__________________
1.
Γεια σου Λενα.. μου αρεσουν πολυ οι αποψεις σου και γιαυτο σκεφτηκα να σου γραψω! Ειμαστε 25 και οι δυο και εχουμε σχεση 5 χρονια, τα τελευταια 3 χρονια εκεινος πηγε στην Αμερικη να σπουδασει(πολυ δυσκολη η αποσταση παρολαυτα κραταμε γερα) βεβαια φετος και περυσι το καλοκαιρι ηρθε Ελλαδα και εκατσε 3 μηνες και ειμασταν πραγματικα αχωριστοι.Περασαμε δυσκολες καταστασεις ως προς το να προσαρμοστουμε και οι δυο και εκεινος εκει(να σημειωσω οτι φιλοξενειτε σε συγγενεις του 'α βαθμου)αλλα και εγω στην ιδεα του ''μαζι και χωρια''.Παρολο τα 3 χρονια διαμονης του πλεον εκει δεν εργαζεται και απλα εχει αφοσιωθει στα μαθηματα διχως να κανει μια προσπαθεια να ανεξαρτητοποιηθει οικονομικα!Εγω παλι μενω Αθηνα εχω τελειωσει λογιστικη και εργαζομαι part time σε λογιστικο γραφειο με μισθο 300ευρω.Το ερωτημα μου ειναι αξιζει αραγε να τα αφησω ολα πισω μου και την δουλειτσα που πιθανον να εχει καποια προοπτικη και να παω να μεινω μαζι του σε ενα σπιτι αγνωστο για μενα και με ανθρωπους που δεν ξαναδει στην ζωη μου,στην αλλη ακρη του πλανητη και με τον φιλο μου που προσπαθει μονο για τις σπουδες του κ δεν εκμεταλλευεται την ευκαιρια να εργαστει και να αποδειξει παραπανω πραγματα ενω το ξερω οτι μπορει??- αναποφασιστη εντ κρειζι ιν λοβ
Δυσκολεύομαι πολύ να απαντήσω στην ερώτηση «αξίζει». Τι θα πει αυτό; Αν σε συμφέρει; Κάνουμε πολύ συχνά πράγματα που δεν μας συμφέρουν, ή που δεν αξίζουν, ας πούμε, επειδή πιστεύουμε ότι θα οδηγήσουν κάπου καλύτερα, ή επειδή ξέρω γω, αγαπάμε. Δεν ξέρω αν αξίζει. Η ερώτηση είναι «θέλεις;»
Μετά από αυτό, έχω διάφορες απορίες. Ας πούμε, έχεις επίσημη πρόσκληση από τον φίλο σου, ή μεταξύ μας τα λέμε; Οι άνθρωποι που τον φιλοξενούν, συμφωνούν με το να προστεθεί ένα ακόμα άτομο στο σπίτι; Και γι' αυτούς άγνωστη είσαι, άλλωστε. Η απαίτηση σου - σχεδόν – να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά, βασίζεται κάπου; Ας πούμε, έχει νομικό δικαίωμα στην Αμερική να δουλεύει, εκτός από το να σπουδάζει; Αυτό εξαρτάται από τη βίζα που έχει, αν είναι με βίζα. Επίσης, είναι σε πρόγραμμα σπουδών που αφήνει (ρεαλιστικό) περιθώριο για εργασία που θα τον κάνει ανεξάρτητο οικονομικά; Ακόμα, οι βασικές σπουδές κρατάνε τέσσερα χρόνια. Σύντομα θα πρέπει να βρει δουλειά έτσι κι αλλιώς. Ή θα συνεχίσει τις σπουδές του; Και για σένα δεν ξέρω τι ισχύει: πώς θα πας στην Αμερική για να μείνεις; Έχεις υπηκοότητα, ή έχεις τρόπο να βγάλεις πράσινη κάρτα; Σκοπεύετε να παντρευτείτε για να έχεις τις δικές του ρυθμίσεις, όποιες κι αν είναι αυτές; Και τέλος, τι σπουδές είναι αυτές που του επιτρέπουν να είναι στην Ελλάδα τρεις συνεχόμενους μήνες;
