ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με κλειστα τα φωτα και σκεφτομενη διαφορα με τους συνειρμους να διαδεχονται ο ενας τον αλλο χωρις συνοχη εκανα την εξης αρκετα καθησυχαστικη σκεψη. Ειμαι πλεον τριαντα-ενα χρονων γομαρα. Αλλες στην ηλικια μου παθαινουν κριση ηλικιας, αρχιζει και βαραει το βιολογικο ρολοι κλπ. Η αληθεια ειναι οτι στην προκειμενη φαση της ζωης μου ειναι το τελευταιο που μπορω να σκεφτω, με την εννοια οτι εδω καλα καλα δεν υπαρχει αντρας (ενταξει κατι ισως αχνοφαινεται, αλλα ειναι απιστευτα νωρις για τετοιες σκεψεις), οχι να συζητησουμε για παιδια και οικογενειες. Ομως το μονιμο αγχος καθε γυναικας που σιγα σιγα μεγαλωνει και θελει να ζησει τη μητροτητα ειναι: τι θα γινει; Θα προλαβω, θα συναντησω τον καταλληλο, θα βρεθει καποιος; Κατα τη γνωμη μου εντελως λαθος σκεπτικο και πολυ κακος συμβουλος το αγχος και η πιεση στην επιλογη συντροφου. Γι' αυτο λοιπον εκανα την εξης για μενα καθησυχαστικη σκεψη. Θα συνεχισω να ζω τη ζωουλα μου ανεμελη και τρελαρα οπως στα εικοσι και τα εικοσιπεντε χωρις να αφησω το χρονο ουτε τοσο δα να με αγχωσει και να μου υπαγορευσει τι να κανω. Καποια στιγμη εκει στα τριαντα-πεντε, το θεωρω μια καλη ηλικια, θελω να γινω μανα. Ναι! Αν τοτε δεν υπαρχει καποιος στο πλαι μου, θα βγαλω αγγελια στο διαδικτυο οτι ψαχνω υπευθυνο σπερματοδοτη ο οποιος θα θελει κι αυτος να γινει μπαμπας χωρις να ειναι υποχρεωμενος να φορεσει κουλουρα ουτε να με σπιτωσει. Ως οικονομικα ανεξαρτητη γυναικα θα μπορεσω να ζησω το παιδι και μονη μου. Θα κανουμε τεχνητη γονιμοποιηση γιατι δε με ψηνει η ιδεα να κανω ψυχρο σεξ, θα μεινω εγγυος, θα περασω την εγκυμοσυνη μου μονη μου σαν γυναικα που την παρατησε ο συντροφος της, χωρις ομως τη στεναχωρια, μιας και ολα ειναι μερος του μεγαλου σχεδιου, ουτε γατα ουτε ζημια, και οταν γεννηθει το παιδι ο τυπος θα το αναγνωρισει, κι αν δεν το αναγνωρισει δε με ενδιαφερει. Αν αποφασισει οτι θελει να το βλεπει το παιδι θα ειναι απολυτως ελευθερος να το βλεπει, θα το συμφωνησουμε, προσωπικα ειναι απολυτα θεμιτη η πατρικη παρουσια, αν οχι, δεν πειραζει. Και παλι μια χαρα θα μεγαλωσει το παιδι. Αλλα επειδη δε θα επιλεξω σπερματοδοτη στην τυχη, λογικα θα ειναι ενας συνεννοησιμος ανθρωπος που θα λειτουργησει μια χαρα σαν πατερας, στο προτυπο μιας διαζευγμενης χωρις εντασεις οικογενειας. Εγω εν τω μεταξυ θα συνεχισω να ζω τη ζωη μου και δε θα σηματοδοτησει ο ερχομος του παιδιου το τελος της προσωπικης μου ζωης, με προσοχη φυσικα στις αναγκες του παιδιου. Κι ετσι θα ζησω τη ζωη μου ακριβως οπως τη θελω χωρις να λουστω τις συνεπειες μιας επιπολαιης επιλογης συντροφου μονο και μονο για λογους τεκνοποιησης. ;)