ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χώρισαν οι δικοί μου προ δεκαπενταετίας και αμέσως όλοι πήρανε τον δρόμο τους. Γονείς, αδέρφια. Άλλες χώρες, άλλες πόλεις. Μεγάλωσα μόνος. Ο πατέρας που περίμενα να είναι εκεί για εμένα, φαίνεται πως παραήταν απασχολημένος με γυναίκες. Έκτοτε μαζεύονται κάθε τόσο για γιορτές και εγώ με το ζόρι χαμογελώ. Αισθάνομαι νεκρός. Πάω να ανοίξω το στόμα μου, να ξεκινήσω μια αληθινή κουβέντα και όλοι μένουν ανέκφραστοι, δεν μιλούν, δεν με κοιτούν. Γιατί τόση τυπικότητα; Και γιατί να μένω μαλάκας; Επειδή ήμουν ο μικρότερος; Ο πιο ήρεμος; Αισθάνομαι και πιστεύω πως δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ αληθινά. Νοιάζονται μόνο από εγωισμό. Αν πέθαινα σύντομα, θα κλαίγαν από ενοχές και εν καιρώ θα ευχαριστιόντουσαν την ησυχία τους. Κι όμως, το μόνο που θέλω, είναι να είμαστε κοντά, αγαπημένοι και αληθινοί, όπως παλιά. Κάτι που δεν θα έχουμε ποτέ ξανά. Ένα κενό που πολλές κοπέλες και γνωστοί θέλουν να γεμίσουν, και εγώ δεν μπορώ να τους αφήσω να με πλησιάσουν. Γιατί έτσι μου έμαθαν οι κάποτε πιο κοντινοί μου άνθρωποι: να μην αφήνω κανέναν να αγγίζει την ζωή μου. Ακόμα πολεμάω το παρελθόν. Μένω σπίτι. Δεν βγαίνω. Δεν κάνω φίλους. Δεν ερωτεύομαι. Δεν ενοχλώ κανέναν. Και δεν έχω ιδέα τι με κρατάει ζωντανό