Όλα όσα γράφεις φίλε είναι αλήθεια. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσα εδώ και από μικρό παιδί νιώθω όπως εσύ. Έχω ζήσει σε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, υποτίθεται "ψυχρή", με δύσκολες καιρικές συνθήκες, και παρ΄όλα αυτά βρήκα ανθρώπινη ζεστασιά που ούτε μπορούσα να την ονειρευτώ στη Θεσσαλονίκη. Όταν πηγαίνω στην Αθήνα, παρά τις δυσκολίες και την ανομοιομορφία των κατοίκων της, νιώθω καλύτερα. Το ίδιο και στις μικρότερες πόλεις μας και στα χωριά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ, ίσως είναι το βαρύ κλίμα, τι να πω.
30.7.2012 | 00:52
Από τη Θεσσαλονίκη με... ερωτηματικό
Νιώθω πως αυτή η πόλη δεν είναι "η πόλη μου". Πως ποτέ δεν ήταν κι ούτε θα γίνει αν συνεχίσει έτσι. Δεν είναι το ότι πάω στα 28, ότι είμαι με μια ψευτοδουλειά, ότι δεν παίζει γκόμενα, ότι οι φίλοι δεν είναι φίλοι αλλά γνωστοί και αυτοί ελάχιστοι... Είναι το "ανθρώπινο κλίμα" της. Ουδετερότητα, αδιαφορία, οχαδερφισμός, δηθενισμός (ψώνιο). Πόλη του χλιαρά κι όχι του χαλαρά. Ο καθένας τη βολή του. Παθητικότητα. Συντηρητισμός και αποστασιοποίηση. Μια κρυάδα, ρε παιδί μου, στις σχέσεις μας, κι όχι δόσιμο και δέσιμο, παρόλο που υπάρχει εξωστρέφεια. Κυκλοφορούμε. Το κέντρο φίσκα είναι, γιατί όλοι περνάμε από εκεί, θέλοντας και μη.Δεν ξέρω... Τα βρίσκω όλα πολύ επαρχιώτικα (με την κακή έννοια) εδώ. Μένει πίσω η Θεσσαλονίκη, στο ανθρώπινο κομμάτι της. Γι' αυτό δεν έχει και πολιτική (!;) ζωή και καλλιτεχνική (;). Κι όμως, αυτοθεωρούμαστε τα καλύτερα παιδιά, με την ομορφότερη πόλη και νά 'χαμε να λέγαμε... Ντεμέκ, όνομα και πράμα!S.O.S. guys. Είναι κανείς άλλος εκεί έξω με τα ίδια συναισθήματα ή μόνο εγώ τα βλέπω τόσο στραβά;
1