Αν υποψιάζεσαι μια απροθυμία να ξεβολευτεί για να είναι μαζί σου, ή για να κάνει επιπλέον δουλειά (όχι εξαρτημένη εργασία, δουλειά, γενικώς) ώστε να είναι μαζί σου, δεν λέω ότι έχεις απαραίτητα άδικο, αλλά δεν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα από αυτά που γράφεις, ή από αυτά που τέλος πάντων επιλέγεις να μας πεις.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα, ελπίζω να με καταλάβεις με αυτά που θα σου πω, σε εκτιμώ και σε διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον. Έχω έναν φίλο, από το γυμνάσιο, μια πολύ ιδιαίτερη και βαθιά σχέση. Σχέση με χημεία, μεγάλη συνεννόηση, και πραγματικά ευχάριστη επικοινωνία. Δεν έχει γίνει ποτέ κάτι ερωτικό μεταξύ μας, απολύτως τίποτα ως αναφορά σε πράξη, αλλά κάθε φορά που τον συναντώ ή μιλώ μαζί του νιώθω, και πιστεύω κι αυτός, μια εγκεφαλική ολοκλήρωση. Εγώ στα 17 μετακόμισα σε επαρχία, αλλά δεν χαθήκαμε, κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να μη χαθούμε. Μετά ξαναγύρισα Αθήνα για σπουδές και συναντιόμασταν συχνά. Ήταν κάθε φορά που τα λέγαμε σαν να παίρνουμε τη δόση μας. Πέντε τζούρες συνεννόησης, και η απίστευτη απόλαυση του ίδιου χιούμορ. Τέλος πάντων εγώ στα 20 έμεινα έγκυος από μια σχέση 4 μηνών που ήταν και η πρώτη μου σχέση. Με συμβούλεψε να διακόψω την εγκυμοσύνη. Εγώ το κράτησα το παιδί, και παντρεύτηκα . Και έχω τώρα δύο παιδιά και έναν νορμάλ, με τα καλά του και τα στραβά του ευτυχισμένο γάμο εδώ και 12 χρόνια. Παντρεύτηκε κι εκείνος πριν 1 χρόνο και έχει κάνει και μωράκι. Άκου το θέμα μου τώρα. Από τη στιγμή που παντρεύτηκα, η επικοινωνία έχει γίνει δύσκολη και όχι από μέρους μου, αλλά από εκείνον. Θέλει πάντα να τα λέμε μόνοι, πράγμα που θέλω κι εγώ εδώ που τα λέμε αλλά όχι πάντα, χωρίς παιδιά και συντρόφους. Χάνεται μεγάλα χρονικά διαστήματα, και άλλα επικοινωνεί κάθε τρεις και λίγο. Τον άντρα μου τον έχει συναντήσει 2 φορές και ήταν τέρμα αμήχανος και την γυναίκα του δεν την έχω γνωρίσει ακόμα και αγνοώ αν γνωρίζει την ύπαρξη μου. Από το 2008,όπου μετακόμισα οικογενειακώς επαρχία, βρισκόμαστε σχεδόν μια φορά το χρόνο, και ενώ είμαστε πολύ πιστοί και οι δύο, και αγαπάμε τους συντρόφους μας, το κάνει εκείνος να φαίνεται σαν να είναι κάποιο κρυφό ραντεβού. Σίγουρα έχουμε ανάγκη να βρεθούμε και να τα πούμε, σίγουρα υπάρχει κάτι δυνατό αναμεσά μας, αλλά δεν συζητάμε ποτέ κάτι ύποπτο, κάτι ερωτικό, πάντα για τα παιδιά, τη δουλεία, το σπίτια ή τους κοινούς μας φίλους συζητάμε. Εμένα ο άντρας μου ξέρει ότι τον συναντώ, οκ ξέρει ότι συναντώ τον φίλο μου τον τάδε δεν ξέρει αυτά που σου λέω ακριβώς, αλλά είναι πολύ κουλ άτομο και δεν έχει θέματα. Η γυναίκα του δεν ξέρω αν το ξέρει και δεν έχω ρωτήσει. Και μια πρόταση που θα την γράψω χωρίς να κοιτάω καν.... Τον σκέφτομαι συνέχεια, όλα αυτά τα χρόνια, και δεν το θεωρώ νορμάλ, και με ενοχλεί, και ναι τον έχω σκεφτεί και ερωτικά πολλές φορές, και πιστεύω πως αν εκείνος δεν αντιμετώπιζε τα σχεδόν ετήσια πλέον ραντεβού μας, σαν παράνομα, δεν θα τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Εσύ πιστεύεις πως είναι λάθος που τον σκέφτομαι ή που τον συναντώ ή τέλος πάντων πιστεύεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε όλη αυτή την ιστορία και με ποιον τρόπο ;- Η φίλη του
Αγαπητή φίλη του φίλου...
