__________________
1.
ο φιλος μου με ρωτησε προσφατα αν θα αντιδρουσα το ιδιο αν μου ελεγε οτι πηγε σε οικο ανοχης η οτι εκανε σεξ με μια συφοιτητρια του μια φορα. Του ειπα προφανως οτι δε θα ηταν το ιδιο και οτι το δευτερο θα με θυμωνε και θα με στενοχωρουσε πολυ περισσοτερο (αν και το πρωτο θα με ξενερωνε και θα με επηρεαζε για αλλους λογους). Εν τελει, κατεληξα να σκεφτομαι οτι δεν ειναι το σεξ σαν πραξη που με ξενιζει/θυμωνει/ στενοχωρει τοσο πολυ οταν ο φιλος μας μας απατα, αλλιως θα ηταν ακριβως το ιδιο αν θα πηγαινε με πορνη η με μια φιλη του. Οσον αφορα εμενα σκεφτομαι οτι ειναι ο φοβος μη δεθει με την αλλη, οτι το σεξ προεκυψε μεσα απο φλερτ και αλληλεπιδραση και οτι μετα ισως μιλησαν , γελασαν κ.ο.κ. Επομενως , ο φοβος οτι με μια αλλη κοπελα μπορει να περασε πολυ καλα, ισως και καλυτερα απο μενα, εμενα με παραλυει οχι το σεξ σαν σεξ. Ενω με τον οικο ανοχης δε σκεφτεσαι ποτε κατι τετοιο, επειδη υποθετεις οτι δε θα τη βλεπει σαν κανονικη κοπελα. Ποια ειναι η γνωμη σου;
πιτσα-καλημερα
H γνώμη μου, Πίτσα, είναι ότι θα με πείραζε απείρως περισσότερο αν ο φίλος μου πήγαινε σε οίκο ανοχής, παρά αν έκανε σεξ με μια συμφοιτήτρια μια φορά. Ή με μία συμφοιτήτρια, πολλές φορές. Ή με πολλές συμφοιτήτριες, ή συμφοιτητές, ή και με τα δύο, πολλαπλώς και σε συνδυασμούς, με βοηθήματα ή χωρίς. Δεν ξέρω πόσο πολύ να το τονίσω: προτιμώ χίλιες φορές να κάνει σεξ με ενήλικες που συναινούν, παρά επί πληρωμή.
Φυσικά δεν είναι μόνο το σεξ σαν πράξη. Είναι και κατά πόσο είναι σεξ με απειλή βίας, ας πούμε, με κάποιο εξαθλιωμένο θύμα. Ή και όχι, αλλά σε απόλυτη σχέση εξουσίας με χρηματική συναλλαγή. Όσο και αν δεν θέλεις να σκέφτεσαι τις πόρνες ως ανθρώπους, εν τούτοις, είναι. Και αν υποθέτεις ότι δεν θα τη βλέπει ο δικός σου σαν κανονική κοπέλα και αυτό σου φαίνεται νορμάλ και αποδεκτό, κάτι μέσα σου πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει.
