ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Ευρώπη, παρατηρώντας τους ανθρώπους και την ζωή γύρω μου, κατέληξα σε μερικές απλές σκέψεις:1.Η σχέση μας με το κράτος – ειδικά τα τελευταία χρόνια – έχει μετατραπεί σε σχέση μίσους. Το Κράτος μισεί τους Πολίτες του και οι Πολίτες μισούν το Κράτος. Και δεν εννοώ την Κυβέρνηση, εννοώ αυτό που εκφράζει το Κράτος ή το λεγόμενο Δημόσιο. Δεν το ανεχόμαστε πια και δεν μας ανέχεται. Το βλέπετε σε κάθε συναλλαγή μας με αυτό. Πως αντιδράτε αλήθεια, όταν στο σπίτι σας έρχεται κάποιο γράμμα από το Δημόσιο; Ποια είναι η πρώτη σας αντίδραση, πριν καν το ανοίξετε;2.Αυτή η σχέση μίσους όμως, δεν περιορίζεται ανάμεσα σε Κράτος και Πολίτες. Δυστυχώς εξαπλώνεται. Σε σχέση Μίσους από Πολίτες σε Πολίτες, ανάμεσα σε φίλους, σε συγγενείς, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεν, μισούνται δε.3.Συνεπώς χωρίζονται μισούμενοι σε:a.Πλούσιοι (έχοντες και κατέχοντες) και φτωχοί (άνεργοι, μη προνομιούχοι)b.Αριστεροί και δεξιοί, ταξικοί εχθροίc.Βόρειοι και Νότιοιd.Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί4.Αυτό όμως το μίσος, αυτός ο διχασμός, οδηγεί σε μια έλλειψη χαράς για ζωή, σε μαυρίλα, σε απαισιοδοξία, σε απομονωτισμό. Αντικαταστήσαμε, μέσα στην κακία μας, την κοινωνική επαφή με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το διάλογο με την αντιπαράθεση, την επιβράβευση με τον φθόνο. 5.Πριν αρκετά χρόνια, η απόσταση μας από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους μετριόταν με την έλλειψη κάποιων προϊόντων και υπηρεσιών που έφταναν στη Χώρα μας, με καθυστέρηση λίγων χρόνων. Τώρα μετριέται με την απόσταση ευτυχίας που μας χωρίζει από αυτούς. Αυτοί χαμογελούν και εμείς γκρινιάζουμε, αυτοί προχωράνε μπροστά και εμείς πάμε πίσω, αυτοί προοδεύουν και εμείς βυθιζόμαστε. Υπάρχει λύση; Υπάρχει δρόμος για επιστροφή στην ευτυχία; Θα ξαναγίνουμε ποτέ μια Χώρα υγιής; Κάθε ένας από εμάς είναι το μικρό κύτταρο που απαρτίζει αυτό το Κράτος. Πως το Κράτος μπορεί να είναι καλά, όταν όλα τα κύτταρα του είναι σοβαρά άρρωστα;Αν εμείς, ο καθένας από εμάς δεν προσπαθήσει να αλλάξει, ξαναβρεί το χαμόγελό του, πως θα έρθουν οι καλύτερες μέρες; Ναι δεν είναι φυσικά εύκολο, δεν είναι όμως και αδύνατο. Και στο τέλος – τέλος, αν δεν κάνουμε κάτι, θα φτιάξει η ζωή μας από μόνη της;