Σκέφτηκα πολλή ώρα πώς να ξεκινήσω την απάντηση, και νομίζω ότι η ευθεία προσέγγιση είναι η καλύτερη.
Αποδίδεις ενήλικες προεκτάσεις σε μια παιδική φιλία.
Την πρώτη φορά που διάβασα το κείμενο, είχα την αίσθηση της απώλειας και της χαμένης ευκαιρίας. Μετά γύρισα πίσω και ξαναδιάβασα τα νούμερα. Παντρεύτηκες στα 20 την πρώτη σου σχέση. Δηλαδή, ερωτεύτηκες πλατωνικά κάποιον «στο γυμνάσιο», ας πούμε στα 13, και στα 20 έγινες σύζυγος και μητέρα. Μιλάμε για μία εφηβική σχέση που δεν ολοκληρώθηκε ερωτικά. Και τώρα είσαι 32 χρονών με μεγάλα παιδιά. Και περιγράφεις εκείνα τα χρόνια με ένα βάρος που μοιάζει με τον πιο τεράστιο έρωτα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Η μυθολογία είναι πολύ απαραίτητη σε κάθε ανθρώπινη ζωή. Το μοιραίο, που έφερε κάποιον στον δρόμο μας, κάποιο κοινό παρελθόν, κάποια παράλληλη πορεία που ήταν άγνωστη, κάποιες αποφάσεις που μας έφεραν σε έναν ή έναν άλλον δρόμο, όλα αυτά, μας εξυψώνουν στα μάτια μας, μας δίνουν κουράγιο, χαρίζουν μαγεία. Δεν τα υποτιμώ καθόλου όλα αυτά. Χωρίς αυτή την αίσθηση η ζωή γίνεται μια σειρά γεγονότων χωρίς κανένα νόημα, και εμείς μοιάζουμε προβατάκια που πάνε στη σφαγή. Η μυθολογία μας κάνει να κρατάμε σχέσεις, έρωτες, γάμους για χρόνια, όταν εμφανίζονται τα εμπόδια. Η ικανότητα δημιουργίας της μυθολογίας μειώνεται με τα χρόνια. Τα παιδιά χτίζουν ολόκληρους κόσμους με τη φαντασία τους και ζουν σε αυτούς χωρίς δυσκολία, αλλά με τον καιρό μαθαίνουμε να ξεχνάμε αυτή την ικανότητα, και η ανταλλαγή γίνεται με κάτι εξίσου πολύτιμο: με τον καταφέρνουμε να βλέπουμε τη μαγεία σε αυτά που υπάρχουν μπροστά μας, και όχι σε αυτά που φανταζόμαστε.
Πιστεύω ότι εσύ έχτισες μια μυθολογία παρέα με αυτόν, σε χρόνια που κάτι τέτοιο γίνεται πολύ εύκολα και είναι πασπαλισμένο με την πιο λαμπερή χρυσόσκονη. Η σφοδρότητα με την οποία βρίσκουν αδελφές ψυχές οι έφηβοι έχουν στις μέρες μας εκτοξεύσει βιβλία σε αστρονομικές πωλήσεις και έχουν δημιουργήσει ολόκληρο λογοτεχνικό και κινηματογραφικό είδος. Ήσουν μια κανονική έφηβη που αναγκάστηκε να ενηλικιωθεί ξαφνικά. Η ζωή σου δεν σου έδωσε δυνατότητες απομυθοποίησης. Από τον μύθο πέρασες στην πραγματική ζωή, κάνοντας παιδιά σε νεαρή ηλικία και μπαίνοντας σε έναν γάμο. Ο σύζυγος και τα παιδιά προφανώς δεν ντύνονται με μύθους και με την ίδια χρυσόσκονη γιατί η πραγματικότητα έχει απαιτήσεις, φόρους, παιδίατρο, πεθερικά.