Πριν φτάσουμε ως εκεί όμως, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι αν ο φίλος μου έκανε αυτή την ερώτηση, δεν θα μου άρεσε ούτε η ερώτηση ως ερώτηση. Θα με ενδιέφερε περισσότερο να μάθω γιατί την κάνει, πολύ πριν προβληματιστώ για την δική μου απάντηση.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Είμαι 29 ετών. Τα τελευταία 2 χρόνια είμαι συνειδητά εκτός σχέσης γιατί δεν έτυχε να γνωρίσω κάποιον να με συγκινεί είτε δεν είχα ανταπόκριση ώστε να προχωρήσει η γνωριμία μας σε σχέση. Τον τελευταίο καιρό ένιωσα ενθουσιασμό για κάποιον άνθρωπο που γνώρισα στη σχολή και είναι καθηγητής εκεί αλλα όχι δικός μου. Αν και λίγα μόνο χρόνια μεγαλυτερός μου είναι αρκετά σοβαρός και μετρημένος όπως αρμόζει ο ρόλος του εκεί. Δυστυχώς δεν έχουμε κάποιο άλλο κοινό σημείο συνάντησης. Δεν έχει facebook. Μία αναπλήρωση μαθήματος που μας έκανε αρκετούς μήνες πριν, βοήθησε στο να γνωριστούμε και τουλάχιστον τώρα γνωρίζει το όνομά μου και χαιρετιόμαστε καθημερινά. Γνωρίζει οτι ντρέπομαι γιατί μόλις με κοιτάξει ασυναίσθητα και αν τον δω ξαφνικα μπροστα μου κοκκινίζω και γουρλώνω ελαφρά τα μάτια μου. Μετά αμέσως χαμογελάω πλατιά. Σε λίγους μήνες παίρνω πτυχίο και φεύγω απο την Αθήνα...Με μελαγχολεί η σκέψη οτι δεν θα έχω την ευκαιρία να περάσω μια βραδιά μαζί του στο θέατρο για παράδειγμα ή να ανταλλάξω 2 κουβέντες με αυτό τον άνθρωπο. Απο την άλλη δεν υπάρχουνε πολλα που μπορώ να κάνω.. είμαι εκφραστική, του μιλάω στον πληθυντικο οπως σε όλους τους καθηγητές μου. Το μόνο που σκέφτηκα είναι πριν φύγω να ζητήσω το μέιλ του (λέγοντάς του οτι φεύγω και ίσως κάποτε μου χρειαστεί η βοήθειά του επαγγελματικά). Θέλω απλά να σε ρωτήσω..Θεωρείς οτι υπάρχει κατι άλλο για να κάνω? Σε ευχαριστώ!
ratgirl
Νομίζω ότι είναι καλή ιδέα το μέιλ, και αρκετά διακριτική. Να είσαι ρεαλιστική όμως, δεν έχεις κάποιο σημάδι ανταπόκρισης, κι επί πλέον φεύγεις και από την Αθήνα. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι καταλαβαίνει ότι ντρέπεσαι. Εσύ αναλύεις τις αντιδράσεις σου επειδή τις ζεις από μέσα, αυτός μπορεί να σε κοιτάει και να σκέφτεται τι πρέπει να πάρει από το σούπερ μάρκετ.
Σε αυτό, καλή τύχη. Θα ήθελα μόνο να σου επισημάνω κάτι. Όταν δεν είσαι σε σχέση επειδή δεν έτυχε να γνωρίσεις κάποιον που σε συγκινεί, ή επειδή δεν υπήρχε ανταπόκριση από αυτούς που σε συγκίνησαν, δεν είσαι «συνειδητά εκτός σχέσης». Δεν είσαι σε σχέση, επειδή δεν είχες την ευκαιρία να είσαι σε σχέση, κατά τα άλλα, μια χαρά θέλεις να είσαι. «Συνειδητά εκτός σχέσης» είσαι όταν έχεις την ευκαιρία να μπεις σε σχέση, και το αποφεύγεις, «συνειδητά». Δηλαδή όταν σου το ζητούν και λες 'όχι'.
Σου το λέω γιατί αυτά που λέμε στον εαυτό μας, τα πιστεύουμε, και έχουν σημασία οι λέξεις που διαλέγουμε.
__________________
3.
