θα μπορούσα να έχω γράψει εγώ την παραπάνω εξομολόγηση πριν 2 χρόνια(ίσως ακόμη και σήμερα κάποιες στιγμές),για αυτό θα μοιραστώ μαζί σου τη δική μου "λύση". Δεν γνωρίζω τη φύση της εργασίας σου αλλά προσπάθησε να βάλεις το στίγμα σου, να κάνεις το κάτι παραπάνω, να αλλάξεις τα στερεότυπα λειτουργίας. Το πέτυχα με επιτυχία στη δική μου και σήμερα έχοντας πάρει προαγωγή βρήκα μεγαλύτετο ενδιαφέρον και έπαψα να περιμένω και έγινα εγώ η αρχή της αλλαγής για κάτι νέο. ¨οχι δεν την αγαπώ, όχι δεν με ολοκληρώνει, αλλά την κάνω πολύ καλά και παίρνω αυτοπεποίθηση και ας πούμε μια μορφή δημιουργικότητας κατά το κοινό. Φυσικά το κλίμα που επικρατεί στις ελληνικές επιχειρήσεις σήμερα είνια άθλιο και απλά μειώνεις μία ζημία δίχως νομίζω ποτέ να αξιωθείς να δεις κέρδος. Ακόμη και σήμερα, που και εγώ παίρνω καλά λεφτά και ας καθυστερούν λίγο, με αυτά που βλέπω τριγύρω μου είμαι πολύ καλά, αλλά με αυτά που νιώθω μέσα μου ξέρω πως κάνω λάθος που δεν κυνήγησα να βρω αυτό που αγαπώ. Αν με ρωτήσεις θα σου πω πως απλά πρέπει να ρισκάρουμε αλλά θα κάνω ό,τι και εσύ.Θα πάω κάθε μέρα στη δουλειά και απλά, όχι πια κάθε βράδυ, λόγω ανάλυψη ευθυνών που λειτουργούν ως κουρτίνες, θα ονειρεύομαι κάτι άλλο. Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση όσο είμαστε ή φερόμαστε ως κότες: πάντα θα υπάρχει ο κόκορας! Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να σου πάνε όλα καλά και να βρεις το δρόμο, αυτόν το μοναδικό που όλα θα μοιάζουν γνώριμα γιατί θα είναι οικεία λόγω καταλληλότητας αλλά ταυτόχρονα και μαγευτικά και νέα λόγω εξέλιξης και διαδρομής. Να' σαι καλά
6.1.2013 | 01:49
Όταν πάρεις το λάθος τρένο...
Γυρνάω στη δουλειά μετά από μια εβδομάδα άδεια και μόνο στη σκέψη ότι τη Δευτέρα το πρωί θα είμαι στο γραφείο σφίγγεται το στομάχι μου και νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος. Τη σιχαίνομαι τη δουλειά και το περιβάλλον, δεν θέλω να βλέπω τα μούτρα τους, νιώθω σαν τη μύγα μες στο γάλα. Νιώθω σαν την πουτάνα γιατί ο μόνος λόγος που κάθομαι είναι τα λεφτά τα οποία είναι ικανοποιητικά. Που σκατά να πάω όμως με αυτές τις συνθήκες στην αγορά εργασίας? Ειλικρινά περνάω κρίση, γιατί είμαι 30 χρονών και νιώθω ότι χαραμίζω τη ζωή μου και το χειρότερο είναι ότι νιώθω ότι έχασα το τρένο, αυτό που θα με οδηγούσε στο να κάνω κάτι που αγαπάω. Πόσο θα ήθελα να κάνω κάτι που με γεμίζει, που να είμαι καλή σ'αυτό. Κάτι που θα δεν θα με έκανε να νιώθω άχρηστη κάθε μέρα, που δεν θα μαύριζε τις μέρες και τις νύχτες μου, κάτι για το οποίο δεν θα χρειαζόταν να μιλάω σε ψυχολόγο. Έχω όρεξη, θέλω να δώσω, θέλω να παίρνω από τη δουλειά μου, θέλω να μη νιώθω σαν το ψάρι στο βουνό. Είναι κρίμα ρε γαμώτο, πόσο πιο ευτυχισμένη και υγιής κοινωνία θα είμασταν αν ο καθένας αξιοποιούσε την κλίση και τις ιδιαιτερότητές του στην κατάλληλη δουλειά!
1
