Φίλη μουείναι απίστευτη η τάση των ανθρώπων να ονομάζουν τρέλα την κάθε αναστάτωση (που μπορεί να είναι απλώς μια λογική αντίδραση σε δύσκολες εξωτερικές συνθήκες), την κάθε φυσιολογική κρίση ζωής, την κάθε ανθρώπινη αγωνία και αναζήτηση νοήματος, την κάθε ιδιαιτερότητα, ή το κάθε - μαθημένο από την οικογένεια -μοτίβο αντιμετώπισης της ζωής.Ακόμη κι εσύ τείνεις να το βιολογικοποιήσεις λέγοντας ότι έχεις κληρονομικότητα. Κι όμως, μπορεί να είναι απλώς ο τρόπος που τα μέλη της οικογένειάς σου μαθαίνουν (εδώ και γενιές ίσως) να αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις της ζωής, όχι συνειδητά, αλλά μέσω της καθημερινής επαφής ή των διηγήσεων του ενός για τον άλλον.Σκέφτηκες ποτέ την καλή πλευρά του άγχους; Είναι σαν αυτή του σωματικού πόνου. κατά μία έννοια, λοιπόν, ΕΥΤΥΧΩΣ που έχεις άγχος και καταλαβαίνεις ότι κάτι δε σου αρέσει στη ζωή σου, ώστε κάποια στιγμή που θα αισθανθείς έτοιμη και θα βοηθήσουν και οι συνθήκες, να το αλλάξεις. Μην υποτιμάς την γενικότερη κακή κατάσταση της χώρας, είναι παράγοντας που δεν μπορείς να ελέγξεις άμεσα και σε επηρεάζει ιδιαίτερα. Είναι επίσης απίστευτο πόσο εύκολα σπεύδουν να σου "συνταγογραφήσουν" ψυχοφάρμακα, θεωρώντας τα την κύρια μέθοδο αντιμετώπισης του άγχους. (Δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι αισθάνθηκαν να βοηθιούνται, αμφιβάλλω όμως για τη διάρκεια και τη ριζικότητα αυτής της αλλαγής). Παίρνοντας, λοιπόν, φάρμακα (τα οποία, σύμφωνα με τη συνήθη πρακτική των ψυχιάτρων- θα σε ενθάρρυναν να τα συνεχίζεις μια ζωή, άρα πρέπει να σκεφτείς και τις σοβαρές σωματικές παρενέργειες της χρόνιας χρήσης) θα κατάφερνες να είσαι ήρεμη μέσα σε μια κακή κατάσταση, σα να λέμε ότι σε βάζουν σ' ένα κελί και σε χαπακώνουν για να το αντέξεις. Αν αυτό θέλεις, έχει καλώς, επιμένω όμως να σκεφτείς το άγχος σα μια ευκαιρία για αλλαγή και όχι σαν λόγο για κουκούλωμα των βασικών θεμάτων της ζωής σου. Εσύ ξέρεις ποια είναι αυτά, ή αν ανοίξεις τις κεραίες σου, θα τα καταλάβεις. Καλή αρχή
1.8.2012 | 19:53
Μόνιμο άγχος
Εδώ και αρκετά χρόνια βιώνω παραλυτικό άγχος που δεν με αφήνει να εφχαριστηθώ τίποτα στην καθημερινότητά μου ... Ούτε να εξελιχθώ στην επαγγελματική και προσωπική ζωή όπως θα ήθελα ... Έχω κολλήσει σε καταστάσεις και δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις ... Όυτε πίσω ούτε μπρος, παρά μένω στα ίδια ... Έχω κληρονομικότητα, έχω δει δικούς μου ανθρώπους χρόνια κολλημένους σε αισθήματα απογοήτευσης και αδιεξόδου ... Μετά έρχονται περίοδοι χαράς και αισιοδοξίας, που κάνω όνειρα και σχέδια, τα οποία δεν πραγματοποιώ ... και μετά απογόητευση και αυτομαστίγωμα ... Η λογική μου λειτουργεί καλά, ξέρω να εκτιμώ πράγματα και καταστάσεις ... Αλλά τα συναισθήματά μου είναι ένα μπάχαλο, μια πάνω μια κάτω ... Και όλη αυτή η κατάσταση της κρίσης ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα ... Και ιδού το ερώτημα: πώς μπορεί κανείς να απαλλαγεί από τη μαλακία που τον δέρνει?
4