συνειδητοποιησα προσφατα σε πολυ ασχημο σκηνικο με τους γονεις μου οτι οι γονεις δε ειναι δεδομενοι. Ντροπη μου και βλακεια μου αλλα ημουν απιστευτα σιγουρη γ αυτο. Δεν μπορω να σου περιγραψω ποσο σιγουρη! Σε σημειο να εχω εκστομισει παλιοτερα σε συζητηση με φιλους μου οτι ο,τι μα ο,τι και να κανεις στους γονεις σου θα ειναι παντα εκει. Οσο ασχημα και να φερεσαι , οσο σκληρα. Ειδα πρωτη φορα τους γονεις μου να λυγιζουν απο καποια προβληματα και δεν το πιστευα , και ειπαν και πραγματα σκληρα που επσης δεν περιμενα και με πληγωσαν παρα πολυ. Πως ξεπερναει κανεις το γεγονος οτι οι γονεις του δεν εχουν λυση για ολα και οτι μπορει να τους δεις απιστευτα αδυναμους; Ρε το γραφω και παλι κλαιω, δεν μπορω να το διαχειριστω , ειμαι 26 χρονων και ειναι ανηκουστο υποθετω να λεω τετοια πραγματα λες και ηρθα απο τον Αρη , αλλα παροτι θεωρητικα παντα ελεγα οτι οι γονεις ειναι ανθρωποι κ μπλα μπλα μπλα δεν μπορω να δεχτω οτι οι δικοι μου οι γονεις δεν αντεχουν μια κατασταση / θελουν να ξεφυγουν/ δεν αντεχουν εμενα/ δεν εχουν χρηματα/ δεν εχουν τη λυση/νιωθουν εγκλωβισμενοι στη ζωη τους. Νιωθω απιστευτη λυπη και απογοητευση και αγχος σαν να μην εχω στηριγμα επειδη αυτο που εχω εχει χασει πια τη στερεη (ψευτικη) βαση που ειχε, οτι δηλαδη θα υπαρχουν παντα οι γονεις μου να με δεχονται οπως ειμαι . στη χειροτερη εκδοχη του εαυτου μου χωρις να κανω καμια μα καμια προσπαθεια να βελτιωθω, και που φυσικα θα βρισκουν λυσεις. Σκεφτομαι να παω σε ψυχολογο , αλλα νομιζω οτι θα παω και δε θα μπορω να ανοιξω το στομα μου γιατι αν το ανοιξω θα αρχισω να κλαιω μπροστα σε εναν αγνωστο.- γεια σου αμπουλα
Κι ακόμα να συνειδητοποιήσεις ότι οι γονείς σου δεν είναι όλοι οι γονείς του κόσμου, ότι είσαι τυχερή. Που να σκεφτείς και ότι υπάρχουν γονείς που όχι μόνο δεν θέλουν τα παιδιά τους, αλλά τα κακοποιούν κι από πάνω.
Κατάλαβες πολλά πράγματα ταυτόχρονα, κι επειδή άργησες να τα καταλάβεις, η γνώση δεν ήρθε σαν βροχή, αλλά σαν ουρανός που έπεσε στο κεφάλι σου. Δεν πειράζει που κλαις, αν σε βοηθάει να ανακουφιστείς. Το σοκ αυτό θα το ξεπεράσεις όπως το ξεπερνάει ολόκληρη η ανθρωπότητα, είναι ο πιο κοινός θρήνος της ενηλικίωσης. Καλή είναι η ιδέα να πας σε ψυχολόγο, για να καταλάβεις γιατί καθυστέρησες έτσι και τα κατάλαβες όλα αυτά τόσο απότομα. Το τελευταίο που πρέπει να σε νοιάζει είναι αν θα κλαις ή όχι μπροστά στον ψυχολόγο. Ούτε αυτόν θα τον νοιάζει.
__________________
4.
Λοιπόν Α, μπα μου, τις προάλλες συνέβη κάτι που με προβλημάτισε μπορώ να πω. Θα ερχόταν στο σπίτι μας ο γιος μιας φίλης της μαμάς μου για να μας δώσει ένα χαρτί για το σπίτι. Ο πατέρας μου λοιπόν φαγώθηκε "και να βγεις να χαιρετήσεις δεν είναι σωστό κι εγώ δεν λέω ψέματα πως λείπεις, δεν θέλω να κοροϊδεύω τον κόσμο" κ.λπ.
Εκείνη την ώρα δεν έδωσα σημασία. Το βράδυ που το συζήτησα με τη μαμά μου, μου είπε πως ο πατερούλης μου επειδή έχει στο μυαλό του πως θα φύγω για μεταπτυχιακό και επειδή το παιδί που ανέφερα έχει στρωμένη δουλειά, του αρέσει για γαμπρός γιατί θα αναγκαστώ υποτίθεται να γυρίσω στην Ελλάδα (είμαι 23, ούτε το πτυχίο μου δεν έχω πάρει ακόμη, ούτε σίγουρη είμαι για το πού θα πάω και στο κάτω κάτω σε ποιον αιώνα ζούμε για να με παντρέψει, εάν θελήσω να παντρευτώ ποτέ κιόλας)!!! Τσαντίζομαι λοιπόν και του λέω αν σ' αρέσει να τον πάρεις εσύ! Κι αρχίζει να μου λέει πόσο καλό παιδί είναι, για την δουλειά και την οικογένειά του κ.α. Και του λέω λοιπόν κι εγώ "τέτοιους μπορώ να βρω άλλους 10" και μου απαντάει "μακάρι" και συμπλήρωσε δεν σ' έχω δει να βγαίνεις με κανέναν (που αν ήξερε με πόσους έχω βγει και τι έχω κάνει θα με έκλεινε στο σπίτι)!!! Δηλαδή από που να το πιάσω; Από το ότι κατασκεύασε ολόκληρη σκευωρία για να επιστρέψω εδώ, από το παράλογο του
νεαρού της ηλικίας μου, από την οπισθοδρομικότητά του (τον είχα και για μοντέρνο) ή από το μακάρι που μου πέταξε λες και δεν με έχει για κάτι καλύτερο;;; Από απέξω αν το δεις φαίνεται αστείο, αλλά οι ιδέες και οι απόψεις πίσω από τα λόγια του πολύ με προβλημάτισαν. Συγγνώμη για το κατεβατό- σαντακρυατανερα
Βρε παιδί μου, ένα αγόρι ήθελε να σου γνωρίσει, δεν σε έταξε και για γάμο με άγνωστο.