Σε πιστεύω απόλυτα όταν λες ότι με αυτόν τον άνθρωπο επικοινωνούσατε τέλεια. Αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω, και δεν εξηγείς επίσης, είναι τι απαντάς στον εαυτό σου στην ερώτηση «αφού ήσασταν τόσο τέλειοι ο ένας για τον άλλον, γιατί δεν τα φτιάξατε ποτέ». Τονίζεις ότι δεν έγινε, αλλά δεν εξηγείς στον εαυτό σου γιατί δεν έγινε. Δεν θα ακολουθήσει δική μου θεωρία για το γιατί, όχι επειδή δεν έχω, αλλά επειδή μου αρκεί απολύτως το ότι δεν έγινε ποτέ, για πολλά χρόνια, ενώ είχατε αμέτρητες ευκαιρίες. Αυτό, τα λέει όλα, και θα έπρεπε να τα λέει και για σένα.
__________________
3.
Αγαπητή Λένα
H στήλη σου έχει γίνει μια καθημερινή συνήθεια και εξάρτιση για εμένα και ήρθε η ώρα να εκφράσω και εγώ τον προβληματισμό μου. Κάποιες στιγμές τρομάζω με τον αριθμό των στερεοτύπων από τα οποία που έχω ως άνθρωπος. Έχω διαπιστώσει ότι με το να βάζουμε κουτάκια στο κεφάλι μας είναι ένας τρόπος να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων χωρίς να χρειάζεται να προσπαθούμε ιδιαίτερα, ωστόσο θα ήθελα πολύ να απαλλαγώ από τους αυτοπεριορισμούς μου. Γενικά ακροβατώ ανάμεσα σε αυτό που είμαι, σε αυτό που θα ήθελα να είμαι και αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Τα δύο τελευταία θα ήθελα να ταυτίζονται. Υπάρχει ένα γεγονός το οποίο επηρέασε πολύ τη διαμόρφωση της προσωπικότητας μου και από τότε προσπαθώ να με ξανά συναρμολογήσω. Έχασα τον αδερφό μου όταν εκείνος ήταν 6 και εγώ 12. Μέχρι τότε ήμουν ένα αρκετά εξωστρεφής, δυναμικό, με αυτοπεποίθηση και έντονο εγωκεντρισμό παιδί (πίστευα ότι είμαι η καλύτερη από όλους και δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα κανέναν από τους μεγάλους του κύκλου μου εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) και μετά έγινα μια εσωστρεφής, ανασφαλής και χωρίς προσωπικότητα έφηβη. Να τονίσω ότι ο ερχομός του αδερφού μου ήταν θείο δώρο, καθώς μέχρι τότε ήμουν το πρώτο παιδί για όλους όχι μόνο για τους γονείς μου που με έκαναν σε πολύ μικρή ηλικία. Από τα 12 μέχρι τα 19 υπήρξα και γονιός για τους δικούς μου ιδιαίτερα για τη μαμά μου που έπαθε κατάθλιψη και σάκος του μποξ για το μπαμπά μου. Πέρασα μια δύσκολη εφηβεία με πολλά ξεσπάσματα θυμού τόσο προς τους άλλους όσο και προς εμένα. Αγάπη έχω πάρει πολύ και συνεχίζω να παίρνω και από τους δύο μου γονείς. Πλέον τους έχω συγχωρήσει και καταλάβει σε πολλά πράγματα και η σχέση μας τα τελευταία 4 χρόνια (είμαι 26) είναι βελτιωμένη, με ουσιαστική επικοινωνία και οριοθετήσεις (δεν ασχολούμαι τόσο με τα προβλήματα τους). Σαν άτομο είμαι υπερβολικά αναλυτικό με ιδιαίτερη ικανότητα στο να καταλαβαίνει τα συναισθήματα των άλλων, πράγμα καλό και κακό πολλές φορές. Έχω μια αρκετά καλή εμφάνιση που ξέρω όμως ότι μου δόθηκε για αυτό και φροντίζω και τον εσωτερικό μέρος του εαυτού μου. Το θέμα είναι ότι προσπαθώ να ανακαλύψω τον κόσμο τα τελευταία 6 χρόνια και νιώθω ότι έχω πολλά πράγματα να καλύψω που έχανα επειδή ήμουν κλεισμένη στο μικρόκοσμό μου. Η αυτοπεποίθηση μου έχει επανέλθει έχω τελειώσει μια σχολή που μου άρεσε και έχω κάνει και μεταπτυχιακό πάνω σε αυτό, μένω μόνη μου, ασχολούμαι και με άλλα πράγματα, έχω αρκετούς πραγματικούς φίλους και αισθάνομαι πολύ τυχερή για αυτό, ωστόσο περνάω από διάφορες συναισθηματικές διακυμάνσεις. Στα συναισθηματικά έχω ένα προβληματάκι, καθώς ή θα βαριέμαι εύκολα ή θα κολλάω σε δύσκολες καταστάσεις. Έχω πιάσει τον εαυτό μου στο παρελθόν να έχει χειριστική συμπεριφορά ως προς τους άλλους αλλά πλέον το αναγνωρίζω γρήγορα και το σταματάω. Θα ήθελα να μου προτείνεις τρόπους, βιβλία, άρθρα για να μπορέσω κάπως να απαλλαγώ από τους κανόνες που έφτιαξα για να επιβιώσω και να είμαι αποδεκτή, άρα αρεστή στους άλλους. Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο ήθελα να έχεις μια σφαιρική εικόνα. Κάνεις πολύ καλή δουλειά και μου αρέσουν οι απαντήσεις σου!!! Συνέχισε έτσι!!! Survivor..
