Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι πως χρειάζεται ο αντιρατσιστικός νόμος για να προστατεύει ομάδες απ' τα κηρύγματα μίσους και απ' την προτροπή σε βία εναντίον τους.
Αυτός όμως που δικάζεται τώρα που μιλάμε στην Ελλάδα του 2015 δεν είναι κάποιος τραμπούκος, εχθρός του Ελληνισμού, ή αρχιρατσιστής. Δεν είναι ο Πλεύρης. Είναι ένας επιφανής φιλέλληνας που έχει γράψει και επιμεληθεί σχεδόν 85 τόμους για την ελληνική ιστορία και την αρχαιολογία.
Μεταφέρω όσα έγραψε ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μητσός, στο σάιτ του amagi:
Έχω τον πειρασμό να ισχυριστώ κάτι. Πως το περίεργο δεν είναι ότι στην Ελλάδα του 2015 ένας Γερμανός ιστορικός δικάζεται για τις απόψεις του με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο. Το περίεργο είναι ότι δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμη κι οι πέτρες γι' αυτή τη δίκη, δεν έχουν κινητοποιηθεί οι ιστορικοί, δεν έχουν βγάλει ανακοινώσεις τα κόμματα, δεν μας έχει ξεφωνίσει ο ξένος Τύπος.
Ο ισχυρισμός μου είναι λανθασμένος. Αυτά που γίνονται τις τελευταίες ημέρες στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου υπερβαίνουν και την πιο άγρια φαντασία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Χάιντς Ρίχτερ, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ και επιφανής φιλέλληνας, έχει γράψει καμιά δεκαπενταριά βιβλία για τη σύγχρονη ελλαδική και κυπριακή ιστορία. Υπό την επιμέλειά του, έχουν εκδοθεί 67 τόμοι στη σειρά Πηλεύς με θέμα την ελληνική ιστορία και αρχαιολογία. Για τις «εξαίρετες πράξεις του στη δημόσια σφαίρα που αυξάνουν το διεθνές γόητρο της Ελλάδας» έχει τιμηθεί με το παράσημο του Φοίνικα από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Αλλά έκανε ένα λάθος: τόλμησε να ασχοληθεί με τη Μάχη της Κρήτης, αμφισβητώντας ορισμένες πτυχές της ηρωικής εκδοχής που μαθαίνουμε στο σχολείο. Στη μονογραφία που εξέδωσε το 2011, και που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη, υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής, αλλά και οι άτακτοι Κρήτες που έλαβαν τα όπλα εναντίον τους. Για την άποψη αυτή, του άσκησε αυτεπαγγέλτως ποινική δίωξη τέσσερα χρόνια αργότερα ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών Ρεθύμνου, θεωρώντας ότι συνιστά «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο». Άρα εμπίπτουν στις διατάξεις του αρ. 2 Ν. 927/1979: του αντιρατσιστικού νόμου.
Με άλλα λόγια, ο πρώτος άνθρωπος που δικάζεται με βάση αυτό το επικίνδυνο άρθρο δεν είναι ένας αρνητής του Ολοκαυτώματος, αλλά ένας 76χρονος καθηγητής Ιστορίας που έχει αφιερώσει όλη του την επιστημονική πορεία στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ο Ρίχτερ κινδυνεύει με φυλάκιση τριών μηνών έως τριών ετών και με χρηματικό πρόστιμο 5.000 ως 20.000 ευρώ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να διαταχθεί από το δικαστήριο η βίαιη προσαγωγή του, ώστε να δώσει λογαριασμό για τις επιστημονικές του απόψεις!
Όπως γράφει στο μπλογκ του ο ένας από τους δύο συνηγόρους υπεράσπισης, ο Αθ. Αναγνωστόπουλος, το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς μπαίνοντας στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου είναι η αφίσα που έχει αναρτηθεί σε μια από τις εισόδους του δικαστηρίου. Η αφίσα εικονίζει τον Ρίχτερ να κρατά από το πόδι έναν αετό, που στο άλλο του πόδι κρατά το Πανεπιστήμιο Κρήτης (το οποίο τόλμησε να τον ανακηρύξει πέρυσι επίτιμο διδάκτορα). Μιλά για το «Γ΄ Ράιχ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης». Και απειλεί με εκτέλεση τους «προδότες, δωσίλογους και ταγματασφαλίτες που τίμησαν και τιμούν τον Ρίχτερ». Ο Ρεθυμνιώτης εκδότης που υπογράφει την αφίσα απολαμβάνει άραγε του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης το οποίο δεν αναγνωρίζεται στον Ρίχτερ;
Ως μάρτυρας κατηγορίας κατέθεσε ήδη ο βουλευτής ΝΔ Λευτέρης Αυγενάκης, που αξιώνει χρηματική αποζημίωση από τον «επιστήμονα με εισαγωγικά Ρίχτερ» λόγω ηθικής βλάβης. [Σε τηλεφωνική του επικοινωνία μαζί μου μετά τη δημοσίευση του άρθρου, ο κ. Αυγενάκης διευκρίνισε ότι δεν αξιώνει χρηματική αποζημίωση από τον Ρίχτερ. Πάλι καλά. Ο βουλευτής της ΝΔ είπε επίσης ότι δεν κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας, παρά ως απλός μάρτυρας, προσθέτοντας ότι σε κάθε περίπτωση επιθυμεί την καταδίκη του Ρίχτερ. Α, και τόνισε κατηγορηματικά ότι είναι «φιλελεύθερος». Ευτυχώς, γιατί τον είχα παρεξηγήσει.] Και, πάνω στη σύγχυση, βάζει και το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων, θεωρώντας ότι ο λόγος που γράφτηκε το βιβλίο ήταν ακριβώς να μην καταβληθούν αυτές οι αποζημιώσεις. Ακολούθησε ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης, που κατηγόρησε τον Ρίχτερ ότι δεν έλαβε επαρκώς υπόψη του τις απόψεις της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ, και αποκάλυψε ότι επί αρχηγίας του ίδρυσε στρατιωτικό μουσείο στο χωριό του. Και έπεται συνέχεια.