Το «μακάρι» δεν πήγαινε στην δική σου ανικανότητα, αλλά στο γεγονός ότι τα καλά παιδιά δεν είναι πολλά και δεν τα βρίσκεις εύκολα. Καλά λέει ο πατερούλης. Τώρα δεν σε ενδιαφέρει τόσο αλλά μπορεί στο μέλλον να συμφωνήσεις μαζί του. Δεν σε έχει δει να βγαίνεις με κανέναν, οπότε δεν ξέρει τι επιλογές κάνεις – δεν είναι τόσο παράλογο να ανησυχεί για το σε ποιον θα πέσεις.
Το αγόρι το είδες; Καλό ήταν; Κοίτα μην χάσεις καμιά καλή περίπτωση από τα νεύρα σου. Κι αν βρίσκεις άλλους δέκα τέτοιους, τι πειράζει να έχεις κι έναν ενδέκατο;
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα, σε διαβάζω ανελλιπώς εδώ και τρία χρόνια και θέλω να σε ευχαριστήσω, καθώς μέσα από τις απαντήσεις σου αναθεώρησα πολλές από τις απόψεις μου, εντόπισα τον εσωτερικευμένο μου μισογυνισμό και είμαι πλέον (proud to be) φεμινίστρια.
Και τώρα θα σου παραθέσω το πρόβλημά μου. Λόγω των δραστηριοτήτων μου, αλλά και της σχολής στην οποία φοιτώ, χρειάζεται να κάνω παρουσιάσεις και συνεπώς να μιλάω μπροστά σε κοινό. Και παραλύω. Κάθε φορά. Το ίδιο μου το σώμα με προδίδει· τρέμω ολόκληρη, ξεχνάω τα λόγια μου και οι σκέψεις μου συγχέονται. Το εντόπισα σε μικρή ηλικία και έκτοτε προσπαθούσα να το ξεπεράσω με το να αναλαμβάνω περισσότερες παρουσιάσεις, μάταια όμως. Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Αντιλαμβάνομαι ότι ενδεχομένως να υπάρχουν και βαθύτερα αίτια, για παράδειγμα η έλλειψη αυτοπεποίθησης που εν μέρει προκύπτει από μια μητέρα που όλη μου τη ζωή μού έλεγε ότι δεν είμαι ικανή για τίποτα (παιδαγωγική μέθοδος της οποίας η αποτελεσματικότητα έχει καταρριφθεί εδώ και δεκαετίες), ωστόσο μερικές φορές αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει τρόπος με τον οποίο θα μπορούσα να ξεπεράσω το πρόβλημά μου μια για πάντα. Είμαι 21 χρονών και φυσικά δεν θέλω αυτό να αποτελεί τροχοπέδη σε όλη μου τη ζωή.
Γι' αυτό, αγαπητή Λένα και αναγνώστες, θα ήθελα να μου πείτε τί πιστεύετε για το θέμα, αν το αντιμετωπίζετε κι εσείς ή το έχετε αντιμετωπίσει στο παρελθόν και αν έχετε να μου προτείνετε κάποιους τρόπους ώστε να μπορέσω να ελέγξω ως ένα βαθμό τις αντιδράσεις μου. Ευχαριστώ.