Γράφεις πολλά, αλλά από αυτά που γράφεις δεν προκύπτει από πουθενά ότι έχεις φτιάξει κανόνες για να επιβιώσεις και να είσαι αρεστή στους άλλους. Και έτσι να είναι, ποιο είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσεις; Όλοι με κανόνες ζούμε. Το να έχεις κανόνες για να επιβιώσεις και να είσαι αρεστή στους άλλους δεν είναι κακό από μόνο του. Εξαρτάται από τους κανόνες. Αν ένας κανόνας ας πούμε είναι «να είμαι καλή με τους άλλους, για να είμαι αρεστή», δεν είναι κακή ιδέα. Αν ένας κανόνας είναι «να λέω στους άλλους αυτά που θέλουν να ακούσουν για να είμαι αρεστή», αυτό είναι κακή ιδέα.
Όλοι ακροβατούμε «ανάμεσα σε αυτό που είμαστε, σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, και αυτό που βλέπουν οι άλλοι». Για κανέναν άνθρωπο δεν ταυτίζονται όλα αυτά μεταξύ τους. Και αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, είναι αναπόφευκτο, γιατί δεν είμαστε κάτι σταθερό, και αυτό ακόμα μας διαφεύγει, γιατί ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να διακρίνουμε με ακρίβεια τον εαυτό μας. Και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού είμαστε κάτι ρευστό που μεταλλάσσεται και αμφιβάλλει συνέχεια μεταξύ του «είμαι η καλύτερη» και «είμαι η χειρότερη», όπως ακριβώς κάνεις εσύ.
Θα σου πω κάτι που μάλλον δεν θα σου αρέσει, αλλά θα το πω πραγματικά για καλό. Δεν λες κάτι πρωτότυπο, δεν είσαι κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που είναι όντως ιδιαίτερο είναι ο χαμός του αδερφού σου, και αυτό συμφωνώ ότι έχει συμβάλλει πολύ στην διαμόρφωση της προσωπικότητας σου, αν και δε νομίζω ότι είσαι σε θέση να καταλάβεις με ποιον τρόπο.
Η περιγραφή του εαυτού σου για μένα είναι μπερδεμένη και χωρίς λογική σειρά, κάνεις παρατηρήσεις που δεν μπορείς να συνδυάσεις μεταξύ τους, και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα αποτελέσματα από τις αιτίες τους. Τα άρθρα και τα βιβλία που ζητάς δεν θα σε βοηθήσουν, γιατί δεν έχεις βρει ακόμη την ερώτηση, και νομίζω ότι έχεις μια δόση έπαρσης που σε εμποδίζει να δεις καθαρά, αν και κάνεις την προσπάθεια. Το διάβασμα βέβαια δεν θα σου κάνει κακό, ίσα ίσα, και ίσως σου μάθει πράγματα για τον εαυτό σου. Η γνώμη μου όμως είναι ότι αν θέλεις να εξερευνήσεις στα σοβαρά τον εαυτό σου, μπράβο σου, και να το κάνεις με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου.
__________________
4.
