό, επειδή δεν τον έχουν ξαναδεί στην πολυκατοικία.
αυτός ο άνθρωπος το επόμενο πρωί πηγαίνει στην δουλειά και διηγείται το περιστατικό. στην δουλειά όλοι τον 'αγκαλιάζουν' και του λένε ότι καλά έκανε που φέρθηκε έτσι γιατί δεν ξέρεις ποιός είναι ο άλλος. του λένε δηλαδή ότι παλύ καλά έκανε που φέρθηκε ως κάφρος. και μετά όλοι μαζί συνεχίζουν την χαρούμενη δεμένη παρέα τους κουτσομπολεύοντας με μοχθηρία, ειρωνία και κακία μέχρι να περάσει η ώρα και να φύγουν. ο προϊστάμενος πηγαίνει και αυτός να παίξει τον πετεινό της παρέας συχνά πυκνά. να επιβεβαιώσει την αρχηγική του θέση σε όλα αυτά και με όλους αυτούς. και όλοι μαζί γελάνε χαρούμενοι που συνυπάρχουν μαζί σε μία τέτοια ομάδα.
δεν ξέρω εσύ τί βλέπεις, εγώ πάντως αυτή την Ελλάδα βλέπω καθημερινά. την βλέπω από άκρη σ'άκρη της χώρας. όπου και να πάω. με όποιον κι αν κουβεντιάσω.
οι εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά είναι ελάχιστες και πρέπει να ψάχνεις με τον φακό του Διογένη. πρέπει και να είσαι και τυχερός, γιατί αν είσαι γκαντέμης χέστα, δεν έχεις ελπίδα να βρεις κάποιον διαφορετικό.
γράφω γιατί μεταξύ άλλων είναι φορές που στις απαντήσεις σου επισημαίνεις ότι αν όλοι οι άλλοι έχουν αυτή την αντίδραση απέναντί σου (σε αυτόν που κάνει την ερώτηση) τότε μάλλον πρέπει να δεις τί κάνεις λάθος.
και ρωτώ. μα ποιοί είναι τέλος πάντων αυτοί οι άλλοι που είναι σωστοί? και που ξέρουν τί λένε? και που δεν κάνουν λάθος? και που έχουν σωστά κριτήρια? και που σωστά αντιδράνε? και που σωστά στην λένε? και που σωστά όλοι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο? ποιοί είναι αυτοί που έχουν δίκιο? αυτοί που σε κρίνουν?
εσύ γιατί έχεις τυφλή εμπιστοσύνη στο δίκιο των άλλων? δηλ στο δίκιο των πολλών? πιστεύεις ότι οι πολλοί έχουν δίκιο επειδή είναι πολλοί?
δεν βλέπεις τί πραγματικά είναι οι πολλοί?- τόσο εύκολα που τα λες
«Στην πολιτική, μια οργανωμένη μειοψηφία είναι μια πολιτική πλειοψηφία». Τζέσε Τζάκσον.
Ο λόγος που η δημοκρατία έχει επιβιώσει ως το καλύτερο δυνατό σύστημα που έχει βρεθεί ως τώρα δεν βασίζεται στη βεβαιότητα ότι η πλειοψηφία έχει δίκιο. Λέμε και «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Μήπως αυτό το εννοούμε κυριολεκτικά; Όχι βέβαια. Το ίδιο συμβαίνει και με το λαό. Δεν έχει πάντα δίκιο λόγω κάποιας μυστήριας ικανότητας, είναι η άποψη που εφαρμόζεται επειδή η πλειοψηφία, ή όποια ομάδα παίρνει την ιδιότητα της πλειοψηφίας (επειδή ο αντίλογος έχει διασπαστεί, επειδή υπάρχει μεγάλη αποχή, επειδή αποκλείονται κάποιες κοινωνικές ομάδες) είναι αυτή που έχει τη δύναμη. Όπως και ο πελάτης.
Η δημοκρατία σέβεται την απόφαση της πλειοψηφίας, όπως προκύπτει, γιατί αυτό εξασφαλίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – μέχρι σήμερα, με τις ως τώρα εμπειρίες – την κοινωνική συνοχή, και την εφαρμογή αποφάσεων με την όσο το δυνατόν ασφαλέστερη οδό . Έτσι ελαχιστοποιούνται όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται οι αυθαιρεσίες μεμονωμένων ατόμων. Φυσικά, έτσι αποκλείονται και οι καλές ιδέες μεμονωμένων ατόμων, κανείς δεν είπε ότι είναι τέλειο το σύστημα. Η επιβίωση όμως αυτής της μεθόδου, εξηγείται.
Αυτή είναι η αποψάρα μου περί δημοκρατίας. Για το ότι έχω πει σε μερικούς ότι αν τους λένε όλοι ότι κάτι κάνουν στραβά, μάλλον το κάνουν, απαντώ τα εξής: η αναλογία που κάνεις είναι τερατώδης. Οι συμβουλές που δίνω στο α μπα με την λειτουργία της Δημοκρατίας δεν μπαίνουν στην ίδια φιλοσοφική κατηγορία, αν και με τιμά η προσπάθεια σου. Για εκατοστή φορά: όταν γράφω μια απάντηση, απευθύνομαι ΜΟΝΟ σε αυτόν που έκανε την ερώτηση. Δεν γράφω χρησμούς. Απαντώ σε μια ερώτηση, που έχει κάνει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος. Προσπαθώ να μπω στη θέση του ανθρώπου αυτού, και προσπαθώ να φανταστώ τι εντύπωση δίνει στους άλλους. Σε αυτούς που είπα ότι πρέπει να λάβουν υπόψη τους την κριτική, το έκανα επειδή θεώρησα ότι η κριτική των άλλων ήταν σωστή. Για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, για την συγκεκριμένη συμπεριφορά, και για τη συγκεκριμένη κριτική. Αν συμφωνώ με κάποιον που βρίσκεται στην πλειοψηφία, δεν θα διστάσω να το πω.
Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν πρεσβεύω ότι οι πολλοί έχουν δίκιο, και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία εφαρμόζεται επειδή η πλειοψηφία μπορεί να πάρει την σωστότερη απόφαση. Άλλοι το πιστεύουν, κι έχουν τα επιχειρήματα τους. Εγώ, όχι.
σχόλια