ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαιρετώ την παρέα.Είμαι στα 25, τελειώνω την σχολή μου. Έχω την τύχη και την ατυχία να σπουδάζω στην πόλη μου (Θεσσαλονίκη).Θετικό από άποψη ευκολίας (τα κλασσικά, φαγητό, ρούχα, κλπ) και τον ορισμό της φοιτητούπολης, αλλά και ατυχία επειδή έχω τους γονείς στο κεφάλι μου. Φοιτητική ζωή, υπο αυτή την έννοια, δεν έκανα.Χωρίς την άνεση να φέρω όποιον και όποτε θέλω σπίτι, να έχω ενα σπίτι-σκατά επειδή το γουστάρω, χωρίς να μπορώ να φύγω πχ στις 4 επειδή έτσι μου την έδωσε με την παρέα χωρίς να αφήσω μήνυμα αναφοράς, κλπ κλπ. Στα πλαίσια της οικονομικής διευκόλυνσης, ποτέ μου δεν έκανα θέμα περι του να νοικιασω (απο το 1ο έτος) ενα σπίτι. Στην αρχή όλα ήταν καλά,για να μην είμαι άδικος. Όλοι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, φοιτητής εγώ, με παρέες, βόλτες κλπ. Οι δικοί μου με τους φίλους τους εκδρομές κλπ κλπ κλπ. Τα τελευταία 2-3 χρόνια όμως περνάω μια κόλαση. Καθημερινά καυγάδες, φασαρίες και τσιρίδες για την σχολή ("όλοι τελειώνουν και εσυ τιποτα, τεμπέλη, άχρηστε, ανίκανε" κλπ κλπ κλπ),για τις παρέες και για οτιδήποτε άλλο άσχετο περάσει από το μυαλό. Είναι η αιτία να έχω χαλασμένη ψυχολογία, τα ερωτικά να είναι στο 0 (μηδέν) εξαιτίας της ξενέρας, της στεναχώριας και της χαλασμένης ψυχολογίας απο το σπίτι. Και αυτό ξεκινάει εναν άλλο φαύλο κύκλο φασαρίας ( "όλοι εχουν κοπέλες, εσυ δεν κάνεις τίποτα, πρέπει να ντρέπεσαι" κλπ κλπ ). Όλα αυτά λαμβάνοντας υπόψιν οτι στο σπίτι έχω μια μάνα στην οποία εχουν αρχίσει να εμφανίζονται οι παρενέργειεες των ορμονικών διαταραχών που έχουν οι γυναίκες στα 50 τους. Σκέφτηκα να πάρω κανένα ΖΑΝΑΞ ή ΛΕΞΟΤΑΝΙΛ , ωστε στα μεγάλα ντουζένια παράνοιας να τα τρίβω στον καφέ ή στο φαγητό , μπας και ηρεμήσει, αλλά (μάλλον ευτυχώς, επειδή μιλάμε για φάρμακα) κότεψα.Κλειδώνομαι στο δωμάτιο και προσπαθώ να απομονωθώ, μιλάω στο μπαλκόνι και φοράω ακουστικά σε κινητό και υπολογιστή για να μην δίνω αφορμή αν ακουστεί το...οτιδήποτε. Παλαιότερα, και δουλειές να μην είχα , έφευγα από το σπίτι από τις 11 με το πρόσχημα του "μαθήματος στην σχολή" (δεν είχα καν μάθημα), γύριζα στις 8 και το βράδυ πάλι έφευγα. Αλλά οκ, αυτό πόσο να συνεχιστεί όταν πολλοί συμφοιτητές ήδη έχουν ξενοικιάσει και έρχονται μόνο για την εξεταστική..;Αποφάσισα να κάνω το ντού να τελειώσω την σχολή και προκειμένου να ζήσω αυτά που δεν έζησα , είτε να πάω εξωτερικό για δουλειά/μεταπτυχιακό (κλπ) ή να δώσω κατατακτήριες να πάω σε μια άλλη σχολή (είτε σχετική με την δικιά μου είτε καμιά άλλη που με ενδιαφέρει εγκυκλοπαιδικά και μόνο) και να νοικιάσω ώστε να ζήσω ξανά σαν φοιτητής από το 1ο έτος, στον δικό μου χώρο , με τους δικούς μου κανόνες και να κάνω την ζωή μου. Το θέμα της ηλικίας στην οποία θα είμαι δεν με πολυαφορά (βέβαια κατανοώ οτι το λέω εν θερμώ ΤΩΡΑ , αλλά γνωρίζω οτι βλέποντας και κάνοντας) . Εξ'αλλου ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΝΕΟΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ. ΚΑΙ ΑΣ "ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ".Μάθημα προς εμένα αλλά και όσους σκοπεύουν άμεσα να γίνουν γονείς, ή έχουν παιδιά:Το μεγαλύτερο δώρο που θα κάνετε στην ζωή του παιδιού σας μόλις περάσει στο Πανεπιστήμιο στα 18-19 , είναι ένα :ΚΛΩΤΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, του νοικιάζεις ενα σπίτι και του φωνάζεις : ΦΥΓΕ, ΒΓΕΣ ΚΑΙ Ζ-Η-Σ-Ε. Εχω ορκιστεί το παιδί μου να προσπαθήσω να μην το ζήσει.Τα σέβη μου."Πολυδεύκης"