Τι σου λέει η Lana η Del Rey βρε συ α, μπα μου;- California Dreaming
Mε την ευκαιρία αυτή ανακάλυψα ότι το κανονικό της όνομα είναι Elizabeth Woolridge Grant, τι απίθανο όνομα για καριέρα έτσι κι αλλιώς! Με επώνυμο στρατηγού! Αλλά μάλλον κάνει περισσότερο για συγγραφέα, ή κάτι τέτοιο, όχι για ποπ τραγουδίστρια.
Το Born to die το θεωρώ καταπληκτικό άλμπουμ. Τρελαίνομαι για τη φωνή της και για την ατμόσφαιρα της μουσικής της. Μετά, στο West Coast περικλείει το απόσταγμα του όρου 'West Coast', όπως το έχω στο μυαλό μου, όπως το έχουν στο μυαλό τους εκατομμύρια άνθρωποι – που εξηγεί την επιτυχία της – με έναν τρόπο που μόνο πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες μπορούν, και αυτή η ικανότητα της την έχει κάνει κλασική, από τώρα.
To Honeymoon μου φαίνεται ότι έχει αρχίσει να επαναλαμβάνει τον εαυτό του, και το γεγονός ότι τραγούδησε στο γάμο Kanye West-Kim Kardashian ήταν ένα χτύπημα, όσο και αν καταλαβαίνω ότι είναι μια ποπ εικόνα που ζει και υπάρχει μέσα από άλλες ποπ εικόνες.
__________________
5.
Είμαστε δύο ζευγάρια, πολύ καλοί φίλοι, αυτοκόλλητοι, κουμπάροι κ.τ.λ. Γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά. Ενώ έχουμε ξεκινήσει όλοι από το ίδιο βιοτικό επίπεδο, τώρα πια δεν είμαστε στο ίδιο διότι εκείνοι, λόγο της καλής του δουλείας, έχουν κάνει χρήματα σε αντίθεση με εμάς που ζοριζόμαστε ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια. Το πρόβλημα είναι η ασυγκράτητη προθυμία τους να μας βοηθήσουν κάθε τρεις και λίγο. Γιατί τα προβλήματα σου θα τα πεις στους φίλους σου, που θα τα πεις στους ξένους; Όμως έχουμε φτάσει να μην λέμε τίποτα για να μη μας προτείνουν βοήθεια. Μας έχουν δανείσει 2 φορές καλά ποσά, αλλά τα έχουμε γυρίσει πίσω έστω και με καθυστέρηση όλα, ενώ εκείνοι χτυπιούνται πως δεν είναι ανάγκη να βιαστείτε, όποτε μπορείτε, και σε 10 χρόνια δεν πειράζει και άλλα τέτοια. Προχτές δώσανε κρυφά λεφτά στην κόρη μου γιατί ήξεραν πως τα ήθελε για μία δραστηριότητα. Μάλωσα με το παιδί που τα πήρε, και το έπιασαν τα κλάματα. Ήθελε να το κάνει αυτό και η αλήθεια είναι πως δεν είχα να της δώσω. Μάλωσα και με τη φίλη μου, έκλαψε κι αυτή, μου είπε πως εγώ δεν θα τα έπαιρνα και ήθελε πολύ να της τα δώσει. Είναι κι άλλα πολλά, πολύ μεγάλα δώρα στα παιδιά, πολλά μα πολλά λεφτά στα κάλαντα, κεράσματα σε ταβέρνες κ.α. πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε ούτε σε αυτούς ούτε στα παιδιά τους. Είμαστε φίλοι χρόνια, τους έχουμε στηρίξει και είμαστε πάντα δίπλα τους όπως κι εκείνοι φυσικά και θέλω να είναι πάντα ο ένας μέσα στο σπίτι του άλλου γιατί τους αγαπώ και είναι πραγματικά καλά παιδιά. Δεν νομίζεις όμως πως πρέπει κάπως να σταματήσει αυτό το άγχος μη τυχόν και ξεστομίσω κάποιο οικονομικό μου πρόβλημα ;;;-
Αγαπητή φίλη,
Όσο άβολα αισθάνεσαι εσύ, άλλο τόσο άβολα αισθάνονται και αυτοί. Το να έχεις περισσότερα λεφτά από το φίλο σου δεν είναι ευχάριστο συναίσθημα. Η φιλία σας συντηρείται επειδή είσαστε αυτοί που είσαστε, και ο ένας ενδιαφέρεται για τη ζωή του άλλου. Η ανταλλαγή συναισθήματος, ενδιαφέροντος, και συμμετοχής στην καθημερινότητα πρέπει να βρίσκονται σε ισορροπία, και όχι τα χρήματα που ξοδεύονται εκατέρωθεν. Λένε ότι τα λεφτά δεν κρύβονται, και είναι μεγάλη αλήθεια, και με τον ίδιο τρόπο, ούτε η έλλειψη τους κρύβεται, ειδικά από ανθρώπους που είναι συνέχεια μέσα στο σπίτι σας. Δεν έχει σημασία αν θα ξεστομίσεις κάποιο οικονομικό πρόβλημα ή όχι, όσο είναι φανερό ότι έχουν περισσότερα, θα θέλουν να βοηθούν, γιατί – είναι απλά λεφτά.