Το κακό είναι ότι η εισαγγελία απέρριψε το αίτημα μαγνητοσκόπησης της δίκης. Και στέρησε έτσι από τις επόμενες γενιές να βλέπουν πώς ήταν κάποτε η Ελλάδα.
***
Ψάχνοντας λίγο την υπόθεση διαπίστωσα πως δεν υπάρχει «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο». Πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει αυτό όταν στο κείμενό του ο Ρίχτερ αναφέρει πολλές απ' τις θηριωδίες και τα εγκλήματα των ναζιστών. Αυτό που ενόχλησε είναι ότι ανέφερε -ψυχρά, χωρίς φυσικά να καταδικάζει- και την (ηρωική για μας) αντίσταση των Κρητών.
Στο βιβλίο του, όπως προκύπτει και απ' τις σελίδες που υπάρχουν στο scribd εδώ, φυσικά προκύπτει ότι ο Ρίχτερ γράφει κανονικότατα για τις Γερμανικές θηριωδίες εναντίον των Κρητών - και πώς θα μπορούσε να μην το κάνει. Είναι ο άνθρωπος που διοργάνωσε ημερίδα για τα "Γερμανικά εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου" και έχει αναφερθεί σε αυτά με σκληρό και αντικειμενικό τρόπο σε όλη την καριέρα του.
«Η πρώτη γνωστή ποινική δίωξη για το καινοφανές αδίκημα της κακόβουλης άρνησης εγκλημάτων πολέμου με εξυβριστικό χαρακτήρα είναι γεγονός. Και κατηγορούμενος δεν είναι μηδέ ακροδεξιός μηδέ αρνητής μηδέ ακραίος φανατικός», λέει ο Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος. «Υπό την επιμέλεια του Ρίχτερ και του Καθηγητή Αρχαιολογίας στην Χαϊδελβέργη Ρειγχάρδου Στούππεριχ έχουν εκδοθή 67 τόμοι μέχρι σήμερα στην σειρά Πηλεύς, όλοι με θέμα την ελληνική ιστορία και αρχαιολογία. Στον τόμο 12 του Πηλέως εκδίδεται η διδακτορική διατριβή του Μάγιερ για τα Καλάβρυτα, το έργο που έδωσε τις οριστικές απαντήσεις στο ζήτημα αυτό (στα ελληνικά δε κυκλοφόρησε με πρόλογο του ίδιου του Ρίχτερ).
Στον τόμο 8 της ίδιας σειράς δημοσιεύονται τα πρακτικά ημερίδας στο Μπαντ Μπολ με τον τίτλο "Συμφιλίωση χωρίς αλήθεια; Γερμανικά εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου" σε επιμέλεια Στούππεριχ και Ρίχτερ.
Παράλληλα, εκδίδουν από κοινού το περιοδικό Θέτις, παρόμοιας θεματολογίας, από το 1994. Εδώ είναι η πλήρης βιβλιογραφία του, που περιλαμβάνει καμιά 15 μονογραφίες, μερικές μεταφρασμένες σε αγγλικά, ελληνικά και τουρκικά. Οι παρατηρητικοί θα προσέξουν ότι έχει ονομάσει την κόρη του Δανάη.
Το 2000 οι Ρίχτερ και Στούππεριχ βραβεύτηκαν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα για "εξαίρετες πράξεις στη δημόσια σφαίρα ή που αυξάνουν το διεθνές γόητρο της Ελλάδας".»
Στις μέρες μας ο Ρίχτερ δικάζεται με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο επειδή, βασισμένος σε έγγραφα μαρτυρίες, κατέγραψε όσα συνέβησαν στον πόλεμο.
σχόλια