Λόγω της Χριστουγεννιάτικης άδειας, το σημερινό Α,μπα μεταδίδεται σε επανάληψη.
Η πρώτη δημοσίευση των ερωταπαντήσεων αυτών έγινε σαν σήμερα πριν από ακριβώς ένα χρόνο! (Τα σχόλια διατηρούνται αυτούσια - Αλλάξατε γνώμη σε κάτι από τότε;)
====
Αγαπητή Λένα,
Θα ήθελα πριν από όλα να σε ευχαριστήσω για την ορθή και λογική σου σκέψη που μοιράζεσαι μαζί μας μέσω της στήλης σου. Πολλές φορές μάλιστα απαντάς σε δικές μου ανησυχίες καθώς τις θέτουν οι «συνάδελφοι» αναγνώστες (ω, τι θαύμα, τα προβλήματα του κόσμου έχουν κοινή βάση!).
Στο δια ταύτα: Δουλεύω σε τράπεζα, στην εξυπηρέτηση πελατών. Μου έχει συμβεί καθώς καταχωρώ δεδομένα κι εργάζομαι την περίπτωση του πελάτη, αυτός να ξεκινά τις προσωπικές του ιστορίες οι οποίες φτάνουν στα όρια των εξομολογήσεων. Παραδείγματα: «αυτοκτόνησε ο άντρας μου», «έχει κλινική κατάθλιψη η γυναίκα μου», «δεν έχω φίλες», «δεν κάνω σεξ με τον άντρα μου», «δεν μιλιέμαι με τον αδελφό μου», ανησυχώ για το παιδί μου»... και πόσα άλλα... Δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις χρόνιων πελατών που ενδεχομένως έχουμε αποκτήσει και οικειότητα. Μιλάω για αγνώστους που μπορεί να συναντιόμαστε 1-2 φορές το χρόνο ή και ποτέ ξανά. Ούτε οι πληροφορίες εκμαιεύονται από μέρους μου (δεν το φέρνει η κουβέντα), ούτε και οι ίδιοι επιδιώκουν να τις παρέχουν μήπως τύχουν ευνοϊκότερης μεταχείρισης. Όχι, όχι και όχι. Απλά θέλουν να τα πουν.
Συνήθως, αναλόγως και της ελαφρότητας ή όχι της «εξομολόγησης», δεν ανταποκρίνομαι στην κουβέντα γιατί δουλεύω. Όταν πρέπει όμως να διακόψω και να ρωτήσω τηλέφωνο, διεύθυνση ή άλλο στοιχείο ώστε να προχωρήσω και να μην χρονοτριβώ, αισθάνομαι άσχημα. Κάποιες φορές το χειρίζομαι καλύτερα, κάποιες πιο αμήχανα. Εγώ θέλω να κάνω την δουλειά μου που δεν είναι να είμαι ψυχολόγος ή φίλη τους. Από την άλλη είμαι άνθρωπος, πώς μπορώ να προσπερνώ με συγκρατημένη αδιαφορία τον πόνο τους; Βέβαια... κι αν αυτό θέλουν; Να τα πουν σε μία συμπαθή μεν, αλλά δε αδιάφορη ώστε να αδειάσουν; Λέω εγώ τώρα για να σιγάσω τις ενοχές μου.
Θα ήθελα την γνώμη σου. Έχεις κάποιες ιδέες/συμβουλές;
Σε ευχαριστώ πολύ!
H μαρτυρία σου μου μοιάζει σαν κομμάτι ενός μυθιστορήματος ή μιας ταινίας, αλλά για να μην το γκλαμουροποιήσω, σαν ένα μυστικό κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας στην οποία έχεις πρόσβαση ως θεατής, αλλά και κατά κάποιο τρόπο, ως πρωταγωνίστρια. Σα να σου έχει αναθέσει η ζωή μια τιμητική θέση στη θέαση της ανθρώπινης αδυναμίας, χωρίς να την έχεις διαλέξει, όπως θα συνέβαινε αν είχες γίνει γιατρός, δικαστής, παπάς, ψυχολόγος, δάσκαλος, ή κάτι τέτοιο. Ώστε και οι υπάλληλοι τράπεζας γίνονται εξομολογητές. Οπότε προϋπόθεση για πολύ προσωπικές αποκαλύψεις δεν είναι το γραφείο ενός επαγγελματία που ασχολείται με τα ανθρώπινα – αρκεί ένα γραφείο, και ένας άνθρωπος που ακούει. Ίσως και το γραφείο να περιττεύει. Ένας άνθρωπος αρκεί.
Αν αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν ψυχολόγο ή φίλη, αγαπητή φίλη, θα πήγαιναν σε ψυχολόγο ή σε φίλη. Επίσης, μπορεί να πηγαίνουν και σε ψυχολόγο, και σε φίλους, αλλά να μην αρκεί. Ή να αρκεί, αλλά να χρειάζονται και έναν άνθρωπο που θα λειτουργήσει καλύτερα ως καθρέφτης, έναν άνθρωπο που δεν τους ξέρει και άρα δεν έχει προκαταλήψεις και σχηματισμένη άποψη για αυτούς, ένα ζωντανό τοίχο για να ακούν τη φωνή τους και να επεξεργάζονται τη σκέψη τους. Είναι πολύ διαφορετικό να σκέφτεσαι «δεν έχω φίλες» με το να το ξεστομίζεις και να ακούς τη φωνή σου. Όταν γίνεται ήχος, και όταν υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος που σε ακούει, η σκέψη γίνεται δεδομένο, γίνεται πραγματικότητα, και δεν μπορείς να της κρυφτείς το ίδιο εύκολα.
Ακούγεται σα να λέω «σε εκμεταλλεύονται», αλλά δεν είναι έτσι, ή, δεν είναι μόνο έτσι. Άλλωστε τον ίδιο ρόλο δεν έχει και ένας ψυχολόγος, ακόμα και ένας φίλος; Δεν μπορούμε να πάρουμε το βάρος του άλλου στους ώμους μας, και όταν δεν μπορούμε να του λύσουμε το πρόβλημα του, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούμε.
Δε νομίζω ότι περιμένουν από σένα μια μαγική απάντηση, ή μια βαθιά σοφία που θα τους αλλάξει την κοσμοθεωρία. Περιμένουν να είσαι ανθρώπινη, ίσως. Να δείχνεις ότι ακούς, για να ελαφρύνεις την αμηχανία, ή τον αντίλαλο που θα είναι εκκωφαντικός μετά από μια δήλωση όπως «η γυναίκα μου αυτοκτόνησε». Δε νομίζω ότι είναι εντελώς απαραίτητο να πεις κάτι, ειδικά αν δεν σου έρχεται κάτι αυθόρμητο. Μπορείς να συνεχίσεις τη δουλειά σου, έχοντας δείξει με το βλέμμα σου ότι άκουσες; Αυτό νομίζω ότι είναι το ελάχιστο, αφού λες ότι αισθάνεσαι άσχημα.
σχόλια