Νομίζω ότι η ομιλίες μπροστά σε κοινό και οι παρουσιάσεις με κοινό είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς στην επαγγελματική του ζωή. Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό με άνεση, τόσο σπάνιοι, που μνημονεύονται και αποκτούν μερικές φορές πολύ ψηλές θέσεις που δεν αξίζουν καν, μόνο και μόνο επειδή έχουν την άνεση να μιλούν σε κοινό. Τόσο σπάνιο είναι. Δηλαδή είναι σα να γράφεις ότι υποφέρεις επειδή δεν τραγουδάς σαν την Μαρία Κάλλας. Ωραία θα ήταν αν μπορούσες, αλλά δεν θα είναι τροχοπέδη για όλη σου τη ζωή αν δεν μπορείς.
Στις σχολές πολύ συχνά χρειάζεται να κάνεις πράγματα που δεν χρειάζεται να κάνεις στη συνέχεια. Επίσης, στην πραγματική ζωή, μπορείς να επιλέξεις τι είδους επαγγελματική πορεία θέλεις να διαλέξεις, και το λογικό είναι να χαράξεις μια που ενεργοποιεί τα προτερήματα σου, και όχι τα ελαττώματα σου. Αντί να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο για κάτι που, όπως φαίνεται, δεν μπορείς να βελτιώσεις, σταμάτα να επιμένεις, και κοίτα να βρεις σε τι είσαι καλή. Γενικά, προσπάθησε να βελτιώσεις αυτά που βελτιώνονται. Αποκλείεται να είσαι καλή σε όλα. Τα περισσότερα δεν θα είσαι καλή, σε αρκετά θα είσαι μέτρια, και σε πολύ λίγα θα είσαι καλή. Ξέρεις ποια είναι;
Αν σταματήσεις να επικεντρώνεσαι τόσο πολύ σε αυτό το θέμα, είναι πολύ πιθανό να βελτιωθείς αυθόρμητα, αν σε νοιάζει λιγότερο. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η σχέση σου με τη μητέρα σου είναι άλλα θέματα, που μπορεί να έχουν σχέση ή και να μην έχουν, και είναι πολύ πιο σοβαρά. Η συμπεριφορά σου μπροστά σε κοινό είναι ένα σύμπτωμα ενός προβλήματος. Το σύμπτωμα μπορείς να το παρακάμψεις. Το πρόβλημα όχι. Πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες μας με προσοχή στη ζωή.
__________________
6.
Αγαπητή Λένα,
Τί είναι αυτό που ωθεί το σύντροφό μου να μου συμπεριφέρεται αλλόκοτα ανευ λόγου και αιτίας; Και ναι, είναι πειραχτήρι απο ανέκαθεν, αλλα...Π.χ είμαστε μια χαρα κι ενώ μιλάμε αρχίζει και μου κάνει πειράγματα σε σημείο που να μη καταλαβαινει οταν κυριολεκτικα του φωνάζω "Έλα, φτάνει, σταμάτα!". Συνεχίζει αυτήν την ακαταλαβίστικη συμπεριφορά κι εγω καταλήγω να τον βρίζω και να το κλείνω. Περνάει τα όρια με λίγα λόγια γνωρίζοντας ότι με ενοχλεί αυτό. Αλλά το κάνει.
Που καταλήγω; Δε με σέβεται και δε με εκτιμάει όσο θα ήθελα/έπρεπε. Κάνω λάθος;;Αμφιβάλλω. Αυτό αισθάνομαι ότι αυτό κάνει!. Τί μπορώ να κάνω για να οριοθετήσω τη συμπεριφορά του και να κερδίσω την εκτίμησή του χωρίς να τον πατρονάρω με δασκαλίστικες μεθόδους;
Για να σου δώσω ένα στοιχείο, αυτό που πάντα προτάσσει ως δικαιολογία είναι : Μου αρέσει να σε σκάω/φέρνω στα όριά σου και μετά να σε κάνω αγκαλίτσες και φιλάκια(ή να λέει διάφορες γλύκες μέσω τηλ.) γιατί είσαι γλυκούλα όταν θυμώνεις και τρελαίνομαι μαζί σου.