Μη νομίζεις ότι οι φίλοι σου θέλουν να βοηθούν επειδή σας λυπούνται. Προσπάθησε να μπεις στη θέση τους – είναι κάτι που σου βγαίνει αυτονόητα, γιατί για τους γενναιόδωρους ανθρώπους τα λεφτά δεν έχουν σημασία, αν τα έχουν, τα δίνουν.
Φυσικά καταλαβαίνω τη θέση σου, και δεν θέλω να ακυρώσω αυτό που αισθάνεσαι και περιγράφεις. Πρέπει να κρατάτε τα όρια σας, και να επισημαίνετε τι δεν δεχόσαστε με τίποτα, όπως ας πούμε τις κρυφές ανταλλαγές. Είναι πολύ λογικό να θυμώνεις όταν νιώθεις ότι παραβιάζεται η κυριαρχία σου μέσα στο σπίτι σου, και είναι σημαντικό να το εκφράζεις για να μείνετε φίλοι. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να μιλάτε ανοιχτά για το γεγονός ότι έχουν περισσότερα λεφτά, και να λέτε όλοι τι πραγματικά συμβαίνει στις ζωές σας. Πείτε τους ότι έχετε σταματήσει να λέτε τι συμβαίνει στις ζωές σας επειδή θα σπεύσουν να δώσουν βοήθεια, ότι την εκτιμάτε πολύ, αλλά αν θελήσετε κάποτε βοήθεια, δεν θα διστάσετε να τη ζητήσετε. Η ιστορία σας είναι πολύ συγκινητική, σας παρακαλώ, μην μαλώσετε γι' αυτό το θέμα, χρειαζόμαστε τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες για να παίρνουμε κουράγιο.
__________________
6.
Χαιρετώ την όμορφη παρέα! Κάτι γενικό Άμπα μου: πιστεύεις ότι η απιστία είναι κάτι που συμβαίνει για προσωπικούς λόγους ή είναι και ζήτημα της εκάστοτε σχέσης, δηλαδή μπορεί κάποιος να απατήσει μια σχέση του ενώ σε άλλη να μην το νιώθει αυτό? Θέλω να πω αν με απατήσουν σε μία σχέση και αναγνωρίσω τους δικούς μου λάθος χειρισμούς που μπορεί να έφθειραν τη σχέση έχει νόημα να ρίχνω το υπόλοιπο βάρος στη σχέση ή όχι? Κάποιος που παίρνει την απόφαση να απατήσει έχει δικά του θέματα να λύσει και τελικά το κάνει ή τον αναγκάζουν οι συνθήκες και πρέπει να επωμισθώ και το επιπλέον βάρος του ότι "ώθησα" τον/την σύντροφό μου προς αυτή την κατεύθυνση? Εντάξει είναι σίγουρα συνδυασμός και των δύο λόγων αλλά δεν είναι και λίγο λάθος να αυτοτιμωρείται κανείς για τις όποιες ανασφάλειες προσπαθεί να επιβεβαιώσει ο άλλος μέσω τρίτων? –προβληματισμένος
Το περιτριγύρισες το θέμα όσο μπορούσες, αλλά στο τέλος υπέκυψες και την έκανες την ερώτηση.
