ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συμφωνώ με αυτά που λες και με τα γεγονότα που περιγράφεις, θυμήθηκα ένα περιστατικό που δυστυχώς βίωσα πριν κάμποσο καιρό.Έχω βγει σε κεντρική πλατεία ένα καλοκαιράκι για καφέ με μια φίλη. Ήταν περίπου 8:30 το απόγευμα και ήταν αρχές Αυγούστου οπότε δεν είχε νυχτώσει ακόμα αλλά ήταν κοντά η στιγμή της δύσης.Βρίσκουμε λοιπόν μια καφετέρεια με τραπεζάκια έξω, άδεια τελείως. ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΔΕΙΑ. Επιλέγουμε λοιπόν, ένα τραπεζάκι και καθόμαστε. Σε περίπου 30 λεπτά, κατά τις 9, σκάνε μύτη 2 τύπισσες με ένα μωρό. Πολύ μωρό όμως. Σε καροτσάκι. Τόσο μωρό που δεν στεκόταν μόνο του, ούτε το σώμα του δεν μπορούσε να κρατήσει όταν το κρατάγανε. Περιποιημένες και οι 2 κυρίες, η μία η μάνα του παιδιού και η άλλη πρέπει να ήταν η γιαγιά.Έρχονται και κάθονται ακριβώς στο από πίσω τραπέζι από εμάς. Στις 9 το βράδυ σε μια άδεια καφετέρεια με ένα μωρό. Στην καρέκλα λοιπόν που ήταν ακριβώς από πίσω μου (πλάτη με πλάτη) κάθεται η γιαγιά και βάζει το μωρό στην αγκαλιά της στον ώμο της. Από πίσω μου. Το μωρό ήταν μέσα στο αυτό μου.Σε περίπου 10 λεπτά και αφού πλέον όπως φαντάζεστε νύχτωσε, το μωρό αρχίζει την ορχήστρα. Στο αυτί μου. Κυριολεκτικά στο αυτί μου. Έχασα το φως μου. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σχολιάσω ότι ρε μπαρουφογυναίκα του κερατά, πού πας το νεογνό στις 9 + το βράδυ? Και γιατί στο καλό δεν πας παρά πέρα τόσο χώρο έχει!Μετά από 10 ακόμη λεπτά και αφού είδα ότι ήταν αναίσθητες και δεν κουνιόντουσαν -το μωρό συνέχιζε σταθερά τη συμφωνία κραυγών-, σηκωθήκαμε με την φίλη μου και αλλάξαμε τραπέζι.