Το βρίσκεις λογικό όλο αυτό; Φοβάμαι πως έχει χειριστικό θέμα μαζί μου...Το χειρότερο είναι ότι πετυχαίνει αυτό που θέλει, αλλά η κατάσταση αυτή όταν επαναλαμβάνεται συχνά (η απίστευτη εναλλαγή στα συναισθήματα μου σε διάστημα 10 λεπτών) με φθείρει και δεν το θεωρώ κάτι αστείο. Πώς είναι αστείο το να είσαι γαλήνιος, σχεδόν
απανωτά θυμωμένος και στη συνέχεια ανακουφισμένος, αλλά με εναπομείναντα νεύρα; Και όλα αυτά να στα προκαλεί επίτηδες ένας άνθρωπος που υποτίθεται σε αγαπάει; Το βρίσκω άρρωστο..
Φοιτητριοδασκάλα
Καλά κατάλαβες, είναι χειριστικός. Και κατάφερε να σε κάνει να πεις αυτό που θέλει, πώς θα γίνει να «κερδίσεις την εκτίμηση του». Σου φέρεται έτσι για να σου δείξει ότι δεν αξίζεις, ώστε να σε προλάβει, και να μην καταλάβεις αυτό που φοβάται: ότι αυτός είναι που δεν αξίζει την προσοχή σου. Η συμπεριφορά του είναι προπέτασμα καπνού για να μην τον αμφισβητήσεις. Ο ίδιος νιώθει τρομερά ανεπαρκής, και η ανεπάρκεια του τον κάνει να νιώθει εχθρικά απέναντί σου. Κάθε φορά που επιβεβαιώνει ότι έχει αρκετή εξουσία πάνω σου, ώστε να σε κάνει να νιώθεις άσχημα, παίρνει τη δόση του, και σταματάει. Φυσικά ποτέ δεν είναι αρκετή η δόση, και θα πρέπει να την αυξάνει συνεχώς.
Εννοείται ότι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με σένα. Δεν είναι ότι «δεν σε εκτιμάει» και «δεν σε σέβεται». Με τον εαυτό του έχει πρόβλημα. Είναι δικά του προβλήματα, και είναι πολύ σοβαρά. Δεν μπορείς να τον οριοθετήσεις, μόνο τα δικά σου όρια μπορείς να υπερασπιστείς.
__________________
7.
α,μπακι καλησπερα και συγχαρητηρια για τη στηλη σου (εθισμός ΧΧΧ)! ηθελα να σε ρωτησω κάτι που ελπιζω να απαντησεις, γιατι απτετε κάπως του προσωπικού. ποια η γνωμη σου λοιπόν για τον γυμνισμό;; να σου εξηγησω γιατι ρωταω. πρωτη φορά έκανα φέτο το καλοκαίρι (είμαι 21) και ξετρελλαθηκα! οχι μονο φυσικα γιατί ειχα την ευκαιρια να δω γυρω μου τοσα ομορφα πέη (αν και αυτό μονο αρνητικό δεν είναι!), ούτε επειδή ένιωσα ομορφα με το να τραβηξω και μερικα βλεμματα ανδρων (αν και αυτο, εφοσον ειναι στα πλαισια του νορμαλ, μονο θετικο για την αυτοπεποιθηση ειναι) αλλα και για την ολη επαφη με τη φυση και τις μαγικες θαλασσιτσες της ελλαδαρας μας. σε χαιρετω και ελπιζω να τα περνας ομορφα στα ξενα! κισιζ!- βοτσαλακι
Η γνώμη μου για τον γυμνισμό είναι ότι, ο καθένας εφόσον δεν ενοχλεί άλλους, ας κάνει ό,τι θέλει. Η απορία που έχω μονίμως με αυτό το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο τρόπο σας εμποδίζει ένα κομμάτι ύφασμα να είσαστε σε επαφή με τη φύση και τις μαγικές θαλασσίτσες της Ελλαδάρας μας. Είναι τόσο σημαντικά τα γυμνά τετραγωνικά εκατοστά των ευαίσθητων περιοχών για την απευθείας σύνδεση; Το υπόλοιπο δέρμα που είναι εκτεθειμένο έτσι κι αλλιώς σε όλους μας, γιατί δεν φτάνει;
Υ.Γ. Τα όμορφα πέη σε ευχαριστούν για τα καλά σου λόγια και σου στέλνουν χαιρετίσματα.