Δεν υπάρχει απάντηση που εξηγεί και ερμηνεύει και στρογγυλεύει όλες τις περιπτώσεις απάτης, προβληματισμένε μου άνθρωπε, ούτε υπάρχει κάποιο εξελάκι, να βάλουμε μέσα τους παράγοντες, και να βγάλουμε ποσοστό φταιξίματος. (Έχετε παρατηρήσει κι εσείς πόσο συχνές είναι οι ερωτήσεις που ζητάνε ποσοστά ευθύνης στο κεράτωμα;) Ναι, είναι λάθος να αυτοτιμωρείται κανείς για τις όποιες ανασφάλειες προσπαθεί να επιβεβαιώσει ο άλλος μέσω τρίτων, αλλά είναι σωστό να αναρωτιέται τι προτίμησε να παραβλέψει στη σχέση του ώστε να φτάσει (η σχέση) εκεί που έφτασε. Δεν χρειάζεται να φταις για να αναρωτηθείς για τη συμπεριφορά σου.
__________________
7.
βρε Αμπα και όλοι οι υπόλοιποι, προφανώς, διάβασα αυτό το άρθρο μόνο και μόνο από το τίτλο του. Η ερώτησή μου είναι: δεν είναι αυτονόητος ο οργασμός ΚΑΙ για τις γυναίκες; γιατί πρέπει να το απαιτούμε ως δικαίωμα; είμαι παράλογη;
Όχι, δεν είναι αυτονόητος, με την έννοια ότι μια γυναίκα πρέπει να μάθει το σώμα της και να το ερμηνεύσει, ώστε για να ξέρει τι πρέπει να κάνει για να φτάσει στον οργασμό. Δεν γίνεται να περιμένει να το μαντέψει ο άντρας μυρίζοντας τα νύχια του, ή ελπίζοντας ότι θα βρει αυτόν που θα τα μυρίσει σωστά. Δεν πρέπει να ντρέπεται, και πρέπει να έχει το θάρρος να ζητάει από τους παρτενέρ της αυτό που της αρέσει και να διεκδικεί, άλλωστε αυτό θα κάνει χαρούμενους και τους δύο. Το «δικαίωμα» είναι με την έννοια ότι δεν πρέπει να ντρέπεται, γιατί αν ντρέπεται, δεν θα έχει την ευκαιρία να εξερευνήσει τις δυνατότητες που της δίνει κάθε σεξουαλική δραστηριότητα. Για τις γυναίκες που αγαπούν γυναίκες δεν ξέρω τι ισχύει, ελπίζω να είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα.
__________________
7.1
Πολυαγαπημενη μου Λενα,
Ειμαι 26 χρονων κι ολα στη ζωη μου πανε καλα. Εχω αξιαγαπητους γονεις και αδερφια, υπεροχους φιλους, καλη δουλεια και γενικα τιποτα δε δειχνει να παει στραβα. Παρ ολα αυτα καθε φορα που ξαπλωνω το βραδυ σκεφτομαι ποσο πολυ θελω να πεθανω. Δε θελω να αυτοκτονησω, δε θελω να γεμισω ενοχες τους γονεις μου. Απλα δε θελω να ζω. Το ξερω οτι πρεπει να παω σε ψυχολογο. Γιατι μου φαινεται βουνο ομως το να παρω την αποφαση να παω; Θελω να σταματησω να νιωθω ετσι.
Μίλησε το γρηγορότερο στους γονείς σου, ή σε όποιον εμπιστεύεσαι. Ζήτα βοήθεια από τους οικείους σου, δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείσαι μόνη σου, δεν είσαι μόνη σου, όπως λες έχεις ολόκληρο δίκτυο που σε υποστηρίζει. Δεν χρειάζεται να πηγαίνει κάτι στραβά για να νιώθεις έτσι, μην προσπαθείς να το ερμηνεύσεις, ή να το εκλογικεύσεις, αρκεί που κάνεις αυτές τις σκέψεις για να μιλήσεις με κάποιον. Με τη βοήθεια τους ψάξε έναν ψυχίατρο. Αν θέλεις επιπλέον βοήθεια στείλε μήνυμα στο [email protected] και μη φοβάσαι, θα σταματήσεις να νιώθεις έτσι, χρειάζεται να κάνεις ένα βηματάκι για να επικοινωνήσεις με τους γύρω σου και να ζητήσεις καθοδήγηση από έναν ψυχίατρο. Ρίξε και μια ματιά εδώ.
Αν μας διαβάζεις, γράψε μας οπωσδήποτε νέα σου. Περιμένουμε.
σχόλια